วันพฤหัสบดีที่ 10 พฤษภาคม พ.ศ. 2561

เศษเสี้ยวความทรงจำแห่งรัก 14 (คุณแทค)

 

ไม่เห็นโลงศพ..ไม่หลั่งน้ำตา

 

“ดื่ม..ดื่มโลด...เย้!!”  พี่แพนด้าตะแง้วๆพามากินที่โพจังมาจา ร้านอาหารข้างทางแถวคอนโดตัวเอง พี่แก่สั่งเหล้าโซจูมาหลายขวด

คิมมินจุนซูเทโซจูใส่แก้วตัวเองแล้วดื่มรวดเดียวหมด จากนั้นก็ลุกขึ้นเทโซจูให้ทุกคน เค้ายื่นคอขวดเหล้ามาที่แก้วของรุ่นน้องที่นั่งคีบกิมจิเต้าหู้เนื้อนุ่มอยู่

" พี่...อย่าเทๆ...ผมยังไม่หายเมาค้างเลย" รุ่นน้องตัวโตฉีกยิ้มทำหน้าแหย ยกมือขึ้นปิดปากแก้วของตัวเองไว้

" ไม่ได้!! วันนี้นายต้องดื่ม..วันนี้วันเกิดชั้น!!" พี่แก่จ้องหน้ารุ่นน้องตาเขมง

" ขอโทษครับ..ผมให้แทคดื่มไม่ได้จริง...ได้โปรด..ถือซะว่าผมขอร้อง" พี่หมีออกปากช่วยน้องชายอีกคน

" งั้น..คุณชาน..ดื่มแทนนะครับ" แพนด้าหันมาจ้องตาพี่หมีแทน จุนซูเปลี่ยนเป้าหมายมาที่แก้วของพี่ใหญ่CTS มืออวบขาวยื่นมาคว้าแก้วของควานชานชองไป

           " เห็นทีจะไม่ได้นะพี่ คืนนี้คุณชานมีนัดกับผม" หมออีจุนโฮโผ่ลมาจากด้านหลังชายตัวใหญ่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีครีมส้ม ดวงตาหยีเหยียดยิ้มจนมองไม่เห็นตาดำ

" อะไรง่า!! ..." แพนด้าโวยวาย เพื่อนๆรวมหัวกันหัวเราะ

" เป็นไงบ้างครับคุณชาน.." จุนโฮขยับตัวลงนั่งข้างหมีชาน ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ

" อาการไม่ดีเลย...ผมไม่ชอบอาการป่วยที่คาดเดาล่วงหน้าไม่ได้แบบนี้ชานชองตีหน้าเครียด สายตาจับจ้องอยู่แต่กับน้องชายที่นั่งข้างกาย

เจ้าแมวยักษ์คุยเล่นกับน้องแก้มบวม บอสใหญ่พยายามเมินเฉยต่อท่าทีของเจ้าแมวยักษ์ แววตาเศร้าสร้อยที่มีให้เค้า ทำเอาเค้ารู้สึกว้าวุ่นในใจรู้สึกผิดต่อการกระทำของตนเองในวันนี้

555 กรี๊ด 555  เสียงหัวเราะของกลุ่มพนักงานสาวสวยกลุ่มใหญ่ดังกลบเสียงสนทนา จนลูกค้ารอบด้านขมวดคิ้วไม่ชอบใจ

แทคยอนคีบอาหารเข้าปากเคี้ยว เคี้ยวๆไปพอจะกลืน เค้าก็รู้สึกเหมือนอยากจะอ้วก..เค้ายกมือขึ้นปิดปาก พยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆ 'ช่วงนี้เป็นอะไรเนี่ย!!อาการยังกับผู้หญิงท้องแน่ะ!!จะท้องได้ไงฟะ ฉันเป็นผู้ชายนะเจ้าแมวยักษ์บ่นอุบในใจ

" ไม่อร่อยเหรอแทค" รุ่นพี่โจควอนถามเมื่อเห็นรุ่นน้องจอมเขมือบ ที่อยู่ๆก็หยุดกินขึ้นมาดื้อๆ

“สั่งอย่างอื่นแทนไหม..โอเด้งก็อร่อยอยู่นะ” โจควอนเสนอเมนูเด็ดที่เค้าชอบ

" จัดมาเลยพี่" แทคยอนยกยิ้มหวานให้รุ่นพี่ตัวเล็ก ทั้งที่ตัวเค้าเองรู้สึกว่าจะกลั้นไว้ไม่อยู่แล้ว

55555  เสียงหัวเราะดังขึ้นอีก เจ้าแมวยักษ์ทิ้งตะเกียบลงบนโต๊ะ เค้ายกมือปิดปาก และวิ่งพรวดออกไปที่ริมถนนซึ่งไกลจากร้านอาหารพอสมควร

" บ้าเอ๊ย!!" ควาน ชานชองสบถเสียงดัง เค้ารีบวิ่งตามน้องชายตัวใหญ่ออกไปทันที

" ป้าครับขอน้ำเปล่าขวดนึงนะครับ!!" หมออีจุนโฮลุกไปหยิบขวดน้ำในตู้เย็น  เค้าคว้าขวดน้ำเปล่าและรีบตามพี่หมีออกไปเช่นกัน

