นิชคุณพาแทคยอนไปทำแผลที่โรงพยาบาลจากนั้นเค้าก็พาแทคยอนกลับมาส่งบ้าน ด้านชานชองแวะไปทำธุระส่วนตัวหลังจากที่น้องชายโทรมาบอกว่าจะไปทำแผลที่โรงพยาบาลกับนิชคุณ
" ไงแทค..ดีครับคุณนิชคุณ" ชานชองเดินเข้ามาทักน้องชายและเจ้าตัวก่อเรื่องอย่างอารมณ์ดี วันนี้ก็จะเป็นอีกคืนที่นิชคุณจะอยู่ดูแลแทคยอน และอาจจะเป็นอีกหลายคืนจนกว่าน้องชายเค้าจะสามารถตัดไหมที่แผลได้ นั่นก็นานพอควร
ควาน ชานชองไว้ใจนิชคุณขึ้นมาบ้าง หนุ่มน้อยคนนี้ดูเหมือนจะสงบศึกชั่วคราวเพราะรู้สึกผิดอยู่แน่ๆ วันนี้ทั้งวันนิชคุณดูแลน้องเค้าได้ดีในขณะที่ไม่ทำให้งานตัวเองเสียหาย
" พรุ่งนี้แทคจะกลับไปทำงานนะ" แทคยอนพูดขึ้นขณะทั้ง3 นั่งทานข้าวมื้อดึกด้วยกันในคอนโด
" แขนยังใช้ไม่ได้จะไปทำไม..หมอสั่งให้นายพักผ่อนเยอะๆ" นิชคุณพูดและส่ายหัวไปมา
" งานไม่ได้เยอะ..นายไม่ต้องไปทำก็ได้ " ความ ชานชองเสริม
" เบื่อจะแย่วันๆเอาแต่นอน..ไปนั่งดูพวกนายทำงานไม่ได้เหรอ" แทคยอนทำเสียงเล็กเสียงน้อย เค้าเบะหน้าเมื่อพี่ชายกับเพื่อนมีความเห็นตรงกัน
" ไปก็ได้..แต่ห้ามทำงานนะ" นิชคุณทำเสียงเข้มใส่คนผิวเข้มที่ยิ้มร่าตอบรับคำพูดของเค้า
"..." ชานชองรอบยิ้มไม่ให้ใครเห็น เค้ารับรู้ได้ว่าแทคยอนกำลังมีความสุขจริงๆ
เช้าวันที่2หลังจากแทคยอนลาหยุดพักผ่อนตามคำสั่งหมอ นิชคุณก็ยอมหนีบอดีตเพื่อนขึ้นรถมาทำงานด้วยกัน
" เฮ้!! หิมะจะตก แผ่นดินจะไหวรึเปล่าเนี่ย เจ้านายเราขับรถมาส่งไอ้แมวยักษ์ว่ะ แถมเปิดประตูรถให้ด้วยนะเว้ย" พี่แพนด้าแง้มมู่ลี่มองลงไปเห็นชาย2คนที่หน้าบริษัท เค้าพูดเสียงดังเพื่อให้น้องๆในออฟฟิตได้ยิน
" ไหนยะ" โจควอนวิ่งปรู๊ดเดียวมาถึงหน้ากระจก เค้ากระชากสายมู่ลี่ให้เปิดออกเพื่อดูสิ่งมหัศจรรย์พันธุ์ลึกที่คิดว่าชาตินี้จะไม่มีวันได้เห็น
" จริงเหรอครับ" อูยองยิ้มร่าตามมาดูด้วย
ทั้ง3 คนมองหน้ากันอย่างมีเลสนัย หึหึ " เอาน่าๆ อย่างน้อยไอคุณมันก็มีความรับผิดชอบบ้างแหละน้า" โจควอนพูดก่อนเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานตัวเองทิ้งให้พี่แก่แดกูยืนชมบรรยากาศนอกตึกคู่กับน้องแก้มบวม
นิชคุณเดินนำเข้ามาในออฟฟิตตามด้วยแทคยอน ชายผิวขาวเอากระเป๋าของเจ้าแมวไปวางที่โต๊ะทำงานของเจ้าแมว จากนั้นก็จัดการชงกาแฟให้ตัวเองและแทคยอน ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องตัวเอง
" อะไรกันนะเนี่ยเหอะ!!.." พี่แพนด้าเดินมาแซวรุ่นน้องถึงที่
"...." แทคยอนมองหน้าพี่แพนด้าอย่างฉงน
" หายไปวันเดียวกลับมาถึงกับดูแลกันดีแบบนี้เชียว" พี่แพนด้าพูดเสียงดังกะให้บอสของเค้าได้ยิน
"ใช่ทำไมนายดีกับฉันจัง." แทคยอนพึมพำกับตัวเอง เค้าเองก็สงสัยในตัวนิชคุณเหมือนกัน แทคยอนมีความคิดด้านลบด้วยว่า บางทีนิคุณอาจแค่พยายามรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้น
"กาแฟกินได้ไหม" นิชคุณแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินสิ่งที่รุ่นพี่ตัวแสบพูด เค้าเดินออกมาจากห้องของตัวเองและเมินใส่คิมมินจุน
