ไม่เห็นโลงศพ..ไม่หลั่งน้ำตา
“ดื่ม..ดื่มโลด...เย้!!” พี่แพนด้าตะแง้วๆพามากินที่โพจังมาจา
ร้านอาหารข้างทางแถวคอนโดตัวเอง พี่แก่สั่งเหล้าโซจูมาหลายขวด
คิมมินจุนซูเทโซจูใส่แก้วตัวเองแล้วดื่มรวดเดียวหมด
จากนั้นก็ลุกขึ้นเทโซจูให้ทุกคน เค้ายื่นคอขวดเหล้ามาที่แก้วของรุ่นน้องที่นั่งคีบกิมจิเต้าหู้เนื้อนุ่มอยู่
" พี่...อย่าเทๆ...ผมยังไม่หายเมาค้างเลย"
รุ่นน้องตัวโตฉีกยิ้มทำหน้าแหย ยกมือขึ้นปิดปากแก้วของตัวเองไว้
" ไม่ได้!!
วันนี้นายต้องดื่ม..วันนี้วันเกิดชั้น!!" พี่แก่จ้องหน้ารุ่นน้องตาเขมง
" ขอโทษครับ..ผมให้แทคดื่มไม่ได้จริง...ได้โปรด..ถือซะว่าผมขอร้อง"
พี่หมีออกปากช่วยน้องชายอีกคน
" งั้น..คุณชาน..ดื่มแทนนะครับ"
แพนด้าหันมาจ้องตาพี่หมีแทน จุนซูเปลี่ยนเป้าหมายมาที่แก้วของพี่ใหญ่CTS มืออวบขาวยื่นมาคว้าแก้วของควานชานชองไป
" เห็นทีจะไม่ได้นะพี่
คืนนี้คุณชานมีนัดกับผม" หมออีจุนโฮโผ่ลมาจากด้านหลังชายตัวใหญ่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีครีมส้ม
ดวงตาหยีเหยียดยิ้มจนมองไม่เห็นตาดำ
" อะไรง่า!!
..." แพนด้าโวยวาย เพื่อนๆรวมหัวกันหัวเราะ
" เป็นไงบ้างครับคุณชาน.."
จุนโฮขยับตัวลงนั่งข้างหมีชาน ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ
" อาการไม่ดีเลย...ผมไม่ชอบอาการป่วยที่คาดเดาล่วงหน้าไม่ได้แบบนี้”
ชานชองตีหน้าเครียด สายตาจับจ้องอยู่แต่กับน้องชายที่นั่งข้างกาย
เจ้าแมวยักษ์คุยเล่นกับน้องแก้มบวม
บอสใหญ่พยายามเมินเฉยต่อท่าทีของเจ้าแมวยักษ์ แววตาเศร้าสร้อยที่มีให้เค้า
ทำเอาเค้ารู้สึกว้าวุ่นในใจรู้สึกผิดต่อการกระทำของตนเองในวันนี้
555 กรี๊ด 555 เสียงหัวเราะของกลุ่มพนักงานสาวสวยกลุ่มใหญ่ดังกลบเสียงสนทนา
จนลูกค้ารอบด้านขมวดคิ้วไม่ชอบใจ
แทคยอนคีบอาหารเข้าปากเคี้ยว เคี้ยวๆไปพอจะกลืน เค้าก็รู้สึกเหมือนอยากจะอ้วก..เค้ายกมือขึ้นปิดปาก
พยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆ 'ช่วงนี้เป็นอะไรเนี่ย!!อาการยังกับผู้หญิงท้องแน่ะ!!จะท้องได้ไงฟะ ฉันเป็นผู้ชายนะ' เจ้าแมวยักษ์บ่นอุบในใจ
" ไม่อร่อยเหรอแทค"
รุ่นพี่โจควอนถามเมื่อเห็นรุ่นน้องจอมเขมือบ ที่อยู่ๆก็หยุดกินขึ้นมาดื้อๆ
“สั่งอย่างอื่นแทนไหม..โอเด้งก็อร่อยอยู่นะ”
โจควอนเสนอเมนูเด็ดที่เค้าชอบ
" จัดมาเลยพี่"
แทคยอนยกยิ้มหวานให้รุ่นพี่ตัวเล็ก
ทั้งที่ตัวเค้าเองรู้สึกว่าจะกลั้นไว้ไม่อยู่แล้ว
55555 เสียงหัวเราะดังขึ้นอีก เจ้าแมวยักษ์ทิ้งตะเกียบลงบนโต๊ะ
เค้ายกมือปิดปาก และวิ่งพรวดออกไปที่ริมถนนซึ่งไกลจากร้านอาหารพอสมควร
" บ้าเอ๊ย!!"
ควาน ชานชองสบถเสียงดัง เค้ารีบวิ่งตามน้องชายตัวใหญ่ออกไปทันที
" ป้าครับขอน้ำเปล่าขวดนึงนะครับ!!" หมออีจุนโฮลุกไปหยิบขวดน้ำในตู้เย็น เค้าคว้าขวดน้ำเปล่าและรีบตามพี่หมีออกไปเช่นกัน
" เกิดอะไรขึ้นอ่ะ!!"
