วันพฤหัสบดีที่ 10 พฤษภาคม พ.ศ. 2561

เศษเสี้ยวความทรงจำแห่งรัก13 (คุณแทค)


ต่างคนต่างรัก ต่างต้องการความอบอุ่น 
 

ควาน ชานชองสงบนิ่งอยู่ชั่วครู่  มือ2 ข้างชื้นเหงื่อและจับกันแน่น จนหมอโฮต้องเอื้อมมือมาบีบมือชายคนรักเบาๆ

มีคู่สามีภรรยาคู่นึงอยากมีลูกมาก พวกเค้าเคยพยายามกันหลายครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ สามีพาภรรยามาที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ผมอยู่ทุกเทศกาลสำคัญ  พวกท่านปรึกษากับเจ้าหน้าที่สถานเลี้ยงเด็ก พวกเค้าต้องการรับเลี้ยงเด็กสักคน ตอนนั้นผมหวังว่าพวกท่านจะเลือกผม ผมอ้อนวอนขอพรจากพระเจ้า  และคำขอก็เป็นจริง คนทั้งคู่ตกลงจะรับพี่ชายผมกับผมไปอยู่ด้วย  แต่เรื่องก็เงียบไป 5ปีต่อจากนั้น พวกท่านกลับมาอีกครั้งพร้อมเด็กผู้ชายคนนึง คุณพ่อก็ไม่ได้ลืมคำสัญญาที่ให้ไว้

 คุณพ่อบอกกับผมว่า พวกเค้าทำสำเร็จคุณแม่ตั้งท้อง และพวกเค้ามัวแต่วุ่นวายกับการเลี้ยงลูกจึงมารับพวกผมช้า คุณพ่อคุณแม่มารับผมกับพี่ชายไปอยู่บ้านของเค้า ที่นั่นพบได้พบแทคยอนครั้งแรก เด็กผู้ชายตัวเล็กๆ แก้มย้วยๆ เค้าขโมยหัวใจผมไป ตอนนั้นผมอายุห่างจากแทคยอน9ปี คุณพ่อยกหน้าที่ดูแลลูกชายแท้ๆของเค้ากับผม ผมอยู่ที่สถานเด็กกำพร้า เราต้องเจอเด็กอายุน้อยจากทั่วทุกแห่งเข้ามาแทบทุกวัน  สำหรับผม แทคก็ไม่ต่างกับเด็กพวกนั้น ผมปรับตัวได้ดีเสมอ

คุณพ่อส่งผมกับพี่ชายไปเรียนในโรงเรียนไฮลคูลมีชื่อ คุณพ่อเทคแคร์ผมไม่ต่างจากลูกชายตัวเอง  แลกกับการขอให้ผมเลี้ยงน้องแทนคุณแม่ที่ระยะหลังๆ อาการไม่ค่อยจะดี ผมผูกพันกับแทคมากขึ้นทุกวันจนเชื่อว่า แทคเป็นน้องชายแท้ๆ เรานอนด้วยกัน เล่นด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน

พ่อส่งพวกผมเรียน แต่กลับไม่ส่งแทคไปเรียน เค้าจ้างครูมาสอนที่บ้าน  คุณพ่อบอกว่าหลังจากที่พวกผมไปเรียน คุณแม่เหงามากและขอร้องให้แทคอยู่กับคุณแม่ตลอด  หลายปีถัดมาพี่ชายผมเค้าก็เลิกเรียนขึ้นมาดื้อๆ เค้ากลับมาอยู่บ้านกับแม่และแทค

                คุณพ่อไปๆมาๆ หลายประเทศ ท่านไม่ค่อยจะอยู่บ้าน แต่เราก็คุยกันแทบทุกวันผ่านแอปโซเชียล เมื่อคุณพ่อรู้เรื่องฮยองจุน คุณพ่อไม่แฮปปี้ครับ...ท่านนั่งเครื่องกลับมาบ้านแบบปัจจุบันทันด่วนโดยที่คนในบ้านไม่มีใครทราบล่วงหน้า  วันนั้น....พ่อหัวใจวาย...  ชานชองพูดพลางยกมือขึ้นปิดบังใบหน้าของเค้า

"คุณแม่กับฮยองจุน 2คนนั้นลักลอบมีความสัมพันธ์กัน และไม่ใช่แค่2คนเท่านั้น  พวกเค้าลากแทคเข้าไปร่วมสนองกิเลสตัณหา...พวกเค้าบังคับแทคน้ำเสียงชานชองร้าวรานระทมทุกข์

"หืม!!"  จุนโอยกมือขึ้นปิดปาก นี่มันเกินกว่าที่เค้าจะนึกถึงไปไกลโขเลย

"แล้ว..." ลี จุนโฮกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

"ปัญหาวุ่นวายเกิดขึ้นไม่จบไม่สิ้น เจ้าหน้าที่ดึงตัวแทคยอนออกไปจากบ้าน คุณลุงยื่นเรื่องขอรับตัวแทคกลับมาอยู่ในความดูแลของตน " ชานชองยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองอีกครั้ง

