คำเตือนสำคัญไฉน
เป็นเวลาเกือบตี3 ลีจุนโฮขับรถพาทุกคนมาบ้านใหม่ของควาน ชานชอง พี่หมีจ้างนายหน้าหาซื้อบ้านให้เค้าตั้งแต่เห็นว่าน้องชายและอดีตเพื่อนไปกันได้ดี เค้าคิดว่าแทคยอนอาจจะอยากอยู่ที่เกาหลีแบบลงหลักปักฐาน
" คืนนี้ผมจะนอนนี่ด้วย" นิชคุณกล่าวกับชานชองขณะที่พวกเค้าช่วยกันพาคนป่วยที่ยังไม่ได้สติเข้าไปนอนในห้องด้านใน
" นายจะนอนตรงไหนก็ได้ แต่ห้ามนอนบนเตียงน้องชายฉัน"
ชานชองตอบกลับขณะดึงผ้าห่มมาห่มตัวน้องชาย ส่วนนึงเกิดจากอาการป่วยของแทค
อีกส่วนเพราะพี่หมีโกรธนิชคุณที่ทำร้ายจิตใจน้องชายเค้าเมื่อหลายวันก่อน
" ทำไม?.. คุณไม่ไว้ใจผมเหรอ" ชายตัวขาวถามเจ้าของบ้านอย่างสงสัย
"
ให้ไว้ใจงั้นเหรอ..หึ..นายนอนกับน้องฉัน..แล้วก็เขี่ยทิ้งแบบไร้เยื่อใย" ควานชานชองแยกเขี้ยวขู่ฟ่อใส่นิชคุณ
"...." ชายผิวขาวยืนกัดริมฝีปากตัวเอง
เค้าไม่มีข้อแก้ตัวอะไรสำหรับเรื่องนี้ เค้าทำได้แค่ยอมรับสิ่งที่ชานชองพูดเท่านั้น
อีจุนโฮเดินเข้ามาในห้องหลังจากที่เค้าเอารถไปเก็บ
"เราไว้ใจนายคุณ..แต่วันนี้คงไม่สะดวก...และไม่ใช่แบบที่คุณแทคยังไม่มีสติแบบนี้"
จุนโฮตอบ หวังจะทำให้เพื่อนตัวขาวสบายใจ
" คืนนี้เราเหนื่อยกันมากนะ.." จุนโฮบีบมือเพื่อนเบาๆ
" ถ้านายจะนอนกับแทค..พื้นได้ไหม" ควาน ชานชอนหันรีหันขวาง
เอ่ยขึ้นหลังจากสำรวจห้องโดยรอบ
' ถ้าไม่ติดว่าแทครักนาย
นายจะไม่ได้สิทธ์ได้เข้ามาในบ้านนี้ด้วยซ้ำ' พี่หมีหัวเสียกับคำตอบของน้องชาย
ถึงแม้จะถูกทำร้ายแต่แทคก็ยังมั่นคงในความรักของตน
" ถ้าได้ผมจะเอาผ้าปูมาให้..ถ้าไม่ได้ก็กลับไปครับ"
ชานชองหันกลับมามองหน้าชายผิวขาวอย่างเอือมระอา
" ครับ..ผมนอนพื้นได้ " นิชคุณตกลงทันที เค้าจัดที่นอนข้างเตียงแทคและรีบอาบน้ำนอน
แสงแดดยามเช้าสอดส่องผ่านช่องว่างข้างผ้าม่านสีทึบ ชายผิวสีขยับตัวหนีแสงแดดยามเช้าที่เริ่มจะร้อนขึ้นทีละนิด
เค้าขยับกายเชื่องช้าก่อนจะลุกขึ้นมานั่งขยี้ตาและมองไปรอบตัวเอง กลิ่นหอมอ่อนๆลอยมาแตะจมูก
ภาพโดยรอบคุ้นตาราวกับได้กลับไปอยู่บ้านที่บอสตัน ชายผิวสีฉงนใจ
เหมือนเมื่อวานเค้ายังอยู่เกาหลีอยู่เลย ทำไมตอนนี้มาอยู่บอสตันซะแบบนั้น
ต้องมีใครสักคนในบ้านตอบเค้าได้
เจ้าตัวรีบก้าวลงจากเตียงและเกือบจะล้มหน้าคว้ำเพราะสะดุดอะไรสักอย่างที่พื้นด้านล่าง
