จิตปรุงแต่ง
--------------------------------------------
นิชคุณชวนเจสสิก้ามาเดทในห้องทำงาน
บอสใหญ่กับคู่ขายามวิกาลหัวเราะกันกิ๊กกั้กไม่แคร์สายตาเพื่อนร่วมงาน โจควอนรู้สึกไม่ชอบใจที่รุ่นน้องของเค้านิสัยเปลี่ยนไปในทางที่แย่ลง
นิชคุณทำตัวเป็นเด็กล้อเล่นกับความรู้สึกของคนอื่น
และคนๆนั้นก็เป็นอดีตคนสนิทของตัวเองด้วย
"
คอยดูเถอะ!!... เเล้วนายจะเสียใจไอ้ลูกหมา" พี่แพนด้าปรายตามองบอสของตนอย่างละเหี่ยใจ
พี่แก่ที่ทำเหมือนไม่รับรู้เรื่องราวรอบตัวมีเซนส์พิเศษ เค้าพอเดาทางได้
"
พี่บอกแล้ว..มีคนรักเป็นหมอนี่กลุ้มใจตายชัก!!" รุ่นพี่โจควอนถลึงตาใส่รุ่นน้องก่อนหันกลับมาคุยกับพี่แพนด้าและน้องแก้มบวม
เจาแมวยักษ์กับพี่หมีนั่งคุยกันที่ห้องอาหารโดยไม่สนใจว่านิชคุณและหญิงสาวที่ครั้งนึงแทคยอนเคยเจอในคลับจะทำอะไรกัน
โจควอนมินจุนอูยองตามไปนั่งร่วมวงเดียวกับแทคยอนและชานชอง
ทุกคนในที่ทำงานนั่งล้อมวงกันคุยสนุกสนาน สร้างความแค้นเคืองให้บอสใหญ่แทน
' คนที่อยู่กับนายเมื่อคืนคือฉัน...นายจำได้ไหม...คนที่กอดนายเมื่อคืนคือฉัน’ นิชคุณตาเขียวเมื่ออดีตสัตว์เลี้ยงของเค้าไม่แสดงเยื่อใยอะไรกับเค้า
แทคยอนดูเหมือนจะไม่แคร์สิ่งที่เกิดขึ้นเลย ‘หรือบางทีฉันอาจจะเป็นแค่คู่นอนอีกคนของนายเท่านั้น...คำรักอะไรนั่นไม่มีจริงหรอก’ ยิ่งคิดนิชคุณก็ยิ่งแค้น
น้ำเสียงหวานหยดย้อนดังก้องเป็นระยะๆ
เจ้าแมวยักษ์เริ่มปวดหัวอีกครั้ง เค้าหันมองตามต้นเสียงที่ดังก้องอยู่ในหัวของเค้า
เสียงของผู้หญิง ' ปวดหัวอีกแล้ว...ช่วงนี้ปวดหัวบ่อยจัง '
แทคยอนบ่นงึมงำๆเหงื่อเม็ดเล็กๆเริ่มผุดขึ้นตามใบหน้าและลำคอ
"
เป็นอะไรรึเปล่าแทค.." พี่หมีถามเมื่อสังเกตุเห็นว่าน้องชายองตนย่นคิ้วจนหน้ายับบ่อยๆในช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา
อุบ!! เจ้าแมวยักษ์ยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง
ดูเหมือนแก๊สในกระเพาะของเค้าจะดันเอาอาหารขึ้นมาจากกระเพาะ ผ่านหลอดอาหารและมันกำลังจะผ่านปราการสุดท้ายออกมา
แทคยอนเอี่ยวตัวหลบจากสายตาเพื่อนๆ เค้าพยายามกั้นใจดันของเหลวกลับลงท้องไป พี่หมีที่เพิ่งออกปากถามอาการผิดปกติของน้องชายเลิกคิ้วอย่างฉงน
"
เป็นอะไร!!...นายโอเคไหม"
ชานชองยกมือขึ้นอังหน้าผากน้องชายตัวโต เพื่อเช็คอุณหภูมิ
