วันเสาร์ที่ 9 มิถุนายน พ.ศ. 2561

เศษเสี้ยวความทรงจำแห่งรัก16 (คุณแทค)


คำเตือนสำคัญไฉน

เป็นเวลาเกือบตี3   ลีจุนโฮขับรถพาทุกคนมาบ้านใหม่ของควาน ชานชอง  พี่หมีจ้างนายหน้าหาซื้อบ้านให้เค้าตั้งแต่เห็นว่าน้องชายและอดีตเพื่อนไปกันได้ดี  เค้าคิดว่าแทคยอนอาจจะอยากอยู่ที่เกาหลีแบบลงหลักปักฐาน

" คืนนี้ผมจะนอนนี่ด้วย" นิชคุณกล่าวกับชานชองขณะที่พวกเค้าช่วยกันพาคนป่วยที่ยังไม่ได้สติเข้าไปนอนในห้องด้านใน

" นายจะนอนตรงไหนก็ได้ แต่ห้ามนอนบนเตียงน้องชายฉัน" ชานชองตอบกลับขณะดึงผ้าห่มมาห่มตัวน้องชาย ส่วนนึงเกิดจากอาการป่วยของแทค อีกส่วนเพราะพี่หมีโกรธนิชคุณที่ทำร้ายจิตใจน้องชายเค้าเมื่อหลายวันก่อน

" ทำไม?.. คุณไม่ไว้ใจผมเหรอ" ชายตัวขาวถามเจ้าของบ้านอย่างสงสัย

" ให้ไว้ใจงั้นเหรอ..หึ..นายนอนกับน้องฉัน..แล้วก็เขี่ยทิ้งแบบไร้เยื่อใย" ควานชานชองแยกเขี้ยวขู่ฟ่อใส่นิชคุณ

"...." ชายผิวขาวยืนกัดริมฝีปากตัวเอง เค้าไม่มีข้อแก้ตัวอะไรสำหรับเรื่องนี้ เค้าทำได้แค่ยอมรับสิ่งที่ชานชองพูดเท่านั้น อีจุนโฮเดินเข้ามาในห้องหลังจากที่เค้าเอารถไปเก็บ

"เราไว้ใจนายคุณ..แต่วันนี้คงไม่สะดวก...และไม่ใช่แบบที่คุณแทคยังไม่มีสติแบบนี้" จุนโฮตอบ หวังจะทำให้เพื่อนตัวขาวสบายใจ

" คืนนี้เราเหนื่อยกันมากนะ.." จุนโฮบีบมือเพื่อนเบาๆ

" ถ้านายจะนอนกับแทค..พื้นได้ไหม" ควาน ชานชอนหันรีหันขวาง เอ่ยขึ้นหลังจากสำรวจห้องโดยรอบ

' ถ้าไม่ติดว่าแทครักนาย นายจะไม่ได้สิทธ์ได้เข้ามาในบ้านนี้ด้วยซ้ำ' พี่หมีหัวเสียกับคำตอบของน้องชาย ถึงแม้จะถูกทำร้ายแต่แทคก็ยังมั่นคงในความรักของตน

" ถ้าได้ผมจะเอาผ้าปูมาให้..ถ้าไม่ได้ก็กลับไปครับ" ชานชองหันกลับมามองหน้าชายผิวขาวอย่างเอือมระอา

" ครับ..ผมนอนพื้นได้ " นิชคุณตกลงทันที เค้าจัดที่นอนข้างเตียงแทคและรีบอาบน้ำนอน

 

แสงแดดยามเช้าสอดส่องผ่านช่องว่างข้างผ้าม่านสีทึบ  ชายผิวสีขยับตัวหนีแสงแดดยามเช้าที่เริ่มจะร้อนขึ้นทีละนิด เค้าขยับกายเชื่องช้าก่อนจะลุกขึ้นมานั่งขยี้ตาและมองไปรอบตัวเอง   กลิ่นหอมอ่อนๆลอยมาแตะจมูก ภาพโดยรอบคุ้นตาราวกับได้กลับไปอยู่บ้านที่บอสตัน ชายผิวสีฉงนใจ เหมือนเมื่อวานเค้ายังอยู่เกาหลีอยู่เลย ทำไมตอนนี้มาอยู่บอสตันซะแบบนั้น ต้องมีใครสักคนในบ้านตอบเค้าได้ เจ้าตัวรีบก้าวลงจากเตียงและเกือบจะล้มหน้าคว้ำเพราะสะดุดอะไรสักอย่างที่พื้นด้านล่าง