โจควอนตาลุกวาวรีบวิ่งตามอีจุนโฮออกไปอีกคน
" โธ่พี่ฮะ..อย่าเพื่งเมาได้ไหมเนี่ย..ผมก็อยากไปดูพี่แทคน้า!!" น้องแก้มบวมแฮวใส่พี่แพนด้าที่ทิ้งหัวมาซบไหล่และกอดเอวด้งไม่ปล่อย
ชายผิวขาวที่นั่งหัวโต๊ะกำมือเเน่นด้วยความวิตกกังวล
นาทีแรกที่เห็นใบหน้าซีดๆของเจ้าแมวยักษ์ ท่าทีลนลานลุกพรวดพราดออกไป นิชคุณเกือบจะวิ่งตามออกไปแล้ว
แต่ตอนนี้แทคยอนมีพี่ชานชองคอยดูแลแล้ว เค้าคิดว่าที่ตรงนั้นไม่มีที่ยืนสำหรับเค้าแล้ว
' นายเป็นอะไรแทค' นิชคุณลุกเดินตามออกไปได้ไม่กี่ก้าว
ภาพที่เค้าเห็นสถานการ์ตรงนั้นไม่ดีเท่าไหร่นัก
เพื่อนตัวหนาของเค้า นั่งหมอบตัวอยู่ที่ข้างถนนโดยมีพี่หมีคอยลูบหลังให้ คนตัวขาวร้อนรน
ใบหน้าเค้าเครียดขึง มือขาวกำแน่นจนเล็บจิกฝ่ามือตัวเอง
" แทคเป็นไงบ้าง."
ควานชานชองลูบหลังให้น้องชายหลายครั้ง อีกมือก็รับขวดน้ำจากหมอโฮส่งให้น้องชาย
แทคยอนใช้น้ำกลั่วปากเค้าบ้วนน้ำทิ้งหลายครั้ง ชายผิวสีพยายามลุกขึ้นโดยมีพี่ชายประคองเอวไว้ จุนโฮกัดริมฝีปากตัวเอง เค้าอยากให้แทคยอนไปนอนโรงพยาบาลมากกว่ามาใช้ชีวิตล่อนไปล่อนมาข้างนอก
ถึงพี่ชายตัวยักษ์จะดูแลน้องชายอย่างดี แต่การอยู่กับหมอกับยากับเครื่องมือแพทย์ที่ครบครันมันน่าจะดีกว่าอยู่แล้ว
ไม่ใช่แค่พี่ชายที่ดื้อหัวชนฝา แต่น้องชายก็พยศไม่แพ้กัน หมอจุนโฮไม่เข้าใจพี่น้องคู่นี้เลย มันต้องมีเรื่องบางอย่างที่เลวร้ายกว่าที่ได้ฟังมา
เมื่อ4ปีก่อนพี่หมีก็มารับน้องชายออกจากโรงบาลไปก็ไปโดยไม่รอพบหมอ
ถึงแม้จุนโฮจะพยายามตะลอมถามอาการของแทคยอนมาตลอดในช่วงที่เค้าต้องรายงานความคืบหน้าชีวิตความเป็นอยู่ของนิชคุณ
แต่ควานชานชองกับไม่เคยปริปากหลุดอะไรออกมาสักอย่าง
จุนโฮคิดว่าคืนนี้เค้าจะต้องเค้นความลับออกจากปากคนรักให้ได้ โจควอนเข้ามาช่วยประคองรุ่นน้องอีกด้านนึง
ทั้ง3 กลับมาที่ร้านอาหาร เจ้าแมวยักษ์ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
" กลับก่อนได้นะแทค"
โจควอนพูดขึ้นทันที
" ไม่สบายกลับไปนอนเถอะ"
รุ่นพี่โจควอนพูดต่ออีก
" นิดหน่อยเองไม่มีไรหรอกวันนี้วันเกิดพี่จุนซูนะ ยังไม่ได้ตัดเค้กเลย" แทคยอนเงยหน้าขึ้นริมฝีปากของเจ้าแมวยักษ์ยกยิ้มหวานให้รุ่นพี่ตัวเล็ก
" โอ้ย!! ไอ้แดกูนี่มันเมาพับแล้ว
เค้กไม่ต้องกินแล้วก็ได้มั้ง กินเหล้ากับของหวาน ได้ตายข้างถนนพอดี" รุ่นพี่ตัวเล็กโวยวาย
หันไปแยกเขี้ยวใส่คนแก่ในทีม
" ใช่ครับพี่..พี่ชานพาพี่แทคกลับไปนอนเถอะนะครับ!!"
อูยองสมทบเพิ่มอีกเสียงด้วยความเป็นห่วงและอยากจะตบหัวไอ้พี่แพนด้าที่ลากพี่แทคของเค้ามาลำบากวันนี้
" ครายเมา..ไม่ได้เมา"
พี่แพนด้ายกหัวขึ้นจากไหล่น้องเล็ก
" เค้ก
เค้ก อยากกินเค้กฝีมือ..." พี่แพนด้ายิ้มร่า หัวเราะร่วน
ปั่ก!! ฝ่ามือพิฆาตฟาดลงกลางหลังตาแก่แดกู
โจควอนตาเขียวปั้ดใส่ตาแก่ทันที
"ง่า!!....
