ต่างคนต่างรัก ต่างต้องการความอบอุ่น
ควาน
ชานชองสงบนิ่งอยู่ชั่วครู่ มือ2
ข้างชื้นเหงื่อและจับกันแน่น จนหมอโฮต้องเอื้อมมือมาบีบมือชายคนรักเบาๆ
“มีคู่สามีภรรยาคู่นึงอยากมีลูกมาก พวกเค้าเคยพยายามกันหลายครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ
สามีพาภรรยามาที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ผมอยู่ทุกเทศกาลสำคัญ พวกท่านปรึกษากับเจ้าหน้าที่สถานเลี้ยงเด็ก
พวกเค้าต้องการรับเลี้ยงเด็กสักคน ตอนนั้นผมหวังว่าพวกท่านจะเลือกผม
ผมอ้อนวอนขอพรจากพระเจ้า
และคำขอก็เป็นจริง คนทั้งคู่ตกลงจะรับพี่ชายผมกับผมไปอยู่ด้วย แต่เรื่องก็เงียบไป 5ปีต่อจากนั้น
พวกท่านกลับมาอีกครั้งพร้อมเด็กผู้ชายคนนึง คุณพ่อก็ไม่ได้ลืมคำสัญญาที่ให้ไว้
คุณพ่อบอกกับผมว่า พวกเค้าทำสำเร็จคุณแม่ตั้งท้อง
และพวกเค้ามัวแต่วุ่นวายกับการเลี้ยงลูกจึงมารับพวกผมช้า คุณพ่อคุณแม่มารับผมกับพี่ชายไปอยู่บ้านของเค้า
ที่นั่นพบได้พบแทคยอนครั้งแรก เด็กผู้ชายตัวเล็กๆ แก้มย้วยๆ เค้าขโมยหัวใจผมไป
ตอนนั้นผมอายุห่างจากแทคยอน9ปี คุณพ่อยกหน้าที่ดูแลลูกชายแท้ๆของเค้ากับผม
ผมอยู่ที่สถานเด็กกำพร้า
เราต้องเจอเด็กอายุน้อยจากทั่วทุกแห่งเข้ามาแทบทุกวัน สำหรับผม แทคก็ไม่ต่างกับเด็กพวกนั้น
ผมปรับตัวได้ดีเสมอ
คุณพ่อส่งผมกับพี่ชายไปเรียนในโรงเรียนไฮลคูลมีชื่อ
คุณพ่อเทคแคร์ผมไม่ต่างจากลูกชายตัวเอง
แลกกับการขอให้ผมเลี้ยงน้องแทนคุณแม่ที่ระยะหลังๆ อาการไม่ค่อยจะดี
ผมผูกพันกับแทคมากขึ้นทุกวันจนเชื่อว่า แทคเป็นน้องชายแท้ๆ เรานอนด้วยกัน
เล่นด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน
พ่อส่งพวกผมเรียน
แต่กลับไม่ส่งแทคไปเรียน เค้าจ้างครูมาสอนที่บ้าน
คุณพ่อบอกว่าหลังจากที่พวกผมไปเรียน คุณแม่เหงามากและขอร้องให้แทคอยู่กับคุณแม่ตลอด หลายปีถัดมาพี่ชายผมเค้าก็เลิกเรียนขึ้นมาดื้อๆ
เค้ากลับมาอยู่บ้านกับแม่และแทค
คุณพ่อไปๆมาๆ หลายประเทศ
ท่านไม่ค่อยจะอยู่บ้าน แต่เราก็คุยกันแทบทุกวันผ่านแอปโซเชียล
เมื่อคุณพ่อรู้เรื่องฮยองจุน
คุณพ่อไม่แฮปปี้ครับ...ท่านนั่งเครื่องกลับมาบ้านแบบปัจจุบันทันด่วนโดยที่คนในบ้านไม่มีใครทราบล่วงหน้า วันนั้น....พ่อหัวใจวาย...” ชานชองพูดพลางยกมือขึ้นปิดบังใบหน้าของเค้า
"คุณแม่กับฮยองจุน
2คนนั้นลักลอบมีความสัมพันธ์กัน และไม่ใช่แค่2คนเท่านั้น พวกเค้าลากแทคเข้าไปร่วมสนองกิเลสตัณหา...พวกเค้าบังคับแทค” น้ำเสียงชานชองร้าวรานระทมทุกข์
"หืม!!" จุนโอยกมือขึ้นปิดปาก
นี่มันเกินกว่าที่เค้าจะนึกถึงไปไกลโขเลย
"แล้ว..."
