FanArt Nichkhun26-5-18

 

 

   

 

 

 

 

 

 



เศษเสี้ยวความทรงจำแห่งรัก 15 (คุณแทค)

*เนตบ้านเน่าสนิทตั้งแต่8โมงเช้ายันตี1 วันนี้เลยหาวิธีย้ายไฟล์มาอัพจาก4g มือถือเเทนค่ะ ไม่รู้ว่าการจัดหน้าเพจจะออกมาเป็นยังไง 😂 แต่จัดในเวริด์มาแล้วนะคะ

ความเจ็บที่ไม่มีใครเข้าใจ

 

 มือขาวซับน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าออกจากใบหน้าตัวเองขณะเดินตามคนตัวใหญ่ออกไปด้านนอก แทคยอนคิดว่านี่อาจเป็นของขวัญจากพระเจ้า อ้อมกอดที่เค้าเฝ้ารอมานานหลายปี อ้อมแขนที่โอบกอดเค้าราวกับว่าเค้าเป็นสิ่งสำคัญ

" คุณชานครับ..พาคุณแทคกลับได้เลยครับ..ผมคุยกับหมอยองให้แล้ว”  หมอจุนโฮมองหาแทคยอนและเพื่อนตัวขาวจอมงี่เง่า

" ตรงนั้นครับ" พี่หมีชานชี้นิ้วไปทางพื้นที่นั่งสำหรับรอจ่ายเงิน ชายผิวขาวนอนหลับซบบ่าคนป่วยอย่างสบายใจ

" เฮ้อ!! นี่ใครป่วยกันแน่เนี่ย" น้องเล็กพ่นลมหายใจอย่างละเหี่ยใจ

" เอาไงล่ะทีนี้" ควาน ชานชองหันรีหันขวาง

" เดี๋ยวผมกลับแท็กซี่ก็ได้ครับพี่ คุณหมอจะได้ไม่ต้องไปส่งผม"อูยองเสนอทางออก

“กลับคนเดียวได้เหรอครับ..”  อีจุนโฮถามกลับทันที

“ผมเกิดและโตที่เกาหลีครับ...แค่โบกแทกซี่กลับบ้านไม่น่ายากเกิน” น้องเล็กแก้มบวมยกยิ้ม

" แต่พี่คุณ จะปลุกให้ขับรถกลับหรือครับ" อูยองทำปากยู่และเบะออก

" พากลับไปด้วยกันก่อนไหมครับ ..แล้วถ้ายังไงเดี๋ยวโฮค่อยไปส่งคุณทีหลังก็ได้" จุนโฮเสริม เค้าวางแผนการณ์บางอย่างไว้

" ก็คงต้องแบบนั้นหล่ะนะ.. แต่ชานกลัวว่า.." ควาน ชานชองกังวลใจ ซึ่งจุนโฮเข้าใจความหมาย

" ผมว่า..ปัญหาคงมาอีกทีก็เช้าล่ะมั้งครับ" จุนโฮบีบมือควานชานชองเบาๆ จาง อูยองมองความสัมพันธ์ของพี่คนโตแล้วก็รอบยิ้ม อย่างน้อยก็มีคู่นึงที่เข้าใจกัน ในขณะที่ความสัมพันธ์ ของเค้ากับพี่แพนด้ายังคงคลุมเครือ

อูยองแยกออกไป แทคยอนปลุกนิชคุณให้ตื่น คนตัวขาวสะลึมสะลือเดินเป๋ไปเป๋มา จนพี่หมีต้องเข้ามาช่วยประคองนิชคุณแทน  น้องชายตัวโตเดินขึ้นรถเป็นคนแรก พี่ชายตัวโตค่อยๆส่งตัวนิชคุณเข้าไปในรถโดยมีแทคยอนคอยรับ และพี่หมีขึ้นรถเป็นคนสุดท้าย ' น่าขันดี ที่น้องชายเค้ากระตือรืนล้นกับการดูแลไอ้หนุ่มหน้าสวยนี่ได้ดีกว่าดูแลตัวเอง '

นิชคุณนอนซบหัวไหล่แทคยอนตลอดทางในขณะที่จับมือแทคยอนไม่ปล่อยเช่นกัน  แทคยอนขอให้จุนโฮพานิชคุณกลับไปส่งที่บ้าน คืนนี้เค้าอยากพักผ่อน ชานชองเห็นด้วยกับความคิดน้องชาย จุนโฮตกลงตามความคิดนั้นเช่นกัน หมอโฮปรึกษากับควานชานชองว่าจะขอคุยกับนิชคุณเอง เค้ารู้จักนิสัยเพื่อนดี

" คุณ ..คุณ!!" จุนโฮสะกิดเพื่อนตัวขาวที่ไหล่เบาๆ และค่อยแรงขึ้น   'ไอ้หมานี่!! หลับสบายไร้กังวลเลยนะโว้ย !!'

" ตื่นได้แล้วโว้ย!!ไอ้หมา!!" จุนโฮตะโกนกรอกหูชายตัวขาว

"อือ..หือ " นิชคุณสะดุ้งโหยง หันตามต้นเสียงข้างตัว

" อืม...โฮหรอ..ตกใจหมด..แทคไปไหน" เมื่อได้สติชายตัวขาวก็หันมองไปรอบๆตัว

"เค้าก็ไปนอนบ้านเค้าสิ" หมอจุนโฮตอบ พรางถอนหายใจอีกรอบ ' เอาเว้ยโฮ..สู้โว้ย'

" โฮมีเรื่องอยากคุยกับคุณ" จุนโฮก้าวขึ้นมาบนรถ เพื่อนตัวขาวขยับตัวไปอีกฝั่งอย่างว่าง่าย

