ภาพความทรงจำที่เจ็บปวด
“คุณ...นายไม่สงสัยเหรอว่า...ทำไมคุณควานถึงขอเลือดจากนาย...ทำไมใช้เลือดคุณแทคไม่ได้...มันไม่ได้เกี่ยวกับอาการป่วยของคุณแทคหรอกนะ...ถึงตอนนั้นโฮจะคิดว่าเป็นเพราะแบบนั้นก็ตาม”
จุนโฮชวนเพื่อนตัวขาวคุย เค้าคิดว่าบางทีมันถึงเวลาแล้วที่เราทุกคนต้องเข้าใจกัน
“หมายความว่ายังไง...”นิชคุณสงสัยในคำถามของเพื่อน
“หมายความว่า...แทยังเลือดกรุ๊ปโอ เลือดเธอคนละกรุ๊ปกับเลือดคุณแทค...”
จุนโฮถอนหายใจยาวและขุ่นคิดว่าจะทำยังไงไม่ให้เพื่อนตัวขาวเสียใจ
"ก็ไม่จำเป็นนี่ที่ลูกจะได้กรุ๊ปเลือดของคนเป็นพ่อน่ะ"
นิชคุณตอบ
“แต่โฮมั่นใจว่าคุณชานไม่รู้ว่านายเลือดกรุ๊ปอะไรนะ”
จุนโฮถามกลับ
“แล้วทำไม...ถึงมาขอฉันล่ะ”
นิชคุณเริ่มตระหนักในคำถามของเพื่อน
“สาเหตุที่เค้าคิดว่าเลือดนายต้องใช้ได้แน่เพราะเด็กคนนั้นมีเชื้อสายคนในครอบครัวนาย” จุนโฮกระอั่กกระอ่วนที่จะพูดชื่อ
“เชื้อสายคนในครอบครัวเหรอ” เพื่อนตัวขาวเริ่มนั่งไม่ติดที่
"หมายความว่าคุณแทคไม่ได้มีความสัมพันธ์เกินเลยกับอดีตคู่หมั้นนาย"
จุนโฮพยายามหลีกเลี่ยงคำตอบ
"จะไม่ใช่แทคได้ยังไง ...ในเมื่อคุณเห็นเต็ม2ตา" นิชคุณตอบพร้อมกำมือแน่น
"เห็นคุณแทคนอนกับคุณจีเหรอ???" จุนโฮเลิกคิ้วขึ้นข้างนึง
"ไม่มีทางเป็นลูกของน้องชายผมได้หรอกนะ เพราะน้องชายของผมเป็นหมัน
จากการถูกคุณแม่ทารุณกรรมทางเพศในวัยเด็ก"
เสียงของบุรุษร่างใหญ่มาดนิ่งเอ่ยขึ้น ชานชองเดินออกมาจากห้องนอนแทคยอน
เค้าได้ยินจุนโฮกำลังคุยกับนิชคุณถึงปัญหาคาราคาซังของน้องชาย พี่หมีนิ่งคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนจะตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้นิชคุณฟัง
ชานชองยกมือขึ้นกดหัวตา2ข้างขณะที่เดินมานั่งข้างจุนโฮที่โซฟา
“คุณแม่ของพวกคุณ” นิชคุณเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย
“คุณแม่ของแทคครับ...ผมเป็นพี่ชายบุญธรรมของแทค..ผมถูกอุปการะโดยพ่อแม่แทคน่ะ..ผมว่าผมเคยบอกคุณแล้วรึเปล่า”
ชานชองขมวดคิ้วเป็นปม
“พวกคุณเป็นพี่น้องกัน..คุณปล่อยให้น้องชายโดยข่มขืนได้ยังไง”
คนผิวขาวกำมือแน่น กัดฟันกรอด
“เพราะผมไม่รู้ไง ไม่มีใครเคยรู้ จนกระทั่งได้รู้
..ผมจะเล่าทั้งหมด..แม้แต่เรื่องที่ไม่เคยบอกใคร ดูเหมือนว่าคุณแม่ของแทคเธอมีปัญหาทางจิต
เธอชอบเสพสุขกับเด็ก เธอแต่งงานและพยายามมีลูก แต่ทำไม่สำเร็จ เธอใช้ขออ้างในการมาสถานเลี้ยงเด็กเพื่อความสุขส่วนตัว