" เกิดอะไรขึ้นอ่ะ!!" โจควอนตาลุกวาวรีบวิ่งตามอีจุนโฮออกไปอีกคน

" โธ่พี่ฮะ..อย่าเพื่งเมาได้ไหมเนี่ย..ผมก็อยากไปดูพี่แทคน้า!!" น้องแก้มบวมแฮวใส่พี่แพนด้าที่ทิ้งหัวมาซบไหล่และกอดเอวด้งไม่ปล่อย

ชายผิวขาวที่นั่งหัวโต๊ะกำมือเเน่นด้วยความวิตกกังวล นาทีแรกที่เห็นใบหน้าซีดๆของเจ้าแมวยักษ์ ท่าทีลนลานลุกพรวดพราดออกไป นิชคุณเกือบจะวิ่งตามออกไปแล้ว แต่ตอนนี้แทคยอนมีพี่ชานชองคอยดูแลแล้ว เค้าคิดว่าที่ตรงนั้นไม่มีที่ยืนสำหรับเค้าแล้ว

นายเป็นอะไรแทคนิชคุณลุกเดินตามออกไปได้ไม่กี่ก้าว ภาพที่เค้าเห็นสถานการ์ตรงนั้นไม่ดีเท่าไหร่นัก เพื่อนตัวหนาของเค้า นั่งหมอบตัวอยู่ที่ข้างถนนโดยมีพี่หมีคอยลูบหลังให้ คนตัวขาวร้อนรน ใบหน้าเค้าเครียดขึง มือขาวกำแน่นจนเล็บจิกฝ่ามือตัวเอง

" แทคเป็นไงบ้าง." ควานชานชองลูบหลังให้น้องชายหลายครั้ง อีกมือก็รับขวดน้ำจากหมอโฮส่งให้น้องชาย

แทคยอนใช้น้ำกลั่วปากเค้าบ้วนน้ำทิ้งหลายครั้ง  ชายผิวสีพยายามลุกขึ้นโดยมีพี่ชายประคองเอวไว้ จุนโฮกัดริมฝีปากตัวเอง เค้าอยากให้แทคยอนไปนอนโรงพยาบาลมากกว่ามาใช้ชีวิตล่อนไปล่อนมาข้างนอก ถึงพี่ชายตัวยักษ์จะดูแลน้องชายอย่างดี แต่การอยู่กับหมอกับยากับเครื่องมือแพทย์ที่ครบครันมันน่าจะดีกว่าอยู่แล้ว ไม่ใช่แค่พี่ชายที่ดื้อหัวชนฝา แต่น้องชายก็พยศไม่แพ้กัน หมอจุนโฮไม่เข้าใจพี่น้องคู่นี้เลย มันต้องมีเรื่องบางอย่างที่เลวร้ายกว่าที่ได้ฟังมา เมื่อ4ปีก่อนพี่หมีก็มารับน้องชายออกจากโรงบาลไปก็ไปโดยไม่รอพบหมอ ถึงแม้จุนโฮจะพยายามตะลอมถามอาการของแทคยอนมาตลอดในช่วงที่เค้าต้องรายงานความคืบหน้าชีวิตความเป็นอยู่ของนิชคุณ แต่ควานชานชองกับไม่เคยปริปากหลุดอะไรออกมาสักอย่าง จุนโฮคิดว่าคืนนี้เค้าจะต้องเค้นความลับออกจากปากคนรักให้ได้ โจควอนเข้ามาช่วยประคองรุ่นน้องอีกด้านนึง ทั้ง3 กลับมาที่ร้านอาหาร เจ้าแมวยักษ์ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ

" กลับก่อนได้นะแทค" โจควอนพูดขึ้นทันที

" ไม่สบายกลับไปนอนเถอะ" รุ่นพี่โจควอนพูดต่ออีก

         " นิดหน่อยเองไม่มีไรหรอกวันนี้วันเกิดพี่จุนซูนะ ยังไม่ได้ตัดเค้กเลย"  แทคยอนเงยหน้าขึ้นริมฝีปากของเจ้าแมวยักษ์ยกยิ้มหวานให้รุ่นพี่ตัวเล็ก

" โอ้ย!! ไอ้แดกูนี่มันเมาพับแล้ว เค้กไม่ต้องกินแล้วก็ได้มั้ง กินเหล้ากับของหวาน ได้ตายข้างถนนพอดี" รุ่นพี่ตัวเล็กโวยวาย หันไปแยกเขี้ยวใส่คนแก่ในทีม

" ใช่ครับพี่..พี่ชานพาพี่แทคกลับไปนอนเถอะนะครับ!!" อูยองสมทบเพิ่มอีกเสียงด้วยความเป็นห่วงและอยากจะตบหัวไอ้พี่แพนด้าที่ลากพี่แทคของเค้ามาลำบากวันนี้