เจ็บจัง..ควอนใจร้าย....แทคเอาเค้กมาปลอบใจพี่เร็วๆเลยนะ"
พี่แพนด้าไขว้มือไปด้านหลังเพื่อลูบหลังของตน
" ครับพี่.."
แทคยอนยิ้มเค้าอาสาเป็นคนไปหยิบเค้กด้วยตัวเองโดยมีพี่หมีและหมอโอเดินขนาบไปด้วยกัน
วันนี้หมอโฮทิ้งรถไว้อีกฟากของถนน และมันก็ห่างจากร้านพอสมควร
แทคยอนและชานชองแวะกลับบ้านก่อนที่จะมาร่วมงานวันเกิดพี่แพนด้า ทีแรกชานชองไม่เห็นด้วยแต่เค้าไม่เคยขัดความสุขของน้องชายได้เลยสักครั้ง
และเพราะชานและแทคไม่มีรถและของที่ทำไว้ต้องเข้าตู้เย็น ควานชานชองจึงโทรหาหมอโฮให้ไปเอาเค้กที่คอนโดน้องชายของเค้าก่อนจะมาร้านอาหารที่นัดไว้
โดยที่ชานกับแทคจะล่วงหน้ามางานก่อน
เจ้าแมวยักษ์หยิบไม้ขีดขึ้นมาเค้าลองจุดไฟทดสอบก่อน1ก้าน หัวไม้ขีดสีแดงติดไฟเหลืองทองสว่างวาป ชายผิวสีหลับตาเพื่อหลบแสงไฟ
เค้ากระพริบตาไล่แสงหลายครั้ง พื้นใต้ฝ่าเท้าคนตัวโตเริ่มกระเพื่อมไปมา
" โฮครับ..คุณหมอโฮ
" แทคยอนเรียกอีจุนโฮที่กำลังหยิบหมวกทรงกรวยวันเกิดออกจากรถ
" คะ..ครับคุณแทค.."
จุนโฮตอบพลางมองมายันต้นเสียงผ่านกระจกประตูรถ
" ฝากถือเค้กหน่อยครับ"
แทคยอนหลับตาและสะบัดหัวไปมาหลายครั้ง
"......"ชานชองกำลังยกกล่องเค้กออกมาจากรถ
"...สักครู่นะครับ” จุนโฮร้องตอบ
ทันทีที่พูดจบเจ้าของคำพูดก็เดินโซซัดโซเซกลับมาที่ร้านอาหาร
ชานชองขยับตัวออกมานอกรถพร้อมกับกล่องเค้กในมือ
“แทคล่ะ!!”
พี่หมีหันมองไปรอบๆรถ
“ตะกี้ยังอยู่ตรงนี้นี่ครับ” หมอจุนโฮหันรีหันขวางเช่นกัน ดูเหมือนคนป่วยจะพาร่างตัวเองกลับมานั่งมึนต่อที่โต๊ะอาหาร
"..ผมฝากเค้กนะ.."
พี่หมีวางเค้กไว้บนหลังคารถ เค้าหันไปหันมา ทันได้เห็นน้องชายของเค้าพาร่างอ่อนเปลี้ยข้ามถนนไปยังร้านอาหาร
แทคยอนเดินกลับมานั่งที่โต๊ะอาหาร
เจ้าแมวยักษ์ฟุบหน้าลงกับโต๊ะอาหารทันทีที่เค้ากลับมาเข้ามานั่ง
นิชคุณรอบมองท่าทีเเปลกๆของอดีตคนสนิทหลายครั้ง
" หุบปากซักทีได้ไหม!!"
อยู่ๆเจ้าแมวยักษ์ก็ดีดตัวลุกขึ้นหันไปตวาดใส่กลุ่มพนักงานผุ้หญิงที่นั่งอยู่ไม่ห่างจากเค้ามากนัก
"หว๋า!!
เหว๋อ..แทค!!" โจควอนตกใจแทบตกเก้าอี้ เจ้าแมวที่เคยเป็นสุภาพบุรุษและความอดทนสูงระดับทนเจ้านายเค้าได้
กลับสติแตกขึ้นมาดื้อๆกับอีแค่เสียงหัวเราะ
"....." นิชคุณ อูยองสะดุ้งเงยหน้ามองเจ้าแมวยักษ์เช่นกัน
สาวสวยที่ดูเปรี้ยวเปรี้ยงปร้างที่สุดในกลุ่มโมโหที่มีคนมาขัดจังหวะ
เธอนั่งนิ่งชั่วครู่ก่อนจะลุกเดินเข้ามาหาชายคนที่หาเรื่องพวกเธอ ใบหน้าคนผิวสีเริ่มซีดขาว แทคยอนกระพริบตาหลายต่อหลายครั้ง
พร้อมสะบัดหัวไปมาไปอย่างแรง แสงไฟและเสียงรอบตัวทำให้เค้าไม่สบายตัว
ความเจ็บแล่นจากต้นคอขึ้นมาที่กระบอกตา
" ย่ะ!!