" คุณ...ทำไมลงไปนอนพื้นล่ะ???" เจ้าแมวยักษ์รีบคุกเข่าลงกับพื้นเพื่อปลุกเพื่อน เปลือกตาขาวๆขยับยุกยิกและนิ่งไป แทคยอนจึงตัดสินใจอุ้มนิชคุณขึ้นมานอนบนเตียง

"อืม." ร่างคนผิวขาวพลิกตัวกวาดแขนไปมาบนเตียง

" แทค....." นิชคุณละเมอ

เจ้าแมวยักษ์เหม่อมองใบหน้าเพื่อนยามหลับ   ริมฝีปากบางหยักยกยิ้มอย่างมีความสุข  แทคยอนค่อยๆย่องขึ้นไปนอนข้างคนตัวเล็กกว่าเงียบๆ นิชคุณรู้สึกได้ถึงไออุ่นและกลิ่นหอมๆที่คุ้นเคยเค้าขยับตัวเข้ามาใกล้คนที่นอนด้านข้าง แล้วซุกหน้าเข้ากับแผ่นอกหนาสีเข้ม

" ตื่นขึ้นมาแล้วคุณจะรังเกียจแทคไหม....นายตอนนี้...ยังเล่นเกมส์แก้แค้นอยู่ไหม" แทคยอนขยับตัวเข้าใกล้นิชคุณจนตัวแนบกัน ชายผิวขาวยกแขนขึ้นกอดเอวของเจ้าแมวยักษ์อย่างไม่รู้ตัว

"คุณชาน.." จุนโฮค่อยๆย่องมาห้องครัวเรียกควานชานชองให้ไปดูน้องชายกับเพื่อนของตน

" มาดูอะไรนี่สิ..."  จุนโฮควักมือเรียกชายคนรัก

ชานชองเดินตามมาอย่างว่าง่าย  ทั้ง2 เดินไปยังห้องนอนด้านในสุดของตัวบ้าน สิ่งที่หมอโฮและชานชองเห็นเป็นภาพที่ชวนให้ยิ้ม เมื่อพวกเค้าเห็นคนบนเตียงนอนกอดกัน

“ให้ตายสิ!! ..บอกแล้วว่าอย่าเข้าใกล้แทค ..ทำไมเด็กนั่นพูดภาษาคนไม่รู้เรื่อง” พี่หมีขมวดคิ้ว แยกเขี้ยวยิงฟัน

" คุณแทคตะหากล่ะ คุณแทคเป็นคนอุ้มไอ้ลูกหมาขึ้นเตียง" จุนโฮหันมาตอบคนรัก เค้ายิ้มแก้มปริ จนมองไม่เห็นตาดำ

" ยิ้มแบบนี้ อยากให้ชานอุ้มบ้างเหรอ~โฮ" พี่หมียิ้มอย่างมีเลศนัย

" บ้า!! " หมออีจุนโฮหน้าแดงไปถึงติ่งหูแล้วรีบจ่ำหนีพี่หมีทันที ชานชองเดินตามหลังจุนโฮไปติดๆ ทั้ง2 คนลืมเรื่องจะปลุกนิชคุณมาคุยด้วยเสียสนิท

" อืม.." เปลือกตาชายตัวขาวหรุบขึ้น  สิ่งแรกที่นิชคุณเห็นคือแผงอกกำยำสีเข้ม เค้าตกใจนิดๆ เมื่อนึกถึงคำพูดของควาน ชานชอง ' ห้ามนายโดนตัวน้องชายฉัน'

