เคียงข้างกายน้องชายของฉัน
------------------------------------------------------------------
แทคยอนลืมตาตื่นขึ้นมาในรุ่งเช้าของอีกวันนึง
ร่างกายของเค้าเหนื่อยล้า กล้ามเนื้อทั้งร่างของเค้าพร้อมใจกันส่งเสียงครวญคราง 2มือหนายกขยับขึ้นเพื่อขยี้ตาที่พล่าเบลอของตัวเอง
เมื่อดวงตาเริ่มใช้ได้ แทคยอนสังเกตุเห็นปึกเงินที่หัวเตียงกับอดีตชายคนสนิท
"คุณ..นายทำอะไร" แทคยอนเพ่งพินิจไปที่ปลายนิ้วมือเรียวยาวสีขาวที่ค่อยๆกรีดนับกระดาษสีเหลืองในมือ
" นับเงิน"
นิชคุณตอบเสียงเรียบ โดยไม่หยุดทำสิ่งที่ทำอยู่
"ทำไมต้องให้เงิน..นายทำเหมือนกับว่า.." แทคยอนตอบเสียงเย็น
หัวใจของเจ้าแมวยักษ์สั่นระรัว กลัวสิ่งที่ตัวเองหวาดหวั่น
แต่เค้าพยายามบอกตัวเองว่า อย่าคิดร้าย
"ทำเหมือนกับอะไร" นิชคุณถามพลางปรายตามองคู่สนทนาที่เพิ่งตื่นจากนิทรายาวนาน
"ช่างมันเถอะ...นี่กี่โมงแล้ว” เจ้าแมวยักษ์บอกตัวเองว่าเค้าควรข้ามบทสนทนาที่จะนำปัญหามาสู่ตัวเค้า
"แค่นี้พอไหม” ชายผิวขาวเอ่ยเสียงเย้อหยัน เค้าเมินต่อคำถามของคนผิวสี
"อะไรพอ" ชายบนเตียงหันขวับมาถาม
“ค่าตัวนาย”
ชายผิวขาวแสยะยิ้ม ด้วยแววตาที่เลือดเย็นเสียเหลือเกินฃ
“.....” เจ้าแมวยักษ์นิ่งอึ้งกับคำตอบของอดีตเพื่อนสนิทชายที่อ้างตนอยากเป็นคนรักของเค้าเมื่อวานนี้
" ฉันคิดว่าแค่นี้คงพอ...น่าขยะแขยงจะตายที่ต้องนอนกับคนที่มั่วไม่เลือก
คนที่ไม่เว้นแม้แต่กับคนในครอบครัว..นี่ฉันยังแอบคิดเลยว่าฉันจะต้องไปตรวจโรคหลังจากนี้ไหม
" นิชคุณตอบพร้อมโยนเศษกระดาษที่มีค่า50000วอนลงบนตัวชายบนเตียง แบงค์50000วอนหลายสิบใบร่วงลงบนกายชายผิวสี เจ้าแมวยักษ์หรุบตามองที่เศษกระดาษมูลค่าสูงค่าบนร่างที่ไร้ค่าอย่างเค้า
อดีตชายคนสนิท คนที่หว่านล้อมเค้าด้วยถ้อยคำหวานซึ้งมากมาย
หลอกลวงให้เค้าก้าวย่างผิดทาง ชายคนนี้ทำร้ายเค้าและเดินจากไปไม่เหลียวหลัง
เจ้าแมวยักษ์ขยับตัวขึ้นมานั่งนิ่งไม่ไหวติง ' ชาน..แทคปวดหัวจัง' แทคยอนยกมือขึ้นกุมหน้าตัวเอง
เค้าพยายามคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวาน สิ่งที่เค้ากลัวเกิดขึ้นจริงๆ
เค้าละโมบโลบมาก ไม่พอใจกับสิ่งที่ตัวเองมี ยิ่งไคว่คว้าก็ยิ่งเจ็บ