อะไรยะเมารึไง เมาก็กลับไปนอน!!" ผู้หญิงตวาดแว๊ดใส่แทคยอน เธอยกนิ้วจิ้มอกเค้าเบาๆ แค่เพียงน้ำหนักจากปลายนิ้วส่งผ่านมาที่ชายร่างหนา
ชายคนนั้นก็หงายหลัง เซกลับมากระแทกโต๊ะกินข้าวอย่างแรง จนโต๊ะพับล้มคว้ำ กรี๊ด!!
กลุ่มผู้หญิงโต๊ะข้างหลังร้องพร้อมกันด้วยความตกใจ
" เฮ้!! เดี๋ยว!!ฉะ..ฉันยังไม่ได้ออกแรงเลยนะ" หญิงสาวที่ทะเลาะกับแทคยอนร้องขึ้นหัวใจเธอตกไปถึงตาตุ่ม
หว๋า!!
โจควอน อูยอง นิชคุณกระโดดหลบโต๊ะที่เทล้มระเนระนาดอย่างรวดเร็ว พี่แก่หงายหลังลงไปนั่งที่พื้น แทคยอนล้มลงไปนอนแน่นิ่งกับพื้น
“แทค!!” ควาน ชานชองตะโกนลั่น
เค้ารีบวิ่งมาไม่คิดชีวิตเมื่อเห็นร่างของน้องชายล้มลงกับพื้น พี่หมีวิ่งข้ามถนนมาโดยไม่ได้ดูสัญญาณไฟจารจลและเกือบโดนรถที่วิ่งสวนมาชน
" อยากตายรึไงวะ!!"
ชายบนรถต้องเหยียบเบรคกระทันหัน เค้าเปิดกระจกออกมาด่าควานชานชองที่วิ่งผ่านหน้ารถไปไม่เหลียวหลัง
" แทค!!..
แทค!!" นิชคุณปรี่เข้ามาประคองตัวและหัวแทคยอนขึ้น มือขาวตบใบหน้าเพื่อน2-3ที
ใบหน้าของแทคยอนซีดขาวและผิวกายเริ่มเย็นลงจนน่าตกใจ
" แทค!!"
โจควอนรีบเข้ามาดูเพื่อนชายเช่นกัน
" ด้ง...พี่ควอน..ดูแทคที...คุณจะไปเอารถ!!"
บอสใหญ่ตาลีตาเหลือกออกจากร้านอาหารไปอย่างรวดเร็ว
" แทค!!
" แฮ่ก แฮก!! ชานชองวิ่งมาถึงร้านอาหาร วันนี้โชคร้ายที่หมอโฮจอดรถไกลจากร้านและเค้าติดสัญญาณไฟจราจลอยู่อีกฝั่งของถนน พี่หมีรีบเข้ามาอุ้มน้องชาย เพื่อพาออกมานอนที่ฟุตบาทกว้าง ควานชานชองดึงเนคไทน้องชายออก
เค้าปลดกระดุมเสื้อน้องชายตัวโตลงมา เพื่อให้แทคยอนหายใจได้สะดวก
" รถพยาบาล!!..
เรียกรถพยาบาลที..ได้โปรด!!" พี่หมีหน้าซีดเผือดเค้าร้องขอความช่วยเหลือจากคนรอบข้าง
" รถมาแล้ว
พี่คุณเอารถมาแล้วฮะพี่ชาน" อูยองรีบบอกพี่ใหญ่เมื่อเห็นบอสใหญ่ที่เสนอตัวไปเอารถ
เทียบรถเข้ามาข้างฟุตบาท
" ขอโทษนะครับป้า
ค่าใช้จ่ายเดี๋ยวผมจะเป็นคนจัดการให้เอง..เอ่อนี่นามบัตรผมครับ"
โจควอนพูดเสียงสั่น เค้าโค้งตัวขอโทษคุณป้าร้านขายอาหารข้างทาง
และขอโทษสาวๆที่ยืนมองดูด้วยความตื่นตะหนกและกลัวว่าจะโดนเอาเรื่อง
" ไม่เป็นไรหรอกจ้า..รีบไปดูพ่อหนุ่มนั่นเถอะ"
คุณป้าส่งยิ้มให้ชายร่างเล็ก พร้อมตบบ่าโจควอนเบาๆ
ชานชองกับนิชคุณมีปากเสียงกันขณะขับพาน้องชายไปที่โรงพยาบาลที่หมอโฮทำงานอยู่
ครั้งแรกที่ได้ยินชื่อโรงพยาบาลนิชคุณถึงกับอารมณ์เสียเพราะถนนเส้นนี้มีโรงบาลที่ใกล้กว่า
สุดท้ายแล้วนิชคุณก็ต้องเชื่อฟังชานชองเพราะควานชานชองมีศักด์เป็นพี่ชายแทคยอน
เมื่อนิชคุณขับรถมาจอดหน้าโรงบาล ชานชองและน้องเล็กช่วยกันพยุงร่างแทคยอนลงจากรถ
" โอ๊ะ!!.มาอีกแล้วเหรอครับ..อาการเดียวกับเมื่อวานรึเปล่า"
จนท.พยาบาลจำหน้าแทคยอนได้ ผู้ชายคนนี้เค้าเป็นคนช่วยหามลงจากแท็กซี่เมื่อวาน
" ครับ..แต่เหมือนจะแย่กว่าเมื่อวานนี้!!..ทั้งที่ผมก็ให้ยาเค้าครบแท้ๆ”
ชานชองรีบตอบทันที
แทคยอนถูกคุณหมอพาตัวไป
พี่หมีและน้องเล็กยืนเฝ้าหน้าห้องฉุกเฉิน นิชคุณเดินกลับไปหาตัวจนท.คนที่รับแทคยอนขึ้นเตียงผู้ป่วยเข้าไปด้านใน
" พยาบาลครับ."