" อร่อยเหมือนเดิม..ขอบคุณที่จำได้" ดวงตาแทคยอนส่งประกายแวววับ เค้าฉีกยิ้มจนแทบจะเห็นฟันครบทุกซี่
"....." บอสใหญ่รีบหันหน้าหนีทุกคนในห้องทำงาน เหมือนว่าหัวใจเค้าเต้นแรงขึ้น เลือดลมสูบฉีดแรงจนใบหน้าร้อนผ่าว เค้ากลัวว่าใบหน้าเค้าตอนนี้อาจจะเเดง ' บ้าเอ๊ยทำไมต้องเขินด้วยวะ' คนผิวขาวกัดฟันบ่นกับตัวเอง
โจควอนและอุยองถามอาการแทคยอนอย่างเป็นห่วง วันนี้ชานชองมีนัดไปดิวงานกับลูกค้า พอถึงเวลามื้อเที่ยงนิชคุณก็ออกความเห็นว่าจะจัดการเรื่องอาหารกลางวันให้แทคเอง โดยที่อีเหมียวไม่ต้องลุกไปไหน วันนี้ทั้งวันพี่แพนด้าโจควอนและอูยองรู้สึกว่านิชคุณดูแปลกเป็นพิเศษ
" กลับมาเป็นลูกหมาแล้วดีใจจัง" พี่แพนด้าเปรย
" เหอะ ๆ จะเป็นลูกหมาไปได้อีกกี่วันกัน" โจควอนจิกกัดตาแก่แดกู
" พี่คุณเนี่ยนะครับลูกหมา" อุยองทำหน้าไม่ถูก
แทคยอนนั่งก้มหน้าก้มตาในออฟฟิตคนเดียวในขณะที่คนอื่นๆออกไปกินข้าว ชายผิวสีใช้มือนิ้วซ้ายเคาะเเป้นคีย์บอร์ดอย่างรวดเร็ว
" แทค!! " เสียงดุๆดังขึ้น ทำเอาแทคยอนสะดุ้งโหยงหัวใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม
" มีอะไรคุณ..มาเงียบๆตกใจหมด!! " แทคยอนเงยหน้าขึ้นจากโน้ตบุ๊ค เมื่อเช้านิชคุณริบแว่นตาของเค้าไปเพราะรู้ว่าแทคต้องใช้มันในการทำงาน
" เมื่อวานเราตกลงกันว่ายังไง" นิชคุณเค้นเสียงลอดฟัน ชายผิวขาวทำตาเบียวปั้ด
" ตกลง?" แทคยอนเหลือกตามองบนทำท่าขุ่นคิด
" ไม่มีแว่นน่ะ..อ่านหนังสือออกเหรอ" นิชคุณฉีกยิ้มหวาน แต่ตายังคงขวางอยู่
" เอ๊าะ!! อ่อ..แฮ่ " แทคยอนยิ้มแห้งๆ เค้าลืมสนิทเลยว่าวันนี้เค้าโดนสั่งห้ามทำงานเด็ดขาด แล้วเค้าก็คิดว่าเค้าลืมเเว่นตาไว้ที่บ้าน แทคยอนเลยต้องก้มหน้าติดจอคอมเพื่อจะอ่านตัวหนังสือ
" งั้นเล่นเกมส์ไม่ได้เหรอ...นะนะ" เจ้าแมวยักษ์ทำตาแบ้วอ้อนออเซาะ ไถหน้าตัวเองไปกับแป้นคีย์บอร์ด
" แค่เล่นเกมส์นะ.." นิชคุณเน้นเสียง จากนั้นเค้าก็คว้าโน๊ตบุ๊คของแทคยอนไปวางที่โต๊ะทำงานตัวเอง
" คุณ!!..คุณ..เอาโน๊ตบุ๊คแทคไปแล้ว แทคจะใช้เครื่องไหนเล่นล่ะ" แทคยอนทำหน้าเหว๋อ
บอสใหญ่จัดการลากสายปลั๊กไฟมาต่อคอมให้แทคยอนเสร็จสับ แถมจัดการหาที่นั่งอย่างดีมาให้ด้วย ถ้าพูดถึงโต๊ะทำงานท่านประธาน ก็คงไม่ต้องห่วงเรื่องพื้นที่ใช้สอยถ้าจะมีแมวยักษ์อีกตัวไปนั่งด้วย
" ถ้าอยากเล่นก็มานั่งนี่" นิชคุณยิ้มร้ายๆใส่แทคยอน
" งื้อ..บังคับกันชัดๆ" แทคยอนทำหน้าเหวอกว่าเดิม เค้าเดินคอตกไปนั่งข้างนิชคุณแต่โดยดี
นิชคุณคืนแว่นตาให้เจ้าของมัน เพราะแทคยอนจำเป็นต้องใส่แว่นตาเวลาใช้คอมเสมอนั่นคือสิ่งที่เค้าจำได้
" ขอบคุณนะ" แทคยอนยิ้มบางๆ มือซ้ายเค้าเปิดหาเกมส์ในเครื่องเล่นแบบจำยอม
นิชคุณนั่งนิ่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยขณะเปิดคอมทำงานที่ค้างไว้ เค้าเหลือบหางตามองอดีตคนสนิทหลายครั้งเค้าพยายามนึกว่าเค้าลืมอะไรไป อะไรบางอย่างที่ต้องทำเดี๋ยวนี้ตอนนี้ แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าเค้าวางกล่องข้าวของเจ้าแมวไว้ที่โต๊ะอาหารด้านนอก นิชคุณรีบลุกไปหยิบมันเข้ามาในห้องทำงานตัวเองทันที