เค้าเลือกทางผิดจริงๆ หยาดน้ำตาไหลออกจากดวงตาเรียวยาวเพียงแค่1 หยด ชายผิวสียกหลังมือขึ้นซับน้ำตา
'จะร้องให้ทำไมแทคยอน
น้ำตาไม่เคยช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น นายน่าจะเข้าใจมันเป็นอย่างดี'
คนตัวใหญ่ค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงด้วยความปวดร้าว
ครั้งแรกของเค้ากับผู้ชายที่เค้ารัก ทำไมมันเจ็บปวดขนาดนี้
แทคยอนค่อยๆเดินเข้าห้องน้ำ ยืนเเช่กายกลางสายน้ำร้อนๆ
ร่องรอยรักถูกทิ้งไว้เกลื่อน ร่องรอยที่น่าขยะแขยงบนร่างกายที่น่าขยะแขยะ
"บ้าชิบ!!.." ชายผิวขาวควานหากุญแจรถในกระเป๋าทำงาน
และมันไม่มี ดูเหมือนว่าเค้าลืมมันไว้ในห้องสูท
"ชาน..แทคคิดว่า...ชาน." เสียงครวญครางดังแผ่วเบาที่หน้าประตู
นิชคุณย่นคิ้วขณะยืนที่หน้าบานประตู ดูเหมือนว่าเค้ากำลังจะเผชิญหน้ากับแทคยอนหรือแม้แต่ควานชานชองเสียแล้ว
เจ้าแมวกำลังจะออกจากห้อง นิชคุณขุ่นคิดว่าเค้าควรที่จะรอให้อดีตเพื่อนออกไปก่อนไหม
เพล้ง!! โครม!! เสียงแปลกประหลาดดังขึ้นในช่วงที่นิชคุณกำลังจะพละตัวหลบให้เพื่อนออกจากห้องไปก่อน
ชายผิวขาวสะดุ้งเฮือกสังหรณ์ใจไม่ดี เค้ารีบย่างเท้าไปดูต้นเสียงด้านใน
อดีตชายที่ร่วมหลับนอนกับเค้าเมื่อคืนล้มตัวนอนอยู่ข้างโต๊ะตัวเล็กที่ล้มคว้ำ
" แทค!! "
นิชคุณร้องเรียกชื่อเพื่อนเสียงดัง เค้าตบหน้าแทคยอนหลายที
แต่เจ้าคนบนพื้นกลับแน่นิ่ง
" คุณชานล่ะ...ตะกี้นายคุยกับใคร "
นิชคุณหันรีหันขวาง พลางรีบพาร่างชายบนพื้นกลับไปนอนบนเตียง
บนเตียงนอนเนื้อนิ่มมีกระดาษสีเหลืองยับย่นตกเกลื่อนไปทั่ว
ล่อยลอยบนธนบัตรสูงค่าบ่งบอกอารมณ์ของคนที่ได้รับมันไป
ชายผิวขาวไล่จับเรียงแบงค์ที่เค้าเป็นคนโยนมันจนเกลือนขึ้นมารวมกันในมือ
เค้าย้อนกลับไปไม่ได้แล้ว สิ่งที่เค้าทำมันเลวร้ายเกินไป บางทีนี่อาจจะเป็นจุดจบของความสัมพันธ์ของเค้าและเจ้าแมวยักษ์
" ย้อนกลับไปไม่ได้แล้วคุณ "
นิชคุณเปรยกับตัวเอง
นิชคุณไม่สามารถพาแทคยอนไปหาหมอหรือเรียกหมอโฮมาดูแลเพื่อนสนิทได้
เค้าไม่อยากให้ใครรับรู้ว่าเค้ามีความสัมพันธ์เกินเลยกับอดีตคนสนิทตัวเอง
คนตัวขาวจัดแจงถอดเสื้อผ้าให้ชายบนเตียง เค้าจำเป็นที่จะต้องเช็ดตัวให้แทคยอน