ผิวหน้าของน้องชายเย็นเฉียบและชื้นเหงื่อ พี่หมีรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมาซับเหงื่อให้น้องชายทั้งใบหน้าและหลังคออย่างเบามือ
"
ชาน...แทคปวดหัว..จะ..อุบ!! " แทคยอนยกมือขึ้นปิดปากตัวเองอีกครั้ง เค้าพยายามกลืนน้ำลายลงคอและหายใจเข้าออกช้าๆเบาๆเพื่อไม่ให้คนอื่นรู้
"
จะอ้วกเหรอ!! แล้วจะทนไว้ทำไม!!" พี่หมีขมวดคิ้วตีหน้าเครียด เค้ารีบลากตัวน้องชายออกจากวงสนทนาไปยังห้องน้ำ
นิชคุณรอบมองด้วยความไม่พอใจเค้าหงุดหงิดกับท่าทีของควานชานชองที่มีต่อแทคยอน
' นายมันก็แค่หมาตัวเมีย ฉันจะสนใจนายไปทำไม!! คุณชานนี่ดีจังนะยอมปล่อยให้น้องชายมั่วไปทั่ว' นิชคุณเปรยกับตัวเอง หัวใจของเค้ากำลังลุกเป็นไฟอย่างไม่ทันรู้ตัว
"
ดีขึ้นไหม.." พี่หมียกมือหนาขึ้นลูบหลังให้น้องชายตัวโต
"
อ๊อก..อ้วก..แค่ก " เจ้าแมวยักษ์ก้มหน้าจนแทบจะติดขอบชักโครก 2มือหนายันขอบชักโครกไว้
"ยังปวดหัวอยู่ไหม.."
ควานชานชองพยายามลูบหลังให้น้องชายอีกหลายครั้ง
"ปวด..ผู้..หญิง..เห็นผู้หญิง..โอ๊ย!!
" น้องชายตัวหนาสอดนิ้วมือเข้าใต้กลุ่มผมสีเข้มแล้วขยุ้มมืออย่างแรง ความเจ็บวิ่งแล่นจากต้นคอขึ้นมาที่ขมับด้านซ้าย
"เจ็บเหรอแทค!!..ผู้หญิงที่ไหน" พี่ชายตัวโตหน้าเสีย
ความกังวลของเค้าเพิ่มขึ้นทวีคูณ
“คุณแม่...แม่"
น้องชายตัวโตตอบงึมงำๆเสียงเบา
"
อุ๊บ!! ... อ๊วก..อ้วกแค่ก ..ห่า " แทคยอนทรุดตัวลงคุกเข่ากับพื้น พี่หมีผงะตั้งตัวไม่ทัน เค้าไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดขึ้นอีก
สิ่งเหล่านี้ไม่ควรเกิดขึ้นอีก
"ไปโรงบาลกัน"
ควานชานชองตอบเสียงเครียด
"
อ๊าๆๆ" น้องชายตัวโตครางเสียงโหย เค้าโคลงหัวกระแทกขอบชักโครกเต็มแรง
"
พระเจ้า..แทค!!..หยุด..หยุด..อย่าทำแบบนี้!!" พี่หมีร้องเสียงหลง เค้ารีบโอบลำแขนล็อกคอและหัวของน้องชายไว้แน่นเพื่อไม่ให้ส่วนใดส่วนนึงของศีรษะน้องชายกระแทกของชักโครก
"
อ๋าาาา " แทคยอนร้องเสียงหลง
ความเจ็บแล่นขยายไปทั่วร่างของเค้า
นิชคุณตามคู่พี่น้องออกมาได้ระยะเวลานึง ‘..ตอนอยู่กับฉันแกล้งทำตัวไร้เดียงสา เมื่อคืนยังไม่สมใจนายอีกงั้นเหรอ
วันนี้ถึงต้องมาจัดกันที่ทำงานอีก เลวจริงๆ'
แคร่ก แก๊รง ~ เสียงกลอนประตูดังขึ้น นิชคุณรีบหมุนตัวหลบเข้าห้องน้ำห้องข้างๆด้วยความตกใจ
เค้ากลัวว่าจะถูกจับได้จึงแอบแง้มประตูมอง
ควาน
ชานชองอุ้มน้องชายออกมาจากห้องน้ำ ใบหน้าเพื่อนตัวโตซุกอยู่ที่อกของพี่ชายนิ่งไม่ไหวติง