และพ่อของแทคท่านก็ไม่รู้ ท่านคิดว่าคุณแม่แค่เหงาและอยากมีลูกมาก ท่านเลยคิดที่จะรับเลี้ยงเด็กสักคน2คนเพื่อคุณแม่ ซึ่งคุณแม่ก็เห็นด้วย
แน่นอนว่าเด็กที่แม่หมายตาคือ ผม อาจจะเป็นเพราะผมเป็นเด็กที่เข้ากับคนง่าย
ปรับตัวเก่ง
พวกท่านเลยตกลงกันว่าจะรับผมมาอยู่ด้วยซึ่งผมก็ดีใจ แต่ผมอ้อนวอนขอพรจากพระผู้เป็นเจ้าให้พวกท่านรับพี่ชายผมมาด้วย
แต่ก็อย่างที่ผมเคยบอก
แม่บังเอิญตั้งท้องแทคขึ้นมา
การขอรับเลี้ยงถูกระงับ แต่ไม่นานเกินรอพอแทคอายุได้4ขวบ คุณแม่กับคุณพ่อก็กลับมารับเราไปอยู่ด้วย
พ่อส่งผมกับพี่ชายเรียน แต่แทคไม่ได้ไปโรงเรียน
แม่อ้างว่าเหงา และอยากอยู่ใกล้แทค คุณพ่อยอมความจ้างคุณครูมาสอนที่บ้าน ผมดูแลแทคในเวลาที่ผมไม่ได้ไปโรงเรียน
ทุกอย่างดูดีมีความสุข จนกระทั่งวันนึง พี่ชายผมไม่ยอมไปโรงเรียน เค้าเอาแต่ป้วนเปี้ยนอยู่กับแม่และแทค
เค้ากรีดกันผมและทุกคนออกห่างจากแทค จนคนใช้ในบ้านต่างเริ่มเป็นกังวล
ผมตอนนั้นอายุ15 ปี
พี่ชาย17 และแทค9ขวบ พ่อทำงานอยู่ต่างประเทศ เกือบตลอด2สัปดาห์ที่ผมพยายามติดต่อพ่อ คุณพ่อตรงดิ่งกลับมาบ้านโดยไม่ได้บอกใคร
วันนั้นผมกลับมาจากโรงเรียน มาเจอพ่อพอดี
และพ่อพังประตูห้องนอนแทค ในนั้นเราเห็นแม่กับพี่ชายผมลักลอบเป็นชู้กัน
เป้าหมายของพ่อและผม โดนจับเปลือยกายมัดไว้กับเตียง พวกเค้าเอาเทปปิดปากแทคไว้
ที่นั่นเราพบยาเสพติดแบบฉีด กลุ่มยากระตุ้น มีรอยเข็มบนตัวแทค และพวกเค้ากำลังทำมัน
คุณพ่อกับคุณแม่มีปากเสียงกัน
คุณพ่อหัวใจวายถูกส่งตัวไปรักษา พี่ชายคุณพ่อเข้ามาช่วยแทค
แต่เจ้าหน้าที่เข้ามาดึงแทคออกไป
คุณลุงวิ่งวุ่นสู้คดีขอรับตัวแทคกลับมาอยู่ในความดูแล พี่ชายถูกส่งไปสถานพินิจเนื่องจากอายุไม่ถึง20 คุณลุงส่งคุณแม่ไปโรงบาลพร้อมกับแทค แต่ความวุ่นวายไม่ได้จบลงที่ตรงนั้น
แม่ขโมยตัวแทคไปก่อนที่จะถูกจับไปโรงบาล
เธอเอาแทคออกนอกประเทศไปแบบไม่มีใครได้ทันรู้ตัว เราไม่ได้นิ่งนอนใจ
แต่เธอหายไปเหมือนผีไม่มีตัวตน 5ปีผ่านไปมีเจ้าหน้าที่จากจีนติดต่อกลับมา พวกเค้าได้รับแจ้งจากเพื่อนบ้านของแม่ว่ามีการค้าประเวณี
และมีรายชื่อแทคในนั้น
พวกเค้าตรวจค้นเจอห้องใต้ดิน เด็กๆถูกตีตรวนในห้องมืด
และจะถูกพาออกมาในห้องนอนเพื่อขายบริการทางเพศให้สาวๆที่มีเงินซื้อความสุขให้ตัวเอง
มีเด็กคนนึงให้การว่าถูกขังอยู่แต่ในห้องมืด