เพราะตัวแทคร้อนจัดมาก มีข้อความจากลูกค้าส่งมา ขอให้นิชคุณส่งไฟล์งานไปให้
เจ้าคนตัวขาวเลยต้องผละตัวลงไปที่รถ เนื่องจากเค้าทิ้งแลปทอปไว้ในรถ แทคยอนได้สติตื่นขึ้นมา เค้าหันมองไปรอบๆห้อง
และสำนึกได้ว่าเกิดอะไรขึ้น เค้ารีบลุกขึ้นแต่งตัว และคว้ากองเงินบนโต๊ะติดมือมาด้วย เค้าเดินออกจากโรงเเรมด้วยสีหน้าของผู้แพ้
แพ้ให้กับตัวเองอย่างสิ้นเชิง
ชายผิวสีในชุดสูทยก2มือขึ้นตบหน้าตัวเองเบาๆ ‘สดใสเข้าไว้อ๊คแทคยอน
โลกไม่ล่มสลายสักหน่อย’ เค้าล้วงหยิบหนังยางในกระเป๋าขึ้นรวบรัดผมตัวเองแบบไม่ใส่ใจ
ชายหนุ่มค่อยๆเยื้อนย่างกายไปที่ป้ายรถเมล์โบกแท็กซี่ และบอกทางไปบริษัทอย่างไม่รีบเร่ง
ช่วงบ่ายวันนี้ร้านอาหารในย่านบริษัทก็ยังครึกครื้นเช่นเดิม
อาจเพราะมันเป็นย่านของพนักงานเงินเดือน และยิ่งติดกับย่านช็อปกระจายแล้ว ผู้คนยิ่งมากกว่าย่านไหนๆ
อาหารการกินที่นี่ขึ้นชื่อว่าอร่อยราคาถูก แต่บางร้านก็ราคาค่อนข้างแพง เจ้าแมวยักษ์เลือกเข้าร้านหรูๆและหอบหิ้วถุงอาหารออกมามากมายราวกับจะจัดงานเลี้ยงสังสรรค์ที่สละเวอร์จิ้นได้อะไรแบบนั้น แทคยอนหิ้วถุงอาหาร6-7 ถุงเดินเข้าบริษัทมุ่งสู่ห้องทำงาน
"สายขนาดนี้ไม่มาพรุ่งนี้เลยล่ะ"
พี่แพนด้าถลึงตาใส่รุ่นน้องตัวโตที่เดินเฉิดฉายเข้ามาในห้องทำงาน
" ซื้ออะไรมาเยอะแยะวะ!!"
สายตาพี่แพนด้ามองปาดไปที่ถุงในมือรุ่นน้อง โจควอน ชานชอง อูยอง หันตามเสียงของพี่แก่
" โอ้ว!! ของกินใช่ไหมพี่..กลิ่นมันช่างหอมหวานเหลือเกิน"
เด็กน้อยแก้มบวมเด้งตัวออกจากเก้าอี้ทำงาน เค้าตรงดิ่งมาหาแทคยอน
เด็กน้อยมาช่วยพี่ของตนถือถุงอาหาร
"จัดไปอย่าให้เสีย " ชายตัวโตคลี่ยิ้มโชว์ฟันขาว
พี่หมีเกรี้ยวกราดมาตั้งแต่เมื่อคืนวาน
น้องชายตัวดีของเค้าไม่ปิดโทรศัพท์ และไม่กลับบ้าน ทำให้เค้ากังวลจนแทบจะไปแจ้งความ
แต่หมออีจุนโฮดักทางไว้ก่อน และให้เหตุผลกับชานชองว่านิชคุณพาแทคยอนไปเที่ยว
แทคยอนคงอยากได้เวลาส่วนตัวบ้าง รุ่นพี่โจควอนยิ้มร่า
"โอ้ย!!
นายมาได้จังหวะพอดีเลยแทค...พี่หิวจนจะเป็นลมแล้ว" ชายตัวเล็กตรงปรี่มาอ้อล้อรุ่นน้อง
"นายเลี้ยงใช่ไหม" โจควอนหยั่งเชิงถาม
" อืม...ผมเลี้ยง" เจ้าแมวยักษ์ส่งยิ้มให้ทุกคน
ยกเว้นพี่ชายหน้ายักษ์ของเค้า
ปึ้ง!! เสียงประตูออฟฟิตเปิดพัวะ!!