นิชคุณสงสัยกับคำพูดของจนท.ตอนที่พบแทค
" ครับ..มีอะไรครับ"
เจ้าหน้าที่มองนิชคุณอย่างสงสัย
" คุณบอกว่าผู้ชายคนนั้นมานี่เมื่อวาน..มาเมื่อไหร่..เป็นอะไรมา"
นิชคุณพูดเสียงสั่นๆ
" ประมาณบ่ายโมงมั้งครับ
เห็นว่าน้องเค้าปวดหัวรุนแรงและอาเจียนหลังทานอาหาร" บุรุษพยาบาลอธิบาย
นิชคุณฟังสิ่งที่บุรุษพยาบาลไตร่ตรองร่วมกับคำบอกเล่าของพี่จุนซู ‘ถ้างั้นเมื่อวานนายกับพี่ชายนายก็ไม่ได้ทำเรื่องแย่ๆกันในบริษัทสินะ’
" หมอบอกไหมเค้าเป็นอะไร"
นิชคุณรีบถามต่อ
" ไม่ครับ..อันนี้ผมไม่ทราบ..เอ่อผมขอตัวก่อนนะครับ"
เจ้าหน้าที่ขอตัวไปเพื่อทำงานอื่น
" นายเป็นอะไรแทค!!..นายเป็นอะไร"
นิชคุณพูดกับตัวเอง คนผิวขาวเดินคอตกกลับมาหาเพื่อนตัวโต
ควานชานชองนั่งข้างเตียงแทคยอน เค้ากังวลใจมาก' ทำไมนายวูบบ่อยขนาดนี้
แต่ก่อนนายไม่เป็นขนาดนี้นี่'
มือหนาของพี่หมีสอดประสานนิ้วมือเรียวยาวของน้องชายแน่น 'พี่ไม่น่าพานายมานี่เลย...เรากลับบ้านกันไหม..ทิ้งเรื่องทุกอย่างที่นี่' ควานชานชองตัดสินใจว่า เค้าจะพาแทคยอนไปหาคุณลุงหมอที่แคลิฟอเนีย อย่างน้อยที่นั่นก็มีคนที่สามารถดูแลแทคได้ตลอดเวลา
" อูยอง.."
ชานชองเรียกน้องเล็ก
" ครับพี่ชาน"
ด้งเดินเข้ามาหาพี่ใหญ่ทันที
"โทรหาพี่เขยนายหน่อย..พี่จะเปลี่ยนทีมงาน
บอกให้เค้ามากับจี " ชานชองสั่งงานกับน้องคนเล็กของบริษัท
"เปลี่ยน??" อูยองเลิกคิ้วฉงน
" พี่จะพาแทคกลับบ้าน กลับไปรักษาที่นู่นน่าจะดีกว่า ที่นู่นมีประวัติการรักษาอยู่ " พี่หมีกล่าวเสียงเครียด
"คุณจะเปลี่ยนทีมงานไปมาเมื่อไหร่ก็ได้
แบบนี้ไม่ได้นะครับ ก่อนหน้านี้ทางคุณก็เปลี่ยนรอบนึงแล้ว
นี่ยังจะเปลี่ยนอีกเหรอครับ" ชายผิวขาวขัดจังหวะการสนทนาของชานชอง มันไม่ใช่เพราะความหึง
ไม่ใช่ความแค้นที่มีต่ออดีตคนรักหรืออดีตคู่หมั่น แต่สิ่งที่นิชคุณพูดมันเป็นเพียงแค่ข้ออ้างในการรั้งตัวแทคยอนไว้เท่านั้น
"คุณเห็นไหมน้องชายผมป่วย..คุณจะให้เค้ามาทำงานทั้งแบบนี้เหรอ..ผมเปลี่ยนทีมงานก็จริง
แต่ไม่ได้เอาหมูหมากาไก่ที่ไหนมาทำ รับรองว่างานคุณไม่เสียหรอกครับ" ควานชานชองขมวดคิ้ว
ตอบกลับเสียงเย็น
" แต่...."