' สุขสมจนถึงขั้นยืนไม่ไหวเลยสินะ'
น้องชายผิวสีกรีดร้องได้ไม่นาน
อยู่ๆเค้าก็แน่นนิ่งไปในอ้อมกอดพี่ชาย พี่หมียักษ์ผงะ เค้ารีบอุ้มตัวน้องชายขึ้น
ชานชองกระชับตัวแทคยอนให้อยู่ในท่าถนัดและคล่องตัวมากขึ้น เค้าใช้เท้ายันประตู
และแทรกตัวออกจากห้องน้ำอย่างรวดเร็ว พี่หมีอุ้มน้องแมวผ่านผู้คนที่หันมองเป็นตาเดียว
ถึงแทคยอนจะตัวใหญ่ และหนักมาก แต่ชานชองก็ไม่สนใจตอนนี้ชีวิตน้องชายเค้าสำคัญที่สุด
"
ทำไมอยู่กันแค่นี้" นิชคุณนั่งสงบสติอารมณ์อยู่ในห้องน้ำ 20นาทีต่อมาเค้าก็กลับเข้ามาที่ห้องทำงาน
รุ่นพี่โจควอน เด็กน้อยอูยองส่ายหัวตามๆกัน
ควานชานชองโบกรถแทกซี่ไปโรงบาล
คุณหมอให้น้ำเกลือและยาแก้คลื่นใส้ ยาแก้ปวดชนิดรุนแรงตรวจเลือดและเช็คร่างกายทั้งหมด
พี่หมีค่อนข้างเป็นกังวลมากเค้าเดินไปเดินมาจนจนท.โรงบาลมึนหัว
"
ใจเย็นๆนะคะคุณ..น้องชายคุณปลอดภัยแล้ว" นางพยาบาลพยายามปลอบใจ
"
ครับ" ชานชองตอบทันควัน แต่เค้าก็ไม่สามารถหยุดการก้าวเท้าของตัวเองได้
"
คุณชานเกิดอะไรขึ้นครับ" หมอโฮโผล่เข้ามาอย่างไม่คาดฝัน ความจริงแล้วจุนโฮเห็นชานชองวิ่งผ่านเค้าไปยังแผนกฉุกเฉิน
แวบแรกจุนโฮก็อยากจะรีบมาดูเลย แต่เค้าติดต้องตรวจผู้ป่วยคนอื่นอยู่ทำให้ไม่สะดวกจะปลีกตัวไปไหน พอว่างปุ๊บ เค้าก็รีบไปถามที่เคาร์เตอร์พยาบาล
ถึงรู้ว่าคนที่ไม่สบายคือ คุณแทคยอน
จุนโฮเดินเข้ามาดูพร้อมถามควานชานชองทันที ชานชองนิ่งเงียบไม่พูดอะไร
จุนโฮจึงขออนุญาตชานชองเพื่อขอดูแฟ้มประวัติของแทคยอน
"
ถ้าคุณไม่สะดวกใจ..ผมจะไม่ก้าวก่ายเรื่องนี้นะครับ" จุนโฮพูดขึ้นในใจก็คิดว่านี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ยทำไมคุณชานถึงดูงุ่นง่านขนาดนี้
"
ผมสะดวก..เพียงแต่อยากให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับจากทุกคน" ชานชองยกมือลูบหน้าด้วยความเครียด เค้าได้เล่าอาการให้หมอเจ้าของไข้ฟังคร่าวๆ
ประวัติสำคัญหลายอย่างจึงอยู่ในแฟ้ม
"
ครับ..ผมจะไม่บอกใคร " จุนโฮยิ้มละไมให้คนตัวใหญ่
ก่อนจะเดินมาขอแฟ้มจากนางพยาบาลที่ยืนอยู่ข้างเตียง
จุนโฮค่อนข้างงงเมื่อเห็นศัพท์คำว่าptsd เค้าไม่คิดว่าจะพบในผู้ชายอายุ27ปี ที่ดูปกติมากๆ แทคยอนเท่าที่เค้าเคยได้เจอและได้คุยกัน
ผู้ชายคนนี้ห่างไกลจากโรคนี้มาก เมื่ออ่านลงมาเรื่อยๆ
จุนโฮก็ถึงกับกลืนน้ำลายลงคอไม่สะดวก ราวกับมีก้อนสเลดติดอยู่ด้านใน