ไม่มีแสงสว่างจนดวงตาเริ่มปรับแสงได้
พวกเค้ามองเห็นในความมืดได้ดีกว่าพื้นที่ที่มีแสง
เวลาที่ถูกพาออกไปข้างนอกจะรู้สึกเหมือนตัวเองตาบอด ไร้ทางสู้
พวกเค้าถูกฉีดสารกระตุ้นทุกๆครั้งที่ลูกค้ามาซื้อบริการ
ลูกค้ามีหลากหลายแนว บางคนไม่ได้มาเพื่อซื้อบริการทางเพศ แต่มาเพื่อระบายความเครียด
เด็กทุกคนล้วนผ่านการถูกทุบตีราวกับสิ่งของไร้ชีวิต
แต่พวกเค้าก็ยังโชคดีที่กลุ่มแม่บ้านที่จัดตั้งการค้าประเวณีนี้
ไม่พาผู้ชายเข้ามาเป็นลูกค้า พวกเค้าไม่เคยถูกร่วมเกินโดนคนเพศเดียวกัน
คุณลุงรับตัวคุณแม่และแทคกลับมา คุณแม่ไม่ถูกจับเพราะจิตใจไม่ปกติ
เธอเป็นคนวิกลจริตที่จำเป็นต้องได้รับการรักษา ต้องชื่นชมในความอุสาหะของเธอ เธอหลุดออกมาจากวอร์ดจิตเวชผู้ใหญ่อย่างง่ายดาย
เธอปลอมตัวมาเป็นพยาบาลในแผนกจิตเวชเด็ก เธอไปหาแทค และกระทำทุกอย่างไม่แตกต่างจากเดิม
แต่ทุกอย่างไม่เป็นเหมือนที่เคย แทคไม่ได้มีอารมณ์ เค้าตอบสนองไม่ได้
เพราะไม่ได้รับยากระตุ้น สายตาแทคดีขึ้นมาก มากพอจะแยกแยะตัวคนได้ แทคพยายามหนี
กรีดร้องขอความช่วยเหลือ และผมบังเอิญเดินเข้าไปพอดี
สิ่งที่ผมเห็น คือภาพแม่นั่งคร่อมแทคไว้
มือเธอบีบคอแทคแน่นไม่ปล่อย แทคกระเสือกกระสนหายใจ ยื้อมือแม่ออกจากคอตัวเอง
แทคหันมาเจอผม และเค้าครวญครางขอร้องให้ผมช่วย
แม่กรีดร้องไม่พอใจที่แทคไม่ยอมตอบสนองต่อความต้องการ เธอคว้าแจกันที่ข้างเตียง
ฟาดหัวแทค...และเธอใช้เศษแก้วกรีดคอตัวเองต่อหน้าแทค ...เธอตายบนตัวแทค...และแทคช็อคจนความจำเสื่อม”
“หลังจากจัดงานศพคุณแม่ เราเช็คร่างกายแทคทุกวันตามตาราง เราสงสัยเรื่องทำไมแม่ไม่ท้อง หมอตรวจน้ำเชื้อและพบว่าแทคเป็นหมัน
อาจจะเป็นมาตั้งแต่เกิด หรืออาจจะเพราะเครียดจนร่างกายผิดปกติ
แต่ก่อนที่เราจะรู้ว่าแทคเป็นหมัน คือ เค้าไม่ตอบสนองต่อสิ่งเร้า เราพยายามหาวิธีจนได้น้ำเชื้อมา และที่แย่ไปกว่านั้นคือแทคกลัวผู้หญิง เค้าทั้งกรีดร้องและพยายามหนีเวลามีผู้หญิงเข้ามาใกล้
" ชานชอนก้มหน้าพูดเสียงเอื่อยๆ
" คุณพาแทคไปตรวจครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ที่บอกว่าไม่มีอารมณ์"
นิชคุณถามอย่างสงสัยใคร่รู้มากๆ
" ทุกเดือนตั้งแต่เด็กจนก่อนมาที่นี่
แทคมีนัดกับหมอต่อเนื่องน่ะ" ชานชองตอบเสียงเบา
‘หากนายอยากมาเป็นน้องเขยฉัน
นายก็ต้องรับรู้ปัญหาทั้งหมดก่อน’