"คุณลุงพยายามส่งตัวฮยองจุนเข้าคุกแต่ศาลบอกเพียงว่าอายุฮยองไม่ถึง ทำได้แค่ส่งไปสถานพินิจ และใช้อำนาจศาลบังคับให้ฮยองจุนอยู่ให้ห่างจากคุณแม่และแทคไปตลอดชีวิต คุณแม่ถูกส่งตัวไปรักษาที่แผนกจิตเวชพร้อมกับแทคในโรงบาลของคุณลุง  เรื่องเลวร้ายไม่ได้จบอยู่แค่นั้น เจ้าหน้าที่โรงบาลเผลอเลอ เป็นเหตุทำให้เกิดเหตุสะเทือนขวัญ  ผมเป็นคนแรกที่เห็นเหตุการณ์ แทคอ้อนวอนขอร้องให้ผมช่วยเค้า ตอนนั้นผมตกใจ ผมก้าวขาไม่ออก ผมเข้าไปช่วยเค้าไม่ทัน

              ทุกอย่างมันเริ่มต้นที่ตัวผม เพราะผมเฝ้าวอนขอพรจากพระเจ้าให้มีคู่รักใจบุญมารับผมกับพี่ชายไปเลี้ยง " ชานชองพูดเสียงเครือ

" แทคสลบไปหลังจากเหตุการณ์นั้น เค้าตื่นขึ้นมาเป็นเด็กเอ๋อ จำอะไรไม่ได้เลย พวกผมสร้างเรื่องหลอกลวงแทคทุกอย่าง เราหวังว่าแทคจะลืมสิ่งเลวร้ายทุกอย่างไปตลอดชีวิตเค้า" ชานชองก้มหน้าปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา จุนโฮขยับตัวเข้ามาและใช้ยกมือโอบหัวไหล่ของคนรักของตนไว้

จุนโฮส่งชานชองเข้านอนส่วนเค้าจะอยู่เฝ้าแทคยอนกะกลางคืนให้

‘.........'  หมอโฮมองชายร่างชาย2คนที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง ถึงพี่หมีจะไม่เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดอย่างละเอียด ลีจุนโฮก็พอเข้าใจความรู้สึกของคนในครอบครัวนี้ได้ดี และเค้าเข้าใจความรู้สึกที่ชานชองมีต่อแทคยอนมากขึ้น มันไม่ใช่แค่ความรักที่มีต่อน้องชายเท่านั้น แต่ชานชองแบกความรู้สึกผิดต่อครอบครัวแทคยอนเอาไว้ด้วย 

เช้าวันใหม่อากาศดี แสงแดดสาดส่องเข้ามาในห้องนอนลอดผ่านช่องว่างของผ้าม่านผืนโตที่ถูกดันเลื่อนไปติดขอบกระจกอีกด้าน บุรุษผิวสีที่นอนบนเตียงค่อยๆยันกายลุกขึ้น เค้าได้กลิ่นอาหารหอมฟุ้งลอยมาแตะจมูก แทคยอนนั่งนิ่งอยู่ข้างเตียงชั่วครู่ ก่อนจะขยับพาตัวเองไปอาบน้ำ  เมื่อก้มดูนาฬิกาก็พบว่าเกือบจะสายแล้ว เมื่อเดินออกจากห้องนอน  ‘เมื่อคืนนี้มีใครมาค้างห้องฉันรึเปล่านะ’

" ชานเหรอ" น้ำเสียงแทคยอนงัวเงียเล็กน้อย  แทคยอนทักพี่ชายที่กำลังทำกับข้าวอยู่หน้าเตา ชายร่างใหญ่แผ่นหลังคุ้นตา ใส่ผ้ากันเปื้อนลายแมวสีเขียว หมุนตัวกลับมาส่งยิ้มอบอุ่น

" ชานมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?.." แทคยอนเลิกคิ้วสงสัย 'ทำไมถึงจำไม่ได้หว่าแทคยอนคิดในใจ

" เมื่อคืนเราไปดื่มกัน..จำไม่ได้เหรอ" ชานชองคลี่ยิ้มบางๆ เค้าหลอกน้องชายเพิ่มอีกแล้ว

            " นั่งสิ..กินข้าวกัน..ชานทำซุปสาหร่ายแก้เมาค้างให้ด้วยนะพี่หมียังไม่แต่งตัว วันนี้เค้าตั้งใจจะลางานเพื่อดูแลแทคยอน  พี่ว่าวันนี้นายควรโดดนะ'  พี่หมีมองหน้าน้องชายอย่างเหม่อลอย

ควาน ชานชองตักข้าวใส่จาน แทคยอนเดินมาช่วยจัดโต๊ะ ทั้ง2นั่งกินข้าวด้วยกัน  ช่วงเช้าหมอจุนโฮฉีดยาให้แทคยอนตอนที่หลับอยู่ ชานชองเลยไม่กังวลมาก