เสียงดังสนั่นหวั่นไหว บอสใหญ่เดินหน้าหงิกเข้ามา ชายตัวขาวกวาดสายตาไปทั่วและพบร่างคนที่เค้ากำลังตามหาอยู่
"นายออกมาทำไมไม่บอกฉัน!!"
นิชคุณเดินปรี่มาหาแทคยอน
" นายก็ไม่ได้อยู่...รอฉันบอกนี่" แทคยอนตอบพร้อมแสยะยิ้ม
และตัดสินใจเดินเลี่ยงออกมาที่ห้องอาหาร
"
คุณอ่า....ใจเย็นๆนะ...กินข้าวกัน..นานๆไอ้แทคจะเลี้ยงนะเว้ย"
พี่แพนด้าขยับตัวเข้าไปโอบไหล่บอสของตน เค้าควรจะรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา
" ไม่ล่ะ..ผมยังไม่หิว"
นิชคุณหันหลังและเดินกลับไปยังโต๊ะทำงาน เค้ารื้อของในกระเป๋าทำงาน
หยิบชุดหูฟังสีแดงขึ้นมาเสียบเข้ากับโทรศัพท์ และนั่งฟังเพลงโดยไม่สนใจกลุ่มเพื่อน
" คิดไงเลี้ยงวะแทค" พี่จุนซูถาม
" ทำไม..ต้องมีอะไรถึงจะเลี้ยงได้รึไง"
แทคยอนใช้ตะเกียบคีบชิ้นซูชิปลาไหลเข้าปากทำเป็นทองไม่รู้ร้อน
" จริงด้วยพี่แทค " อุด้งกระแซะถามพี่ชายของตน
น้องเล็กแก้มบวมสนใจใคร่รู้ มือก็คว้าน่องไก่มายัดปาก
"พอดีเก็บเงินได้"
แทคยอนฉีกยิ้มกว้าง
" คุณชานไม่ทานเหรอฮะ" โจควอนถามเค้ารอบมองควาน
ชานชองเป็นพักๆ วันนี้ควานชานซองอารมณ์บอดจอยแต่เช้า ต้นเหตุก็คงหนีไปไม่ไกลจากน้องชายตัวแสบสักเท่าไหร่
" ทานกันก่อนเลยครับ.."
ชานชองตอบพร้อมยิ้มรับโจควอนเล็กน้อย
"แทค" พี่ชายตัวโตที่นั่งเงียบมานานเอ่ยเรียกน้องชายตัวโต
" ครับ" แทคยอนสะดุ้ง
เค้าหันขวับไปทางต้นเสียง เจ้าแมวตัวโตขนพอง แต่พยายามเก็บอาการกลัวเอาไว้
"เกิดอะไรขึ้น" พี่ใหญ่เยื่องย้ายร่างกายเข้าหาน้องชายช้าๆ
ควานชานชองเดินมายืนตรงหน้าแทคยอน น้องชายตัวหนายักไหล่ เบ้ปากนิดหน่อย
ก่อนจะยิ้มกว้าง
" ไม่มีอะไรนี่ ..นายคิดมากไปแล้วชาน" แทคยอนพยายามข่มความกลัว
เค้าปกปิดมันด้วยการคีบซูชิหน้าปลาแซลมอลป้อนพี่ชายของตน ชายหนุ่มที่เหลือเริ่มกระอั่กกระอ่วน