" ครายเมา..ไม่ได้เมา" พี่แพนด้ายกหัวขึ้นจากไหล่น้องเล็ก

" เค้ก เค้ก อยากกินเค้กฝีมือ..." พี่แพนด้ายิ้มร่า หัวเราะร่วน

ปั่ก!! ฝ่ามือพิฆาตฟาดลงกลางหลังตาแก่แดกู โจควอนตาเขียวปั้ดใส่ตาแก่ทันที

"ง่า!!.... เจ็บจัง..ควอนใจร้าย....แทคเอาเค้กมาปลอบใจพี่เร็วๆเลยนะ" พี่แพนด้าไขว้มือไปด้านหลังเพื่อลูบหลังของตน

" ครับพี่.." แทคยอนยิ้มเค้าอาสาเป็นคนไปหยิบเค้กด้วยตัวเองโดยมีพี่หมีและหมอโอเดินขนาบไปด้วยกัน วันนี้หมอโฮทิ้งรถไว้อีกฟากของถนน และมันก็ห่างจากร้านพอสมควร

แทคยอนและชานชองแวะกลับบ้านก่อนที่จะมาร่วมงานวันเกิดพี่แพนด้า  ทีแรกชานชองไม่เห็นด้วยแต่เค้าไม่เคยขัดความสุขของน้องชายได้เลยสักครั้ง และเพราะชานและแทคไม่มีรถและของที่ทำไว้ต้องเข้าตู้เย็น ควานชานชองจึงโทรหาหมอโฮให้ไปเอาเค้กที่คอนโดน้องชายของเค้าก่อนจะมาร้านอาหารที่นัดไว้ โดยที่ชานกับแทคจะล่วงหน้ามางานก่อน

 เจ้าแมวยักษ์หยิบไม้ขีดขึ้นมาเค้าลองจุดไฟทดสอบก่อน1ก้าน หัวไม้ขีดสีแดงติดไฟเหลืองทองสว่างวาป ชายผิวสีหลับตาเพื่อหลบแสงไฟ เค้ากระพริบตาไล่แสงหลายครั้ง พื้นใต้ฝ่าเท้าคนตัวโตเริ่มกระเพื่อมไปมา

" โฮครับ..คุณหมอโฮ " แทคยอนเรียกอีจุนโฮที่กำลังหยิบหมวกทรงกรวยวันเกิดออกจากรถ

" คะ..ครับคุณแทค.." จุนโฮตอบพลางมองมายันต้นเสียงผ่านกระจกประตูรถ

" ฝากถือเค้กหน่อยครับ" แทคยอนหลับตาและสะบัดหัวไปมาหลายครั้ง

"......"ชานชองกำลังยกกล่องเค้กออกมาจากรถ

"...สักครู่นะครับจุนโฮร้องตอบ

ทันทีที่พูดจบเจ้าของคำพูดก็เดินโซซัดโซเซกลับมาที่ร้านอาหาร  ชานชองขยับตัวออกมานอกรถพร้อมกับกล่องเค้กในมือ 

 แทคล่ะ!! พี่หมีหันมองไปรอบๆรถ

ตะกี้ยังอยู่ตรงนี้นี่ครับหมอจุนโฮหันรีหันขวางเช่นกัน ดูเหมือนคนป่วยจะพาร่างตัวเองกลับมานั่งมึนต่อที่โต๊ะอาหาร

"..ผมฝากเค้กนะ.." พี่หมีวางเค้กไว้บนหลังคารถ เค้าหันไปหันมา ทันได้เห็นน้องชายของเค้าพาร่างอ่อนเปลี้ยข้ามถนนไปยังร้านอาหาร

แทคยอนเดินกลับมานั่งที่โต๊ะอาหาร เจ้าแมวยักษ์ฟุบหน้าลงกับโต๊ะอาหารทันทีที่เค้ากลับมาเข้ามานั่ง นิชคุณรอบมองท่าทีเเปลกๆของอดีตคนสนิทหลายครั้ง

" หุบปากซักทีได้ไหม!!" อยู่ๆเจ้าแมวยักษ์ก็ดีดตัวลุกขึ้นหันไปตวาดใส่กลุ่มพนักงานผุ้หญิงที่นั่งอยู่ไม่ห่างจากเค้ามากนัก

"หว๋า!! เหว๋อ..แทค!!" โจควอนตกใจแทบตกเก้าอี้ เจ้าแมวที่เคยเป็นสุภาพบุรุษและความอดทนสูงระดับทนเจ้านายเค้าได้ กลับสติแตกขึ้นมาดื้อๆกับอีแค่เสียงหัวเราะ

"....." นิชคุณ อูยองสะดุ้งเงยหน้ามองเจ้าแมวยักษ์เช่นกัน

สาวสวยที่ดูเปรี้ยวเปรี้ยงปร้างที่สุดในกลุ่มโมโหที่มีคนมาขัดจังหวะ เธอนั่งนิ่งชั่วครู่ก่อนจะลุกเดินเข้ามาหาชายคนที่หาเรื่องพวกเธอ ใบหน้าคนผิวสีเริ่มซีดขาว แทคยอนกระพริบตาหลายต่อหลายครั้ง พร้อมสะบัดหัวไปมาไปอย่างแรง  แสงไฟและเสียงรอบตัวทำให้เค้าไม่สบายตัว ความเจ็บแล่นจากต้นคอขึ้นมาที่กระบอกตา