" วันนี้โดดกันเถอะ...อยู่บ้านเล่นเกมส์กัน" พี่หมีฉีกยิ้มนั่งตีพุงเล่น

" โดด!! ...โดดบ้าอะไรอ่า...เมื่อวานแทคก็เข้างานสาย...วันนี้จะโดดอีก...ไม่ได้อ่ะ " น้องชายตัวโตรีบเก็บถ้วยชามไปที่ซิงค์ล้างจาน  เสียงก๊อกแก๊งดังเป็นระยะ ฝ่ามือเรียวสีเข้มขยับอย่างคล่องแคล่ว เค้าหยิบจานและแก้วน้ำวางในภาชนะประจำ

ถ้างั้นรอชานด้วยนะ ขออาบน้ำแปป ชานชองหันมามองน้องชายหลายครั้งก่อนจะหายตัวเข้าห้องน้ำไป เค้าอาบน้ำเร็วเหมือนวิ่งผ่านน้ำ เพื่อที่จะดูน้องชายไม่ให้คาดสายตา เพียงไม่ถึง7 นาที พี่หมีก็แต่งตัวออกมาจากห้องเรียบร้อยแล้ว

" ชานอ่า!!..นายเดินผ่านน้ำรึไงเนี่ย!!" แทคยอนอุทานเสียงหลง จ้องมองพี่ชายหัวจรดเท้าแบบอึ้งๆ

" ก็นายบอกว่าไม่อยากสายนี่" ชานชองตรงปรี่มาหาน้องชาย เค้าคว้ากระเป๋าสะพายข้างของแทคยอนไว้ข้างเดียวกับกระเป๋าของเค้า และจับมือลากน้องชายตัวโตออกจากคอนโดอย่างรวดเร็ว เวลาทุกวินาทีมีค่า ชานชองและแทคยอนมาถึงบริษัทพร้อมกัน พี่หมีพาน้องชายเข้าออฟฟิศก่อน ซึ่งข้างในมีโจควอนนั่งอยู่กับอูยองเพียง2 คน ชานชองเดินมากระซิบข้างหูอูยอง

" ด้ง..พี่ฝากเฝ้าแทคหน่อยนะ...ห้ามให้คาดสายตานะ" ย้องแก้มบวมพยักหน้าหงึกๆ ฉงนกับท่าทีประหลาดๆ ช่วงนี้พี่หมีทำตัวลึกลับเหมือนเก็บความลับอะไรไว้

" พี่แทคเอากาแฟไหมครับ " อูยองทักพี่ชายเพราะเด็กแก้มบวมกำลังจะชงกาแฟให้พี่แพนด้า

" ก็ดีนะ ..ขอบใจ...พี่ขอเข้มๆหน่อยนะ...เหมือนยังไม่สร่างเมาเลย " แทคยอนยิ้มให้น้องเล็ก เค้าเดินเอากระเป๋าเข้าไปเก็บที่โต๊ะของตน เนื่องจากพวกเค้าคุยกันแล้วว่า น่าจะมีพื้นที่ส่วนตัวของแต่ละคนด้วย จะได้ทำงานสะดวก โจควอนเลยให้รปภ.มาช่วยยกโต๊ะเข้ามาอีก3 ตัว จัดเรียงโต๊ะเป็นรูปตัวu

" ไงแทค..เมื่อวานหายไปกับพี่หมี ไปไหนกันยะ" โจควอนถามรุนน้องด้วยความอยากรู้อยากเห็นที่เกินขอบเขต เจ้าแมวยักษ์ตัวโตเลิกคิ้วมองหน้ารุ่นพี่โจควอน

" เมื่อวานนี้เหรอ... " แทคยอนเอียงคอพูดและพยายามนึกว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อวาน

" พอเหล้าเข้าปาก ...ทุกอย่างก็หายเกลี้ยงเลยอ่า" แทคยอนตอบพร้อมย่นคิ้วใช้ความคิด

“ เมื่อวานนายวางแผนเอาอาหารมาติดสินบนพวกฉันใช่ไหม”โจควอนกระแซะอย่างหมันใส้

" ผมตอบแทนให้ก็ได้นะพี่ควอน" บอสใหญ่เดินออกมาจากส่วนออฟฟิศด้านในที่เป็นพื้นที่ส่วนตัวของประธานบริษัท

ชายผิวขาวย่างก้าวมาหาชายตัวหนาช้าๆ  เค้าขยับตัวขึ้นนั่งไขว่ห้างที่ขอบโต๊ะทำงานของแทคยอน ใบหน้าและแววตาเต็มไปด้วยความเห้ยหยั้น

" เสพสุขกันในบริษัทจนหมดสติ แล้วยังกระเตงกันไปทำต่อกันที่อื่น ไร้สามัญสำนึกของความเป็นคน น่าขยะแขยะ นั่นพี่ชายนายนะ" นิชคุณพูดเสียงดังเพื่อประจานสิ่งเลวร้ายของอดีตคนสนิท

โจควอนยกมือขึ้นปิดปาก ดวงตาหยีเบิกโพลง ลึกๆในโจ โจควอนรู้ว่ามันไม่จริง เพียงแต่พฤติกรรมชานชองกับแทคยอนก็น่าสงสัยอย่างที่สุด น้องแก้มบวมหันขวับมาทางบอสใหญ่ของ2mp น้องเล็กกำมือแน่น เลเอดขึ้นหน้า