ลี จุนโฮกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
"ปัญหาวุ่นวายเกิดขึ้นไม่จบไม่สิ้น
เจ้าหน้าที่ดึงตัวแทคยอนออกไปจากบ้าน
คุณลุงยื่นเรื่องขอรับตัวแทคกลับมาอยู่ในความดูแลของตน "
ชานชองยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองอีกครั้ง
"คุณลุงพยายามส่งตัวฮยองจุนเข้าคุกแต่ศาลบอกเพียงว่าอายุฮยองไม่ถึง
ทำได้แค่ส่งไปสถานพินิจ
และใช้อำนาจศาลบังคับให้ฮยองจุนอยู่ให้ห่างจากคุณแม่และแทคไปตลอดชีวิต
คุณแม่ถูกส่งตัวไปรักษาที่แผนกจิตเวชพร้อมกับแทคในโรงบาลของคุณลุง เรื่องเลวร้ายไม่ได้จบอยู่แค่นั้น เจ้าหน้าที่โรงบาลเผลอเลอ
เป็นเหตุทำให้เกิดเหตุสะเทือนขวัญ
ผมเป็นคนแรกที่เห็นเหตุการณ์ แทคอ้อนวอนขอร้องให้ผมช่วยเค้า ตอนนั้นผมตกใจ
ผมก้าวขาไม่ออก ผมเข้าไปช่วยเค้าไม่ทัน
ทุกอย่างมันเริ่มต้นที่ตัวผม เพราะผมเฝ้าวอนขอพรจากพระเจ้าให้มีคู่รักใจบุญมารับผมกับพี่ชายไปเลี้ยง
" ชานชองพูดเสียงเครือ
"
แทคสลบไปหลังจากเหตุการณ์นั้น เค้าตื่นขึ้นมาเป็นเด็กเอ๋อ จำอะไรไม่ได้เลย
พวกผมสร้างเรื่องหลอกลวงแทคทุกอย่าง เราหวังว่าแทคจะลืมสิ่งเลวร้ายทุกอย่างไปตลอดชีวิตเค้า"
ชานชองก้มหน้าปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา จุนโฮขยับตัวเข้ามาและใช้ยกมือโอบหัวไหล่ของคนรักของตนไว้
จุนโฮส่งชานชองเข้านอนส่วนเค้าจะอยู่เฝ้าแทคยอนกะกลางคืนให้
‘.........' หมอโฮมองชายร่างชาย2คนที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง
ถึงพี่หมีจะไม่เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดอย่างละเอียด
ลีจุนโฮก็พอเข้าใจความรู้สึกของคนในครอบครัวนี้ได้ดี
และเค้าเข้าใจความรู้สึกที่ชานชองมีต่อแทคยอนมากขึ้น
มันไม่ใช่แค่ความรักที่มีต่อน้องชายเท่านั้น แต่ชานชองแบกความรู้สึกผิดต่อครอบครัวแทคยอนเอาไว้ด้วย
เช้าวันใหม่อากาศดี
แสงแดดสาดส่องเข้ามาในห้องนอนลอดผ่านช่องว่างของผ้าม่านผืนโตที่ถูกดันเลื่อนไปติดขอบกระจกอีกด้าน
บุรุษผิวสีที่นอนบนเตียงค่อยๆยันกายลุกขึ้น เค้าได้กลิ่นอาหารหอมฟุ้งลอยมาแตะจมูก
แทคยอนนั่งนิ่งอยู่ข้างเตียงชั่วครู่ ก่อนจะขยับพาตัวเองไปอาบน้ำ เมื่อก้มดูนาฬิกาก็พบว่าเกือบจะสายแล้ว
เมื่อเดินออกจากห้องนอน ‘เมื่อคืนนี้มีใครมาค้างห้องฉันรึเปล่านะ’
"
ชานเหรอ" น้ำเสียงแทคยอนงัวเงียเล็กน้อย แทคยอนทักพี่ชายที่กำลังทำกับข้าวอยู่หน้าเตา
ชายร่างใหญ่แผ่นหลังคุ้นตา ใส่ผ้ากันเปื้อนลายแมวสีเขียว
หมุนตัวกลับมาส่งยิ้มอบอุ่น
"
ชานมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?.." แทคยอนเลิกคิ้วสงสัย 'ทำไมถึงจำไม่ได้หว่า' แทคยอนคิดในใจ
"
เมื่อคืนเราไปดื่มกัน..จำไม่ได้เหรอ" ชานชองคลี่ยิ้มบางๆ
เค้าหลอกน้องชายเพิ่มอีกแล้ว
" นั่งสิ..กินข้าวกัน..ชานทำซุปสาหร่ายแก้เมาค้างให้ด้วยนะพี่หมียังไม่แต่งตัว
วันนี้เค้าตั้งใจจะลางานเพื่อดูแลแทคยอน ' พี่ว่าวันนี้นายควรโดดนะ' พี่หมีมองหน้าน้องชายอย่างเหม่อลอย