นิชคุณนิ่งงันคิดครู่นึง

' ผมขอเวลาแค่ไม่กี่นาทีเท่านั้นนะครับคุณชาน ให้ผมได้เก็บช่วงเวลาดีๆสักนิดก็ยังดี' ชายผิวขาวขยับตัวถอยห่างจากร่างคนข้างๆ เพื่อที่จะมองใบหน้าของคนที่ตนรักขณะหลับ  คิ้วหนาเข้มๆ แผงขนตายาวๆ สันจมูกที่สวยได้รูป และริมฝีปากบางหยักที่สวยจนน่าสัมผัส

' บ้าเอ้ย!! ' นิชคุณน้อยตื่นตัว เมื่อเค้าจ้องมองใบหน้าของเจ้าแมวยามหลับ   นิชคุณหงุดหงิดตัวเองมาตลอด เค้าฝันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฝันว่าได้กกกอดชายตรงหน้า และค้าก็มีความสุขกับมัน  คนตัวขาวค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าคนผิวเข้ม  ' ผมขอแค่จูบแทคเบาๆสักครั้งได้ไหมครับคุณชาน'

             เจ้าแมวยักษ์รู้สึกถึงลมหายใจอุ่นร้อน เปลือกตาเรียวยาวเบิกโพลงอย่างรวดเร็ว และเห็นริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงขยับเข้ามาใกล้ เจ้าแมวยักษ์ตกใจยันแขนของตนพลักร่างคนผิวขาวออกไปสุดแรง  ชายผิวขาวผงะหลุดออกจากภวังค์

" โทษที..คุณไม่ตั้งใจ"  นิชคุณลนลานถอยตัวออกห่าง

"ขอโทษ!!" ชายผิวสีขยับตัวถอยห่างออกไปเช่นกัน  

“แทค..นายโอเคไหม..ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง” คนตัวขาวขยับตัวขึ้นมานั่งตัวตรง

“ตอนนี้...ก็ดีนะ” คนผิวสีกล้าๆกลัวๆ เค้าขยับกายขึ้นมานั่งตัวตรงเช่นกัน

"ถ้าหากว่า...คุณจะขอจูบ..แทคจะให้คุณไหม" นิชคุณถามเจ้าแมวยักษ์อย่างขัดเขิน เค้าค่อยๆคลานเข่ามานั่งตรงหน้าชายตัวหนา เอื้อมมือสอดประสานมือเค้าเข้ากับนิ้วมือสีเข้มของแทคยอนช้าๆ

" ...นายไม่ชอบนี่..คุณบอกว่าน่าขยะแขยง" แทคยอนขืนมือตัวเองออก ใบหน้าเค้ามีร่องรอยความเจ็บปวดอยู่ เมื่อเอ่ยคำสบประมาทนี้ออกมา

ชู่!! คนผิวขาวยกนิ้วขึ้นแตะปากคนผิวเข้ม

 " คุณขอโทษ..คุณไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น"  นิชคุณขยับกายเข้าใกล้ตัวแทคยอนมากขึ้น

" จูบแทคหวาน คุณชอบ" ใบหน้าสวยยิ้มเจ้าเล่ห์

“คราวที่แล้วนายก็พูดแบบนี้” น้ำตาใสๆไหลออกมาจากหางตาเจ้าแมว

" คุณขอโทษ..ขอโทษที่พูดอะไรไม่คิด " นิชคุณรีบคว้าทิชชูหัวเตียงมาซับน้ำใสๆจากดวงตาเจ้าแมวยักษ์

อึก อึก!!  แทคยอนโผกอดคนผิวขาวแน่น และร้องไห้เสียงดัง

" คุณขอโทษนะ" นิชคุณโอบกอดเจ้าแมวยักษ์หวังปลอบหัวใจที่เคยแตกสลายเพราะตัวเค้า

ควานชานชองเดินผ่านหน้าห้องน้องชาย เค้าได้ยินเสียงสะอื้นเหมือนเสียงของคนร้องไห้ พี่หมีหูพึ่ง รีบเปิดประตูเข้ามาในห้องน้องชายอย่างรวดเร็ว