"พูดให้มันดีๆนะพี่..น้อยๆหน่อย...พี่จะทำตัวหยาบคายยังไงก็ได้...แต่พูดแบบนี้มันเกินไปแล้ว...วันนี้ผมจะไม่ทนแล้วนะ " อูยองบันดานโทสะตวาดเสียงลั่น

"ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย" นิชคุณประสานสายตากลับไม่เกรงกลัวอารมณ์ของเด็กที่อายุน้อยกว่า

" แก!!...วันนี้ฉันจะเอาเลือดหัวแกออก..ฉันอยากรู้นักว่าเลือดแกมันเป็นสีอะไร.."  จางอูยองย่ำเท้า ปรี่เข้าไปหานิชคุณทันที

" หยุดเลยด้ง..หยุด!!" โจควอนหน้าเสีย เค้ารีบเข้าไปปรามน้องเล็กไว้

" ใจเย็นนะด้ง!!..ไอ้หมานี่มันแค่บ้าตามฤดูกาลเท่านั้น" รุ่นพี่โจควอนพยายามเกลี่ยกล่อมน้องเล็กสุดกำลัง รุ่นพี่ตัวขาวปรายตาเป็นเชิงตำหนิรุ่นน้องของตน  ไอ้ลูกหมากำลังจะทำให้สถานการณ์มันเลวร้ายลง

ความรักทำให้คนตาบอด แต่การหมดรักทำให้คนเป็นบ้าได้โจควอนแควะใส่บอสใหญ่ 'ไอ้แก่แพนด้าแกอยู่ไหนเนี่ย..มาพาเด็กแกไปสงบสติที..แค่ไอ้บ้าคุณฉันก็เหนื่อยใจจะบ้าแล้วนะโว้ย!!โจควอนบ่นอุบในใจ

" ใช่ไหมแทค..เมื่อวานนี้ในห้องน้ำบริษัท นายครางสนั่นเลยนี่" นิชคุณยังไม่หยุดพูด เค้าไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น ชายผิวขาวยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าของคนผิวสี ทำให้เห็นเหงื่อเม็ดเล็กๆผุดขึ้นบนใบหน้าเรียวตอบ

" ร่านจริงๆนะแทค....ถามจริงๆ นายขาดความรักมากนักเหรอ"  นิชคุณกระซิบข้างหูเจ้าแมวยักษ์

ปึ้ง!! เสียงบานประตูดีดกระแทกฝาพนัง  ชายหน้าเรียวยาวเดินเข้ามาพร้อมกับสำเนียงแดกู เค้ากวาดตามองเพื่อนร่วมงานที่อายุน้อยกว่าเค้าทุกคน และไปหยุดสายตาที่รุ่นน้องผิวสีที่นั่งก้มหน้าก้มตาไม่สนใจการมาของเค้า

" งาย..อีเหมียว...ยังไม่หายป่วยหรา.." พี่แพนด้าเดินลั่นล้าเข้ามาทักแทคยอนก่อนเป็นคนแรก  แล้วค่อยหันไปทักทายน้องๆคนอื่น บรรยากาศรอบด้านมาคุ จนพี่แพนด้ารู้สึกได้

" แทคเป็นอะไรหรอ?" โจควอนรีบเปลี่ยนเรื่อง

"นายอยากให้ฉันลูบหลังให้ไหม ..เผื่อว่าของเก่าเมื่อวานยังไม่หมด..." พี่แพนด้ายกมือขึ้นตบบ่ารุ่นน้องโตหลายที

“ไอ้แก่...มานี่เดี๋ยวนี้เลย”โจควอนตีโต๊ะเรียกเพื่อนซี้ ในขณะที่จางอูยองแยกเขี้ยวใส่พี่แก่อีกคน โจควอนล็อกตัวน้องเล็กให้นั่งอยู่กับที่

"พอแล้วๆ...ละครจบแล้ว"  นิชคุณส่งสายตาปรามทุกคน เค้ากระโดดลงจากขอบโต๊ะของทำ
งานแทคยอน บอสใหญ่หงุดหงิดเค้าไม่อยากให้ใครเข้าใกล้อดีตสัตว์เลี้ยงของเค้า


ควาน ชานชองหายตัวไปเป็นชม.ก็กลับมา เค้าแวะไปเอายาจากหมอจุนโฮเนื่องจากอาการแปลกๆของแทคยอนเมื่อคืน  จุนโฮเข้าไปคุยกับจิตแพทย์ตอนเช้า ซึ่งก็ได้ยามาเพิ่มตามคาด พี่หมีรีบเข้ามาที่ออฟฟิศ  ไม่รู้ว่าน้องชายของเค้าเป็นยังไงบ้าง เค้าพยายามโทรหาอูยองเป็นระยะๆ แต่อูยองปิดโทรศัทพ์ยิ่งทำให้พี่หมีสติแตกมากขึ้น

ตึก!!  ตึก ตึก ปึ้ง ~  เสียงประตูเปิดอย่างแรงจนทำให้คนในห้องประชุมตกใจหันมองกันเป็นตาเดียว