ก้มหน้าก้มตาสนใจแต่อาหารตรงหน้าพวกเค้าและลดเสียงลง
"
นายแน่คุณ..เมื่อวานฉันเห็นนายพาแทคเข้าโรงแรม" โจควอนบ่นอุบอิบคนเดียว
แต่เค้าไม่กล้าพูดออกมา
แคร๊ง!! พี่หมีปัดมือน้องชายตัวโต
ตะเกียบด้ามเหล็กกระเด็นลงพื้น เพื่อนร่วมงานทุกคนหันมองเป็นตาเดียวกัน
บอสผิวขาวเงยหน้าขึ้นจากกองเอกสาร เค้าแค่แกล้งทำเป็นสนใจงานตรงหน้า
หูฟังที่เสียบหูไว้ มันก็แค่ข้ออ้างในการแอบฟังว่าเจ้าแมวยักษ์จะหลุดอะไรออกมาบ้างเท่านั้น
"ย่าห์....ของกินนะชาน!!.." น้องชายตัวโตร้องเสียงหลง
แต่เค้าไม่มีทางเลือกในการเลี่ยงตอบคำถาม
"แทคเก็บเงินได้" แทคยอนตอบพี่ชายของตน
"ก็เลยเอามาใช้" เค้าพนมมือพร้อมทำท่าประทานพร
"ดีใจจังเงินตกมาจากฟ้า" น้องชายตัวโตยกยิ้มพร้อมโคลงหัวไปมา
เพี๊ยะ!! ใบหน้าของเจ้าแมวยักษ์หันตามแรงมือ
ลอยแดงค่อยๆปรากฏรอยขึ้นอย่างชัดเจน ควานชานชองเงื้อมตบหน้าน้องชายเต็มแรง
" เฮ้ย!!" พี่แก่ โจควอน
อูยองอุทานพร้อมกัน อูยองกระโดดกอดจุนซูที่นั่งอยู่ข้างๆ
เค้าไม่เคยเห็นพี่หมีทำร้ายพี่แทคมาก่อนเลย
" อ๊ะ !!.. ขอโทษครับคุณจุนซู " น้องแก้มบวมรีบชักมือกลับพร้อมยกมือไหว้ขอโทษ
" มะ..ไม่เป็นไรครับ"
พี่แพนด้าก็ตกใจพอกันเลยไม่ทันได้รู้สึกตัวว่าโดนกอด
นิชคุณตาเบิกโพลง
เค้าไม่คิดว่าชานชองจะลงไม้ลงมือกับแทคยอนแบบนี้
" ชาน... "
แทคยอนยกมือขึ้นกุมแก้มตัวเอง น้ำเสียงเค้าสั่นระริก ทำนบน้ำตากำลังจะพัง เจ้าแมวยักษ์ตัวสั่นชั่วครู่ก่อนจะผละตัวหนี พี่หมีคว้าท่อนแขนกำยำของน้องชายไว้และกระชากน้องชายกับมากอดไว้ในอ้อมอกตัวเอง
"ปล่อย!!" เสียงของแทคยอนสั่นตามแรงอารมณ์ ทำนบน้ำตากำลังจะพังทลายลงมาแล้ว ชานชองยกมือกดหัวน้องชายให้ซบลงกับบ่าตัวเอง
" ถ้านายเจ็บ..นายก็ควรบอกว่านายเจ็บ..."