" นี่ข้าวนาย..แทค" นิชคุณส่งกล่องข้าวให้แทคยอน
" ขอบใจ..ลืมไปเลยว่าหิวมาก" แทคยอนยิ้มโชว์ฟันขาว นิชคุณยกมือขึ้นจับหน้าอกตัวเอง วันนี้ดูเหมือนเจ้าอวัยวะข้างในตัวของเค้าทำงานผิดปกติแน่ๆ
ชายผิวสีถือตะเกียบมือซ้าย เค้าหมุนตะเกียบเป็นวงกลมเพื่อให้เส้นลื่นๆของสปาเก็ตตี้พันรอบปลายตะเกียบก่อนจะยกเข้าปาก
" ทำแบบนั้นจะกินหมดไหมเนี่ย" นิชคุณร้องขัด
" ก็พอได้นะ.." แทคยอนเคี้ยวตุ่ยๆ โดยไม่มีท่าทีว่าเดือดร้อนอะไร
" ส่งตะเกียบมา..เห็นแล้วมันดูทุลักทุเลจริงๆ..ฉันผิดเองที่ไม่ซื้ออะไรที่กินง่ายกว่านี้มา" ชายผิวขาวอาสาแบบไม่ทันได้คิดอะไรเช่นกัน
" เอางั้นเหรอ??.." แทคยอนส่งตะเกียบให้นิชคุณ
" อ้าปากสิ" นิชคุณนั่งนิ่งมองตะเกียบในมืออย่างพินิจพิเคราะห์ เค้าลุกออกไปนอกห้องแล้วกลับมาพร้อมกับช้อนส้อมในมือ เค้าหมุนส้อมเป็นวงกลมจนเส้นสปาเก็ตตี้ม้วนติดขึ้นมา แล้วป้อนแทคยอนอย่างระมัดระวัง
“ทำไมนายถึงยังชอบใช้ตะเกียบกินอาหารอยู่เรื่อยเลยน้า นายก็รู้ว่าตะเกียบมันใช้กับอาหารจีน..โตแต่ตัวจริงๆเลยนะแทค” นิชคุณแซวเพื่อนตัวใหญ่ พร้อมกระตุกยิ้ม
“ก็ในถุงมันมีแต่ตะเกียบ ถ้าคุณเอาส้อมมาให้แทคก็ใช้ส้อมนะ” แทคยอนยกยิ้มโชว์ฟันขาว
“นายจะบอกว่าเป็นความผิดฉันเหรอ” คนผิวขาวแยกเขี้ยวใส่เพื่อนตัวโต
“เปล่า..ก็แค่ตอบคำถามน่ะ” เพื่อนตัวโตยิ้มละไม
โจควอนเปิดประตูห้องเข้ามาเห็นนิชคุณป้อนข้าวเจ้าแมวยักษ์อยู่ เค้าอึ้งกับปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติครั้งที่2 โจควอนหยุดยืนที่หน้าประตูทำให้พี่แพนด้า และอูยองที่เดินตามหลังมาหยุดเดินไม่ทัน ทั้ง3 ล้มหน้าขม้ำทับกันอยู่หน้าประตูห้องประชุม
" ย่าห์!! เจ็บนะยะ!! โอ้ย!! เดินดูทางกันบ้างได้ไหมเนี่ย!! " โจควอนดิ้นขลุกขลักๆคลานออกมาจากคน2 คนด้านบน
" โอ้ยควอน!! ถ้านายจะหยุดก็ควรบอกล่วงหน้าสิ" พี่แพนด้าบ่นอุบ
" ขอโทษฮะพี่..เจ็บกันรึเปล่าครับ " อูยองรีบลุกขึ้นยืน และช่วยดึงพี่ทั้ง2 คนที่เค้านอนทับให้ลุกขึ้นจากพื้น
".!!..." แทคยอนและนิชคุณต่างก็ตกใจ นิชคุณหน้าแดงแปร๊ดเมื่อลูกน้องทั้ง3 มองมาที่เค้าเป็นตาเดียว
"อิ่มแล้วใช่ไหม..งั้นกินยาเลยนะ" นิชคุณลุกและหายวับเข้าห้องส่วนตัวไป ทิ้งแทคยอนให้นั่งเอ๋อไม่รู้ร้อนรู้หนาวทั้งที่ตกเป็นเป้าสายตา
'เฮ้อ....เกือบไปแล้ว' บอสใหญ่วิ่งหนีหายเข้าไปในห้องน้ำ 'เกือบไปแล้วอะไรวะ!! ว่าแต่เราเข้ามาทำอะไรในห้องน้ำวะเนี่ย!!' นิชคุณสับสนกับสติสตางค์ของตัวเค้าเอง
" แทค" บอสใหญ่เรียกเจ้าแมวยักษ์ที่ฟุบตัวหลับอยู่ข้างเค้า แทคยอนกินข้าวและยาเสร็จไม่นานเค้าก็หลับ หลับโดยไม่ยอมไปนอนที่โซฟา
' หมอนี่ปกติเป็นคนขี้เกียจแบบนี้เลยเหรอ เหมือนแต่ก่อนไม่เป็นแบบนี้นะ แค่เดินไปนิดเดียวก็โซฟาแล้วไหมอ่ะ' นิชคุณเหล่มองแทคอย่างฉงน เป็นระยะการนอนที่ยาวนานมากเหมือนกับไปอดหลับอดนอนมาจากไหน
ชายผิวขาวกล้าๆกลัวไม่กล้าปลุกอดีตพื่อนสนิทอีกครั้ง ในใจคิดว่าแทคยอนจะมีอาการเหมือนเมื่อวานไหม แต่บางทีเมื่อวานแทคยอนอาจแค่ฝันร้ายธรรมดาก็ได้