" คุยอะไร" นิชคุณเอียงคอสงสัย

" เรื่องที่คุณสงสัย..สิ่งที่คุณถาม...สิ่งที่คุณได้ยินโฮคุยกับพี่หมอ" จุนโฮตอบ

" อืม” นิชคุณพยักหน้า

       “โฮไม่ได้รู้เยอะไปกว่าที่คุยกับพี่หมอนะ เพราะคุณชานยังไม่พร้อมจะพุดถึง” จุนโฮอธิบาย

          “ อืม” นิชคุณพยักหน้าหงึกๆ

         “ ดุเหมือนว่าคุณแทคเคยความจำเสื่อมจากเรื่องเลวร้ายในวัยเด็ก คุณชานเล่าว่า คุณแทคเคยถูกแม่แท้ๆ กระทำชำเลา ...” อีจุนโฮเล่าเสียงเครียด

         “กระทำชำเลา??” นิชคุณขมวดคิ้ว เค้าไม่เข้าใจความหมาย

         “ขืนใจ...ข่มขืน” จุนโฮให้ความหมายอย่างชัดเจน

    “..ข่ม...ขืน!!” เพื่อนตัวขาวอึ้งกับความหมายที่เค้าพยายามบอกตัวเองว่ามันไม่ใช่

    “..และดูเหมือนว่าคุณแทคเคยถูกแม่ทำร้ายเกือบตายที่โรงพยาบาล จนเป็นเหตุให้คุณแทคความจำเสื่อม ตอนนี้เรากำลังสงสัยว่า...คุณแทคได้ความทรงจำบางส่วนที่เกิดในอดีตกลับมายังไง..เราสงสัยว่า...ทุกอย่างอาจเกี่ยวกับนาย” จุนโฮตอบ

    “เกี่ยวกับฉัน???” นิชคุณเลิกคิ้วสูงขึ้น

    “คุณชานบอกว่า...นายนอนกับคุณแทค??” จุนโฮถามกลับ เค้าเองก็ไม่ค่อยอยากเชื่อนัก

    “อืม...คุณนอนกับแทค...” นิชคุณตอบ และเริ่มรู้สึกผิด

    “เยี่ยม!!” จุนโฮแสยะยิ้มหลังฟังคำยืนยันจากปากเพื่อน

    “แต่คุณว่าแทคป่วยก่อนที่เราจะนอนด้วยกันนะ...คุณเคยเห็นแทคละเมอถึงแม่..แทคเคยบ่นปวดหัวแล้วก็เคยสลบบนรถคุณด้วย” เพื่อนตัวขาวรีบแย้งทันที

    “เมื่อไหร่!!..ทำไมนายไม่บอกใคร!!” ลีจุนโฮตกใจมากขึ้น

    “ช่วงที่แขนเจ็บ...คุณไม่รู้นี่ว่ามันเป็นเรื่องใหญ่...คุณก็แค่คิดว่าคนเรานานๆทีก็คงเป็นกันได้”

นิชคุณชี้แจง

    “งั้นก็อาจจะไม่ใช่จากเรื่องที่นายนอนด้วยกัน” จุนโฮพยายามไตร่ตรองหาเหตุผล

    “ตะ...แต่...คุณว่า..เกี่ยว” เพื่อนตัวเค้ากระอั่กกระอ่วนที่จะสารภาพความผิด

    “เกี่ยว??? ...ยังไง” จุนโฮหันมองหน้าเพื่อนอย่างงงๆ

    “ฉะ...ฉัน..ฉัน..ฝืนใจ ดูเหมือนแทคลังเลและไม่พร้อม..แทคปฏิเสธ...” นิชคุณตอบเสียงเบาหวิว

    “นายขืนใจคุณแทคเหรอ!!” ลีจุนโฮตกใจแทบหัวใจวายกับคำตอบที่เค้าคาดไม่ถึง

    “ ก็ไม่เชิงว่าขืนใจ...ฉันแค่ฝืนใจเค้านิดหน่อยเอง” เพื่อนตัวขาวสารภาพความจริงหมดเปลือก

    “สะกดไม่เหมือนกัน แต่ความหมายมันก็คือๆกันแหละโว้ย!!” อีจุนโฮบันดาลโทสะ เค้าโกรธจนควันออกหู

    “ย่าส์!! ให้ตายสิ!!แล้วแบบนี้..คุณจะให้โฮพูดกับคุณชานยังไง ...ทำยังไงไม่เค้าฆ่านาย!!” อีจุนโฮเลือดขึ้นหน้าสบถไม่เป็นภาษา

    “ก็แทค!!...เรียกชื่อคุณชาน..เอาแต่ครางชื่อคุณชาน...คุณก็โมโหน่ะสิ!!..โฮชอบให้แฟนนายครางเรียกชื่อคนอื่นตอนนอนกลับโฮเหรอ!!” นิชคุณเกรี้ยวกราด

    “เรียกชื่อคุณชาน???...เรียกทำไม??” จุนโฮอารมณ์เย็นขึ้นเมื่อได้ยินชื่อแฟนตัวเองหลุดออกมาจากปากเพื่อน

    “คุณจะรู้เหรอ!!...” เพื่อนตัวขาวโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยวเมื่อพูดถึงเรื่องคับแค้นใจ

    “นายก็เลยหึง???.....55555....นายทำเพราะนายหึงเนี่ยนะ” ลีจุนโฮหัวเราะร่า หน้าเครียดคิ้วขมวดปม

    “โฮไม่หึงเหรอ!!..เค้าเรียกชื่อแฟนนายนะ!!” นิชคุณอายจนหน้าแดง

    “ไม่รู้สิ...โฮเชื่อใจคุณชานแล้วก็ไว้ใจคุณแทค...โฮเชื่อว่ามันต้องมีเรื่องอื่นกวนใจคุณแทคแน่ๆ...” จุนโฮตอบพร้อมปะติดปะต่อเรื่องต่างๆเข้าด้วยกัน

    “คุณ!!...โฮกับคุณชานคุยกันเรื่องนาย...ถ้านายบอกว่าเรื่องที่นายนอนกับคุณแทคน่าจะเกี่ยวกับปัญหา...เราไม่อยากให้นายเข้าใกล้คุณแทค..” จุนโฮพูดต่อ