" ย่ะ!! อะไรยะเมารึไง เมาก็กลับไปนอน!!" ผู้หญิงตวาดแว๊ดใส่แทคยอน เธอยกนิ้วจิ้มอกเค้าเบาๆ แค่เพียงน้ำหนักจากปลายนิ้วส่งผ่านมาที่ชายร่างหนา ชายคนนั้นก็หงายหลัง เซกลับมากระแทกโต๊ะกินข้าวอย่างแรง จนโต๊ะพับล้มคว้ำ กรี๊ด!! กลุ่มผู้หญิงโต๊ะข้างหลังร้องพร้อมกันด้วยความตกใจ

" เฮ้!! เดี๋ยว!!ฉะ..ฉันยังไม่ได้ออกแรงเลยนะ" หญิงสาวที่ทะเลาะกับแทคยอนร้องขึ้นหัวใจเธอตกไปถึงตาตุ่ม

หว๋า!! โจควอน อูยอง  นิชคุณกระโดดหลบโต๊ะที่เทล้มระเนระนาดอย่างรวดเร็ว พี่แก่หงายหลังลงไปนั่งที่พื้น  แทคยอนล้มลงไปนอนแน่นิ่งกับพื้น

 “แทค!!”  ควาน ชานชองตะโกนลั่น เค้ารีบวิ่งมาไม่คิดชีวิตเมื่อเห็นร่างของน้องชายล้มลงกับพื้น  พี่หมีวิ่งข้ามถนนมาโดยไม่ได้ดูสัญญาณไฟจารจลและเกือบโดนรถที่วิ่งสวนมาชน

"  อยากตายรึไงวะ!!" ชายบนรถต้องเหยียบเบรคกระทันหัน เค้าเปิดกระจกออกมาด่าควานชานชองที่วิ่งผ่านหน้ารถไปไม่เหลียวหลัง

" แทค!!.. แทค!!" นิชคุณปรี่เข้ามาประคองตัวและหัวแทคยอนขึ้น มือขาวตบใบหน้าเพื่อน2-3ที ใบหน้าของแทคยอนซีดขาวและผิวกายเริ่มเย็นลงจนน่าตกใจ

" แทค!!" โจควอนรีบเข้ามาดูเพื่อนชายเช่นกัน

" ด้ง...พี่ควอน..ดูแทคที...คุณจะไปเอารถ!!" บอสใหญ่ตาลีตาเหลือกออกจากร้านอาหารไปอย่างรวดเร็ว

" แทค!! " แฮ่ก แฮก!! ชานชองวิ่งมาถึงร้านอาหาร วันนี้โชคร้ายที่หมอโฮจอดรถไกลจากร้านและเค้าติดสัญญาณไฟจราจลอยู่อีกฝั่งของถนน  พี่หมีรีบเข้ามาอุ้มน้องชาย เพื่อพาออกมานอนที่ฟุตบาทกว้าง ควานชานชองดึงเนคไทน้องชายออก เค้าปลดกระดุมเสื้อน้องชายตัวโตลงมา เพื่อให้แทคยอนหายใจได้สะดวก

" รถพยาบาล!!.. เรียกรถพยาบาลที..ได้โปรด!!" พี่หมีหน้าซีดเผือดเค้าร้องขอความช่วยเหลือจากคนรอบข้าง

" รถมาแล้ว พี่คุณเอารถมาแล้วฮะพี่ชาน" อูยองรีบบอกพี่ใหญ่เมื่อเห็นบอสใหญ่ที่เสนอตัวไปเอารถ เทียบรถเข้ามาข้างฟุตบาท

" ขอโทษนะครับป้า ค่าใช้จ่ายเดี๋ยวผมจะเป็นคนจัดการให้เอง..เอ่อนี่นามบัตรผมครับ" โจควอนพูดเสียงสั่น เค้าโค้งตัวขอโทษคุณป้าร้านขายอาหารข้างทาง และขอโทษสาวๆที่ยืนมองดูด้วยความตื่นตะหนกและกลัวว่าจะโดนเอาเรื่อง

" ไม่เป็นไรหรอกจ้า..รีบไปดูพ่อหนุ่มนั่นเถอะ" คุณป้าส่งยิ้มให้ชายร่างเล็ก พร้อมตบบ่าโจควอนเบาๆ

ชานชองกับนิชคุณมีปากเสียงกันขณะขับพาน้องชายไปที่โรงพยาบาลที่หมอโฮทำงานอยู่ ครั้งแรกที่ได้ยินชื่อโรงพยาบาลนิชคุณถึงกับอารมณ์เสียเพราะถนนเส้นนี้มีโรงบาลที่ใกล้กว่า สุดท้ายแล้วนิชคุณก็ต้องเชื่อฟังชานชองเพราะควานชานชองมีศักด์เป็นพี่ชายแทคยอน เมื่อนิชคุณขับรถมาจอดหน้าโรงบาล ชานชองและน้องเล็กช่วยกันพยุงร่างแทคยอนลงจากรถ