" ด้ง!! ทำไมไม่รับโทรศัพท์"  พี่หมีแยกเขี้ยวตาขวาง วิ่งเข้ามาพร้อมกับพูดเสียงดังแบบลืมตัว ทุกคนในห้องทำงานเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจอีกครั้ง น้องแก้มบวมทำหน้าเหว๋อมากกว่าใครเพื่อน

" มือถือ..รึครับ..อ๊ะ!! ผมลืมเปิดครับ" อูยองรีบกดเปิดมือถือทันที น้องคนเล็กหันไปมองพี่แพนด้าตาขวาง 'เพราะไอ้แพนด้านี่แหละที่ทำให้ฉันต้องปิดเครื่องหนี ดูสิฉันโดนพี่ใหญ่ดุเลย แง่ง!! '

นิชคุณสบตาควาน ชานชองแต่ไม่ได้พูดอะไร ชานชองเห็นท่าทางแปลกๆของน้องชาย  เค้าย่อตัวลงกับพื้นเพื่อดูว่าแทคยอนก้มหน้าทำไม รอยย่นนับ10 ปรากฎบนใบหน้าน้องชายเค้า ดวงตาเรียวยาวปิดแน่น เหงื่อเม็ดน้อยใหญ่ผุดขึ้นเต็มไปหมด ริมฝีปากบางขยับเหมือนกับบ่นอะไรสักอย่างคนเดียวเส้นเลือดที่คอขยายใหญ่ และใบหน้าแทคยอนแดงก่ำ  'งานเข้าจริงๆด้วย บ้าเอ๊ย!!...ชานแกพาแทคมาที่นี่ทำไมวะ!!'

"มานี่มาคนดี... " พี่หมีกระซิบข้างหูน้องชายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและรีบจัดการรวบตัวน้องชายเข้ามากอดแนบอก จากนั้นก็พยุงร่างอ่อนเปลี้ยของน้องชาย หลบเข้าไปในห้องครัว พี่หมีถึงผ้าม่านหน้าต่างห้องอาหารปิดเข้าหากัน

หวา!! พี่แพนด้าตาโตสะกิดเพื่อนตัวเล็กทันที

" อะไรกันง่า 2 คนนี้เค้าสวีตกันออกนอกหน้าเกินไปรึเปล่า" พี่แพนด้ากระซิบกระซากกับโจควอน แต่ก็ดังพอที่นิชคุณจะได้ยิน บอสใหญ่เงยหน้าขึ้นจากแฟ้มงานในมือ หันมองไปทางเดียวกับสายตารุ่นพี่เเพนด้า นิชคุณเห็นควานชานชองโอบกอดแทคยอน เค้ากัดฟันกรอดๆด้วยความริษยา บางทีผมคงต้องเตือนพวกคุณ2 คนบางสินะ ว่าบริษัทนี้ไม่ใช่ม่านรูดที่จะพลอดรักกันยังไงก็ได้'

            ชานชองดันตัวน้องชายติดเคาเตอร์  เค้ารีบเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำเปล่าออกมา แทคยอนขยับตัวตามพี่ชาย เค้าซุกไซร้ใบหน้ากับต้นคอชานชองเพื่อหาตำแหน่งที่อุ่นและร้อนที่สุด ฝ่ามือเรียวสีเข้มทั้ง2ยกขึ้นกกกอดหลังพี่ชายไว้แน่น ช่างเป็นภาพที่อุจาดตาที่สุดในสายตาของคนผิวขาว " พวกนาย..มัน!!" นิชคุณกัดริมฝีปากจนแทบจะช้ำ

" หนาวเหรอ...ปวดหัวด้วยรึเปล่า " พี่หมีพูดข้างหูน้องชาย มือขวาของชานชองล้วงลงกระเป๋าเสื้อเพื่อหยิบยาที่เตรียมไว้ใช้เวลาฉุกเฉิน

"ปะ..ปวด.มาก" แทคยอนกัดฟันพูด แสงสว่างแค่เพียงเล็กน้อยก็ทำให้แทคปวดหัวมาก เค้าจิกเล็บลงบนหลังพี่ชายอย่างแรงจนชานชองรู้สึกเจ็บ

"กินยานะแทค..เดี๋ยวชานหยิบยาให้"ชานชองดึงซองยาออกมา เทใส่มือแบบแอบๆ เค้าไม่อยากให้ใครเห็นเลย

" ไม่กิน!! " น้องชายตัวใหญ่ของชานชองขยับตัวหนีทันทีที่ได้ยินคำว่ายา

" แทค..อย่าดื้อสิ..กินยาแล้วจะได้หายปวดหัวไง" ชานออกแรงกระชับร่างน้องชายแน่นขึ้น ถ้าปล่อยหลุดมือไปตอนนี้เกิดเรื่องยุ่งแน่ๆ