ควาน
ชานชองตักข้าวใส่จาน แทคยอนเดินมาช่วยจัดโต๊ะ ทั้ง2นั่งกินข้าวด้วยกัน ช่วงเช้าหมอจุนโฮฉีดยาให้แทคยอนตอนที่หลับอยู่
ชานชองเลยไม่กังวลมาก
"
วันนี้โดดกันเถอะ...อยู่บ้านเล่นเกมส์กัน" พี่หมีฉีกยิ้มนั่งตีพุงเล่น
"
โดด!! ...โดดบ้าอะไรอ่า...เมื่อวานแทคก็เข้างานสาย...วันนี้จะโดดอีก...ไม่ได้อ่ะ "
น้องชายตัวโตรีบเก็บถ้วยชามไปที่ซิงค์ล้างจาน
เสียงก๊อกแก๊งดังเป็นระยะ ฝ่ามือเรียวสีเข้มขยับอย่างคล่องแคล่ว
เค้าหยิบจานและแก้วน้ำวางในภาชนะประจำ
“ ถ้างั้นรอชานด้วยนะ ขออาบน้ำแปป “ ชานชองหันมามองน้องชายหลายครั้งก่อนจะหายตัวเข้าห้องน้ำไป
เค้าอาบน้ำเร็วเหมือนวิ่งผ่านน้ำ เพื่อที่จะดูน้องชายไม่ให้คาดสายตา เพียงไม่ถึง7
นาที พี่หมีก็แต่งตัวออกมาจากห้องเรียบร้อยแล้ว
"
ชานอ่า!!..นายเดินผ่านน้ำรึไงเนี่ย!!" แทคยอนอุทานเสียงหลง
จ้องมองพี่ชายหัวจรดเท้าแบบอึ้งๆ
"
ก็นายบอกว่าไม่อยากสายนี่" ชานชองตรงปรี่มาหาน้องชาย
เค้าคว้ากระเป๋าสะพายข้างของแทคยอนไว้ข้างเดียวกับกระเป๋าของเค้า
และจับมือลากน้องชายตัวโตออกจากคอนโดอย่างรวดเร็ว เวลาทุกวินาทีมีค่า ชานชองและแทคยอนมาถึงบริษัทพร้อมกัน
พี่หมีพาน้องชายเข้าออฟฟิศก่อน ซึ่งข้างในมีโจควอนนั่งอยู่กับอูยองเพียง2 คน ชานชองเดินมากระซิบข้างหูอูยอง
"
ด้ง..พี่ฝากเฝ้าแทคหน่อยนะ...ห้ามให้คาดสายตานะ" ย้องแก้มบวมพยักหน้าหงึกๆ
ฉงนกับท่าทีประหลาดๆ ช่วงนี้พี่หมีทำตัวลึกลับเหมือนเก็บความลับอะไรไว้
"
พี่แทคเอากาแฟไหมครับ "
อูยองทักพี่ชายเพราะเด็กแก้มบวมกำลังจะชงกาแฟให้พี่แพนด้า
"
ก็ดีนะ ..ขอบใจ...พี่ขอเข้มๆหน่อยนะ...เหมือนยังไม่สร่างเมาเลย "
แทคยอนยิ้มให้น้องเล็ก เค้าเดินเอากระเป๋าเข้าไปเก็บที่โต๊ะของตน เนื่องจากพวกเค้าคุยกันแล้วว่า
น่าจะมีพื้นที่ส่วนตัวของแต่ละคนด้วย จะได้ทำงานสะดวก
โจควอนเลยให้รปภ.มาช่วยยกโต๊ะเข้ามาอีก3 ตัว จัดเรียงโต๊ะเป็นรูปตัวu
"
ไงแทค..เมื่อวานหายไปกับพี่หมี ไปไหนกันยะ" โจควอนถามรุนน้องด้วยความอยากรู้อยากเห็นที่เกินขอบเขต
เจ้าแมวยักษ์ตัวโตเลิกคิ้วมองหน้ารุ่นพี่โจควอน
"
เมื่อวานนี้เหรอ... " แทคยอนเอียงคอพูดและพยายามนึกว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อวาน
"
พอเหล้าเข้าปาก ...ทุกอย่างก็หายเกลี้ยงเลยอ่า" แทคยอนตอบพร้อมย่นคิ้วใช้ความคิด
“
เมื่อวานนายวางแผนเอาอาหารมาติดสินบนพวกฉันใช่ไหม”โจควอนกระแซะอย่างหมันใส้
"
ผมตอบแทนให้ก็ได้นะพี่ควอน" บอสใหญ่เดินออกมาจากส่วนออฟฟิศด้านในที่เป็นพื้นที่ส่วนตัวของประธานบริษัท
ชายผิวขาวย่างก้าวมาหาชายตัวหนาช้าๆ เค้าขยับตัวขึ้นนั่งไขว่ห้างที่ขอบโต๊ะทำงานของแทคยอน
ใบหน้าและแววตาเต็มไปด้วยความเห้ยหยั้น
"
เสพสุขกันในบริษัทจนหมดสติ แล้วยังกระเตงกันไปทำต่อกันที่อื่น
ไร้สามัญสำนึกของความเป็นคน น่าขยะแขยะ นั่นพี่ชายนายนะ" นิชคุณพูดเสียงดังเพื่อประจานสิ่งเลวร้ายของอดีตคนสนิท
โจควอนยกมือขึ้นปิดปาก