    “โฮอยากให้คุณเลิกกับแทคเหรอ!!” เพื่อนตัวขาวสะอึกกับคำขอของเพื่อน

    “เปล่า!!...โฮอยากให้คุณเว้นช่องว่าง...อยากให้คุณสานความสัมพันธ์แบบห่างๆค่อยเป็นค่อยไปอย่าเพิ่งแตะเนื้อต้องตัวคุณแทค...คุณชานกลัวว่า มันจะไปกระตุ้นความทรงจำ เรากลัวว่าคุณแทคจะจำอดีตได้” จุนโฮตอบเสียงเครียด

    “เอาเป็นตามนี้นะคุณ...คืนนี้นายกลับเข้าบ้านไปนอนซะ..ไตร่ตรองดูว่านายยังโอเคกับปัญหาตรงนี้ไหม..โฮคิดว่าปัญหามันเพิ่งเริ่มและคิดว่าในอนาคตมันจะเลวร้ายกว่านี้..ถ้านายอยากจะสานสัมพันธ์ต่อ...นายต้องรับศึกหนักแน่” จุนโฮกล่าวจริงจัง

    “แล้วโ ฮล่ะ??” นิชคุณร้องถาม

    “โฮ??ทำไม” เพื่อนตาตี่เลิกคิ้วขึ้นข้างนึง

    “นายจะอยู่ไหม” เพื่อนตัวขาวลังเลใจก่อนจะถาม

    “โฮเป็นหมอนะ...โฮคิดว่าโฮรับมือได้” จุนโฮตอบพร้อมกระตุกยิ้ม

    “ถ้าฉันยืนยันว่าจะอยู่ล่ะ” นิชคุณตอบทันที่โดยที่ไม่จำเป็นต้องไตร่ตรอง

    “พรุ่งนี้เช้า...ไปทำงานซะ..เลิกงานค่อยแวะไปเยี่ยมว่าที่แฟนนาย...อย่าทำงานตัวเองเสียนะ..นายชอบเสียงานกับเรื่องความรัก..ถ้านายแยกแยะไม่ได้...คุณชานอาจจะพาคุณแทคหนีนายไปก็ได้” จุนโฮตอบ

“ขอบใจที่บอกความจริงกับฉัน” นิชคุณลงจากรถและกลับเข้าบ้านตัวเอง จุนโฮขับรถกลับไปนอนที่คอนโดแทคยอน

“โฮ...คือ....ไม่มีไรหรอก...กลับบ้านดีๆนะ” นิชคุณตั้งใจจะคุณกับจุนโฮอีกเรื่องนึงที่เค้ากังวล แต่ก็ไม่กล้าพอที่จะพูดต่อให้จบ

 

    ชายผิวขาวตื่นเช้ากว่าปกติ เค้ารีบออกไปซื้อของสดมาทำกับข้าว จากนั้นก็แพคใส่กล่อง อาบน้ำแต่งตัว ขับรถนำอาหารไปส่งที่คอนโดแทคยอน

    “นายมาทำอะไรแต่เช้า??” จุนโฮเหวอเมื่อเปิดประตูห้องมาแล้วเจอเจ้าเพื่อนตัวแสบ

    “โฮล่ะ??...ทำไมยังอยู่นี่...ไม่แต่งตัวด้วย...ไม่ไปทำงานเหรอ??” นิชคุณเองก็แปลกใจไม่แพ้กัน

    “โฮลาพักร้อน...3เดือน” เพื่อนตาตี่ตอบ พร้อมยกมือปิดปากหาวหวอด

    “งั้นเหรอ....นี่ข้าวเช้า..คุณซื้อมา...ให้...พวกนายจะได้ไม่ต้องทำกินเอง” นิชคุณตอบตะกุกตะกัก

    “อ่า...ไม่ทำหรอก...คงสั่งกินกันอ่ะ” จุนโฮตอบ พลางยกมือขึ้นบิดขี้เกียจ

“จะทำอะไรก็รีบทำนะ...นายต้องไปทำงานตรงเวลา” จุนโฮพูด และรอบมองเพื่อนชายที่หันรีหันขวางไปทั่ว

“คุณชานไปนอนไหน??” นิชคุณเอ่ะใจและเริ่มกังวลใจหนักขึ้น

“ย่าห์...อย่าได้คิดสัปประดลเชียว!!” ลีจุนโฮ ร้องขัดความคิดเพื่อน

“โทษที” เพื่อนตัวขาวสลดลง

“เข้าไปดูได้แต่อย่าเสียงดัง...อย่าแตะตัวคุณแทค...แล้วก็ห้ามขึ้นเตียงด้วย!!” จุนโฮออกปากเตือนอย่างรวดเร็ว

“อืม” เพื่อนตัวขาวพยักหน้า และรีบเร่งฝีเท้าโดยไว

 

ภายในห้องนอน นิชคุณพบโซฟายาว2ตัว วางประกบเตียนอน ควานชานชองยังคงนอนหลับบนโซฟาข้างซ้าย ใบหน้าพี่หมียามนี้ดูอิดโรยไม่แพ้น้องชายบนเตียงนอน เป้าหมายของนิชคุณนอนหลับภายใต้ผ้าห่มผืนหนา โซฟายาวอีกตัวคงเป็นของใครไปไม่ได้ นอกจากของคุณหมอเพื่อนของเค้า ควานชานชองไม่ได้นอนบนเตียงเดียวกันกับแทคยอน นิชคุณโล่งใจ

“คุณชานจะไปทำงานรึเปล่า” นิชคุณเดินออกมาถามเพื่อนตาตี่ที่นั่งทานอาหารเช้าที่เค้าเตรียมมา