" แทคตื่นได้แล้ว" นิชคุณค่อยๆสะกิดแขนเจ้าแมวยักษ์เบาๆ
"อืม..หืม" แทคยอนเงยหน้าขึ้น เปลือกตาของคนผิวเข้มลืมขึ้นเล็กน้อย และงัวเงียเหมือนจะหลับต่อ
" อ๊า..อย่านอนต่อนะ!!..ขี้เซาเกินไปแล้ว" นิชคุณพ่นลมออกทางจมูกอย่างหงุดหงิด
" ไม่ตื่นก็กลับบ้านเองนะแทค!!" นิชคุณโมโห เค้าเก็บของเสียงดัง จนบรรดาเพื่อนร่วมงานหันมองเป็นตาเดียว 'หึหึ งอนด้วยแฮะ น่ารักจริงๆ' อูยอง โจควอน พี่แพนด้ากระตุกยิ้มมุมปากพร้อมกัน
".....?" แทคยอนเงยหน้าขึ้นมองคนเพื่อนร่วมงานอย่างงงๆ มึนๆ เพราะเค้าได้ยินเสียงโครมครามเหมือนนอนอยู่ในตึกอุตสาหกรรม
" ไอ้เหมียวเจ้านายแกเรียกกลับบ้านแล้ว " พี่แพนด้าแซวและหัวเราะคิกคัก
นิชคุณทำหน้าบวมป่องงอนหายเข้าไปในห้องส่วนตัว
" กลับเหรอ..ยังไม่เลิกงานเลยนี่" แทคยอนยกแขนขวาขึ้นดูนาฬิกาตามความเคยชิน
" โอ้ย!!...อั่ก" ชายตัวหนาอุทานพร้อมกัดฟันแน่น เค้าเจ็บเมื่อขยับแขน กล้ามเนื้อไบเซปไตรเซปส่งเสียงกันเกรียวกราว
" เป็นอะไรรึเปล่า" นิชคุณที่แอบดูแทคอยู่หลังผ้าม่านในห้องส่วนตัว รีบวิ่งออกมาดูทันที
' บ้าเอ๊ยฉันบอกแล้วว่าอย่ามาทำงาน' นิชคุณตีหน้าเครึยด
" เจ็บมากรึเปล่า" นิชคุณถามเจ้าเหมียวยักษ์ที่ฟุปตัวลงกับพื้นโต๊ะเพราะความเจ็บที่แล่นแปล๊บไปทั่วทั้งแขน
" ไม่..ไม่เจ็บเท่าไหร่" แทคยอนกัดฟันพูด เค้าไม่อยากทำให้นิชคุณกังวล เค้ากลัวเพื่อนจะโทษว่าเป็นความผิดตัวเอง
แทคยอนกลั้นหายใจและค่อยๆผ่อนลมหายใจออกช้าๆ เค้าเงยหน้าขึ้นมองชายผิวขาวและยิ้มแห้งๆให้ เหงื่อหลายเม็ดหยดไหลลงมาตามรูปหน้า
" ยังไม่เลิกงานเลยจะไปไหนล่ะ" แทคยอนถามเพื่อนตัวขาว
" ทำแผลที่โรงบาล ไปตอนเลิกงานเดี๋ยวรถติด " สีหน้านิชคุณยังคงวิตก เหมือนเค้าไม่ไหวใจคำพูดแทคยอน
" แทคไปคนเดียวได้นะ นายอยู่ทำงานเถอะ" แทคยอนตอบกลับ เค้าไม่อยากเป็นต้นเหตุให้โปรเจคจบช้ากว่ากำหนด
" โอ้ย!! ให้ไอ้คุณไปส่งแกเถอะแทค งานช้าไป7 วัน 10 วัน พวกฉันไม่ตายหรอก แต่ถ้าแขนแกเน่าต้องตัดแขนเนี่ย เดี๋ยวได้มีคนแถวนี้ดิ้นตายแน่ ไปเดี๋ยวนี้เลยนะยะ!!" โจควอนร่ายยาว แต่ยังไม่วายจิกกัดบอสตัวเอง
" ......." แทคยอนทำปากยื่น ยังไงเค้าก็ยังรู้สึกไม่ดีอยู่ดี
" ......." นิชคุณน้ำตารื้นขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ ดวงตาแวววับของเพื่อนผิวขาวมีน้ำใสๆหล่อเคลือบไปทั่ว แว๊บแรกที่แทคยอนหันไปเห็น เค้ารีบลุกขึ้นจากโต๊ะทำงาน คว้ากระเป๋าตัวเองแล้วจับข้อมือเพื่อนตัวขาวลากออกจากห้องทำงานไปทันที
" โกรธเหรอ" แทคยอนนั่งมองใบหน้านิชคุณบนรถ คนผิวขาวยังคงนั่งเงียบไม่พูดอะไร
" แทคแค่เกรงใจพวกพี่เค้าเท่านั้นเอง แทคไม่ได้หมายความว่า...." แทคยอนพยายามง้อคนผิวขาว เค้าเริ่มทำตัวไม่ถูก และรู้สึกอึดอัดกับสถานการณ์แบบนี้
" คุณ...อ๊ะ!!" แทคยอนรู้สึกปวดจี๊ดที่เบ้าตา เค้าปวดหัวหน่วงๆในระยะหลังๆเวลาที่มีมีเรื่องให้คิดแทคยอนยกมือปิดหน้าตัวเอง เค้าก้มหน้าลงแทบจะติดหน้าขา
" แทค...น่ะ..นายเป็นอะไรน่ะ!!" นิชคุณตื่นตระหนก ลนลานทำอะไรไม่ถูก เค้าพยายามจะจับตัวเพื่อน