ดวงตาหยีเบิกโพลง ลึกๆในโจ โจควอนรู้ว่ามันไม่จริง
เพียงแต่พฤติกรรมชานชองกับแทคยอนก็น่าสงสัยอย่างที่สุด น้องแก้มบวมหันขวับมาทางบอสใหญ่ของ2mp น้องเล็กกำมือแน่น เลเอดขึ้นหน้า
"พูดให้มันดีๆนะพี่..น้อยๆหน่อย...พี่จะทำตัวหยาบคายยังไงก็ได้...แต่พูดแบบนี้มันเกินไปแล้ว...วันนี้ผมจะไม่ทนแล้วนะ
" อูยองบันดานโทสะตวาดเสียงลั่น
"ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย"
นิชคุณประสานสายตากลับไม่เกรงกลัวอารมณ์ของเด็กที่อายุน้อยกว่า
"
แก!!...วันนี้ฉันจะเอาเลือดหัวแกออก..ฉันอยากรู้นักว่าเลือดแกมันเป็นสีอะไร.." จางอูยองย่ำเท้า
ปรี่เข้าไปหานิชคุณทันที
"
หยุดเลยด้ง..หยุด!!" โจควอนหน้าเสีย เค้ารีบเข้าไปปรามน้องเล็กไว้
"
ใจเย็นนะด้ง!!..ไอ้หมานี่มันแค่บ้าตามฤดูกาลเท่านั้น" รุ่นพี่โจควอนพยายามเกลี่ยกล่อมน้องเล็กสุดกำลัง
รุ่นพี่ตัวขาวปรายตาเป็นเชิงตำหนิรุ่นน้องของตน ไอ้ลูกหมากำลังจะทำให้สถานการณ์มันเลวร้ายลง
“ความรักทำให้คนตาบอด แต่การหมดรักทำให้คนเป็นบ้าได้” โจควอนแควะใส่บอสใหญ่ 'ไอ้แก่แพนด้าแกอยู่ไหนเนี่ย..มาพาเด็กแกไปสงบสติที..แค่ไอ้บ้าคุณฉันก็เหนื่อยใจจะบ้าแล้วนะโว้ย!!' โจควอนบ่นอุบในใจ
"
ใช่ไหมแทค..เมื่อวานนี้ในห้องน้ำบริษัท นายครางสนั่นเลยนี่"
นิชคุณยังไม่หยุดพูด เค้าไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น ชายผิวขาวยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าของคนผิวสี
ทำให้เห็นเหงื่อเม็ดเล็กๆผุดขึ้นบนใบหน้าเรียวตอบ
"
ร่านจริงๆนะแทค....ถามจริงๆ นายขาดความรักมากนักเหรอ" นิชคุณกระซิบข้างหูเจ้าแมวยักษ์
ปึ้ง!!
เสียงบานประตูดีดกระแทกฝาพนัง
ชายหน้าเรียวยาวเดินเข้ามาพร้อมกับสำเนียงแดกู เค้ากวาดตามองเพื่อนร่วมงานที่อายุน้อยกว่าเค้าทุกคน
และไปหยุดสายตาที่รุ่นน้องผิวสีที่นั่งก้มหน้าก้มตาไม่สนใจการมาของเค้า
"
งาย..อีเหมียว...ยังไม่หายป่วยหรา.."
พี่แพนด้าเดินลั่นล้าเข้ามาทักแทคยอนก่อนเป็นคนแรก แล้วค่อยหันไปทักทายน้องๆคนอื่น
บรรยากาศรอบด้านมาคุ จนพี่แพนด้ารู้สึกได้
"
แทคเป็นอะไรหรอ?" โจควอนรีบเปลี่ยนเรื่อง
"นายอยากให้ฉันลูบหลังให้ไหม
..เผื่อว่าของเก่าเมื่อวานยังไม่หมด..." พี่แพนด้ายกมือขึ้นตบบ่ารุ่นน้องโตหลายที
“ไอ้แก่...มานี่เดี๋ยวนี้เลย”โจควอนตีโต๊ะเรียกเพื่อนซี้
ในขณะที่จางอูยองแยกเขี้ยวใส่พี่แก่อีกคน โจควอนล็อกตัวน้องเล็กให้นั่งอยู่กับที่
"พอแล้วๆ...ละครจบแล้ว"
นิชคุณส่งสายตาปรามทุกคน
เค้ากระโดดลงจากขอบโต๊ะของทำ
งานแทคยอน บอสใหญ่หงุดหงิดเค้าไม่อยากให้ใครเข้าใกล้อดีตสัตว์เลี้ยงของเค้า
ควาน
ชานชองหายตัวไปเป็นชม.ก็กลับมา เค้าแวะไปเอายาจากหมอจุนโฮเนื่องจากอาการแปลกๆของแทคยอนเมื่อคืน จุนโฮเข้าไปคุยกับจิตแพทย์ตอนเช้า
ซึ่งก็ได้ยามาเพิ่มตามคาด พี่หมีรีบเข้ามาที่ออฟฟิศ ไม่รู้ว่าน้องชายของเค้าเป็นยังไงบ้าง เค้าพยายามโทรหาอูยองเป็นระยะๆ
แต่อูยองปิดโทรศัทพ์ยิ่งทำให้พี่หมีสติแตกมากขึ้น
ตึก!! ตึก