" ไม่!!.. อั่ก.โอ้ย!!."  เจ้าแมวยักษ์หลับตาแน่น ฟันซี่ใหญ่ขาวกัดริมฝีปากบางหยักของตัวเองจนเลือดออก และเจ้าแมวยักษ์ยังพยายามดิ้นขลุกขลักๆจะออกจากอ้อมกอดพี่ชายให้ได้

นิชคุณ ควอน แพนด้า อูยองทั้ง4คนเดินมาแอบดูที่ซอกผ้าม่าน เพราะได้ยินเสียงประหลาดเล็ดลอดออกมา 'เกิดอะไรขึ้นน่ะไม่มีใครกล้าเอ่ยถาม แต่นิชคุณมองดูภาพตรงหน้าด้วยหัวใจที่ร้อนรุ่มราวเพลิงไฟที่พร้อมจะเผาบริษัทนี้ให้มอดไหม้ใน5 วินาที


" แทคอย่าดื้อ!.." ชานชองออกเสียงเรียกชื่อน้องชาย ก่อนจะถอนหายใจยาวด้วยความเหนื่อยอ่อน ‘ยื้อกันแบบนี้มีแต่จะแย่ลง’

ชานชองเปิดขวดน้ำเปล่าที่ซื้อมาเค้าดื่มน้ำกลั้วคอให้ปากลื่น จากนั้นก็หยิบยาใส่ปากตัวเอง ชานชองรั้งมือทั้งสองข้างของน้องชายขึ้นและกดมันไว้เหนือหัวด้วยมือข้างเดียว  จากนั้นก็ใช้อีกมือบีบจมูกน้องชาย

อ้าปากเดี๋ยวนี้...อยากตายรึไงพี่หมีเอ็ดใส่น้องชายที่ยินดีกั้นหายใจจนตาย หลังจากแทคยอนพยายามดื้อสู้ไม่นานเค้าก็ยอมเปิดปากหายใจ  พี่หมีจูบปิดปากน้องชายของตนต่อหน้าสายตาทุกคู่ที่รอลุ้นอยู่ในห้องทำงาน สายตาของเพื่อนร่วมออฟฟิศทั้งหมดจับจ้องคู่พี่น้องไม่วางตา

            น้องชายตัวโตไม่ยอมกลืนยา จนเม็ดยาเริ่มละลายในปากชานชอง พี่หมีหลับตาแน่นลิ้นของเค้ากำลังรับรสขมของยา  ควานชานชองใช้ลิ้นดันยากระตุ้นให้น้องชายของเค้ากลืนมันลงไปอย่างยากเย็นแสนเข้น แถมเจ้าน้องชายตัวดียังดิ้นยุกยิกๆจะหนีไปให้ได้

" อื้อ..อื้..อึก" ลูกกระเดือกของคนสีเข้มขยับขึ้นลงบ่งบอกว่าเค้ากลืนของในปากลงท้องไปหมดแล้ว ชานชองพละปากออกทันที

 " แหว้..ขมอ่า...ยาจะมีผลกับชานด้วยไหมเนี่ยครับคุณโฮ" ชานชองทำหน้าเบ้ เค้าขยับมือลงมาสวมกอดน้องชายไว้  และดันตัวน้องชายไปยืนหน้าซิงค์ล้างมือ ควานชานซองเอี้ยวตัวลงเพื่อจะเปิดน้ำล้างปากตัวเอง

แทคยอนกลืนยาเสร็จก็ก้มหน้าซุกแผ่นอกพี่ชายเพื่อหามุมที่น่าจะหลับสบาย ท่อนแขนกำยำกอดแผ่นหลังพี่ชายแน่นกว่าเดิม คนผิวเข้มหายใจแรงอยู่หลายคราก่อนจะค่อยๆสงบลง

นิชคุณหักปากกาคามือ ' มันจะเกินไปแล้วนะแทคยอน ' คนผิวขาวหลับตาลงพยายามลบภาพออกจากหัว  เค้าไม่ได้ยินบทสนทนาของทั้ง2  เค้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เเต่ภาพที่เห็นมันบาดลึกลงไปในหัวใจของเค้าเป็นที่สุด แทคยอนกับผู้ชายคนอื่นทำให้เค้าเจ็บปวดไปทัวทั้งตัว

           ก็ยอมรับมันซะสิ...ว่านายหึงหวง...ไอ้ปากกาด้ามนั้นมันแพงนะยะ...โจควอนเปรย เค้ารอบมองนิชคุณขณะที่กำลังลุ้นตัวโก่งกับคู่พี่น้องในห้องกินข้าว

           ผมไม่ได้รักแทค...ทำไมจะต้องหึงด้วย!!บอสใหญ่เกรี้ยวกราด

           อ่อเหรอ...ไม่ชอบแล้วจะอารมณเสียทำไม ...แทคมีความสุขนายเป็นเพื่อนก็ควรดีใจนะรุ่นพี่โจควอนตอกกลับ

          ความสุขกับการเสพสมกับครอบครัวตัวเองนี่ต้องสนับสนุนด้วยเหรอนิชคุณแควะกลับ

          ครอบครัวแค่ในนามนี่..2คนนี้ไม่ได้เป็นพี่น้องร่วมสายเลือดสักหน่อย ดีซะอีกทะเบียนบ้านก็เป็นทะเบียนรวมไม่ต้องทำเรื่องยุ่งยากเหมือนพวกฉันนี่...จะแต่งงานก็ไม่ได้..ทะเบียนก็ทำยากโจควอนให้เหตุผล