" ไม่....อย่า!!" แทคยอนผวา ดีดตัวห่างจากมือเพื่อนตัวขาว สีหน้าแทคยอนตื่นกลัว เค้าถอยจนหลังชนเข้ากับบานประตูรถ จากนั้นเจ้าตัวก็คู้ตัวลงที่หน้าขาไปอีกครั้ง
"แทค..นายเป็นอะไรน่ะ!! " นิชคุณตกใจจนชักมือกลับแทบไม่ทัน
" แทค!! ทำไงดีวะ โรงพยาบาล..ต้องไปโรงพยาบาลสินะ " นิชคุณเหยียบคันเร่งเต็มสปีด ระหว่างทางก็ปรายตามองคนข้างๆที่นั่งก้มหน้างุดบ่นงึมงำเป็นระยะๆ
" เป็นไงบ้างครับหมอ" นิชคุณถามคุณหมอที่มาตรวจเพื่อนของเค้า
นิชคุณเล่าอาการของแทคยอนให้หมอฟังโดยละเอียดตั้งแต่ที่แทคเริ่มมีอาการฝันร้าย
" ผมตรวจร่างกายโดยละเอียดแล้วไม่พบสิ่งปกติอะไรนอกจากแผลที่เเขน แต่ก็ดูแล้วไม่น่ามีปัญหาอะไร "
" แล้ว...." นิชคุณคิ้วขมวด ใบหน้าเคร่งเครียด มองแทคยอนที่หลับบนเตียงไม่วางตา
" อาจเป็นเรื่องของจิตใจรึเปล่าครับ..ถ้าเป็นแบบที่คุณเล่าผมแนะนำให้คุณพาคนไข้ไปพบคุณหมอแผนกจิตเวชครับ" คุณหมอแนะนำนิชคุณ
" เอ่อ...งครับ..ผมไม่ใช่ญาติเค้า...แล้วผมต้องทำยังไงอ่ะครับ " นิชคุณถามอย่างลังเล
" คุณต้องติดต่อญาติเค้าครับ เดี๋ยวผมจะเขียนใบรีเฟอร์ไปให้หมอทางนู้นละกันครับ" หมอตอบ
"ขอบคุณคุณหมอมากเลยนะครับ" นิชคุณโค้งตัวลงให้คุณหมอ
นิชคุณรู้สึกไม่ชอบมาพากลกับอาการแปลกๆของเพื่อน เค้าควรบอกควานชานชองรู้ไหม หรือเค้าควรดูอาการแทคยอนไปอีกสักพัก บางที่มันอาจไม่ได้มีอะไรมากก็ได้
" อืม.." แทคยอนลืมตาขึ้นเค้าพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียง และนิชคุณนั่งฟุบหลับอยู่ข้างเตียง
" คุณ" แทคยอนเรียกชื่อนิชคุณเบาๆ
"ห่ะ!!" ชายผิวขาวผงกหัวขึ้นอย่างรวดเร็ว " ตื่นแล้วเหรอ เป็นไงบ้าง ยังปวดหัวอยู่ไหม"
" ไม่ปวดนะ..ทำไมแทคมานอนอยู่นี่ กลับได้ไหมแทคไม่ชอบกลิ่นโรงบาลเลย" แทคยอนทำจมูกฟุดฟิดขมวดคิ้วเมื่อมองไปรอบๆห้องสีขาว บรรยากาศรอบตัวน่าขนลุก
"อืมกลับสิ..กลับกัน" นิชคุณค่อยๆพยุงคนร่างใหญ่ลงจากเตียง และพาขึ้นรถอย่างรมัดระวัง เค้าพาเพื่อนตัวหนาไปกินข้าวก่อนกลับเข้าคอนโด
" คุณชานไปไหนน่ะแทค" นิชคุณถามอย่างสงสัย นี่เลิกงานแล้วแต่ เค้าคิดว่าควาน ชานชองน่าจะโผ่ลมาดูแลน้องชายบ้าง
" จีบสาวอยู่ที่ไหนมั้ง" แทคยอนส่งยิ้มกระลิ้มกระเลี่ยให้คนผิวขาว วันนั้นที่งานเลี้ยงรับรอง แทคยอนเห็นสายตาพี่ชาย เค้าก็รู้ทันทีเลยว่าชานชองคงถูกใจคุณหมอเพื่อนของนิชคุณ และที่หายแวบไป แวบมาก็เพราะพยายามหาทางจีบคนทางนู้นอยู่แน่ ถึงจะเห็นพี่หมียักษ์หน้ามึนเงียบๆครึมๆแต่ก็คาสโนวาสจีบสาวเก่งอยู่น้า
" เจอคนถูกใจตั้งแต่มาเกาหลีไม่กี่วันเนี่ยนะ" นิชคุณย่นคิ้ว
" คนเราจะถูกใจกันจะช้าจะเร็วถ้าเป็นคู่กันแล้ว..." แทคยอนพูดและเงียบลง ใบหน้าเริงร่าหุบยิ้มลงและเสมองไปทางอื่น 'และคนที่ไม่ใช่จะเจอกันช้าจะเร็วก็ไม่ใช่'
"......." นิชคุณเองก็เงียบ เค้าจ้องมองเข้าไปในดวงตาเศร้าสร้อยของแทคยอน
' คนที่มีครอบครัวแล้วอย่างนายจะทำหน้าแบบนั้นทำไม นายควรจะเป็นผู้ชายที่มีความสุขและพูดเรื่องแบบนี้อย่างมีความสุขสิ'
Rrrrrrrrrrr ต้องลืม ต้องลืมจึงจะมีชีวิตอยู่ได้ ต้องลืมไปให้หมด ไม่อย่างนั้นฉันคงตาย เธอจากไปแล้วและจะไม่กลับมา เธอไม่ได้คิดถึงฉันเลย Rrrrrr