ชานชองลูบหัวน้องชายเบาๆ เค้าสังเกตุเห็นรอยแดงที่ต้นคอแทคยอนหลายจุด
และเห็นเมื่อเห็นท่าทีของนิชคุณที่มีต่อแทคยอน เค้าก็พอเดาได้แล้ว ชานชองแค่อยากให้แทคร้องไห้ต่อหน้านิชคุณบ้าง เค้าอยากให้นิชคุณเข้าใจความรู้สึกน้องชายเค้าบ้าง
" อ่อนแอบ้างก็ได้นะแทค"
ชานชองพูดต่อหน้าทุกคนในห้องทำงาน
และเค้าหวังอย่างยิ่งที่จะให้นิชคุณเข้าใจคำพูดนี้
" อย่าโดนตัวฉัน..ร่างกายนี้มันน่าขยะแขยง"
น้องชายผิวสีขยับดุ๊กดิ้กเพื่อดันตัวออกมาจากอ้อมกอดพี่ชาย เสียงของแทคยอนเอ่ยออกมาเบาๆจนจับใจความไม่ได้
เจ้าแมวยักษ์ซบหน้าลงบนไหล่ของพี่ชาย เค้าเงยหน้าขึ้นและหอมแก้มควาน
ชานชองฟอดนึง เป็นการขอบคุณ
"หวา!! มีกอดโชว์....จุ๊บโชว์อีกแล้วอ่า
" พี่แพนด้าร้องอ๋าขึ้นมา หนุ่มๆในออฟฟิศตาลุกวาว นิชคุณยิ้มเหยาะ
‘ร่านจริงๆสายเลือดเดียวกันแท้ๆ’ เจ้าแมวยักษ์เอื้อมจับมือของพี่ชายไว้เเน่น
ควานชานชองกระชับมือน้องชายกลับแน่นเช่นกัน
" จำไว้แทค พี่จะไม่ทิ้งนายน้องชายของฉัน"
ควานชานชองโน้มหน้ากระซิบข้างหูแทคยอนแผ่วเบา
"เงินนี่ได้มาจากการขายตัวของฉัน " แทคยอนพูดเสียงดังฟังชัด
"เงินนี่ได้มาจากการขายตัวของฉัน " แทคยอนพูดเสียงดังฟังชัด
" ที่เค้าว่าค่าเปิดบริสุทธ์ราคาสูง...คงเป็นเรื่องจริง"
เจ้าแมวยักษ์ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเสียงดัง
และก้มหน้าก้มตาทานข้าวต่อทันที
ค่อก ค่อก แค่ก!! เพื่อนร่วมงาน3หน่อสำลักอาหารพร้อมกัน
อูยองรีบหยิบน้ำให้คิมมินจุนซูก่อน ส่วนตัวเองก็หยิบทิชชุ่ขึ้นเช็ดข้าวที่เลอะมือ โจควอนกัดริมฝีปากหันขวับไปทางบอสของตัวเองทันที
'พระเจ้า.คุณ.นาย!!
ไอ้หมาบ้านี่!! '
ชายผิวขาวปรายตามมองคนพูด 'นายมันหน้าด้านจริง' นิชคุณเสมองไปทางอื่น ทำเป็นไม่รู้ก็จบ เค้าเอื่อมมือหยิบโทรศัทพ์สีดำขึ้นมากดเบอร์โทรหาใครบางคน
" เจส บ่ายนี้กินข้าวด้วยกันไหม...กินคนเดียวมันเหงาน่ะ"
บอสใหญ่พูดใส่โทรศัพท์โดยไม่สนใจสายตาของคนรอบด้าน
' ช่วงเวลาแห่งความสุขมันจบลงแล้ว เรื่องราวดีๆมันก็แค่การแสดงความรับผิดชอบเท่านั้น
และสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานมันคือการแก้แค้นแทคสินะ' แทคยอนคิดอย่างเศร้าใจ
เมื่อแผลเค้าหาย นิชคุณก็กลับมาเป็นนิชคุณที่รังเกียจเค้าคนเดิม อูยอง โจควอน
จุนซู ช่วยกันเก็บจานไปล้าง ควานชานชองลากแทคยอนไปห้องน้ำ น้องแก้มบวมพยายามแก้ต่างเรื่องความสัมพันธ์ของพี่ชานและพี่แทคยอน
"ไม่ใช่แบบที่พวกพี่คิดหรอกน่า " จางอูยองโบกมือไปมา
" 2 คนนั่นน่ะสนิทกันแบบพี่ชายน้องชายจริงๆ" อูยองพยายามบอกพี่จุนซูกับพี่ควอน ‘ก็พี่ชานชอบหมอโฮนิ ส่วนพี่แทคน่ะเค้าชอบคุณนิชคุณ’
อูยองได้แต่คิดในใจ ‘โอ้ย!! แต่พวกพี่2
คนเนี่ย ทำไมต้องทำตัวเหมือนคู่รักขึ้นทุกวันด้วยนะ’
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น