           ไม่ใช่ก็เหมือนใช่นั่นแหละ!!...นิชคุณตอบกลับ และปลีกตัวออกมา

           ถ้าแทคบอกว่าคุณชานเป็นคนรักแต่แรกนายจะรับได้ใช่ไหม...โจควอนตั้งคำถามทิ้งท้าย

           ถ้าหมอนั่นบอกว่าคุณชานเป็นคนรัก...มันก็โลภมากเกินไปนะ...หมอนั่นแต่งงานกับคู่หมั้นผมนิชคุณสวนกลับทันที

           แต่นายก็แย่งผัวอดีตคู่หมั้นมาเป็นผัวตัวเองด้วยไม่ใช่เหรอโจควอนตะบะแตกกับคำพูดบอสใหญ่

           อะไรทำให้พี่คิดว่าผมจะเป็นอยากเป็นผู้หญิงของหมอนั่นล่ะ...ชีวิตผมขาดผู้หญิงเพราะหมอนั่นขโมยไป ถ้าผมคิดจะ...บอสใหญ่แสยะยิ้มเหี้ยมเกรียม

           น่ะ..นาย!!..  โจควอนผงะเมื่อรู้สถานนะของแทคยอน

           โว้ว!! นายเอาผัวคนอื่นมาเป็นเมียตัวเองเหรอ!!รุ่นพี่โจควอนร้องเสียงหลง

           เมีย??...ก่อนได้เป็นเมียหมายถึงต้องรักก่อน...แต่ผมไม่ได้รักเค้า..ถ้าบอกว่าเป็นของเล่นใช้แล้วทิ้งก็คงถูกมากกว่านะนิชคุณแก้ต่างความคิดโจควอน

         เล่นกับของเล่นที่มีหัวใจ โยนทิ้งมันไปตอนหมดค่า ผมทึ่งในความคิดคุณจริงๆ...  ควานชานชองประคองร่างน้องชายยืนหยุดหลังโจควอน  พี่หมีได้ยินทุกอย่างที่นิชคุณเอ่ย

         “...คะ..คุณ!!.ชาน โจควอนสะดุ้งโหยงกลืนน้ำลายเฮือก เค้าจำเสียงทุ้มใหญ่ได้

         ไม่เป็นไรหรอกครับ...ใครๆก็ทำผิดกันได้..ถึงแม้จะเป็นการทำผิดซ้ำซาก แทคก็ให้อภัยคุณได้เสมอ...แต่ผมไม่แน่ใจว่าผมจะไม่ฆ่าคุณได้ไหมพูดจบควานชานชองก็ช้อนตัวน้องชายขึ้น และอุ้มไปนอนที่โซฟายาว ทิ้งให้โจควอน  มินจุนซูทำหน้าเลิกลั่ก กลัวน้ำเสียงหนักๆทิ้งท้ายของพี่ชายแทคยอน    

" พี่ชาน..พี่แทคเป็นอะไรฮะ" อูยองถามขึ้นทันที ในขณะที่คนอื่นๆก็เอียงหูมาฟังด้วย พี่หมียกนิ้วขึ้นประทับปากเป็นสัญลักษณ์ขอความเงียบ ทำให้น้องเล็กต้องตัดใจกลับไปทำงานของตน  พี่หมีจัดท่าให้น้องชายให้นอนหนุนตักเค้า โชคดีมากที่ยาที่ได้รับมาออกฤทธ์เร็ว เจ้าแมวตัวโตหลับเร็วและค่อนข้างลึก พักเที่ยงแทคยอนยังไม่ตื่น พี่หมีเลยฝากอูยองไปซื้อข้าวมาให้

" พี่!!...แทคเป็นอะไรอ่ะ " โจควอนเหวี่ยวแขนโอบรอบเอวพี่แพนด้าทันทีที่ออกจากห้อง

" ไม่รู้ง่ะ" แพนด้าส่ายหัวไปมา

" อ่าวก็พี่บอกว่าแทคไม่สบาย!!" โจควอนฟึดฟัดทันที

"เมื่อวานเห็นคุณชานพาไอ้เหมียวไปอ้วกในห้องน้ำ อ้วกหมดตัวเลยมั้งนั่น พอถามคุณชาน   เค้าบอกแค่ว่าแทคน่าจะเป็นไมเกรนน่ะ" แพนด้าตอบแบบไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่

"ไมเกรนเหรอ..คนเป็นไมเกรนเค้ามีอาการแบบนี้กันเหรอพี่.ผมไม่มีความรู้เรื่องนี้เลย  ..พี่แทคเค้าออกจะแข็งแรงนะ.." ด้งนิ่วหน้า 