ตึก ปึ้ง ~ เสียงประตูเปิดอย่างแรงจนทำให้คนในห้องประชุมตกใจหันมองกันเป็นตาเดียว
"
ด้ง!! ทำไมไม่รับโทรศัพท์" พี่หมีแยกเขี้ยวตาขวาง วิ่งเข้ามาพร้อมกับพูดเสียงดังแบบลืมตัว
ทุกคนในห้องทำงานเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจอีกครั้ง น้องแก้มบวมทำหน้าเหว๋อมากกว่าใครเพื่อน
"
มือถือ..รึครับ..อ๊ะ!! ผมลืมเปิดครับ" อูยองรีบกดเปิดมือถือทันที น้องคนเล็กหันไปมองพี่แพนด้าตาขวาง 'เพราะไอ้แพนด้านี่แหละที่ทำให้ฉันต้องปิดเครื่องหนี
ดูสิฉันโดนพี่ใหญ่ดุเลย แง่ง!! '
นิชคุณสบตาควาน
ชานชองแต่ไม่ได้พูดอะไร ชานชองเห็นท่าทางแปลกๆของน้องชาย เค้าย่อตัวลงกับพื้นเพื่อดูว่าแทคยอนก้มหน้าทำไม
รอยย่นนับ10 ปรากฎบนใบหน้าน้องชายเค้า ดวงตาเรียวยาวปิดแน่น
เหงื่อเม็ดน้อยใหญ่ผุดขึ้นเต็มไปหมด
ริมฝีปากบางขยับเหมือนกับบ่นอะไรสักอย่างคนเดียวเส้นเลือดที่คอขยายใหญ่
และใบหน้าแทคยอนแดงก่ำ 'งานเข้าจริงๆด้วย บ้าเอ๊ย!!...ชานแกพาแทคมาที่นี่ทำไมวะ!!'
"มานี่มาคนดี...
" พี่หมีกระซิบข้างหูน้องชายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและรีบจัดการรวบตัวน้องชายเข้ามากอดแนบอก
จากนั้นก็พยุงร่างอ่อนเปลี้ยของน้องชาย หลบเข้าไปในห้องครัว พี่หมีถึงผ้าม่านหน้าต่างห้องอาหารปิดเข้าหากัน
หวา!!
พี่แพนด้าตาโตสะกิดเพื่อนตัวเล็กทันที
"
อะไรกันง่า 2 คนนี้เค้าสวีตกันออกนอกหน้าเกินไปรึเปล่า" พี่แพนด้ากระซิบกระซากกับโจควอน
แต่ก็ดังพอที่นิชคุณจะได้ยิน บอสใหญ่เงยหน้าขึ้นจากแฟ้มงานในมือ
หันมองไปทางเดียวกับสายตารุ่นพี่เเพนด้า นิชคุณเห็นควานชานชองโอบกอดแทคยอน
เค้ากัดฟันกรอดๆด้วยความริษยา ' บางทีผมคงต้องเตือนพวกคุณ2 คนบางสินะ
ว่าบริษัทนี้ไม่ใช่ม่านรูดที่จะพลอดรักกันยังไงก็ได้'
ชานชองดันตัวน้องชายติดเคาเตอร์ เค้ารีบเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำเปล่าออกมา
แทคยอนขยับตัวตามพี่ชาย
เค้าซุกไซร้ใบหน้ากับต้นคอชานชองเพื่อหาตำแหน่งที่อุ่นและร้อนที่สุด
ฝ่ามือเรียวสีเข้มทั้ง2ยกขึ้นกกกอดหลังพี่ชายไว้แน่น ช่างเป็นภาพที่อุจาดตาที่สุดในสายตาของคนผิวขาว
" พวกนาย..มัน!!" นิชคุณกัดริมฝีปากจนแทบจะช้ำ
"
หนาวเหรอ...ปวดหัวด้วยรึเปล่า " พี่หมีพูดข้างหูน้องชาย
มือขวาของชานชองล้วงลงกระเป๋าเสื้อเพื่อหยิบยาที่เตรียมไว้ใช้เวลาฉุกเฉิน
"ปะ..ปวด.มาก"
แทคยอนกัดฟันพูด แสงสว่างแค่เพียงเล็กน้อยก็ทำให้แทคปวดหัวมาก
เค้าจิกเล็บลงบนหลังพี่ชายอย่างแรงจนชานชองรู้สึกเจ็บ
"กินยานะแทค..เดี๋ยวชานหยิบยาให้"ชานชองดึงซองยาออกมา
เทใส่มือแบบแอบๆ เค้าไม่อยากให้ใครเห็นเลย
"
ไม่กิน!! " น้องชายตัวใหญ่ของชานชองขยับตัวหนีทันทีที่ได้ยินคำว่ายา
"
แทค..อย่าดื้อสิ..กินยาแล้วจะได้หายปวดหัวไง" ชานออกแรงกระชับร่างน้องชายแน่นขึ้น
ถ้าปล่อยหลุดมือไปตอนนี้เกิดเรื่องยุ่งแน่ๆ
"
ไม่!!.. อั่ก.โอ้ย!!." เจ้าแมวยักษ์หลับตาแน่น