" คุณ...ทำไมลงไปนอนพื้นล่ะ???" เจ้าแมวยักษ์รีบคุกเข่าลงกับพื้นเพื่อปลุกเพื่อน
เปลือกตาขาวๆขยับยุกยิกและนิ่งไป แทคยอนจึงตัดสินใจอุ้มนิชคุณขึ้นมานอนบนเตียง
"อืม." ร่างคนผิวขาวพลิกตัวกวาดแขนไปมาบนเตียง
" แทค....." นิชคุณละเมอ
เจ้าแมวยักษ์เหม่อมองใบหน้าเพื่อนยามหลับ ริมฝีปากบางหยักยกยิ้มอย่างมีความสุข แทคยอนค่อยๆย่องขึ้นไปนอนข้างคนตัวเล็กกว่าเงียบๆ
นิชคุณรู้สึกได้ถึงไออุ่นและกลิ่นหอมๆที่คุ้นเคยเค้าขยับตัวเข้ามาใกล้คนที่นอนด้านข้าง
แล้วซุกหน้าเข้ากับแผ่นอกหนาสีเข้ม
" ตื่นขึ้นมาแล้วคุณจะรังเกียจแทคไหม....นายตอนนี้...ยังเล่นเกมส์แก้แค้นอยู่ไหม"
แทคยอนขยับตัวเข้าใกล้นิชคุณจนตัวแนบกัน ชายผิวขาวยกแขนขึ้นกอดเอวของเจ้าแมวยักษ์อย่างไม่รู้ตัว
"คุณชาน.." จุนโฮค่อยๆย่องมาห้องครัวเรียกควานชานชองให้ไปดูน้องชายกับเพื่อนของตน
" มาดูอะไรนี่สิ..." จุนโฮควักมือเรียกชายคนรัก
ชานชองเดินตามมาอย่างว่าง่าย ทั้ง2 เดินไปยังห้องนอนด้านในสุดของตัวบ้าน
สิ่งที่หมอโฮและชานชองเห็นเป็นภาพที่ชวนให้ยิ้ม เมื่อพวกเค้าเห็นคนบนเตียงนอนกอดกัน
“ให้ตายสิ!! ..บอกแล้วว่าอย่าเข้าใกล้แทค ..ทำไมเด็กนั่นพูดภาษาคนไม่รู้เรื่อง”
พี่หมีขมวดคิ้ว แยกเขี้ยวยิงฟัน
" คุณแทคตะหากล่ะ คุณแทคเป็นคนอุ้มไอ้ลูกหมาขึ้นเตียง"
จุนโฮหันมาตอบคนรัก เค้ายิ้มแก้มปริ จนมองไม่เห็นตาดำ
" ยิ้มแบบนี้ อยากให้ชานอุ้มบ้างเหรอ~โฮ" พี่หมียิ้มอย่างมีเลศนัย
" บ้า!! " หมออีจุนโฮหน้าแดงไปถึงติ่งหูแล้วรีบจ่ำหนีพี่หมีทันที
ชานชองเดินตามหลังจุนโฮไปติดๆ ทั้ง2 คนลืมเรื่องจะปลุกนิชคุณมาคุยด้วยเสียสนิท
" อืม.." เปลือกตาชายตัวขาวหรุบขึ้น สิ่งแรกที่นิชคุณเห็นคือแผงอกกำยำสีเข้ม เค้าตกใจนิดๆ
เมื่อนึกถึงคำพูดของควาน ชานชอง ' ห้ามนายโดนตัวน้องชายฉัน'
นิชคุณนิ่งงันคิดครู่นึง
' ผมขอเวลาแค่ไม่กี่นาทีเท่านั้นนะครับคุณชาน
ให้ผมได้เก็บช่วงเวลาดีๆสักนิดก็ยังดี' ชายผิวขาวขยับตัวถอยห่างจากร่างคนข้างๆ
เพื่อที่จะมองใบหน้าของคนที่ตนรักขณะหลับ
คิ้วหนาเข้มๆ แผงขนตายาวๆ สันจมูกที่สวยได้รูป
และริมฝีปากบางหยักที่สวยจนน่าสัมผัส