นิชคุณรู้สึกผิดที่ทำให้ควานชานชองเข้าใจผิด
เค้าปลีกตัวไปยืนมุมห้อง
' รักษาที่นี่ก็ได้นี่ ก็แค่เอาประวัติมาที่นี่...ประวัติอะไร..เกิดอะไรขึ้นกับนาย' นิชคุณย่นคิ้วจนแทบจะผูกติดกัน เค้าร้อนรนจนแทบบ้า
" ญาติคุณแทคยอนคะ"
คุณหมอเปิดม่านเข้ามาด้านใน เธอกำลังจะบอกอาการของคนไข้แต่ชานชองขัดขึ้นซะก่อน
"เอ่อ...ไปคุยกันข้างนอกได้ไหมครับ
" ชานชองลุกขึ้นเดินออกไป
"อยู่เป็นเพื่อนแทคทีนะด้ง” ควานชานชองขอร้องอูยอง
" คุณชานคะ..หมอได้ทำการตรวจเช็คน้องชายคุณแล้ว
โดยรวมร่างกายเค้าปกติดี หมอทำการแสกนสมอง ตรวจหัวใจแล้วไม่พบความผิดปกติอะไร
มีแค่สารหลั่งความสุขซีโรโตนินที่น้อยเกินไปมีโอกาสที่ผู้ป่วยจะเป็นโรคซึมเศร้า ก่อนหน้านี้หมอได้จ่ายยาคลายกังวลไปส่วนนึงและยาทางจิตเวชไปส่วนนึงแล้ว
แต่อย่างที่เห็นว่ายาที่จ่ายไปยังไม่เพียงพอ ถ้าจะจ่ายยาที่แรงกว่านี้หมอจำเป็นต้องให้คุณแทคยอนเข้าไปพักที่วอร์ดจิตเวชเพื่อดูอาการและเช็คเลือดเป็นประจำค่ะ
หมอเข้าใจว่าคุณแทคยอนหวาดกลัวอะไรบางอย่างอยู่ แต่การปล่อยทิ้งไว้โดยไม่ได้รับการรักษาต่อเนื่องไม่ดีแน่ๆ" ควานชานชองยืนนิ่ง
เค้าอยากจะพูดหลายสิ่งหลายอย่างแต่ก็พูดไม่ออก
" พี่หมอครับ!!"
จุนโฮโผล่พรวดมาจากด้านหลังด้วยในสภาพหอบแฮ่ก เค้าไปส่งไอ้พี่แก่และโจควอน
จากนั้นก็ขับรถมาโรงบาลแล้วยังหาที่จอดรถไม่ได้
เพราะรถลูกค้าดันเข้ามาจอดในพื้นที่จอดรถของเจ้าหน้าที่ ทำให้หมอจุนโฮต้องขึ้นไปจอดรถชั้นบนตึก
และวิ่งลงมาชั้นล่างเพราะลิฟท์บางตัวเสียปิดปรับปรุง
"เอ่อ..จ๊ะ..แปปนะโฮพี่ติด.."
หมอยองปรายตาดุรุ่นน้องจากอีกแผนกนึง 'ยันเด็กไร้มารยาท!!'
" ผมจะคุยกับพี่เรื่องคุณแทคยอนเองครับ..เอ่อคุณชานไปอยู่กับคุณแทคเถอะ..เดี๋ยวโฮคุยให้เอง"
จุนโฮพูดมาเป็นชุด พูดไปหายใจเข้าออกแรงๆไป 'โอ้ย!!ขาแทบหลุด'
" รู้จักกันเหรอ"
หมอยองถามจุนโฮทันทีที่ควานชานชองเดินคอตกกลับไปหาน้องชาย
" อย่า..ได้คิดเชียวพี่
..คนนี้ของผม" จุนโฮแยกเขี้ยวขู่รุ่นพี่ทันที
" ชิ!!
แล้วหนุ่มหล่อในนั้นหล่ะ" หมอยองถามต่ออย่างสนอกสนใจ
" กินแห้วไปเหอะพี่..ในนั้นน่ะไม่มีเหลือให้พี่แล้ว"
จุนโฮฉีกยิ้มจนถึงรูหู
" โลกนี้ชักจะอยู่ยากแล้วนะยะ
อ้าย!!" พี่หมอยองเบะหน้า มองบนใส่หมอรุ่นน้องอย่างเคืองๆ
" ไงหายเหนื่อยรึยังยะ
วันนี้คนป่วยแน่นไปหมด นายโชคดีนะที่ไม่ได้อยู่กะดึก" หมอยองคุยกับจุนโฮ
" ผมไม่อยู่กะดึกที่นี่
แต่ผมก็ไปอยู่กะดึกที่อื่นนะพี่ ดูถุงใต้ตาผมสิ ช้ำหมดแล้ว" จุนยื่นหน้าโชว์ถุงใต้ตาตัวเอง
" พี่คิดว่าผู้ป่วยที่มีปัญหาเกี่ยวกับการปฎิเสษเข้ารับการรักษาในโรงบาลสาเหตุเกิดจากอะไร
" จุนโฮถามหมอรุ่นพี่
“แล้วเกี่ยวอะไรกัน...นายอยากจะพูดอะไร??”