" โอ๊ะ!!.มาอีกแล้วเหรอครับ..อาการเดียวกับเมื่อวานรึเปล่า" จนท.พยาบาลจำหน้าแทคยอนได้ ผู้ชายคนนี้เค้าเป็นคนช่วยหามลงจากแท็กซี่เมื่อวาน

" ครับ..แต่เหมือนจะแย่กว่าเมื่อวานนี้!!..ทั้งที่ผมก็ให้ยาเค้าครบแท้ๆ” ชานชองรีบตอบทันที

แทคยอนถูกคุณหมอพาตัวไป พี่หมีและน้องเล็กยืนเฝ้าหน้าห้องฉุกเฉิน  นิชคุณเดินกลับไปหาตัวจนท.คนที่รับแทคยอนขึ้นเตียงผู้ป่วยเข้าไปด้านใน

" พยาบาลครับ." นิชคุณสงสัยกับคำพูดของจนท.ตอนที่พบแทค

" ครับ..มีอะไรครับ" เจ้าหน้าที่มองนิชคุณอย่างสงสัย

" คุณบอกว่าผู้ชายคนนั้นมานี่เมื่อวาน..มาเมื่อไหร่..เป็นอะไรมา" นิชคุณพูดเสียงสั่นๆ

" ประมาณบ่ายโมงมั้งครับ เห็นว่าน้องเค้าปวดหัวรุนแรงและอาเจียนหลังทานอาหาร" บุรุษพยาบาลอธิบาย

นิชคุณฟังสิ่งที่บุรุษพยาบาลไตร่ตรองร่วมกับคำบอกเล่าของพี่จุนซู  ถ้างั้นเมื่อวานนายกับพี่ชายนายก็ไม่ได้ทำเรื่องแย่ๆกันในบริษัทสินะ

" หมอบอกไหมเค้าเป็นอะไร" นิชคุณรีบถามต่อ

 " ไม่ครับ..อันนี้ผมไม่ทราบ..เอ่อผมขอตัวก่อนนะครับ" เจ้าหน้าที่ขอตัวไปเพื่อทำงานอื่น

" นายเป็นอะไรแทค!!..นายเป็นอะไร" นิชคุณพูดกับตัวเอง คนผิวขาวเดินคอตกกลับมาหาเพื่อนตัวโต

ควานชานชองนั่งข้างเตียงแทคยอน เค้ากังวลใจมากทำไมนายวูบบ่อยขนาดนี้ แต่ก่อนนายไม่เป็นขนาดนี้นี่'

 มือหนาของพี่หมีสอดประสานนิ้วมือเรียวยาวของน้องชายแน่น 'พี่ไม่น่าพานายมานี่เลย...เรากลับบ้านกันไหม..ทิ้งเรื่องทุกอย่างที่นี่ควานชานชองตัดสินใจว่า เค้าจะพาแทคยอนไปหาคุณลุงหมอที่แคลิฟอเนีย อย่างน้อยที่นั่นก็มีคนที่สามารถดูแลแทคได้ตลอดเวลา

" อูยอง.." ชานชองเรียกน้องเล็ก

" ครับพี่ชาน" ด้งเดินเข้ามาหาพี่ใหญ่ทันที

"โทรหาพี่เขยนายหน่อย..พี่จะเปลี่ยนทีมงาน บอกให้เค้ามากับจี " ชานชองสั่งงานกับน้องคนเล็กของบริษัท

"เปลี่ยน??" อูยองเลิกคิ้วฉงน

" พี่จะพาแทคกลับบ้าน  กลับไปรักษาที่นู่นน่าจะดีกว่า  ที่นู่นมีประวัติการรักษาอยู่ " พี่หมีกล่าวเสียงเครียด

"คุณจะเปลี่ยนทีมงานไปมาเมื่อไหร่ก็ได้ แบบนี้ไม่ได้นะครับ ก่อนหน้านี้ทางคุณก็เปลี่ยนรอบนึงแล้ว นี่ยังจะเปลี่ยนอีกเหรอครับ" ชายผิวขาวขัดจังหวะการสนทนาของชานชอง มันไม่ใช่เพราะความหึง ไม่ใช่ความแค้นที่มีต่ออดีตคนรักหรืออดีตคู่หมั่น  แต่สิ่งที่นิชคุณพูดมันเป็นเพียงแค่ข้ออ้างในการรั้งตัวแทคยอนไว้เท่านั้น

"คุณเห็นไหมน้องชายผมป่วย..คุณจะให้เค้ามาทำงานทั้งแบบนี้เหรอ..ผมเปลี่ยนทีมงานก็จริง แต่ไม่ได้เอาหมูหมากาไก่ที่ไหนมาทำ รับรองว่างานคุณไม่เสียหรอกครับ" ควานชานชองขมวดคิ้ว ตอบกลับเสียงเย็น

" แต่...." นิชคุณรู้สึกผิดที่ทำให้ควานชานชองเข้าใจผิด  เค้าปลีกตัวไปยืนมุมห้อง

รักษาที่นี่ก็ได้นี่ ก็แค่เอาประวัติมาที่นี่...ประวัติอะไร..เกิดอะไรขึ้นกับนาย'  นิชคุณย่นคิ้วจนแทบจะผูกติดกัน เค้าร้อนรนจนแทบบ้า