' บ้าเอ้ย!! ' นิชคุณน้อยตื่นตัว เมื่อเค้าจ้องมองใบหน้าของเจ้าแมวยามหลับ นิชคุณหงุดหงิดตัวเองมาตลอด เค้าฝันซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ฝันว่าได้กกกอดชายตรงหน้า และค้าก็มีความสุขกับมัน คนตัวขาวค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าคนผิวเข้ม
' ผมขอแค่จูบแทคเบาๆสักครั้งได้ไหมครับคุณชาน'
เจ้าแมวยักษ์รู้สึกถึงลมหายใจอุ่นร้อน เปลือกตาเรียวยาวเบิกโพลงอย่างรวดเร็ว
และเห็นริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงขยับเข้ามาใกล้ เจ้าแมวยักษ์ตกใจยันแขนของตนพลักร่างคนผิวขาวออกไปสุดแรง
ชายผิวขาวผงะหลุดออกจากภวังค์
" โทษที..คุณไม่ตั้งใจ" นิชคุณลนลานถอยตัวออกห่าง
"ขอโทษ!!" ชายผิวสีขยับตัวถอยห่างออกไปเช่นกัน
“แทค..นายโอเคไหม..ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง”
คนตัวขาวขยับตัวขึ้นมานั่งตัวตรง
“ตอนนี้...ก็ดีนะ” คนผิวสีกล้าๆกลัวๆ
เค้าขยับกายขึ้นมานั่งตัวตรงเช่นกัน
"ถ้าหากว่า...คุณจะขอจูบ..แทคจะให้คุณไหม" นิชคุณถามเจ้าแมวยักษ์อย่างขัดเขิน
เค้าค่อยๆคลานเข่ามานั่งตรงหน้าชายตัวหนา เอื้อมมือสอดประสานมือเค้าเข้ากับนิ้วมือสีเข้มของแทคยอนช้าๆ
" ...นายไม่ชอบนี่..คุณบอกว่าน่าขยะแขยง"
แทคยอนขืนมือตัวเองออก ใบหน้าเค้ามีร่องรอยความเจ็บปวดอยู่
เมื่อเอ่ยคำสบประมาทนี้ออกมา
ชู่!! คนผิวขาวยกนิ้วขึ้นแตะปากคนผิวเข้ม
" คุณขอโทษ..คุณไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น" นิชคุณขยับกายเข้าใกล้ตัวแทคยอนมากขึ้น
" จูบแทคหวาน คุณชอบ" ใบหน้าสวยยิ้มเจ้าเล่ห์
“คราวที่แล้วนายก็พูดแบบนี้” น้ำตาใสๆไหลออกมาจากหางตาเจ้าแมว
" คุณขอโทษ..ขอโทษที่พูดอะไรไม่คิด " นิชคุณรีบคว้าทิชชูหัวเตียงมาซับน้ำใสๆจากดวงตาเจ้าแมวยักษ์
อึก อึก!! แทคยอนโผกอดคนผิวขาวแน่น
และร้องไห้เสียงดัง
" คุณขอโทษนะ" นิชคุณโอบกอดเจ้าแมวยักษ์หวังปลอบหัวใจที่เคยแตกสลายเพราะตัวเค้า
ควานชานชองเดินผ่านหน้าห้องน้องชาย เค้าได้ยินเสียงสะอื้นเหมือนเสียงของคนร้องไห้
พี่หมีหูพึ่ง รีบเปิดประตูเข้ามาในห้องน้องชายอย่างรวดเร็ว
" อือ....อืม"
ริมฝีปากน้องชายเค้ากำลังบดเบียดกับริมฝีปากอิ่มสีแดง เสียงครางหวานเบาๆรอดออกจากริมฝีปากน้องชายเค้า
แทคยอนหลับตาสนิท 2 มือกอดรัดหลังชายผิวขาวไว้หลวมๆ
ในขณะที่นิชคุณปลายตามาเห็นควานชานชองที่ประตู