"
เดี๋ยวผมมานะครับ" จุนโฮวิ่งตามหาหมอเจ้าของไข้ของแทคยอน จากนั้นก็ไปพบหมออีกแผนกนึง
เค้าคิดว่าเค้าต้องการความช่วยเหลืออย่างมาก หมออีจุนโฮเดินกลับมาที่เตียงของแทคยอน
เค้าเข้ามาคุยกับชานชองอย่างจริงจังถึงแนวทางการรักษา
"
ครับผมทราบดีครับ เราเคยลองกันมาหมดแล้ว...ตั้งแต่เด็ก" สีหน้าชานชองเคร่งเครียดเมื่อพูดถึงมัน พี่หมีนั่งอยู่ข้างน้องชายสองมือสอดประสานมือน้องชายแน่น
ราวกับกลัวร่างของน้องชายจะหายไป
" ผมถามได้ไหมครับ..เอ่อ..คุณ2 คนเป็นพี่น้องคนละพ่อแม่จริงรึเปล่าครับ"
จุนโฮถามด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด ชานชองเป็นพี่ชายบุญธรรมของแทคยอน เหตุใดจึงมีท่าทีราวกับว่าพวกเค้าอาจจะมีความสัมพันธ์อะไรกันมากกว่านั้น
"
คุณโฮต้องการจะถามอะไร " ควานชานชองชักสีหน้า
"
เอ่อ..ผมขอโทษครับคุณชานชอง!! " จุนโฮสะอึกเมื่อเห็นความเครียดที่เพิ่มขึ้นของชายตรงหน้า
"พี่จะปกป้องนายด้วยชีวิต...แทค"
พี่หมียกมือหนาสีเข้มของน้องชายขึ้นมาแนบปาก เค้าพูดประโยคนี้ด้วยหัวใจที่ร้าวราน
ชานชองขอพาแทคยอนกลับบ้านเพราะว่าอาการดีขึ้นแล้ว
คุณหมอแนะนำให้แทคยอนไปพบจิตแพทย์ แต่เจ้าตัวปฎิเสธทันที และพี่หมีก็ปฏิเสธหนักแน่นเช่นกัน
จุนโฮเองก็ไม่กล้าบังคับ ทั้ง3 จุนโฮออกเวรพอดี เค้าอาสาจะพาชายทั้งคู่ไปส่งบ้าน พี่หมีขอนั่งเบาะหลังดูแลน้องชาย
"คุณชานจะให้ผมไปส่งบ้านคุณหรือบ้านคุณแทคครับ"
หมอจุนโฮถาม
"ให้กลับไปนอนเตียงเค้าเองคงดีกว่า"
ชานชองหันมาตอบหมอจุนโฮโดยท่าทีนิ่งๆอาจเพราะตอนนี้คนเดียวที่เค้าสนใจคือน้องชายหัวแก้วหัวแหวนก็ได้ พี่หมีรั้งตัวน้องชายลงมานอนหนุนตักจนลืมนึกถึงใจว่าที่แฟนตัวเอง
" ถึงบ้านแล้วชานจะปลุกนะแทค" ควานชานชองยกมือลูบกลุ่มผมสีเข้มอย่างเบามือ
จุนโฮขับรถมาส่งชานชองและแทคยอนที่คอนโดแทคยอนโดยที่ชานชองเป็นคนบอกทางให้
"
ที่นี่ใช่ไหมครับ..งั้นเดี๋ยวผมช่วยนะครับ " จุนโฮช่วยพยุงแทคลงจากรถ
ทั้งคู่ช่วยกันพยุงร่างใหญ่ของคนอายุน้อยกว่าเข้ามานอนที่เตียงนอนในห้องของแทคยอน
"
คุณโฮกลับไปเอาของที่ห้องก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวชานเอ่อ..เดี๋ยวผมดูแลแทคเอง..จะเช็ดตัวแทคให้ด้วย" ชานชองส่งยิ้มให้จุนโฮก่อนจะเดินไปหาผ้าเช็ดตัวและกะละมังใส่น้ำ
"
งั้นผมจะรีบกลับมานะ " จุนโฮยิ้มเศร้าๆก่อนจะผละตัวออกมา
ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าไล่ตามมาด้านหลังหมอลีจุนโฮ
"
คุณโฮ!! " ชานชองเรียกหนุ่มตาตี่เสียงดัง
"
ครับ!!" จุนโฮหันหมุนตัวกลับมาทันทีที่ได้ยินเสียงชายคนรักร้องเรียกชื่อเค้า
"ขอบคุณคุณโฮมากสำหรับทุกเรื่องเลย...ขอบคุณที่คุณรับปากจะดูนิชคุณให้แทค
และขอบคุณที่คุณช่วยเหลือแทคขนาดนี้ รีบมานะครับ..ผมคิดถึงนะ"
ควานชานชองยกยิ้มละมุน พร้อมยกมือขึ้นแตะปากส่งจูบให้หมอจุนโฮที่ยืนห่างกันเพียง3 เมตร
"
ผมเต็มใจครับ..และเอ่อ...ผมจะรีบกลับมา" จุนโฮยิ้มแก้มปริหัวใจของเค้าพองโต
เค้าเลือกถูกคนจริงๆ ควานชานชองมักจะเก็บรายละเอียดเล็กน้อยได้ดี
และใส่ใจความรู้สึกของคนรอบตัวตลอดเวลา
พี่หมีค่อยๆแกะกระดุมเสื้อน้องชายออกช้าๆ
เค้าพบรอยจูบ รอยช้ำแดงกระจายเกลื่อน พี่ใหญ่ย่นคิ้วไม่พอใจ
หากคนทั้งคู่หลับนอนกันด้วยความรัก
หากนิชคุณดูแลน้องเค้าดีกว่าสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น เค้าคงจะไม่รู้สึกเจ็บแค้นเพียงนี้
ควานชานชองกัดฟันกรอดกำหมัดแน่น 'ถ้านายทำแทคเจ็บอีก ฉันจะไม่ไว้หน้านายถึงแม้น้องชายฉันจะวอนขอให้ปล่อยนายไปก็ตาม'
พี่หมีค่อยๆยกตัวน้องชายขึ้นถอดเสื้อ
ฝ่ามือหนาบรรจงลูบผ้าชุบน้ำไปตามชิ้นส่วนร่างกายของน้อง แทคยอนตาปรืบกึ่งหลับกึ่งตื่นจากฤทธ์ยากดประสาท
กิ๊ก!! เสียงประตูห้องเปิดออก
จุนโฮเดินเข้ามาพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าและอาหารเย็น เค้าเดินมาจนถึงห้องนอนแทคยอน
และพบว่าชานชองนอนข้างน้องชาย โดยที่มือของเค้าโอบกอดเอวของน้องชายไว้
ชิ!!
อีจุนโฮย่นจมูกอย่างงอนๆ ‘นี่ถ้าคุณแทคไม่ใช่น้องชายชานล่ะก็ โฮจะอาละวาทให้บ้านแตกเลยคอยดู’ จุนโฮค่อยๆย่องเบาเดินเข้าไปปลุกควานชานชองด้วยการกระซิบข้างใบหู
"
ที่รัก..ที่รักครับ..อาหารเย็นพร้อมแล้วนะครับ" ชานชองปรืบตาขึ้นเล็กน้อย
เค้ายังประมวลผลข้อความที่ได้ยินไม่ได้ พี่หมีขยับหัวหนีลมร้อนๆจากริมฝีปากอิ่ม ด้วยการไปขยับหัวไปซุกแผ่นหลังน้องชายแทน
"
อืม..ร้อน" แทคยอนขยับหนีไอร้อนจากตัวคนที่นอนด้านหลัง
ไม่!! ดวงตาเรียวเล็กของคนไม่สบายเบิกโพลงด้วยความตื่นตระหนก
เค้าถีบตัวลงจากเตียง แต่พลาดเอาหน้าลงแทนเท้า ปลายจมูกโด่งกระแทกลงกับพื้นแข็ง เลือดกำเดาสีแดงสดไหลออกจากจมูกแทคยอน
แต่เจ้าตัวกลับไม่รู้สึกตัว เจ้าแมวยักษ์ขนพองวิ่งหนีตาลีตาเหลือก
"