แทคยอนรีบรับโทรศัพท์
" โอ๊ะ...จี..อ๋อเพิ่งเห็นอ่า..แทคขอโทษนะมีอะไรรึเปล่า" แทคยอนรับโทรศัพท์ คนตัวหนาฉีกยิ้มหวานขึ้นทันที
" แทคติดธุระน่ะ..อ้อได้สิ.เดี๋ยวแทคจัดการให้นะ เบบี๊นอนรึยัง " แทคยอนปลีกตัวไปยืนคุยกับคนในโทรศัพท์นานพอสมควร
"......" นิชคุณกัดริมฝีปากแน่น ตอนนี้หัวใจเค้าบีบรัดตัวแน่น เค้าไม่รู้ว่าเค้าหึงหวงใครกันแน่ระหว่างอดีตคนรักหรืออดีตคนสนิท
" อาบน้ำเลยไหม" นิชคุณถามเมื่อแทคยอนวางสายโทรศัพท์แล้ว
" อืม..สระผมให้แทคด้วยได้ไหม" แทคยอนทำหน้าตาขอร้อง เค้ารู้สึกคันหยุกหยิกๆมาตั้งแต่ช่วงบ่ายๆล่ะ
" อืม" นิชคุณยอมทำตามใจแทคโดยไม่ปริปากบ่น
" คุณจะไปนอนโซฟาเหรอ" แทคยอนถามเมื่อเพื่อนตัวขาวดึงชุดผ้าน่วมออกจากกระเป๋าเดินทางของตัวเอง
" อืม" นิชคุณตอบ
" เมื่อยแย่เลย...คุณไม่ต้องมาเฝ้าแทคทุกคืนก็ได้นะ แทคพอทำอะไรเองได้บ้างแล้ว" แทคยอนพูดพร้อมแขนซ้ายขึ้นมาโชว์หรา
"งั้นเหรอ..งั้นคุณกลับนะ" นิชคุณลดเสียงลง หัวใจของเค้ามันบีบรัดอีกแล้ว เค้าเจ็บแปปๆในอก เศร้าอย่างบอกไม่ถูก
" คุณ...แทคแค่ไม่อยากให้คุณนอนที่โซฟาเท่านั้นเองนะ" แทคยอนวิ่งมาดักหน้าเพื่อนตัวขาว สายตาของคนผิวขาวบ่งบอกอารมณ์น้อยใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด
"ว่าแต่ทำไมอยู่ๆไปนอนโซฟาล่ะ เตียงแทคเล็กไปเหรอ..นอนกับแทคก็ได้นี่" แทคยอนตะกุกตะกัก ถ้าเป็นสมัยก่อนที่เค้ากับนิชคุณจะผิดใจกัน การนอนร่วมเตียงกันมันไม่น่าอึดอัดใจเท่าตอนนี้เลย
"....ไม่ล่ะคุณกลับดีกว่า" นิชคุณเชิดเสียงใส่
" คุณ...แทคไม่ได้จะไล่คุณนะ..แทคแค่ไม่อยากให้นายมาลำบาก" เจ้าแมวยักษ์ร้อนรน
" คุณพูดว่าลำบากเหรอ..." น้ำเสียงคนพูดสั่นระริก หยดน้ำใสๆร่วงออกจากดวงตากลมโตของคนผิวขาวตรงหน้าแทคยอน
"แทคขอโทษ" แทคยอนดึงนิชคุณเข้ามากอดแนบตัว
"แทคขอโทษนะคุณ..อย่าร้องไห้สิ" เสียงแทคยอนสั่น หัวใจของเค้ามันเจ็บปวดไปหมดเวลาที่เห็นน้ำตาของเพื่อน เพื่อนคนที่ไม่เคยหลั่งน้ำตาออกมาให้ใครเห็นง่ายๆ อีกครั้งแล้วที่เค้าทำให้เพื่อนเสียใจ
" นอนได้รึเปล่าคุณ..เตียงที่นี่เล็กกว่าคอนโดเก่าแทคเยอะเลยอ่ะเนอะ..เพราะคิดว่าจะอยู่ไม่นานแทคเลยไม่เรื่องมากเรื่องที่นอนน่ะ" แทคยอนชวนนิชคุณคุย
“นายจะอยู่ที่นี่ไม่นานเหรอ ทำไมล่ะ” นิชคุณตาเบิกโพลงถามกลับอย่างสงสัย
“ ก็จองไว้แค่ระยะเวลาทำโปรเจคอะ.” แทคยอนลดเสียงลง
‘แทคกลัวว่าคุณจะไล่ตะเพิดแทคกลับแบบไม่ใยดี แทคเลยคิดว่าแค่ทำงานให้มันจบๆก็พอ” แทคยอนคิดอย่างเศร้าใจ ‘แทคเชื่อใจคุณได้ไหมว่าคุณจริงใจกับแทคจริงๆตอนนี้น่ะ’ และก็เป็นอีกคืนที่ทั้งคู่นอนร่วมเตียงเดียวกันแต่ไม่ได้นอนห่างกันคนละมุมเตียงแล้ว
" นอนเถอะดึกมากแล้ว" นิชคุณมุดตัวเข้าใต้ผ้าห่ม เค้ารู้สึกร้อนๆหนาวๆ ความคิดแปลกๆ ผุดขึ้นในหัวของเค้า ไออุ่นร้อนจากตัวอดีตคนสนิททำเอาร่างกายของเค้ากระสับกระส่ายจิตใจสับสนวุ่นวาย‘นายเป็นอะไรเนี่ยนิชคุณ คิดเรื่องบ้าบออะไร ..โอ้ยฉัน ฟุ้งซ่านอะไรอยู่เนี่ย!’