พี่หมอยองขมวดคิ้ว
“ผมบอกได้แค่ว่า
สาเหตุที่คุณควานไม่ยอมให้น้องชายเข้ามารักษาในโรงบาลก็เพราะเคยมีเรื่องแย่ๆเกิดขึ้นขณะที่เค้าเข้ารับการรักษา
ความผิดผลาดบางอย่างที่เกิดจากบุคคลากรของโรงพยาบาล”จุนโฮอธิบายหน้าเครียด
“นายจะบอกว่าน้องชายสุดหล่อของแฟนนายเป็นโรคกลัวโรงบาลเหรอ??...แต่มันก็ต้องแก้ใช่ไหมล่ะโฮ...จะบอกว่ากลัวเลยไม่มาหาหมอมันก็ไม่ถูกนะ”
หมอยองตอบกลับ
"ในประวัติเขียนว่าPTSDจากการถูกคนในครอบครัวทำร้าย
และเกิกภาวะความจำเสื่อม.. เค้าถูกทำร้ายเกือบตายตอนอยู่โรงบาลและที่คุณชานกลัวก็คือ
ตอนนี้เราไม่รู้ว่าคุณแทคได้ความจำกลับมากี่ส่วนแล้ว...เค้ากลัวว่ายิ่งได้อยู่ในสถานที่ที่เป็นตัวจุดฉนวนจะยิ่งกระตุ้นให้คุณแทคแย่ลง"
จุนโฮเงียบ เค้ากำมือแน่น เค้าหลับตาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
"ผมเคยเห็นตอนที่คุณแทคยอนละเมอ..และประสาทหลอน
ดูคล้ายว่าใจเค้าเปิดรับแค่พี่ชายคนเดียว คนที่จะปลุกเค้าตื่นจากฝันร้ายได้มีแค่พี่ชายเค้า"
จุนโฮพูดกับหมอยองด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
" เธอจะบอกว่า..ถึงเค้าอยู่โรงพยาบาลถ้าเกิดอะไรขึ้นหมอก็ช่วยอะไรไม่ได้สินะ...แต่นายอย่าลืมว่าเรามียาระงับประสาทนะ"
รุ่นพี่ยองยังคงไม่ยอมเข้าใจ
“พี่ครับ!!” หมอโฮหน้าหงิกทันที
" งั้นเธอจะพาเค้ากลับเหรอ"
หมอยองถามรุ่นน้อง
" ผมจะดูแลเค้าให้ดีที่สุดครับ
ถ้ามันตึงมือเกินไปผมจะคุยกับคุณชานเรื่องส่งคุณแทคมาหาพี่เอง"
จุนโฮสูดน้ำมูก พอนึกภาพแทคยอนร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว
จุนโฮก็มักจะน้ำตาคลอขึ้นมาทุกที
“ตามนี้ก็ได้...ถ้ามีปัญหาอะไรก็ไลน์มานะ”
พี่หมอยองกล่าวก่อนจะปลีกตัวไปทำงานต่อ
"เรื่องที่นายพูดตะกี้นี้มันเรื่องอะไร"
นิชคุณออกมานอกห้องและได้ยินทุกอย่างที่จุนโฮคุยกับพี่หมอ
" เรื่องอะไร??
.." จุนโฮพยายามเลี่ยงที่จะตอบ
"
เรื่องที่นายพูดตะกี้ เรื่องแทคเกือบตาย ประวัติครอบครัวอะไร" เพื่อนตัวขาวน้ำตาคลอเบ้า ' อย่าพาแทคไปไหนนะ
อย่าพาคนรักของฉันไปไหนอีกจากกันหนเดียวเกินพอแล้ว..ไม่เอาแล้วกับการถูกทอดทิ้ง' นิชคุณรู้สึกว่าเค้าไม่อาจปล่อยมือจากความความสัมพันธ์นี้ได้
"ได้โปรด!!"
เพื่อนตัวขาวทรุดตัวลงกับพื้น นิชคุณปล่อยโฮร้องไห้เสียงดังโดยไม่ได้สนใจหรือแคร์สายตาของคนไข้
เจ้าหน้าที่ หรือ ใครเลย อึก อึก โฮ ฮือ ฮือ
เสียงร้องไห้ของใครบางคนดังขึ้นปลุกให้เจ้าชายนิทราตื่นขึ้นจากความฝัน เปลือกตาของคนบนเตียงขยับไปมา
แทคยอนลืมตาขึ้นช้าๆ เสียงร้องไห้ของใครสักคนดังแผ่วๆมาเป็นระยะๆ
' โอ้ยโฮปวดหัวจริงๆ' อีจุนโฮหน้าเหวอ
เหรอหราทำอะไรไม่ถูก เค้าไม่ถนัดกับการรับมืออะไรแบบนี้
"คุณ..นายเป็นอะไร"
แทคยอนลุกจากเตียงโดยมีพี่ชายตัวโตคอยพยุงตัวไว้
ควานชานชองกลัวว่าน้องชายเค้าจะล้ม
" อย่าพาแทคไปนะ!!"