อะไรอ่ะ!!" จุนโฮเหวอ จ้องมองไปที่ชายหนุ่มผิวสีทำท่าทีประหลาด
" ทะ..แทค!!" ควาน ชานชองรู้สึกตัวตื่นทันทีที่ได้ยินเสียงโครมครามน้องชายของเค้าพลาดตกเตียง
เลือดสีแดงสดเปรอะเปื้อนไปทั่วใบหน้าน้องชาย ตัวแสบ และภาพคุ้นตาที่ครั้งนึงเค้าเคยได้เห็นทุกวัน
ภาพความทรงจำเก่าๆย้อนกลับมาทำร้ายเค้ากับน้องชายอีกครั้ง
"
ไม่... อย่า!!...อย่าเข้ามานะ" น้องชายตัวโตวิ่งไปหลบหลังโซฝายาวหวีดร้องไม่หยุด
"
แทค...ชานเอง...จำพี่ชานได้ไหม!!" พี่หมีค่อยๆขยับตัวเข้าไปใกล้คนขวัญเสีย
เค้าพยายามปลอบประโลมน้องชายที่กำลังฝันร้าย
ฮือ
ฮือ อึก ..ฮึ้ก!! หยดน้ำตาพร่ำพรูออกมาชะโลมใบหน้าคนป่วยให้ดูเศร้าหมองเกินจะรับได้
จุนโฮไม่คุ้นกับคนไข้ที่มีปัญหาทางจิต เค้ารู้สึกเจ็บในอกและสะเทือนใจจนแทบจะร้องไห้ตาม 'ฝันร้ายสินะ...ฝันที่จะคอยหลอกหลอนไปชั่วชีวิต..เกิดอะไรขึ้นกันนะ'
"เงยหน้าขึ้นสิ..มองหน้าชานนะ..ทุกอย่างมันแค่ความฝัน..ตอนนี้นายตื่นแล้ว..ไม่มีใครทำร้ายนายได้แล้ว"
ชานชางประกบมือเข้ากับใบหน้าน้องชายเบาๆ เค้าพยายามจับหน้าแทคยอนให้เชิดขึ้น
“ชาน...แทคฝันร้าย!!” แทคยอนเพ่งสายตาผ่านหยดน้ำตาและเค้าก็ใบหน้าคนคุ้นเคย
แทคยอนโหมตัวเข้ากอดเอวพี่ชายของตนทันทีที่ได้สติกลับคืนมา
“ใช่นายแค่ฝันไปแทค..ทุกอย่างในฝันเกิดจากจิตปรุงแต่ง..มันไม่ใช่เรื่องจริง”
ควานชานชองกอดปลอบน้องชายเช่นกัน
“ชาน...หิวจัง...มีอะไรให้กินบ้างไหม?” น้องชายตัวโตคลี่ยิ้มน้อยๆ
“มีสิ...แต่นายต้องหาทางหยุดเลือดกำเดาก่อนนะ” พี่หมีจับใบหน้าน้องชายให้เชิดขึ้น
พลางขอให้หมออีจุนโฮมาจัดการหยุดเลือดให้
หลังจากกินข้าวและส่งน้องชายกลับไปนอนที่เตียงอีกครั้ง
" ผมไม่ได้อยากปิดบังเรื่องนี้แต่คนยิ่งรู้น้อยก็ยิ่งดี
ผมหวังว่าคุณโฮจะไม่เอาไปบอกใครนะครับ......."ชานชองพูด
"ครับ...ด้วยเกียรติของหมอเลยครับ"
จุนโฮตอบกลับด้วยทีท่าสงบนิ่ง
" ผมไม่รู้ว่าแทคฝันถึงเรื่องอะไรบ้าง
ผมกังวลว่าความทรงจำของแทคจะกลับมา จะเป็นไปได้ไหมว่า
การนอนกับนิชคุณกระตุ้นให้ ภาพความทรงจำเก่าๆตื่นขึ้นมา
" ชานชานพูดเสียงเครียด
"เอ๋!!นอนด้วยกันรึครับ?????” ลีจุนโฮสำลักน้ำชาจนแทบพุ่ง
'ไปนอนด้วยกันได้ยังไง!! ก็ไหนว่านายเกลียดคุณแทคไง'
"
แล้วมันเกี่ยวกันยังไงหรือครับ??? " จุนโฮเอ่ยประหลาดใจกับคำบอกเล่าของชายคนรัก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น