" แทค" นิชคุณพยายามตัดวงจรความฟุ้งซ่านในหัวด้วยการชวนคนข้างกายคุยต่อ
"หืม" คนตัวโตตอบแบบสะลืมสะลือ
" รักจีมากเลยเหรอ" นิชคุณถามคำถามที่เค้าไม่ควรเอ่ยถึงมัน
" รักสิ " แทคยอนตอบเสียงเบา
" นั่นสินะไม่งั้นแทคคงไม่หักหลังคุณเพื่อแต่งงานกับจีหรอก" คนผิวขาวพูดคนเดียวในความมืดมิด ก่อนจะหลับตาลงบ้าง
หลังจากเกิดอุบัติเหตุกับแทคยอนได้ไม่กี่วัน เช้าวันรุ่งขึ้นอยู่ๆฝนก็เทกระหน่ำลงมาไม่ลืมหูลืมตา อากาศโดยทั่วไปของโซลร้อนอบอ่าวผสมกับลมกรรโชกแรง
เพื่อนๆในที่ทำงานก็เริ่มชิน เพราะแต่ก่อนแทคยอนกับนิชคุณก็มักจะไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ จะมีก็แค่ช่วงที่นิชคุณได้รู้จักกับซูจี ช่วงนั้นเป็นช่วงที่แทคยอนเว้นช่องว่างออกมาเพราะไม่อยากเป็นก้างขวางคอ
" วันนี้หาอะไรกินกันไหม " โจควอนถามบอสใหญ่ก่อนเลิกงานไม่กี่ชม. โดยปกติหนุ่มๆมักจะออกไปสังสรรค์กันหลังเลิกงานอยู่แล้ว ยิ่งวันนี้เป็นวันศุกร์ด้วยแล้ว พวกเค้าจะโต้รุ่งกันยังไงก็ได้ ตราบใดที่มีคนช่วยเก็บศพกลับ
" ก็ดีนะ...แต่พวกพี่ไปก่อนเลย เดี๋ยวคุณพาแทคไปทำแผลที่โรงบาลก่อน" นิชคุณตอบ
" เยี่ยม!! งั้นเลิกงานเจอกันร้านเดิมนะ...และนายห้ามดื่มนะ..เพราะนายต้องพาแทคกลับบ้านเข้าใจไหม" โจควอนแยกเขี้ยวใส่นิชคุณ
บรรดาคนทำงานก็ทำงานไป คนที่ว่างงานก็กลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ที่โซฟาอย่างเบื่อหน่าย ส่วนควานชานชองก็ยังติดดิวงานไม่จบไม่สิ้น เค้าโทรหาน้องชายชม.ละ3ครั้ง บ่นคิดถึงน้องชายใจจะขาด เล่นเอานิชคุณรู้สึกหงุดหงิดตามทุกครั้งไป
" แทค!!" นิชคุณทำเสียงดุไม่พอใจมากๆ
" ถ้าจะนอนแบบนี้ไปนอนที่ห้องคุณเดี๋ยวนี้เลยไม่งั้นคุณจะพากลับบ้านนะ" นิชคุณไม่ชอบที่เจ้าเหมียวตัวยักษ์นอนเลิกเสื้อขึ้นมาจนเห็นแผงอกกำยำ
" นอนนี่ก็ได้นิ" แทคยอนยังคงนอนไม่สนใจใคร ร่างกายของเค้าร้อนวูบวาบเหมือนจะเป็นไข้
" อากาศร้อนจัง แอร์เสียรึเปล่า" แทคยอนร้องถามเพื่อนร่วมงาน เค้าขยับตัวกระสับกระส่ายไปมา
" ร้อนอะไรคับพี่แทค ด้งว่าหนาวจะตายไป" อูยองกอดอกตัวสั่นพลางกระชับเสื้อกันหนาวตัวหนามาแนบตัวมากขึ้น ' นี่มันออฟฟิตหรือตู้ทำน้ำแข็งฟะ บอสตันว่าหนาวแล้ว แต่ที่นี่มันอาลาสก้าชัดๆ'
คนผิวขาววางปากกาในมือลงบนโต๊ะ เค้าปรี่ตัวมาดูแทคยอนทันทีที่น้องเล็กพูดจบ นิชคุณใช้หลังมืออังหน้าผากแทคยอน ผิวกายเจ้าแมวยักษ์ร้อนเป็นไฟ ทั้งที่หน้าตาเจ้าตัวก็ดูปกติดี
" นายไข้ขึ้นอีกแล้วแทค" นิชคุณพูดจบก็เดินหายเข้าไปในห้องทำงานตัวเอง แล้วออกมาพร้อมกับถุงยาและแก้วน้ำในมือ
" กินยาแล้วเข้าไปนอนในห้องคุณไป..จะมานอนแก้ผ้าแบบนี้ไม่ได้นะ เกิดทิฟเข้ามามันจะดูไม่งาม" นิชคุณเอ่ย และแทคยอนก็ยอมอย่างว่าง่าย
" ดีจังนะครับ..ผมก็อยากมีคนคอยดูแลแบบนี้บ้างจัง" น้องเล็กเปรยออกมาโดยไม่สนสายตาพี่อีก2 คนที่หันมามองตนเอง
"น้องด้งจ๊ะ ถ้าด้งมีคนดูแลนิสัยแบบเจ้านายพี่..เชื่อพี่เถอะ..ด้งอยู่คนเดียวจะมีความสุขกว่านะ" โจควอนเปรยขึ้นมาลอยๆ
" ช่ายนะควอน..แพนด้าเห็นด้วย" คิมมินจุนซูพยักหน้าหงึกๆ เค้ารู้จักนิสัยรุ่นน้องดี หมอนี่3วันดี4 วันร้าย คาดเดายากมาตั้งแต่วิวาห์ล่มว่าที่เมียหนีเมื่อ4ปีก่อนแล้ว