"....." พี่หมียืนอึ้งสมองขาวโพลนคิดอะไรไม่ออก ดวงตาของเค้าเบิกกว้างขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า
เค้าไม่คิดว่าจะมาเห็นฉากโรแมนติกของน้องชายในช่วงเวลาที่วุ่นวายแบบนี้
นิชคุณยกมือไล่พี่หมีให้ออกจากห้องไป
เค้าไม่อยากให้ใครมาเห็นท่าทางน่ารักๆและเซ็กซี่สุดๆของคนรัก ถึงแม้ว่าคนๆนั้นจะเป็นพี่ชายของคนรักเค้าก็ตาม
ชานชองค่อยๆปิดประตูเบาๆ เค้าไปหาหมอจุนโฮที่นั่งอาบแดดที่ห้องนั่งเล่น
หลายๆห้องในบ้านยังคงโล่งปราศจากผ้าม่านปิดบังแสงอาทิตย์
" อื้อ.." แทคยอนพละริมฝีปากออก
เค้าหายใจด้วยความเหนื่อย ใบหน้าของเค้าเปลี่ยนเป็นสีแดง
" หายใจด้วยจมูกสิ ทำแบบนี้" นิชคุณเริ่มสอนเจ้าแมวยักษ์ทีละขั้นตอน
" อีกครั้งได้ไหม "
แทคยอนร้องขอเพื่อที่จะจูบนิชคุณ
" สำหรับแทค..ไม่ต้องขอคุณก็ให้นะ "
คนผิวขาวโน้มหน้าเข้าไปใกล้ริมฝีปากบางหยัก
2 มือสีเข้มรวบรั้งต้นคอคนผิวขาวอย่างรวดเร็ว แทคยอนจินตนาการภาพที่นิชคุณจูบเค้าครั้งแรก
และลองทำตามบ้าง ฟันหน้าของทั้ง2 คนชนกันดังกึก!!
แทคยอนและนิชคุณถอยหน้าห่างออกจากกันและทั้งคู่ยกมือปิดปากตัวเองด้วยความเจ็บ
นิชคุณหัวเราะลั่นจนน้ำตาไหล ส่วนแทคยอนมองค้อนด้วยความอาย
" ไม่เอาแล้ว..ไม่จูบแล้ว" เจ้าแมวยักษ์เบะหน้าเตรียมลุกจากเตียง
" จูบอีกสิ...เร็วๆคุณสอนให้นะ"
นิชคุณขยับตัวมากอดเอวแทคยอนไว้ เค้ารั้งตัวเจ้าแมวยักษ์แรงเกินไปจนทั้งคู่เสียการทรงตัว
ล้มลงบนเตียงพร้อมกัน นิชคุณขึ้นค่อมตัวแทค เค้าจับข้อมือสีเข้มกดลงกับพื้นเตียง และกดจูบหนักหน่วงบนริมฝีปากหยัก
เจ้าแมวยักษ์คล้อยตามได้สักพักก็ผงะเริ่มพยายามหันหนีริมฝีปากร้อน
เค้าพยายามบิดข้อมือตัวเองให้หลุดพ้นจากพันธการ
ดวงตาของเจ้าแมวแมวเหลือกขึ้นด้านบน ร่างกายของคนตัวหนาเครียดเกร็งและเริ่มกระตุกเบาๆ
ก่อนจะชักเเรงขึ้น เค้ากัดปลายลิ้นตัวเองไม่ปล่อย
เลือดสีแดงสดค่อยๆไหลย้อยออกจากปากมากขึ้นเรื่อยๆ
“แทค!!” นิชคุณตกใจรีบปล่อยแขนคนรัก
เค้าใช้นิ้วง้างฟันแทคยอนทันทีโดยไม่ได้คิดถึงผลที่จะตามมา ชายผิวสีปล่อยลิ้นตัวเองแต่กัดลงบนนิ้วของนิชคุณแทน
" โอ้ย!!..เจ็บ...อั่ก ...จุนโฮ! จุน จุน โอ้ย!!...ช่วยด้วย!!" นิชคุณร้องลั่น
เค้าต้องการความช่วยเหลือเดี๋ยวนี้!!