“ไม่หรอก..เห็นว่าเพื่อนจะมาทำแทน..เดี๋ยวนายก็คงเจอ” จุนโฮตอบ แต่ยังคงสนใจอาหารในชามตรงหน้ามากกว่า

“งั้น...คุณไปแล้วนะ” เพื่อนตัวขาวคอตก

“คุณ!!...ตอนเย็นขออะไรที่อร่อยกว่าอะไรที่นายทำนะ” ลีจุนโฮกระตุกยิ้มมุมปาก

“หึ!!...เออๆ ครับๆ” เพื่อนตัวขาวหน้าร้อนถึงใบหู เค้าถูกจับได้ว่าทำอาหารเอง

 

นิชคุณไปทำงาน และแจ้งข่าวกับเพื่อนร่วมงานทุกคนว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงพนักงานเนื่องจากชานชองต้องดูแลแทค  และดูเหมือนว่าแทคจะต้องหยุดงานนาน

 

บอสใหญ่กระสับกระส่าย กลัวใจตัวเอง กลัวที่จะยังทำใจไม่ได้เรื่องซูจี เค้ามีทั้งความเศร้า ความทุกข์ ความห่วง และความแค้น  ตอนนี้เค้าสับสนตัวเองว่าจะทำยังไงดีที่ตกหลุมพรางที่ตัวเองขุดไว้ จีเป็นภรรยาแทค เค้าดึงแทคมาจากจี แล้วจีล่ะ ถ้าแทคเลือกจีล่ะ ถ้าจีเลือกคุณแล้วแทคล่ะ  สงครามนี้ใครจะเจ็บที่สุด ใครคือเป้าหมายของการแก้แค้นกันแน่ จนแล้วจนรอด พนักงานที่เค้าไม่อยากเจอก็ไม่มา อูยองไม่ตอบคำถามเค้าเลยตั้งแต่รู้ว่านิชคุณเป็นคนรักเก่าของจี  เค้าเคยรู้ว่าจีมีน้องชาย แต่ไม่เคยรู้ว่าอูยองคือน้องชายคนนั้น เหมือนว่าอูยองไม่เคยรู้เรื่องเค้า มันแปลกมาก

 

นิชคุณเลิกงานแวะซื้ออาหาร ระหว่างทางเค้าแวะซื้อช่อดอกไม้ และผลไม้ กลับไปเอาเสื้อผ้าที่บ้าน เค้าแอบหวังว่าเจ้าแมวยักษ์จะชวนให้เค้าค้างด้วย

 

“..พาแทคไปด้วย..ให้แทคไปด้วยนะ..ชานอ่า!!" แทคยอนวอนขออย่างร้าวราน

“เกิดอะไรขึ้น!!” นิชคุณโผล่หน้าเข้ามาในห้องแทค  สถานการณ์ในบ้านดูผิดปกติ

" นายไม่ชอบโรงบาล ..แล้วนายไม่สบาย!! ...นายอยู่นี่กับหมอโฮนั่นแหละ" ควานชานชองโอบกอดร่างน้อยชายไว้ หรือแทคยอนเป็นฝ่ายกอดชานชองไว้กันแน่

“ คุณแทคครับ...ใจเย็นๆสิครับ!!” จุนโฮช่วยปลอบ เค้าพยายามแกะท่อนแขนใหญ่หนาของน้องชายคนเล็กออกจากตัวแฟน

“ มีอะไรกันเหรอ?”  นิชคุณเดินเข้ามาและหยุดยืนถาม เค้าไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นนี้เลย

" คุณ..ช่วยแทด้วย..ได้โปรด " แทคยอนปล่อยแขนจากพี่ชายและวิ่งไปคว้าข้อมือคนผิวขาวไว้แน่นแทน

" แทไหน?..." นิชคุณชะงัก ก้มลงมองมือหนาสีเข้มที่บีบมือเค้าแรงจนเจ็บ

" ลูกสาวจี..ได้โปรด!!" แทคยอนตอบคำถามอย่างรวดเร็ว

"...ลูก..ของนายงั้นเหรอ..." นิชคุณอึ้งในคำตอบที่พุ่งเข้าชนหัวใจเค้า  ดวงตากลมโตหยุดนิ่ง จ้องมองใบหน้าของคนตัวใหญ่ ‘ใช่..แทคมีลูก..คุณลืมไปสนิทเลย...ฉันลืมเรื่องนี้ไปสนิทเลย...ไม่ว่าฉันจะทำอะไร ผลลัพท์มันก็ไม่เปลี่ยนแปลง...ถ้าหาก...ทำสำเร็จ...ผลกรรมจะตกที่เด็ก...แต่ถ้าไม่มีเด็กล่ะ’ คนผิวขาวคิดในใจ

" คุณได้โปรด!! " แทคยอนทิ้งตัวลงกับพื้น เค้านั่งคุกเข่าลงตรงหน้านิชคุณเพื่อขอความเมตตา

" คุณไม่ใช่หมอ..คุณช่วยแทคไม่ได้หรอก...ไปขอโฮสิ!!" นิชคุณก้าวถอยหลัง และจ้ำหนีชายตรงหน้า

" คุณชานครับ...ผมว่าพาแทคไปด้วยดีกว่า ...เกิดเค้าช็อคขึ้นมา...และคุณไม่อยู่...เรื่องมันจะแย่นะ" จุนโฮทำอะไรไม่ถูก เค้าพยายามหาทางออกให้ทุกคน

" คุณนิชคุณครับ..ได้โปรดช่วยหลานสาวผม..เลือดคุณใช้ได้..คุณบริจาคเลือดให้แทได้" ชานชองตามไปขอร้องอีกแรงโดยไม่ได้ฟังคำพุดของจุนโฮ

" ลูกน้องชายคุณ..ก็ใช้เลือดน้องชายคุณสิ..เด็กนั่นไม่ใช่ลูกผม!!" คนผิวขาวแยกเขี้ยวบันดาลโทสะ ตวาดออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจ  