" ญาติคุณแทคยอนคะ" คุณหมอเปิดม่านเข้ามาด้านใน เธอกำลังจะบอกอาการของคนไข้แต่ชานชองขัดขึ้นซะก่อน

"เอ่อ...ไปคุยกันข้างนอกได้ไหมครับ " ชานชองลุกขึ้นเดินออกไป

"อยู่เป็นเพื่อนแทคทีนะด้งควานชานชองขอร้องอูยอง

" คุณชานคะ..หมอได้ทำการตรวจเช็คน้องชายคุณแล้ว โดยรวมร่างกายเค้าปกติดี หมอทำการแสกนสมอง ตรวจหัวใจแล้วไม่พบความผิดปกติอะไร มีแค่สารหลั่งความสุขซีโรโตนินที่น้อยเกินไปมีโอกาสที่ผู้ป่วยจะเป็นโรคซึมเศร้า  ก่อนหน้านี้หมอได้จ่ายยาคลายกังวลไปส่วนนึงและยาทางจิตเวชไปส่วนนึงแล้ว แต่อย่างที่เห็นว่ายาที่จ่ายไปยังไม่เพียงพอ ถ้าจะจ่ายยาที่แรงกว่านี้หมอจำเป็นต้องให้คุณแทคยอนเข้าไปพักที่วอร์ดจิตเวชเพื่อดูอาการและเช็คเลือดเป็นประจำค่ะ หมอเข้าใจว่าคุณแทคยอนหวาดกลัวอะไรบางอย่างอยู่  แต่การปล่อยทิ้งไว้โดยไม่ได้รับการรักษาต่อเนื่องไม่ดีแน่ๆ" ควานชานชองยืนนิ่ง เค้าอยากจะพูดหลายสิ่งหลายอย่างแต่ก็พูดไม่ออก

" พี่หมอครับ!!" จุนโฮโผล่พรวดมาจากด้านหลังด้วยในสภาพหอบแฮ่ก  เค้าไปส่งไอ้พี่แก่และโจควอน จากนั้นก็ขับรถมาโรงบาลแล้วยังหาที่จอดรถไม่ได้ เพราะรถลูกค้าดันเข้ามาจอดในพื้นที่จอดรถของเจ้าหน้าที่ ทำให้หมอจุนโฮต้องขึ้นไปจอดรถชั้นบนตึก และวิ่งลงมาชั้นล่างเพราะลิฟท์บางตัวเสียปิดปรับปรุง

"เอ่อ..จ๊ะ..แปปนะโฮพี่ติด.." หมอยองปรายตาดุรุ่นน้องจากอีกแผนกนึง 'ยันเด็กไร้มารยาท!!'

" ผมจะคุยกับพี่เรื่องคุณแทคยอนเองครับ..เอ่อคุณชานไปอยู่กับคุณแทคเถอะ..เดี๋ยวโฮคุยให้เอง" จุนโฮพูดมาเป็นชุด พูดไปหายใจเข้าออกแรงๆไป 'โอ้ย!!ขาแทบหลุด'

" รู้จักกันเหรอ" หมอยองถามจุนโฮทันทีที่ควานชานชองเดินคอตกกลับไปหาน้องชาย

" อย่า..ได้คิดเชียวพี่ ..คนนี้ของผม" จุนโฮแยกเขี้ยวขู่รุ่นพี่ทันที

" ชิ!! แล้วหนุ่มหล่อในนั้นหล่ะ" หมอยองถามต่ออย่างสนอกสนใจ

" กินแห้วไปเหอะพี่..ในนั้นน่ะไม่มีเหลือให้พี่แล้ว" จุนโฮฉีกยิ้มจนถึงรูหู

" โลกนี้ชักจะอยู่ยากแล้วนะยะ อ้าย!!" พี่หมอยองเบะหน้า มองบนใส่หมอรุ่นน้องอย่างเคืองๆ

" ไงหายเหนื่อยรึยังยะ วันนี้คนป่วยแน่นไปหมด นายโชคดีนะที่ไม่ได้อยู่กะดึก" หมอยองคุยกับจุนโฮ

" ผมไม่อยู่กะดึกที่นี่ แต่ผมก็ไปอยู่กะดึกที่อื่นนะพี่ ดูถุงใต้ตาผมสิ ช้ำหมดแล้ว" จุนยื่นหน้าโชว์ถุงใต้ตาตัวเอง

" พี่คิดว่าผู้ป่วยที่มีปัญหาเกี่ยวกับการปฎิเสษเข้ารับการรักษาในโรงบาลสาเหตุเกิดจากอะไร " จุนโฮถามหมอรุ่นพี่

 แล้วเกี่ยวอะไรกัน...นายอยากจะพูดอะไร??” พี่หมอยองขมวดคิ้ว

ผมบอกได้แค่ว่า สาเหตุที่คุณควานไม่ยอมให้น้องชายเข้ามารักษาในโรงบาลก็เพราะเคยมีเรื่องแย่ๆเกิดขึ้นขณะที่เค้าเข้ารับการรักษา ความผิดผลาดบางอย่างที่เกิดจากบุคคลากรของโรงพยาบาลจุนโฮอธิบายหน้าเครียด