" อือ....อืม"  ริมฝีปากน้องชายเค้ากำลังบดเบียดกับริมฝีปากอิ่มสีแดง เสียงครางหวานเบาๆรอดออกจากริมฝีปากน้องชายเค้า แทคยอนหลับตาสนิท  2 มือกอดรัดหลังชายผิวขาวไว้หลวมๆ ในขณะที่นิชคุณปลายตามาเห็นควานชานชองที่ประตู

"....."  พี่หมียืนอึ้งสมองขาวโพลนคิดอะไรไม่ออก  ดวงตาของเค้าเบิกกว้างขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า เค้าไม่คิดว่าจะมาเห็นฉากโรแมนติกของน้องชายในช่วงเวลาที่วุ่นวายแบบนี้

นิชคุณยกมือไล่พี่หมีให้ออกจากห้องไป เค้าไม่อยากให้ใครมาเห็นท่าทางน่ารักๆและเซ็กซี่สุดๆของคนรัก ถึงแม้ว่าคนๆนั้นจะเป็นพี่ชายของคนรักเค้าก็ตาม

ชานชองค่อยๆปิดประตูเบาๆ เค้าไปหาหมอจุนโฮที่นั่งอาบแดดที่ห้องนั่งเล่น หลายๆห้องในบ้านยังคงโล่งปราศจากผ้าม่านปิดบังแสงอาทิตย์

" อื้อ.." แทคยอนพละริมฝีปากออก เค้าหายใจด้วยความเหนื่อย ใบหน้าของเค้าเปลี่ยนเป็นสีแดง

" หายใจด้วยจมูกสิ ทำแบบนี้" นิชคุณเริ่มสอนเจ้าแมวยักษ์ทีละขั้นตอน

" อีกครั้งได้ไหม " แทคยอนร้องขอเพื่อที่จะจูบนิชคุณ

" สำหรับแทค..ไม่ต้องขอคุณก็ให้นะ " คนผิวขาวโน้มหน้าเข้าไปใกล้ริมฝีปากบางหยัก

2 มือสีเข้มรวบรั้งต้นคอคนผิวขาวอย่างรวดเร็ว แทคยอนจินตนาการภาพที่นิชคุณจูบเค้าครั้งแรก และลองทำตามบ้าง ฟันหน้าของทั้ง2 คนชนกันดังกึก!!  แทคยอนและนิชคุณถอยหน้าห่างออกจากกันและทั้งคู่ยกมือปิดปากตัวเองด้วยความเจ็บ นิชคุณหัวเราะลั่นจนน้ำตาไหล ส่วนแทคยอนมองค้อนด้วยความอาย

" ไม่เอาแล้ว..ไม่จูบแล้ว" เจ้าแมวยักษ์เบะหน้าเตรียมลุกจากเตียง

" จูบอีกสิ...เร็วๆคุณสอนให้นะ" นิชคุณขยับตัวมากอดเอวแทคยอนไว้ เค้ารั้งตัวเจ้าแมวยักษ์แรงเกินไปจนทั้งคู่เสียการทรงตัว ล้มลงบนเตียงพร้อมกัน นิชคุณขึ้นค่อมตัวแทค เค้าจับข้อมือสีเข้มกดลงกับพื้นเตียง และกดจูบหนักหน่วงบนริมฝีปากหยัก

 เจ้าแมวยักษ์คล้อยตามได้สักพักก็ผงะเริ่มพยายามหันหนีริมฝีปากร้อน เค้าพยายามบิดข้อมือตัวเองให้หลุดพ้นจากพันธการ  ดวงตาของเจ้าแมวแมวเหลือกขึ้นด้านบน  ร่างกายของคนตัวหนาเครียดเกร็งและเริ่มกระตุกเบาๆ ก่อนจะชักเเรงขึ้น เค้ากัดปลายลิ้นตัวเองไม่ปล่อย เลือดสีแดงสดค่อยๆไหลย้อยออกจากปากมากขึ้นเรื่อยๆ

“แทค!!” นิชคุณตกใจรีบปล่อยแขนคนรัก  เค้าใช้นิ้วง้างฟันแทคยอนทันทีโดยไม่ได้คิดถึงผลที่จะตามมา ชายผิวสีปล่อยลิ้นตัวเองแต่กัดลงบนนิ้วของนิชคุณแทน

" โอ้ย!!..เจ็บ...อั่ก ...จุนโฮ! จุน จุน โอ้ย!!...ช่วยด้วย!!" นิชคุณร้องลั่น เค้าต้องการความช่วยเหลือเดี๋ยวนี้!!