" ควอนอยากรู้ว่าแทคเป็นอะไรง่า.." โจควอนโวยวายเสียงดังตลอดทางเดิน

" อ่าแล้วก็อีกเรื่องนึง คิคิ " โจควอนยิ้มร่าอย่างมีความสุข

" เรื่องอะไรหราควอน" พี่แพนด้าถามเพื่อนตัวเล็กที่กระโดดเข้ามาเกาะเเขนของเค้า

" พี่รู้ไหม..คุณชานกับหมอโฮของเราน่ะ....ควอนว่าเค้าเลิฟ เลิฟกันอะโจควอนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
            " หืม..เป็นแฟนกัน" พี่แพนด้าตาเบิกโพลงมองหน้าโจควอนอย่างไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน

" ช่าย..ควอนเห็นเค้าจู๊จี๊ดู๊ดี๊กันข้างนอกตั้งหลายครั้ง น่าอิจฉาข้าวใหม่ปลามันอ่า" เพื่อนตัวเล็กบิดตัวไปมา

"....." อูยองมองควอนแล้วยิ้มคิกคัก

"..ทำไม!!....มีอะไร.!!.มองไอ้ควอนแล้วต้องยิ้ม..ชอบมันหรือไง..ห๊ะ!!" ตาแก่แดกูขึ้นเสียงใส่น้องคนเล็ก

"อะไรเนี่ยพี่!!..ผมจะมองใคร..ยิ้มให้ใครมันหนักหัวพี่ตรงไหนครับ!!" อูยองย้อนเสียงฉุนใส่พี่แพนด้า

" ....ฮ้า..." โจควอนหันมองพี่แพนด้าอย่างไม่เชื่อสายตา 'ชอบน้องเล็กจริงๆสินะ  ว่าล่ะดูไม่ผิดจริงๆ สมาคมชายรักชายแห่งโซลแน่ๆที่นี่โจควอนรอบยิ้มในใจ  

นิชคุณทำเป็นใส่หูฟังแต่จริงๆแล้วเค้าแอบฟังพวกรุ่นพี่คุยกันมาตลอดทาง ' ชานเป็นแฟนโฮ แล้วโฮรู้ไหมเรื่องที่ชานกับแทคนอนด้วยกันนิชคุณแยกเขี้ยวบ่นคนเดียว


5โมงเย็น ใกล้เวลาเลิกงาน ชายผิวสีก็ยังนอนแน่นิ่งอยู่บนโซฟา เพื่อนร่วมงานรอบมองกันเป็นระยะ หลับเอาโล่ห์ทำยังกับเมาค้าง ข้าวปาไม่ต้องกิน พี่หมีสับประหงกเป็นช่วงๆ มีรับโทรศัพท์หลายต่อหลายครั้ง ซึ่งคนที่โทรมาจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากหมออีจุนโฮ

" อืม" เสียงครางเบาๆดังขึ้น เมื่อคนป่วยเริ่มรู้สึกตัว ขนตายาวงอนขยับนิดๆ และเปลือกตาขยับดุ๊กดิ๊กมากขึ้น แทคยอนพลิกตัวหันหน้าเข้าหาหน้าท้องพี่ชาย เค้ากดปลายจมูกถูไถไปมาบนหน้าท้องชานชอง

            " ..."  ชานชองสะดุ้งตื่นทันที เค้ามองสิ่งที่น้องชายกำลังทำ และหัวเราะออกมาเบาๆ เพราะจั๊กกระจี้ บอสใหญ่แยกเขี้ยว มองคนตัวใหญ่ยกหัวขึ้นมองหน้าพี่ชาย เค้าใช้มือขยี้ตาและหาวฟอดใหญ่  ท่อนแขนยาวบิดขี้เกียจอย่างแรง

  " ผมหลับเหรอ.?." แทคยอนถามชานชอง เค้าทำหน้าครุ่นคิด

 " อืม..นายหลับ..นานเลยแหละ " รุ่นพี่โจควอนตอบแทนชานชอง เพราะเค้าแอบหมันไส้รุ่นน้องตัวโตที่ช่วงนี้หมอนี่เอาแต่นอนอย่างเดียว ที่สำคัญมันมานอนเย้อที่บริษัทสบายๆด้วย
" ....." คนผิวสีย่นคิ้ว เค้าจำไม่ได้ว่าตัวเองหลับ

" เมื่อวานนายนอนดึกนี่..ไม่แปลกหรอก" ชานตอบเสียงดัง จนผิดสังสังเกตุ

เซนส์บางอย่างบอกโจควอนว่า เรื่องนี้ผิดปกติ รุ่นน้องพัวโตพูดว่าจำไม่ได้2 ครั้งแล้ว ต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ แต่พี่หมีไม่ยอมบอก

" เลิกงานแล้ว..ไปกินข้าวกัน..วันนี้วันเกิดพี่..พี่เลี้ยงเอง" พี่แพนด้าพูด

" ห้ามใครเบี้ยวเด็ดขาด!!" แพนด้าตาขวางใส่ทุกคนที่ทำเหมือนจะหนีกลับ ควานชานชอง่ายหัวถอนหายใจยาว ดูเหมือนเค้ากำลังเจอปัญหาใหญ่เข้าแล้ว

 

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น