" คุณ..คุณแทคป่วย...เค้าให้เลือดไม่ได้...และโฮกับคุณชานเลือดไม่ตรง...เออ...นายกรุ๊บO นี่" โฮเข้ามาเตือนสติเพื่อน

ชายตัวขาวน้ำตาร่วง " พวกนายหักหลังฉัน!! " นิชคุณหันมองทุกคนในห้อง สายตาของทุกคนบีบคั้นให้เค้าต้องเสียสละ  นิชคุณตัวสั่นร้องไห้ออกมา จุนโฮเดินเข้ามาปลอบ

           " ไม่มีใครหักหลังคนที่ตัวเองรักได้หรอกนิชคุณ" จุนโฮพานิชคุณออกไปขึ้นรถอย่างว่าง่าย

' งั้นก็ไม่มีใครรักคุณใช่ไหม'  นิชคุณนั่งก้มหน้า ซับน้ำตาตัวเอง

 

แทคยอนเห็นแสงสว่างวิบวับสว่างวาบไปมาตั้งแต่ตอนที่เพื่อนตัวขาวแผดเสียงดังก้อง  เค้านั่งนิ่งในรถเพื่อปกปิดอาการป่วยของตัวเอง แทคยอนรู้ว่าพี่ชายจะกันตัวเค้าออกไป ถ้าเค้าอาการไม่ดี ทั้ง4 คนวิ่งเข้ามาในโรงบาล และตรงดิ่งไปยังห้องฉุกเฉิน หน้าห้องมีชายหนุ่ม หญิงสาวที่รู้จักกันดี ซูจีนั่งอยู่บนรถเข็น และอูยองนั่งกับพื้น ซบหัวพิงหน้าขาพี่สาว

" จี.." แทคยอนเข้าไปหาซูจีช้าๆ

" แทค!!..."  หญิงสาวร่างเล็กค่อยๆยันกายขึ้น เธอลุกขึ้นสวมกอดชายตรงหน้าที่เดินเข้ามาหาเธอ

" ยะ..อย่าร้อ...ง" แสงสว่างระยิบระยับปรากฏขึ้นในหัวของแทคยอนเป็นจังหวะๆ วงแสงขาวขยายใหญ่ขึ้น แทคยอนเริ่มปวดหัวหน่วงและเริ่มเจ็บตา  ชายตัวโตโอบกอดเพื่อนสาว เค้าแค่หวังใช้เธอเป็นที่ยึดหลัก

" พ่อเด็กคนไหนคะ??" นางพยาบาลเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินถามหาคนบริจาคเลือด

" ผมบริจาคเลือดครับ..แต่ไม่ใช่พ่อเด็ก" นิชคุณเดินตามนางพยาบาลไป ทิ้งให้คู่รักเค้าแสดงความรักกันไป

แทคยอนนั่งนิ่งเคียงข้างรถเข็นซูจีและมือจับกันแน่น   นิชคุณเดินออกมา สายของตาเค้าแวววับไปด้วยความริษยา

" ขอบคุณนะคุณ..ขอบคุณที่ช่วยจี " ซูจีขอร้องให้อูยองช่วยพาเธอไปหาอดีตคนรักเก่า

"อย่าสำคัญตัวผิด...ฉันไม่ได้อยากช่วยเธอ" นิชคุณตอบ สายตาเค้าไปหยุดอยู่ที่ชายผิวสีที่กำลังจะลุกขึ้นยืน

          " หญิง2ชายแบบเธอไม่ควรค่า...." นิชคุณตอบกลับ

 

เพี๊ยะ !!

 

  ฝ่ามือสีเข้มประทับลงบนแก้มขาวอย่างแรง  อทคยอนก้าวขาเพียงไม่กี่ก้าว เค้าก็มายืนตรงหน้าเจ้าของคำพูดรวดเร็วจนนิชคุณไม่ทันตั้งตัว

"อย่าพูดสิ่งที่นายไม่รู้!!" แทคยอนแผดเสียงสุดเสียง เค้าหงุดหงิดและเหมือนโลกกำลังหมุนย้อนกลับ  หญิงสาวใบหน้าคุ้นตาแต่งเครื่องแบบพยาบาล เธอถูกคุมตัวโดยพยาบาลหลายคน กึ่งลากกึ่งดึงเดินผ่านตัวเค้าไป  เสียงกรีดร้องดังก้องทางเดิน

" เอาลูกฉันมา..ปล่อยฉัน!!..แทค..อย่าทิ้งแม่นะ..แทคเป็นของแม่..ปล่อยฉัน!!  "  แทคยอนหันมองตามเสียงทิ้งท้ายจากหญิงคนนั้น

"นายบอกว่ารักฉัน...แต่ตอนนั้นนายก็เลือกเธอ...รักฉันมาตลอดแต่ครั้งนี้นายก็ยังเลือกเธอ" นิชคุณเปรยคนเดียว  เค้าหันมองไปที่ตัวต้นเหตุ แทคยอนไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าเค้าด้วยซ้ำ  

    “จบแล้ว...เกมส์นี้...ฉันแพ้อีกครั้งแล้ว” นิชคุณหันหลังและเดินออกไป

 

แทคยอนมองเหม่อ จนกระทั่งผู้หญิงคนนั้นโดนลากหายไปพร้อมกับสติที่ดับวูปไป

" แทค!!" ชานชองรีบวิ่งกลับมาหลังจากไปติดต่อจองห้องพักผู้ป่วยและไปดูอาการซึงลองเพื่อนร่วมงานและเป็นสามีคนปัจจุบันของซูจี เป็นพ่อตามทะเบียนบ้านของแทยัง

" แทคนายเป็นอะไรไหม!!"  ซูจีรีบช่วยประคองตัวเพื่อนขึ้นมา

" อย่า...ชาน..ชานช่วยแทคด้วย" แทคยอนได้สติ  เค้าพยายามดี้นตัวหนีจากมือของเพื่อนสาว