ฟันซี่ใหญ่ๆไซส์XLของเจ้าแมวยักษ์กัดนิ้วของคนผิวขาวไม่ปล่อย  เลือดจากนิ้วของคนนิชคุณผสมปนเปกับเลือดจากลิ้นของแทคยอน ความจริงแล้วนิชคุณจะเอานิ้วมือออกก่อนก็ได้ แต่เค้ากลัวแทคยอนจะกัดลิ้นตัวเองซ้ำอีก ณ เวลานี้นิชคุณคิดอะไรไม่ออกแล้ว

 

ควาน ชานชองวิ่งไปถึงห้องน้องชายก่อน หมอจุนโฮคว้ากล่องยาและวิ่งตามหลังชานชองไป

"แทค!!" พี่หมีตกใจเมื่อเห็นเลือดสดไหลออกจากปากน้องชายหัวแก้วหัวแหวน และเห็นมือนิชคุณคาปากแทคยอนอยู่

ชานชองมาถึงเค้าไม่พูดพล่ำทำเพลง  เค้าพยายามดึงมือนิชคุณออก

" อย่าครับ!!..อย่าเพิ่งเอาออก" นิชคุณกัดฟันแน่น ใบหน้าเค้าเปลี่ยนเป็นสีแดง และ เม็ดเหงื่อแตกพลั่กด้วยความเครียดและความเจ็บ

" แทคกัดลิ้นตัวเองครับ.." นิชคุณกัดฟันพูด เค้าหลับตากั้นหายใจเพื่อระงับความเจ็บปวด

“ลงมาจากตัวแทค...ผมจะจับแทคพลิกตัว” ชานชองรวบรวมสติ เค้าสั่งนิชคุณอย่างใจเย็น นิชคุณก้าวตัวลงจากตัวเจ้าแมว ทั้งคู่ช่วยกันพลิกตัวแทคยอนให้ตะแคงข้าง เพื่อไม่ให้แทคสำลักเลือดและน้ำลายในปาก

หมอจุนโฮวิ่งเข้ามาถึงเป็นคนสุดท้าย เค้าเองก็ตกใจกับสภาพที่เกิดขึ้น แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาถาม  หมอโฮรีบให้ยาชายบนเตียงทันที  เพียงไม่กี่นาทีคนตัวโตบนเตียงก็สงบลง จุนโฮให้ชานชองคอยดูแลจัดการห้ามเลือดที่ลิ้นน้องชายเค้า

" คุณ..นายมาทำแผล" จุนโฮใช้ผ้าห่อมือเพื่อนและจูงมานั่งโซฟาด้านนอก นิชคุณหน้าซีดเผื่อด

"คุณขอโทษ...คุณน่าจะเชื่อคำพูดพี่ชาน!!" นิชคุณตอบหลังจากนึกถึงคำเตือนเมื่อคืน

"โฮเตือนแล้วใช่ไหม!!...โฮบอกแล้วว่าอย่าก้าวเร็วเกินไป" จุนโฮหัวเสีย

"ขอโทษ..ขอโทษจริงๆ..คุณคิดว่าถ้าหากแทคสมัครใจ..." นิชคุณเสียงสั่น

 “คุณ...นายไม่สงสัยเหรอว่า...ทำไมคุณควานถึงขอเลือดจากนาย...ทำไมใช้เลือดคุณแทคไม่ได้...มันไม่ได้เกี่ยวกับอาการป่วยของคุณแทคหรอกนะ...ถึงตอนนั้นโฮจะคิดว่าเป็นเพราะแบบนั้นก็ตาม” จุนโฮชวนเพื่อนตัวขาวคุย เค้าคิดว่าบางทีมันถึงเวลาแล้วที่เราทุกคนต้องเข้าใจกัน

“หมายความว่ายังไง...”นิชคุณเลิกคิ้วขึ้น สงสัยในคำพูดเพื่อน

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น