นายจะบอกว่าน้องชายสุดหล่อของแฟนนายเป็นโรคกลัวโรงบาลเหรอ??...แต่มันก็ต้องแก้ใช่ไหมล่ะโฮ...จะบอกว่ากลัวเลยไม่มาหาหมอมันก็ไม่ถูกนะหมอยองตอบกลับ

"ในประวัติเขียนว่าPTSDจากการถูกคนในครอบครัวทำร้าย และเกิกภาวะความจำเสื่อม.. เค้าถูกทำร้ายเกือบตายตอนอยู่โรงบาลและที่คุณชานกลัวก็คือ  ตอนนี้เราไม่รู้ว่าคุณแทคได้ความจำกลับมากี่ส่วนแล้ว...เค้ากลัวว่ายิ่งได้อยู่ในสถานที่ที่เป็นตัวจุดฉนวนจะยิ่งกระตุ้นให้คุณแทคแย่ลง" จุนโฮเงียบ เค้ากำมือแน่น เค้าหลับตาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

"ผมเคยเห็นตอนที่คุณแทคยอนละเมอ..และประสาทหลอน ดูคล้ายว่าใจเค้าเปิดรับแค่พี่ชายคนเดียว คนที่จะปลุกเค้าตื่นจากฝันร้ายได้มีแค่พี่ชายเค้า" จุนโฮพูดกับหมอยองด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

" เธอจะบอกว่า..ถึงเค้าอยู่โรงพยาบาลถ้าเกิดอะไรขึ้นหมอก็ช่วยอะไรไม่ได้สินะ...แต่นายอย่าลืมว่าเรามียาระงับประสาทนะ" รุ่นพี่ยองยังคงไม่ยอมเข้าใจ

 พี่ครับ!!หมอโฮหน้าหงิกทันที

" งั้นเธอจะพาเค้ากลับเหรอ" หมอยองถามรุ่นน้อง

" ผมจะดูแลเค้าให้ดีที่สุดครับ ถ้ามันตึงมือเกินไปผมจะคุยกับคุณชานเรื่องส่งคุณแทคมาหาพี่เอง" จุนโฮสูดน้ำมูก พอนึกภาพแทคยอนร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว จุนโฮก็มักจะน้ำตาคลอขึ้นมาทุกที

 ตามนี้ก็ได้...ถ้ามีปัญหาอะไรก็ไลน์มานะพี่หมอยองกล่าวก่อนจะปลีกตัวไปทำงานต่อ

"เรื่องที่นายพูดตะกี้นี้มันเรื่องอะไร" นิชคุณออกมานอกห้องและได้ยินทุกอย่างที่จุนโฮคุยกับพี่หมอ

" เรื่องอะไร?? .." จุนโฮพยายามเลี่ยงที่จะตอบ

" เรื่องที่นายพูดตะกี้ เรื่องแทคเกือบตาย ประวัติครอบครัวอะไร" เพื่อนตัวขาวน้ำตาคลอเบ้า ' อย่าพาแทคไปไหนนะ อย่าพาคนรักของฉันไปไหนอีกจากกันหนเดียวเกินพอแล้ว..ไม่เอาแล้วกับการถูกทอดทิ้ง' นิชคุณรู้สึกว่าเค้าไม่อาจปล่อยมือจากความความสัมพันธ์นี้ได้

"ได้โปรด!!" เพื่อนตัวขาวทรุดตัวลงกับพื้น นิชคุณปล่อยโฮร้องไห้เสียงดังโดยไม่ได้สนใจหรือแคร์สายตาของคนไข้ เจ้าหน้าที่ หรือ ใครเลย อึก อึก โฮ ฮือ ฮือ

 เสียงร้องไห้ของใครบางคนดังขึ้นปลุกให้เจ้าชายนิทราตื่นขึ้นจากความฝัน เปลือกตาของคนบนเตียงขยับไปมา แทคยอนลืมตาขึ้นช้าๆ เสียงร้องไห้ของใครสักคนดังแผ่วๆมาเป็นระยะๆ

 ' โอ้ยโฮปวดหัวจริงๆ' อีจุนโฮหน้าเหวอ เหรอหราทำอะไรไม่ถูก เค้าไม่ถนัดกับการรับมืออะไรแบบนี้

"คุณ..นายเป็นอะไร" แทคยอนลุกจากเตียงโดยมีพี่ชายตัวโตคอยพยุงตัวไว้ ควานชานชองกลัวว่าน้องชายเค้าจะล้ม

" อย่าพาแทคไปนะ!!" นิชคุณนั่งครวญครางอยู่กับพื้นทางเดิน

 พาไปไหน??” แทคยอนยอนเปรยพร้อมกับสะกิดบ่าคนที่ย่ำยีหัวใจเค้า

คนตัวขาวเอี่ยวตัวตามเมื่อถูกสะกิด มุมสูงมีภาพสัตว์เลี้ยงแสนรักยืนสูงตระหง่านอยู่  นิชคุณรีบลุกขึ้นและโผกอดอดีตคนสนิททันที