"ถอยออกไปจี!!...อย่าเข้าใกล้แทค" ชานชองรีบดึงน้องชายออกมาให้ห่างจากตัวเพื่อนสาว ลีจุนโฮรีบเข้ามาช่วยกดขาแทคยอนไว้

"คุณอุยอง!! คุณช่วยกดขาคุณแทคทีครับ...เดี๋ยวผมจะไปเรียกเจ้าหน้าที่" จุนโฮร้องบอกพร้อมปล่อยมือจากขาของแทคยอนที่พยายามเตะอากาศไม่หยุด

" ชาน..ชานช่วยแทคด้วย...!!" เจ้าแมวยักษ์ผลักร่างของพี่ชายตัวเองออกเท่าที่จะทำได้

" เกิดอะไรขึ้นน่ะพี่ชาน!! " ซูจีชะงัก เธอสับสน อูยองมองชายตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา  2 มือเค้ากดขาแทคยอนอย่างลำบาก ด้วยปัญหาทางสรีระ แทคยอนแรงเยอะกว่าอูยองมาก  

“แทคใจเย็นนะ!!..ชานอยู่นี่แล้ว!! ชานอยู่นี่ไง" ควานชานชองกอดตัวน้องชายไว้  เค้าจับแขนน้องชายไขว้ไปด้านหลัง ฝ่ามือใหญ่หนาล็อคข้อมือน้องชายแน่น

' พอแล้วแทค..ชานขอโทษ' เสียงที่ดังก้องในใจของควานชานชอง คำขอโทษเป็นหมื่นเป็นล้านครั้งที่ไม่เคยได้รับการให้อภัย

 

ตึก ตึก ตึก

 

เจ้าหน้าที่พยาบาลวิ่งมาพร้อมกับแพทย์เวรอีกคนนึง เจ้าหน้าที่ขอทางเพื่อจะจัดการล็อคตัวแทคยอนเอง แต่จุนโฮปฎิเสธ

"พวกคุณแค่ให้ยาเค้า อย่าจับตัวเค้า ..ผมขอ!!" จุนโฮออกตัว

"พวกคุณนั่นแหละถอยออกไปพวกผมจะได้ทำงานได้" เจ้าหน้าที่อีกคนเถียง

" เค้ากำลังกลัว..ให้พี่ชายเค้าจับเองดีกว่าครับ!!" ลีจุนโฮเริ่มหงุดหงิด

เจ้าหน้าที่2คนแทรกตัวเข้าไปเพื่อจะล็อกตัวแทคยอนแทนชานซองและอูยองโดยไม่สนใจคำพูดจุนโฮ  ช่วงจังหวะที่ชานชองโดนเบียดออก น้องชายตัวโตก็สะบัดตัวหลุดจากการควบคุมของพี่ชาย เค้าสะบัดข้อศอกแหลมๆของเค้ากระแทกเข้ากับสันจมูกของเจ้าหน้าที่อีกคนที่เข้ามาแทนที่ชานชอง

            “อั่ก!!” เสียงเจ้าหน้าที่ร้องลั่น เลือดสดๆไหลออกจากจมูกของจนท.ชายคนนั้นผละตัวถอยไปข้างหลัง ความเจ็บปวดวิ่งไปทั่วใบหน้า  แทคยอนสะบัดขาหลุดจากมือเจ้าหน้าที่ชายที่เข้ามาทำงานแทนอูยองอย่างง่ายดาย ช่วงชุลมุนเจ้าแมวยักษ์ถีบตัวหนีอย่างรวดเร็วและวิ่งหนีสุดกำลัง

" แทค..อย่าไป!!" ชานชองที่กึ่งลุกกึ่งนั่งพยายามเอื้อมมือคว้าแขนของน้องชาย แต่เค้าทำพลาด

หมออีจุนโฮกระโดดเข้าไปขวางหน้าแทคยอนได้ทัน แต่ด้วยโครงสร้าง น้ำหนักตัว แรงกาย  ชายผิวสีที่กำลังคุ้มคลั่งสะบัดตัวหนีหมอโฮไปได้อย่างง่ายได้ เพราะหมอโฮไม่กล้าจะใช้วิธีรุนแรง เค้าได้แต่พยายามรั้งร่างแทคยอนไว้

" บ้าเอ๊ย!!" จุนโฮสบถฉุนเฉียวและไม่สบอารมณ์ใส่เจ้าหน้าที่พยาบาลทันที

ช่ายร่างใหญ่วิ่งออกมาจากแผนกICU  ข้างนอกมีเจ้าหน้าที่และผู้ป่วยเดินกันควักไคว่ แทคยอนหันซ้ายหันขวา เสียงประชาสัมพันธ์ เสียงรอบข้างดังก้องในหัวของเค้า

" แทค!!.. นายอยู่ไหน!! " ชานซองวิ่งไปทั่วโรงบาล เค้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะหาน้องชายเจอได้ที่ไหน เค้าพลัดหลงกับแทคยอน

" ไม่..ไม่..ไม่..ไม่เอา..ไม่ชอบที่นี่...ชาน..แทคกลัว" แทคยอนขยับปากงุบงิบๆ

" แทคเกลียดโรงบาล..ชาน...แทคที่นี่ทำไม" เจ้าแมวยักษ์ยืนตั้วสั่นก้มหน้า 2มือจับขมับ หยาดเหงื่อแตกเต็มหน้าเต็มคอ เสื้อเชิ้ตของเค้าเปียกแนบจนเห็นแผ่นหลังเกือบทั้งหมด

" คุณคะไม่สบายรึเปล่าคะ" เจ้าหน้าที่พยาบาลเดินเข้ามาถาม แทคยอนผวาเมื่อเห็นยูนิฟอร์มสีฟ้าของนางพยาบาล  ' ไม่...ไม่ ..แทคเกลียดโรงพยาบาล..ไม่เอา' คนตัวใหญ่ผวาออกตัววิ่งอีกครั้ง 'แทคต้องออกไปจากที่นี่ ชาน..ช่วยแทคที..พ่อ...พ่ออยู่ไหน'