" แต่เค้าหลั่งนะ เยอะเลย หลั่งเหมือนควบคุมไม่ได้
" นิชคุณเอ่ะใจสงสัย เค้าไม่เคยหลั่งเยอะแบบนั้นมาก่อน มันดูผิดปกติแบบไม่น่าเป็นไปได้
เค้าคิดมาตั้งแต่ครั้งแรกที่เค้านอนกับแทคแล้ว
" หือ??" จุนโฮงง
" ส่วนที่หลั่ง..ออกมา" ชานชองมองหน้านิชคุณแล้วยิ้มอบอุ่น
“นั่นเพราะความรักล่ะมั้ง แทคบอกว่าเคยเจอคุณที่แคลิฟอเนียตอนผมพาเค้าไปเที่ยว "
ชานชองหันมองหน้าคนผิวขาวและคลี่ยิ้มบางๆ
" ...." นิชคุณเลิกคิ้วมองชานชอง
" คุณเคยอยู่แคลิฟอเนียใช่มั้ย แทคเล่าว่าคุณเคยช่วยเค้าไว้ ทุกครั้งที่เค้าเจอคุณ แทคบอกว่าร่างกายของเค้าร้อนแปลกๆ
เค้าเหมือนเด็กที่ไม่รู้ว่าร่างกายตัวเองเป็นอะไร เค้าต้องทำอะไร ความคิดแรกของผม ผมมีความสุขมากนะครับ
อย่างน้อยแทคก็มีความรู้สึก ไม่ว่าจะมีช้า หรือมีกับใคร สำหรับผมมันเป็นเรื่องที่ดี"
ชานชองยิ้ม
" ผมสอนเค้าหลายอย่างและปล่อยเค้ามาเกาหลี
ถ้าหากว่าหัวใจเค้าจะได้รับการปลดปล่อยจากจิตใต้สำนึก " ชานชองเสริม
“มันยากที่จะปล่อยน้องชายสุดที่รักออกมาเผชิญโลกกว้างคนเดียว แต่การเก็บแทคไว้ก็เหมือนการกักขังที่เคยเกิดขึ้น
" นอกจากสอนช่วยตัวเอง คุณเคยนอนกับแทคไหม"
นิชคุณถามลึกขึ้นด้วยแรงหึง
" ถึงจะไม่ใช่โดยสายเลือด..แต่ผมจะไม่ทำผิดผลาดซ้ำรอยเดิมแน่"
ชานชองตาขวางกลับมาแบบเอาเรื่องเช่นกัน
“ตอนที่ผมนอนกับแทค..แทคร้องหาคุณชาน..ขอให้คุณช่วย..แทคทำให้ผมโกรธ
แทคทำให้ผมคิดว่าผมเป็นตัวแทคคุณ...จำได้ไหมเมื่อ4ปีก่อน คุณ2คน
สวีทดี๊ด๊ากันไปตามท้องถนนพวกคุณกอดจูบกันโดยไม่แคร์สายตาใครในวันเกิดผม” นิชคุณน้ำตาซึม
“กอดจูบ...หมายความว่าไงน่ะคุณชาน!!”
จุนโฮที่นั่งเงียบมานานถึงกับสติแตก “ผมไม่ได้จูบแทคนะ”
ชานชองปฎิเสธทันควัน
“แต่ผมเห็นคุณจูบกันที่หน้าร้านขายตุ๊กตา” นิชคุณเถียง
“เฮ้!!..น้อยๆหน่อย..นั่นไม่เรียกว่าจูบนะ..แทคแค่หอมแก้มผมตามธรรมเนียมครอบครัว”
ชานชองพยายามอธิบาย
“หอมแก้ม!!!” ลีจุนโฮแยกเขี้ยว มองคนข้างตัว
“......”นิชคุณนิ่งเงียบอยู่ชั่วครู่
เค้ากำลังใช้ความคิดไคร่ครวญเรื่องในอดีตและเจ็บปวดไปกับอดีตของแทคยอน
“ทำไมอยู่ๆแทคถึงลาออกจากบริษัทผมแล้วกลับไปอยู่กับคุณ” นิชคุณถามต่อ
"เพราะนายเอาแต่อาละวาทไง!!" จุนโฮอารมณ์ค้างจากเรื่องของคนรัก
"คุณแค่ต้องการเวลา"
นิชคุณไม่เข้าใจแทคยอนเลยสักนิด
"แล้วคุณแทคเค้าจะรู้ไหม...ว่านายต้องการเวลานานแค่ไหน...นานแค่ไหนนายถึงจะ...."