"ร้องไห้อีกแล้วนะ...อย่าร้องสิ....หน้าสวยๆของนายไม่เหมาะกับน้ำตาหรอก" เจ้าแมวยักษ์ยกยิ้มบางๆ นิ้วมือเรียวยาวค่อยๆปาดคราบน้ำตาบนเเก้มนวลของเพื่อนตัวขาวอย่างเบามือ
 
           " เรากลับบ้านกันเลยได้รึเปล่าครับ" แทคยอนหันมายิ้มหวานให้พี่หมียักษ์

" นี่ใช่ไหมที่โฮบอกพี่ว่าเป็นแฟนกัน" หมอยองกำมือขึ้นกัดเล็บด้วยความอิจฉา

" ไหนว่าจะไปแล้วไงล่ะพี่!!" จุนโฮตกใจที่อยู่ๆหมอรุ่นพี่ก็โผล่มาพูดข้างหู

 เสียงร้องไห้ดังไปถึงข้างนอกเลยย่ะ!!...ฉันเลยมาดูเผื่อจะช่วยอะไรได้พี่หมอสวนทันควัน ราวกับโดนจับได้ว่า...อู้งาน

            “อ๋า!!...เกิดมาเป็นผู้ชายทั้งทีดันสวยกว่าผู้หญิง...แล้วผู้หญิงอย่างพวกฉันจะอยู่กันยังไงเนี่ย”หมอยองแค้นใจ

" สวยเหมือนผู้หญิง แต่เค้าก็ไม่ได้มาจะมาทำตัวสวยแข่งกับพวกพี่นี่...หมอนี่แมนผิดกับหน้าตา" พูดจบจุนโฮก็แสยะยิ้ม เค้าได้ฟังพี่โจควอนโอดครวญเรื่องที่เกิดขึ้นที่บริษัท

"ห๋า!!  จริงง่ะ... อย่างงี้เธอก็เป็นสามีด้วยรึเปล่า!!" หมอยองตาโตเป็นไข่ห่าน

" อย่าเลยครับ ผมชอบเป็นภรรยามากกว่าแต่ผมไม่แข่งสวยกับพี่หรอก" จุนโฮแควะกลับ

" อาการเค้าดูปกติดีนะ" หมอยองชี้ไปทางคนไข้ของเธอ

" ดูปกติแค่ตอนหลังได้รับยาไปเท่านั้นแหละครับ...แต่ผมขอยาเพิ่มด้วยได้ไหมครับ"

" ยาอะไรอีกยะ!!" หมอยองแหวใส่

"ยาแก้ปวดหัวครับ..ผมจะทำยังไงดีกับไอ้หน้าสวยงี่เง่า พูดไม่รู้เรื่องนี่ดี" จุนโฮถอนหายใจออกมาทั้งยาวและหนัก

"งี่เง่า...ยังไง..แฟนเค้าไม่รู้เรื่องเหรอ..แบบนี้ไม่ลำบากเหรอ" หมอยองถามอย่างสนใจ

"มันจะรู้เรื่องได้ไง...ก็ยังไม่ได้เป็นแฟนกัน เพราะมันแต่ท่าเยอะ"  จุนโฮก็ฟังจากโจควอนบ่นให้ฟังอีกที

“ไหนบอกเป็นแฟนกัน เป็นเจ้าของซึ่งกันและกัน” พี่หมอยองย่นคิ้วจนขมวดงงงวย

" ก็เพิ่งเป็นแฟนกันตะกี้แหละครับ.ไอ้หน้าสวยนี่มัน..ท่าเยอะมากกกกก" จุนโฮตอบอย่างหมันใส้

" เป็นพวกไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาใช่มะ" หมอยองเสริม

" ใช่!! แบบนั้นแหละครับ  " จุนโฮถอนหายใจอีก

" คุณแทคน่ะยอมหมอนี่ทุกอย่างเลยนะ เค้าเรียกว่าไงนะ..สปอยจนเสียนิสัย..ถ้าหมอนี่เป็นแฟนผม ถ้าผมไม่เลิกกับมันก่อน ผมคงใช้ปืนยิงมันวันละหลายรอบแน่ๆ" จุนโฮบ่นออกมาชุดใหญ่เลย

" โฮ.นายอย่าเครียดเรื่องคนอื่นนักเลย..เราทำอะไรไม่ได้หรอก..เรื่องความรักมันเป็นเรื่องของคน2คน เราเป็นเพื่อนเป็นคนนอกก็ได้แต่ดูห่างๆอย่างห่วงๆแหละ"หมอยองยกยิ้มแหยๆ

           “ก็ท่าสิ่งที่มันทำไม่ได้ไปกระตุ้นให้คนไข้พี่อาการแย่ลงมันก็ดีอยู่หรอกนะ...ผมก็บ่นไปงั้นแหละ..จ่ายยาให้ผมด้วยนะครับ” หมอรุ่นน้องเบะหน้าเบ้

เดี๋ยวจัดยาคลายเครียดให้ด้วยเลยเอามะพี่หมอประชด

 ได้งั้นก็ดีนะพี่จุนโฮยกยิ้มแหย ๆ

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น