นิชคุณนั่งครวญครางอยู่กับพื้นทางเดิน
“พาไปไหน??” แทคยอนยอนเปรยพร้อมกับสะกิดบ่าคนที่ย่ำยีหัวใจเค้า
คนตัวขาวเอี่ยวตัวตามเมื่อถูกสะกิด
มุมสูงมีภาพสัตว์เลี้ยงแสนรักยืนสูงตระหง่านอยู่
นิชคุณรีบลุกขึ้นและโผกอดอดีตคนสนิททันที
"ร้องไห้อีกแล้วนะ...อย่าร้องสิ....หน้าสวยๆของนายไม่เหมาะกับน้ำตาหรอก"
เจ้าแมวยักษ์ยกยิ้มบางๆ
นิ้วมือเรียวยาวค่อยๆปาดคราบน้ำตาบนเเก้มนวลของเพื่อนตัวขาวอย่างเบามือ
" นี่ใช่ไหมที่โฮบอกพี่ว่าเป็นแฟนกัน"
หมอยองกำมือขึ้นกัดเล็บด้วยความอิจฉา
"
ไหนว่าจะไปแล้วไงล่ะพี่!!" จุนโฮตกใจที่อยู่ๆหมอรุ่นพี่ก็โผล่มาพูดข้างหู
“เสียงร้องไห้ดังไปถึงข้างนอกเลยย่ะ!!...ฉันเลยมาดูเผื่อจะช่วยอะไรได้”
พี่หมอสวนทันควัน ราวกับโดนจับได้ว่า...อู้งาน
“อ๋า!!...เกิดมาเป็นผู้ชายทั้งทีดันสวยกว่าผู้หญิง...แล้วผู้หญิงอย่างพวกฉันจะอยู่กันยังไงเนี่ย”หมอยองแค้นใจ
"
สวยเหมือนผู้หญิง แต่เค้าก็ไม่ได้มาจะมาทำตัวสวยแข่งกับพวกพี่นี่...หมอนี่แมนผิดกับหน้าตา"
พูดจบจุนโฮก็แสยะยิ้ม เค้าได้ฟังพี่โจควอนโอดครวญเรื่องที่เกิดขึ้นที่บริษัท
"ห๋า!! จริงง่ะ...
อย่างงี้เธอก็เป็นสามีด้วยรึเปล่า!!" หมอยองตาโตเป็นไข่ห่าน
" อย่าเลยครับ
ผมชอบเป็นภรรยามากกว่าแต่ผมไม่แข่งสวยกับพี่หรอก" จุนโฮแควะกลับ
" อาการเค้าดูปกติดีนะ"
หมอยองชี้ไปทางคนไข้ของเธอ
" ดูปกติแค่ตอนหลังได้รับยาไปเท่านั้นแหละครับ...แต่ผมขอยาเพิ่มด้วยได้ไหมครับ"
" ยาอะไรอีกยะ!!"
หมอยองแหวใส่
"ยาแก้ปวดหัวครับ..ผมจะทำยังไงดีกับไอ้หน้าสวยงี่เง่า
พูดไม่รู้เรื่องนี่ดี" จุนโฮถอนหายใจออกมาทั้งยาวและหนัก
"งี่เง่า...ยังไง..แฟนเค้าไม่รู้เรื่องเหรอ..แบบนี้ไม่ลำบากเหรอ"
หมอยองถามอย่างสนใจ
"มันจะรู้เรื่องได้ไง...ก็ยังไม่ได้เป็นแฟนกัน
เพราะมันแต่ท่าเยอะ" จุนโฮก็ฟังจากโจควอนบ่นให้ฟังอีกที
“ไหนบอกเป็นแฟนกัน
เป็นเจ้าของซึ่งกันและกัน” พี่หมอยองย่นคิ้วจนขมวดงงงวย
" ก็เพิ่งเป็นแฟนกันตะกี้แหละครับ.ไอ้หน้าสวยนี่มัน..ท่าเยอะมากกกกก"
จุนโฮตอบอย่างหมันใส้
" เป็นพวกไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาใช่มะ"
หมอยองเสริม
" ใช่!!
แบบนั้นแหละครับ " จุนโฮถอนหายใจอีก
" คุณแทคน่ะยอมหมอนี่ทุกอย่างเลยนะ
เค้าเรียกว่าไงนะ..สปอยจนเสียนิสัย..ถ้าหมอนี่เป็นแฟนผม ถ้าผมไม่เลิกกับมันก่อน
ผมคงใช้ปืนยิงมันวันละหลายรอบแน่ๆ" จุนโฮบ่นออกมาชุดใหญ่เลย
" โฮ.นายอย่าเครียดเรื่องคนอื่นนักเลย..เราทำอะไรไม่ได้หรอก..เรื่องความรักมันเป็นเรื่องของคน2คน
เราเป็นเพื่อนเป็นคนนอกก็ได้แต่ดูห่างๆอย่างห่วงๆแหละ"หมอยองยกยิ้มแหยๆ
“ก็ท่าสิ่งที่มันทำไม่ได้ไปกระตุ้นให้คนไข้พี่อาการแย่ลงมันก็ดีอยู่หรอกนะ...ผมก็บ่นไปงั้นแหละ..จ่ายยาให้ผมด้วยนะครับ”
หมอรุ่นน้องเบะหน้าเบ้
“เดี๋ยวจัดยาคลายเครียดให้ด้วยเลยเอามะ” พี่หมอประชด
“ ได้งั้นก็ดีนะพี่” จุนโฮยกยิ้มแหย ๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น