จุนโฮกัดนิชคุณไม่ปล่อย
"
แทควางแผนจะออกจากเกาหลีตั้งแต่รู้กำหนดวันแต่งงานของคุณกับจีแล้ว
แทคตั้งใจจะไม่ไปงานแต่งคุณ ส่วนเรื่องจี...แทคไม่มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยมาตั้งแต่แรกแล้ว
" ชานชองตอบคำถามขัดกลางป่อง
"
จีท้องกับใครครับ" นิชคุณถามชานชอง เค้าคิดว่าชานชองต้องรู้แน่ๆ
" พี่ชายคุณ" ชานชองตอบตรงๆ เค้าอยากพูดมานาน
แต่ก็ไม่เคยมีโอกาสได้พูด
" เป็นไปไม่ได้หรอก..ก็เค้ามีครอบครัวแล้ว"
นิชคุณย่นหัวคิ้ว ในความคิดนิชคุณเค้าจำได้แต่ภาพจินยองในร่างคนดี
"คนเราพลาดกันได้ เค้าเมามาข่มขืนจีที่บ้านคุณ และยังไม่ยอมรับผิดชอบจีด้วย "
ชานชองพูดเสียงเย็น
"....." นิชคุณนิ่งเงียบ ไตร่ตรองเรื่องในอดีต
‘คนที่เห็นในคืนนั้นใช่แทคยอนรึเปล่า ผู้ชายที่กอดจีบนเตียงวันนั้น
ที่เค้าบังเอิญเห็นใช่แทคยอนไหม วันนั้นที่เค้าวิ่งหนีออกมา เค้าสวนทางกับแทคยอนหรือคนอื่น...คนที่คุ้นตาคนนั้นเดินผ่านเค้าไป..ผู้ชายคนนั้นเพิ่งเดินลงจากรถประจำทางตอนที่เค้าออกจากบ้าน
นิชคุณกัดปากตัวเอง เค้าพยายามคิดมาตลอดว่าสิ่งที่เห็นวันนั้นมันอาจไม่ได้มีอะไร
เค้า2 คนอาจแค่ล้อเล่นกันขำๆ แทคกับจีไม่มีวันหักหลังคุณ แต่วันที่เห็นการ์ดงานแต่ง...คุณก็ไม่อาจสะบัดภาพนั้นออกจากหัวได้..พวกเค้าหักหลักคุณ..และสิ่งที่ทำให้คุณแค้นที่สุดคงหนีไม่พ้นเรื่องที่จีท้อง
'
' ถ้างั้นผมก็เป็นคนพลาดเองที่ไม่เข้าไปขัดขวางไว้
คุณคือคนที่ทำให้จีถูกข่มขืนสำเร็จในวันนั้นใช่รึเปล่า' นิชคุณนิ่งงัน
ช็อคเมื่อทบทวนภาพความทรงจำในอดีต
"วันนั้นผมผิดเองผม..ไม่ยอมฟังคำพูดแทค..ผมเอาแต่โมโหใส่เค้า..ผมทำร้ายเค้าด้วย"
นิชคุณน้ำตาร่วง
' 4 ปีก่อนเพราะความใจร้อน
ไม่ฟังใคร ทำให้คุณเสียคนรักไปทั้ง2 คนสินะ คนนึงคือคนที่คุณรัก
และอีกคนคือคนที่รักคุณ แถมคุณยังทำร้ายจิตใจแทคกับจีไปพร้อมๆกันอีก’
"
ถ้าผมอยู่ที่นั่น!!.. ผมจะไม่ใช่เเค่ส่งมันไปนอนหยอดน้ำเข้าต้มที่โรงพยาบาลเหมือนที่แทคทำ
แต่ผมจะฆ่ามันด้วยมือของผมเอง" ชานชองกำหมัดแน่น
" พี่จินเข้าโรงพยาบาลเพราะแทคเหรอ...ทำไมผมไม่เคยรู้เรื่องนี้"
นิชคุณรู้สึกเหมือนเค้าถูกทุกคนกันออกมา ทั้งที่มันเป็นเรื่องที่เค้าควรจัดการ
มันเป็นเรื่องของเค้าแท้ๆ
"
ผมคิดว่าเป็นแทค..ผู้ชายที่นอนกับจีวันนั้นผมคิดว่าเป็นแทค..ผมขอโทษ...” นิชคุณน้ำตาซึม
เค้าไม่อาจปิดบังความเสียใจได้ ทุกอย่างมันผิดผลาดไปหมด
เรื่องทั้งหมดเกิดจากครอบครัวของเค้า และคนที่ทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเค้าเลวร้ายลงขนาดนี้ก็คงเป็นตัวของเค้าเอง
“โฮสงสัยว่าใครเป็นคนส่งการ์ดงานแต่งมาให้พวกนายมากกว่านะ
ทำไมพวกนายได้การ์ดทั้งที่การแต่งงานไม่ได้เกิดขึ้นจริง ” จุนโฮถามอย่างสงสัย
“เรื่องนั้นค่อยคุยกันทีหลัง หลังจบเรื่องแทคเถอะ”
ชานชองตอบ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น