ฟันซี่ใหญ่ขาวกัดริมฝีปากบางหยักของตัวเองจนเลือดออก และเจ้าแมวยักษ์ยังพยายามดิ้นขลุกขลักๆจะออกจากอ้อมกอดพี่ชายให้ได้
นิชคุณ ควอน แพนด้า อูยองทั้ง4คนเดินมาแอบดูที่ซอกผ้าม่าน
เพราะได้ยินเสียงประหลาดเล็ดลอดออกมา 'เกิดอะไรขึ้นน่ะ' ไม่มีใครกล้าเอ่ยถาม
แต่นิชคุณมองดูภาพตรงหน้าด้วยหัวใจที่ร้อนรุ่มราวเพลิงไฟที่พร้อมจะเผาบริษัทนี้ให้มอดไหม้ใน5
วินาที
"
แทคอย่าดื้อ!.." ชานชองออกเสียงเรียกชื่อน้องชาย
ก่อนจะถอนหายใจยาวด้วยความเหนื่อยอ่อน ‘ยื้อกันแบบนี้มีแต่จะแย่ลง’
ชานชองเปิดขวดน้ำเปล่าที่ซื้อมาเค้าดื่มน้ำกลั้วคอให้ปากลื่น
จากนั้นก็หยิบยาใส่ปากตัวเอง ชานชองรั้งมือทั้งสองข้างของน้องชายขึ้นและกดมันไว้เหนือหัวด้วยมือข้างเดียว จากนั้นก็ใช้อีกมือบีบจมูกน้องชาย
“อ้าปากเดี๋ยวนี้...อยากตายรึไง” พี่หมีเอ็ดใส่น้องชายที่ยินดีกั้นหายใจจนตาย
หลังจากแทคยอนพยายามดื้อสู้ไม่นานเค้าก็ยอมเปิดปากหายใจ พี่หมีจูบปิดปากน้องชายของตนต่อหน้าสายตาทุกคู่ที่รอลุ้นอยู่ในห้องทำงาน สายตาของเพื่อนร่วมออฟฟิศทั้งหมดจับจ้องคู่พี่น้องไม่วางตา
น้องชายตัวโตไม่ยอมกลืนยา
จนเม็ดยาเริ่มละลายในปากชานชอง พี่หมีหลับตาแน่นลิ้นของเค้ากำลังรับรสขมของยา
ควานชานชองใช้ลิ้นดันยากระตุ้นให้น้องชายของเค้ากลืนมันลงไปอย่างยากเย็นแสนเข้น
แถมเจ้าน้องชายตัวดียังดิ้นยุกยิกๆจะหนีไปให้ได้
"
อื้อ..อื้..อึก"
ลูกกระเดือกของคนสีเข้มขยับขึ้นลงบ่งบอกว่าเค้ากลืนของในปากลงท้องไปหมดแล้ว
ชานชองพละปากออกทันที
" แหว้..ขมอ่า...ยาจะมีผลกับชานด้วยไหมเนี่ยครับคุณโฮ"
ชานชองทำหน้าเบ้ เค้าขยับมือลงมาสวมกอดน้องชายไว้ และดันตัวน้องชายไปยืนหน้าซิงค์ล้างมือ
ควานชานซองเอี้ยวตัวลงเพื่อจะเปิดน้ำล้างปากตัวเอง
แทคยอนกลืนยาเสร็จก็ก้มหน้าซุกแผ่นอกพี่ชายเพื่อหามุมที่น่าจะหลับสบาย
ท่อนแขนกำยำกอดแผ่นหลังพี่ชายแน่นกว่าเดิม
คนผิวเข้มหายใจแรงอยู่หลายคราก่อนจะค่อยๆสงบลง
นิชคุณหักปากกาคามือ ' มันจะเกินไปแล้วนะแทคยอน ' คนผิวขาวหลับตาลงพยายามลบภาพออกจากหัว เค้าไม่ได้ยินบทสนทนาของทั้ง2 เค้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
เเต่ภาพที่เห็นมันบาดลึกลงไปในหัวใจของเค้าเป็นที่สุด
แทคยอนกับผู้ชายคนอื่นทำให้เค้าเจ็บปวดไปทัวทั้งตัว
“ก็ยอมรับมันซะสิ...ว่านายหึงหวง...ไอ้ปากกาด้ามนั้นมันแพงนะยะ...”
โจควอนเปรย เค้ารอบมองนิชคุณขณะที่กำลังลุ้นตัวโก่งกับคู่พี่น้องในห้องกินข้าว
“ผมไม่ได้รักแทค...ทำไมจะต้องหึงด้วย!!”
บอสใหญ่เกรี้ยวกราด
“อ่อเหรอ...ไม่ชอบแล้วจะอารมณเสียทำไม
...แทคมีความสุขนายเป็นเพื่อนก็ควรดีใจนะ” รุ่นพี่โจควอนตอกกลับ
“ ความสุขกับการเสพสมกับครอบครัวตัวเองนี่ต้องสนับสนุนด้วยเหรอ”
นิชคุณแควะกลับ
“ครอบครัวแค่ในนามนี่..2คนนี้ไม่ได้เป็นพี่น้องร่วมสายเลือดสักหน่อย
ดีซะอีกทะเบียนบ้านก็เป็นทะเบียนรวมไม่ต้องทำเรื่องยุ่งยากเหมือนพวกฉันนี่...จะแต่งงานก็ไม่ได้..ทะเบียนก็ทำยาก”
โจควอนให้เหตุผล
“ไม่ใช่ก็เหมือนใช่นั่นแหละ!!...”