" แทค!!...คุณแทค...พี่แทค " ชานชอง อูยอง จุนโฮ ตะโกนเรียกชื่อแทคยอนเสียงดังลั่น เค้าวิ่งวนไปวนมาที่ด้านหน้าโรงบาล และในส่วนของแผนกที่คิดว่าแทคยอนน่าจะต้องหลงเข้าไป โรงพยาบาลรีบประกาศหาตัวแทคยอน เจ้าหน้าที่หลายคนวิ่งกันขวักไคว่

'คุณชาน...ออกมาทำอะไร?' นิชคุณนั่งอยู่ในสวนหย่อมมืดๆกลางโรงบาล เค้าเห็นพี่หมีวิ่งวนไปวนมา  และจุนโฮ และเจ้าหน้าที่หลายคนวิ่งไปรอบๆ

 

ใจแรกเค้าตั้งใจจะกลับบ้าน แต่หัวใจของเค้ากลับบอกว่าอยากเจอแทคยอนอีกสักครั้ง อย่างน้อยให้เค้าได้เห็นแทคยอนเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่แทคจะกลับไปเป็นคนของซูจี เป็นพ่อของลูก ' คุณน่าจะเกลียดแทคนะ ทำไมคุณถึงยังต้องการแทคอยู่ ทั้งที่แทคหักหลังคุณแท้ๆ'

 แทคยอนวิ่งสวนทางกับจุนโฮเพียงไม่กี่นาที เค้าวิ่งออกจากประตูโรงบาลส่วนกลาง ตรงดิ่งมายังสวนด้านหน้าที่นิชคุณนั่งอยู่  นิชคุณคิดว่าแทคจะมาหาเค้า หัวใจของเค้ามันพองโตขึ้น แต่เปล่าเลยแทคยอนวิ่งผ่านเค้าไปง่ายๆราวกับเค้าไม่มีตัวตน ชายตัวขาวรู้สึกเจ็บจี๊ดด้านในอก แต่เค้าตัดสินใจแล้ว เค้าจะจบเรื่องนี้ด้วยตัวเค้า  เค้าจะสารภาพรักแทคยอนอีกสักครั้ง ไม่ว่าผลที่ตามมาจะเป็นเรื่องดี หรือเรื่องร้าย

 

ชายผิวสีหยุดยืนนิ่งเมื่อหันไปเจอกำแพงต้นไม้ พุ่มไม้ที่ตัดแต่งเป็นแนวกำแพงเตี้ยๆแต่ลึก เจ้าแมวยักษ์หันรีหันขวาง ก้มตัวลงออกแรงแหวกพุ่มไม้ด้านล่าง

" แทคนายทำอะไรน่ะ!! " นิชคุณนิ่วหน้า เค้าสับสนกับสิ่งที่แทคยอนทำ  คนตัวขาวงงงวย

" แทค...หาอะไรอยู่เหรอ" เพื่อนตัวขาวขยับตัวเข้าไปก้มดู พลางช่วยแหวกพุ่มไม้ที่มือชายผิวสี

แทคยอนเงยหน้าขึ้น เค้าตกใจและพุ่งตัวเข้าไปในแมวพุ่มไม้ แถมด้วยการหันกลับมาดึงกิ่งไม้มาปกปิดตัวเอง ทำยังกับว่ามันปกปิดร่างกายอันใหญ่โตของตัวเองได้งั้นแหละ  ใบหน้าคนผิวเข้มแดงก่ำและเปื้อนน้ำตา

" เข้าไปทำไมน่ะแทค??" นิชคุณผงะ รั้งกิ่งไม้ออก

"อย่า.เข้ามานะ...แม่อย่า.." คนผิวสีสะดุ้งโหยง เค้าพลิกตัวหนี พยายามจะมุดพุ่มไม้หนีเข้าไปให้ลึกที่สุด

" แทคนายเข้าไปในนั้นไม่ได้..!!" นิชคุณงงเค้าไม่เข้าใจความหมายที่แทคยอนพร่ำเพ้อ แต่เค้าคิดว่านี่มันไม่ปกติแน่ๆ

" แทค..นายอยู่ไหนแทค" เสียงชานชองตะโกนลั่นไปทั่ว เจ้าหน้าที่พยาบาล และรปภ.ถือไฟฉายส่องไปมาตามพุ่มไม้

พรึบ!! เเสงสว่างกลางลานสนามรอบโรงบาลสว่างขึ้น นิชคุณจับข้อเท้าแทคยอนไว้ได้ทัน เพราะเจ้าของร่างกำลังตะเกียจตะกายหนีตายหายไปในพุ่มไม้

" อ๊า.....อ๊าก..ไม่...ไม่..อั่ก....ไม่เอาโรงบาล...ไม่เอา ..แทคกลัว..อ๊าาา"

แสงสว่างวาบทำให้เจ้าแมวยักษ์ปรับสายตาไม่ทันบวกกับการโดนจับที่ข้อเท้าโดยไม่ทันตั้งตัว คนตัวใหญ่กรีดร้องออกมาสุดเสียง และชักอย่างแรงในคราวเดียว