ฟันซี่ใหญ่ๆไซส์XLของเจ้าแมวยักษ์กัดนิ้วของคนผิวขาวไม่ปล่อย เลือดจากนิ้วของคนนิชคุณผสมปนเปกับเลือดจากลิ้นของแทคยอน
ความจริงแล้วนิชคุณจะเอานิ้วมือออกก่อนก็ได้
แต่เค้ากลัวแทคยอนจะกัดลิ้นตัวเองซ้ำอีก ณ เวลานี้นิชคุณคิดอะไรไม่ออกแล้ว
ควาน ชานชองวิ่งไปถึงห้องน้องชายก่อน หมอจุนโฮคว้ากล่องยาและวิ่งตามหลังชานชองไป
"แทค!!" พี่หมีตกใจเมื่อเห็นเลือดสดไหลออกจากปากน้องชายหัวแก้วหัวแหวน
และเห็นมือนิชคุณคาปากแทคยอนอยู่
ชานชองมาถึงเค้าไม่พูดพล่ำทำเพลง เค้าพยายามดึงมือนิชคุณออก
" อย่าครับ!!..อย่าเพิ่งเอาออก" นิชคุณกัดฟันแน่น
ใบหน้าเค้าเปลี่ยนเป็นสีแดง และ เม็ดเหงื่อแตกพลั่กด้วยความเครียดและความเจ็บ
" แทคกัดลิ้นตัวเองครับ.." นิชคุณกัดฟันพูด
เค้าหลับตากั้นหายใจเพื่อระงับความเจ็บปวด
“ลงมาจากตัวแทค...ผมจะจับแทคพลิกตัว” ชานชองรวบรวมสติ เค้าสั่งนิชคุณอย่างใจเย็น
นิชคุณก้าวตัวลงจากตัวเจ้าแมว ทั้งคู่ช่วยกันพลิกตัวแทคยอนให้ตะแคงข้าง
เพื่อไม่ให้แทคสำลักเลือดและน้ำลายในปาก
หมอจุนโฮวิ่งเข้ามาถึงเป็นคนสุดท้าย
เค้าเองก็ตกใจกับสภาพที่เกิดขึ้น แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาถาม หมอโฮรีบให้ยาชายบนเตียงทันที เพียงไม่กี่นาทีคนตัวโตบนเตียงก็สงบลง
จุนโฮให้ชานชองคอยดูแลจัดการห้ามเลือดที่ลิ้นน้องชายเค้า
" คุณ..นายมาทำแผล" จุนโฮใช้ผ้าห่อมือเพื่อนและจูงมานั่งโซฟาด้านนอก
นิชคุณหน้าซีดเผื่อด
"คุณขอโทษ...คุณน่าจะเชื่อคำพูดพี่ชาน!!" นิชคุณตอบหลังจากนึกถึงคำเตือนเมื่อคืน
"โฮเตือนแล้วใช่ไหม!!...โฮบอกแล้วว่าอย่าก้าวเร็วเกินไป" จุนโฮหัวเสีย
"ขอโทษ..ขอโทษจริงๆ..คุณคิดว่าถ้าหากแทคสมัครใจ..."
นิชคุณเสียงสั่น
“คุณ...นายไม่สงสัยเหรอว่า...ทำไมคุณควานถึงขอเลือดจากนาย...ทำไมใช้เลือดคุณแทคไม่ได้...มันไม่ได้เกี่ยวกับอาการป่วยของคุณแทคหรอกนะ...ถึงตอนนั้นโฮจะคิดว่าเป็นเพราะแบบนั้นก็ตาม”
จุนโฮชวนเพื่อนตัวขาวคุย เค้าคิดว่าบางทีมันถึงเวลาแล้วที่เราทุกคนต้องเข้าใจกัน
“หมายความว่ายังไง...”นิชคุณเลิกคิ้วขึ้น สงสัยในคำพูดเพื่อน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น