นิชคุณตอบกลับ และปลีกตัวออกมา
“ถ้าแทคบอกว่าคุณชานเป็นคนรักแต่แรกนายจะรับได้ใช่ไหม...”
โจควอนตั้งคำถามทิ้งท้าย
“ ถ้าหมอนั่นบอกว่าคุณชานเป็นคนรัก...มันก็โลภมากเกินไปนะ...หมอนั่นแต่งงานกับคู่หมั้นผม”
นิชคุณสวนกลับทันที
“ แต่นายก็แย่งผัวอดีตคู่หมั้นมาเป็นผัวตัวเองด้วยไม่ใช่เหรอ”
โจควอนตะบะแตกกับคำพูดบอสใหญ่
“ อะไรทำให้พี่คิดว่าผมจะเป็นอยากเป็นผู้หญิงของหมอนั่นล่ะ...ชีวิตผมขาดผู้หญิงเพราะหมอนั่นขโมยไป
ถ้าผมคิดจะ...” บอสใหญ่แสยะยิ้มเหี้ยมเกรียม
“น่ะ..นาย!!..”
โจควอนผงะเมื่อรู้สถานนะของแทคยอน
“โว้ว!! นายเอาผัวคนอื่นมาเป็นเมียตัวเองเหรอ!!” รุ่นพี่โจควอนร้องเสียงหลง
“เมีย??...ก่อนได้เป็นเมียหมายถึงต้องรักก่อน...แต่ผมไม่ได้รักเค้า..ถ้าบอกว่าเป็นของเล่นใช้แล้วทิ้งก็คงถูกมากกว่านะ”
นิชคุณแก้ต่างความคิดโจควอน
“ เล่นกับของเล่นที่มีหัวใจ
โยนทิ้งมันไปตอนหมดค่า ผมทึ่งในความคิดคุณจริงๆ...” ควานชานชองประคองร่างน้องชายยืนหยุดหลังโจควอน พี่หมีได้ยินทุกอย่างที่นิชคุณเอ่ย
“...คะ..คุณ!!.ชาน “ โจควอนสะดุ้งโหยงกลืนน้ำลายเฮือก เค้าจำเสียงทุ้มใหญ่ได้
“ไม่เป็นไรหรอกครับ...ใครๆก็ทำผิดกันได้..ถึงแม้จะเป็นการทำผิดซ้ำซาก
แทคก็ให้อภัยคุณได้เสมอ...แต่ผมไม่แน่ใจว่าผมจะไม่ฆ่าคุณได้ไหม” พูดจบควานชานชองก็ช้อนตัวน้องชายขึ้น และอุ้มไปนอนที่โซฟายาว ทิ้งให้โจควอน
มินจุนซูทำหน้าเลิกลั่ก กลัวน้ำเสียงหนักๆทิ้งท้ายของพี่ชายแทคยอน
"
พี่ชาน..พี่แทคเป็นอะไรฮะ" อูยองถามขึ้นทันที
ในขณะที่คนอื่นๆก็เอียงหูมาฟังด้วย พี่หมียกนิ้วขึ้นประทับปากเป็นสัญลักษณ์ขอความเงียบ
ทำให้น้องเล็กต้องตัดใจกลับไปทำงานของตน พี่หมีจัดท่าให้น้องชายให้นอนหนุนตักเค้า
โชคดีมากที่ยาที่ได้รับมาออกฤทธ์เร็ว เจ้าแมวตัวโตหลับเร็วและค่อนข้างลึก พักเที่ยงแทคยอนยังไม่ตื่น
พี่หมีเลยฝากอูยองไปซื้อข้าวมาให้
"
พี่!!...แทคเป็นอะไรอ่ะ " โจควอนเหวี่ยวแขนโอบรอบเอวพี่แพนด้าทันทีที่ออกจากห้อง
"
ไม่รู้ง่ะ" แพนด้าส่ายหัวไปมา
"
อ่าวก็พี่บอกว่าแทคไม่สบาย!!" โจควอนฟึดฟัดทันที
"เมื่อวานเห็นคุณชานพาไอ้เหมียวไปอ้วกในห้องน้ำ
อ้วกหมดตัวเลยมั้งนั่น พอถามคุณชาน เค้าบอกแค่ว่าแทคน่าจะเป็นไมเกรนน่ะ"
แพนด้าตอบแบบไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่
"ไมเกรนเหรอ..คนเป็นไมเกรนเค้ามีอาการแบบนี้กันเหรอพี่.ผมไม่มีความรู้เรื่องนี้เลย
..พี่แทคเค้าออกจะแข็งแรงนะ.."