" อั่ก..อึก..กึก..กึก " น้ำลายสีขาวเป็นฟองค่อยๆไหลออกจากริมฝีปากบางหยัก ใบหน้าคนสีเข้มสะบัดไปมา ปากและฟันของแทคยอนกระทบกันจนได้ยินเสียงกึกๆไม่หยุด  ร่างกายแทคยอนเหยียดเกร็ง เค้าดิ้นเเละกระตุก เจ้าแมวยักษ์กางเล็บเกาคอตัวเองจนเป็นฮ่อเลือด และบางรอยเริ่มมีเลือดซึมออกมา  กิ่งไม้รอบตัวเกี่ยวหน้าและแขนแทคจนเป็นแผล นิชคุณตกใจทำอะไรไม่ถูกในคราวแรก แต่เค้าก็ตั้งสติได้เร็วพอ เพื่อนตัวขาวแทรกตัวผ่านกิ่งไม้เข้าไปเพื่อปกป้องอดีตคนสนิทจากปลายกิ่งไม้แหลมๆที่เกิดจากการตัดแต่งกิ่งให้สวยงามหลายต่อหลายครั้ง นิชคุณเริ่มจากรั้งมือหนาของเจ้าแมวออกจากต้นคอและกดมันลงกับพื้นข้างหัวแทคยอนอย่างยากลำบาก

" ช่วยด้วย!! ใครก็ได้ช่วยที มีคนเจ็บอยู่ตรงนี้" นิชคุณตะโกนเรียกคนมาช่วยสุดเสียง

" อยู่นี่!!  แทคอยู่นี่" ชานชองตะโกนเรียกเจ้าหน้าที่และจุนโฮ   เค้าได้ยินเสียงคนร้องขอความช่วยเหลือออกมาจากในกำแพงต้นไม้ที่พังยับตรงหน้า พี่หมีชานเห็นชายผิวขาวครอมทับตัวน้องชายของเค้าอยู่ในดงหญ้า

"แกทำบ้าอะไรวะ!!" ชานชองตวาดเสียงดัง พุ่งตัวเข้าไปกระชากไหล่ชายตัวขาวอย่างแรง คนตัวขาวเอี้ยวคอมาด้านหลังเค้าเห็นชานชอง พระพุทธเจ้าทรงได้ยินคำขอจากเค้า

" ช่วยแทคด้วย!! แทค..เป็นอะไรไม่รู้  เค้าชะ...ชักด้วย...ทำไม!!..เกิดอะไรขึ้น!! ชายตัวขาวตอบเสียงสั่น เจ้าตัวยังคงกดข้อมือเพื่อนไว้แน่น

เจ้าหน้าที่และหมอกรูกันเข้ามาในขณะที่นิชคุณยังคงคร่อมร่างคนป่วยไว้ คุณหมอเข้ามาฉีดยาและหามเจ้าแมวขึ้นเปลเพื่อไปICU

" แทคเค้าพูดว่า..ไม่แม่อย่า...กับไม่เอาโรงพยาบาล " นิชคุณหอบหายใจฮัก ใบหน้าสวยๆและแขนขาวๆ มีรอยกิ่งไม้บาดและขูดถลอกหลายรอย ไม่แพ้รอยแผลบนตัวแทคยอน

ควาน ชานชองหันขวับมามองหนุ่มร่างขาวทันที " ตะกี้นายว่าอะไรนะ!!" พี่หมีถามซ้ำ

"กลับโฮ!!!..ให้ยาเสร็จแล้วพากลับเลย..ไม่ต้องรอตื่นแล้ว"  ควานชานชองหันตะโกนบอกอีจุนโฮที่กำลังคุยกับคุณหมอ

" เอ๋!!" จุนโฮชะงักงัน พี่หมีวิ่งไปหาจุนโฮและหมอที่ฉีดยาให้แทค

" ความจำกลับมาแล้วแน่ๆ ให้อยู่โรงบาลไม่ได้แล้ว " ใบหน้าควาน ชานชองเคร่งเครียด และเค้าจริงจังกับทุกคำพูดที่พูดออกไป อีจุนโฮทำคิ้วย่น หันมองชายคนรักอย่างไม่ชอบใจ

" แต่เค้าต้อง..คุณชาน..คุณต้องให้คุณแทคได้รับการดูแลอย่างเหมาะสมได้แล้วนะครับ..." จุนโฮเริ่มไม่เห็นด้วยกับคำพูดเอาแต่ใจของคนรัก

“ไม่ได้..ให้นอนโรงพยาบาลไม่ได้...แทคกลัวเสียง กลัวกลิ่นยา กลัวคนแปลกหน้า กลัวทุกอย่างที่เป็นโรงพยาบาล” ควานชานชองตะคอกใส่จุนโฮ พี่หมีสติแตกเมื่อไม่มีใครเข้าใจสิ่งที่น้องชายเค้าต้องเจอ

จุนโฮ ชายชอง คุณหมอคุยกันในห้องตรวจและตกลงกันว่าจะปล่อยแทคยอนกลับบ้าน หลังจากนั้นจุนโฮก็ปล่อยให้เพื่อนตัวขาวที่ยืนรอหน้าห้องได้เข้ามาในห้อง

 "..นี่มันเรื่องอะไรกัน" เพื่อนตัวขาวนั่งนิ่งเปรยคำพูดเสียงสั่น

 "..รออีกนิดนะคุณ..เดี๋ยวเราค่อยคุยกันนะ..นายใจเย็นๆ....นายต้องเข้มแข็งกว่านี้...อยู่เป็นเพื่อนคุณแทคก่อนนะ..เดี๋ยวโฮมา"จุนโฮโอบกอดเพื่อนเบาๆ จุนโฮพาชานชองออกมาข้างนอก หมอหนุ่มหันมองมาทางเตียงคนไข้ด้านใน  เพื่อนตัวขาวนั่งกุมมือชายบนเตียงไม่ปล่อย กลับมาสภาพเดิมอีกแล้ว ในขณะที่เพื่อนของชานชองก็ยังอยู่50-50 ลูกสาวคุณซูจีก็ยังไม่พ้นขีดอันตราย  ' เคราะห์ซ้ำกรรมซัดชัดๆ !!'

นิชคุณชานชองกับจุนโฮพาแทคยอนกลับบ้าน  อูยองอยู่คอยดูแลพี่สาวที่โรงพยาบาล พี่แพนด้าจะตามมาอยู่เป็นเพื่อนน้องแก้มบวม ส่วนโจควอนจะตามไปหาในตอนเช้า