นิชคุณจับแทคยอนถอดเสื้อ เค้าจัดการเช็ดตัวแทคยอนเสร็จสรรพจากนั้นก็ออกมาทำงานต่อ ตั้งแต่มีเรื่องกันที่คลับ สุขภาพเพื่อนเค้าดูแย่ลงมากในความคิดของเค้าเอง
4 หนุ่มมากินข้าวกันที่ร้านเดิม วันนี้แทคยอนไม่ได้มาด้วย นิชคุณพาแทคไปหาหมอ และบังเอิญเจอควาน ชานชอง พี่ชายเข้มงวดเรื่องเเอลกฮอล์มาก และไม่อยากให้น้องชายกลับบ้านดึกอีก นิชคุณจึงแป้วออกมากินข้าวคนเดียวกับบรรดาเพื่อนๆ
นิชคุณรีบกินรีบกลับ เพราะกระวนกระวายใจเวลาอยู่ห่างจากอดีตเพื่อน มันเป็นความรู้สึกคล้ายๆตอนที่เค้าคบกับซูจี นิชคุณไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วตอนนี้ตัวเองมีใจให้แทคยอนด้วยรึเปล่า
7 วันผ่านไป เร็วเหมือนโกหก ความรู้สึกที่นิชคุณมีให้แทคยอนมันมากขึ้นเรื่อยๆ จนเค้าคิดว่า ขอแค่ช่วงเวลานี้เท่านั้นที่เค้าได้ใกล้ชิดแทคยอน เมื่อโปรเจคงานจบลง เค้าจะคืนแทคยอนให้ซูจี เค้าเริ่มเข้าใจตัวเองมากขึ้น บางทีเค้าอาจจะรักแทคยอนมาก่อนที่เค้าจะรู้จักซูจีด้วยซ้ำ
'คุณจะทำยังไงดี...คุณจะตัดใจได้ไหม ' นิชคุณได้แต่จมปลักตัวเอง ' นี่สินะความรู้สึกของการหลงรักคนมีเจ้าของ คุณควรเป็นคนดีปล่อยนายไป หรือเป็นคนร้ายที่แย่งนายมาดีนะ'
" ถ้า2 คนนั้นคบกันจะไหวไหมเนี่ย" โจควอนพูดขณะยืนอยู่ในห้องน้ำกับพี่แพนด้า
" คบกัน...แทคกับคุณเนี่ยนะ เป็นไปไม่ได้หรอก" พี่แพนด้าส่ายหัวไปมา
"ถามจริงวันๆเคยสนใจเรื่องอะไรบ้างเนี่ย" โจควอนตอบพลางวักน้ำขึ้นลูบหน้าตัวเอง
"คุณมันไม่ใช่เกย์นี่ แล้วแทคก็...แต่เรื่องแบบนี้ปล่อยเค้าไปคุยกันเองเถอะ" พี่แพนด้าพูดติดขำ
" กลัวจะคุยกันไม่รู้เรื่องอะดิ" โจควอนถอนหายใจยาว
"ไมอ่ะ" พี่แพนด้าเลิกคิ้วสงสัย
" สงสารแทคอ่ะ" โจควอนหันมองเป้าพี่แพนด้า
" เฮ้ย!! มองอะไรอ่า ทำไม ฉันลืมรูดซิปเหรอ!!" พี่แพนด้าขึ้นเสียงสูงเอามือคุมเป้ากางเกงตัวเองอัตโนมัติ
" เปล่า...ก็เห็นว่าไอ้คุณมันหิ้วสาวบ่อยๆ...ถ้าแทคตอบสนองให้ไม่ได้ แล้วจะคบกันรอดเหรอ" โจควอนเปรยเศร้าๆ
" ต่างคนก็ต่างชอบผู้หญิง..ไอ้การไม่ตอบสนองกันเองก็ไม่ใช่เรื่องแปลกไม่ใช่เหรอ" ปู่แดกูให้เหตุผล
“ใครว่าแทคชอบผู้หญิงล่ะ พี่เคยเห็นแทคจีบสาวรึไง ถึงบอกว่าแทคชอบผู้หญิง คนที่มันชอบน่ะ ก็คนที่อยู่ข้างๆมันตลอดนั่นแหละ” โจควอนพูดจาตอกย้ำหัวใจร้าวๆของตัวเอง
" ชอบแล้วทำไมถึงไม่ตอบสนองล่ะ ถ้าชอบก็ต้องตอบสนองสิ เออถ้าไม่ตอบสนองกับนายอันนี้ก็ว่าไปอย่าง ว่าแต่พวกเกย์นี่ไม่ตอบสนองกับผู้หญิงทุกคนเลยรึเปล่า หรือว่ายังไงก็ได้ ได้หมดอะ" พี่แพนด้าถามอย่างสงสัยไคร่รู้
" เอาเป็นว่าฉันรู้ว่ามันไอ้เหมียวมันไม่มีอารมณ์กะใครเลยละกัน เออๆรวมฉันด้วยพอใจไหม!!" โจควอนแว๊ดอย่างอารมณ์เสีย
นิชคุณยืนกัดริมฝีปากอยู่ในห้องน้ำ เค้าโกรธเพื่อนตัวหนาขึ้นมาตะหงิดๆ เค้ารู้สึกผิดหวังในตัวแทคยอนมากๆ ' นายไปลองกับใครมาบ้างเนี่ย!! แม้แต่กับพี่ควอนนายก็ไม่เว้นเหรอ!! แล้วกับจี นายไปลองกับเธอแล้วพลาดเหรอ !! รักฉันเหรอ รักอะไรกัน ถ้ารักก็ไม่ควรจะไปยุ่งกับคนอื่นสิ นายพิสูจน์ความต้องการทางเพศกับใครก็ได้สินะ แม้แต่กับแฟนเพื่อนสนิทก็ไม่เว้นสินะ งั้นถ้าฉันจะทำมันกับนาย ฉันก็ไม่จำเป็นต้องรักนายก็ได้สินะ งั้นฉันจะเอามันคืนมาให้หมด '
’
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น