ด้งนิ่วหน้า
"
ควอนอยากรู้ว่าแทคเป็นอะไรง่า.." โจควอนโวยวายเสียงดังตลอดทางเดิน
"
อ่าแล้วก็อีกเรื่องนึง คิคิ " โจควอนยิ้มร่าอย่างมีความสุข
"
เรื่องอะไรหราควอน" พี่แพนด้าถามเพื่อนตัวเล็กที่กระโดดเข้ามาเกาะเเขนของเค้า
"
พี่รู้ไหม..คุณชานกับหมอโฮของเราน่ะ....ควอนว่าเค้าเลิฟ เลิฟกันอะ” โจควอนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
"
หืม..เป็นแฟนกัน"
พี่แพนด้าตาเบิกโพลงมองหน้าโจควอนอย่างไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน
"
ช่าย..ควอนเห็นเค้าจู๊จี๊ดู๊ดี๊กันข้างนอกตั้งหลายครั้ง น่าอิจฉาข้าวใหม่ปลามันอ่า"
เพื่อนตัวเล็กบิดตัวไปมา
"....."
อูยองมองควอนแล้วยิ้มคิกคัก
"..ทำไม!!....มีอะไร.!!.มองไอ้ควอนแล้วต้องยิ้ม..ชอบมันหรือไง..ห๊ะ!!"
ตาแก่แดกูขึ้นเสียงใส่น้องคนเล็ก
"อะไรเนี่ยพี่!!..ผมจะมองใคร..ยิ้มให้ใครมันหนักหัวพี่ตรงไหนครับ!!"
อูยองย้อนเสียงฉุนใส่พี่แพนด้า
"
....ฮ้า..." โจควอนหันมองพี่แพนด้าอย่างไม่เชื่อสายตา 'ชอบน้องเล็กจริงๆสินะ ว่าล่ะดูไม่ผิดจริงๆ สมาคมชายรักชายแห่งโซลแน่ๆที่นี่' โจควอนรอบยิ้มในใจ
นิชคุณทำเป็นใส่หูฟังแต่จริงๆแล้วเค้าแอบฟังพวกรุ่นพี่คุยกันมาตลอดทาง ' ชานเป็นแฟนโฮ
แล้วโฮรู้ไหมเรื่องที่ชานกับแทคนอนด้วยกัน' นิชคุณแยกเขี้ยวบ่นคนเดียว
5โมงเย็น
ใกล้เวลาเลิกงาน
ชายผิวสีก็ยังนอนแน่นิ่งอยู่บนโซฟา เพื่อนร่วมงานรอบมองกันเป็นระยะ ‘หลับเอาโล่ห์ทำยังกับเมาค้าง ข้าวปาไม่ต้องกิน’ พี่หมีสับประหงกเป็นช่วงๆ มีรับโทรศัพท์หลายต่อหลายครั้ง
ซึ่งคนที่โทรมาจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากหมออีจุนโฮ
"
อืม" เสียงครางเบาๆดังขึ้น เมื่อคนป่วยเริ่มรู้สึกตัว ขนตายาวงอนขยับนิดๆ
และเปลือกตาขยับดุ๊กดิ๊กมากขึ้น แทคยอนพลิกตัวหันหน้าเข้าหาหน้าท้องพี่ชาย เค้ากดปลายจมูกถูไถไปมาบนหน้าท้องชานชอง
" ..." ชานชองสะดุ้งตื่นทันที เค้ามองสิ่งที่น้องชายกำลังทำ และหัวเราะออกมาเบาๆ
เพราะจั๊กกระจี้ บอสใหญ่แยกเขี้ยว มองคนตัวใหญ่ยกหัวขึ้นมองหน้าพี่ชาย
เค้าใช้มือขยี้ตาและหาวฟอดใหญ่ ท่อนแขนยาวบิดขี้เกียจอย่างแรง
" ผมหลับเหรอ.?." แทคยอนถามชานชอง
เค้าทำหน้าครุ่นคิด
" อืม..นายหลับ..นานเลยแหละ " รุ่นพี่โจควอนตอบแทนชานชอง เพราะเค้าแอบหมันไส้รุ่นน้องตัวโตที่ช่วงนี้หมอนี่เอาแต่นอนอย่างเดียว
ที่สำคัญมันมานอนเย้อที่บริษัทสบายๆด้วย
"
....." คนผิวสีย่นคิ้ว เค้าจำไม่ได้ว่าตัวเองหลับ
"
เมื่อวานนายนอนดึกนี่..ไม่แปลกหรอก" ชานตอบเสียงดัง จนผิดสังสังเกตุ
เซนส์บางอย่างบอกโจควอนว่า
เรื่องนี้ผิดปกติ รุ่นน้องพัวโตพูดว่าจำไม่ได้2 ครั้งแล้ว ต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ
แต่พี่หมีไม่ยอมบอก
"
เลิกงานแล้ว..ไปกินข้าวกัน..วันนี้วันเกิดพี่..พี่เลี้ยงเอง" พี่แพนด้าพูด
"
ห้ามใครเบี้ยวเด็ดขาด!!" แพนด้าตาขวางใส่ทุกคนที่ทำเหมือนจะหนีกลับ ควานชานชอง่ายหัวถอนหายใจยาว
ดูเหมือนเค้ากำลังเจอปัญหาใหญ่เข้าแล้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น