ตอนที่10 : กลางทุ่งข้าวโอ๊ต
เป็นช่วงเวลาที่น่าหดหู่ใจยิ่งนักสำหรับเด็กๆในบ้าน
พี่คนรองและน้องคนรองสุดท้ายเอาแต่คร่ำครวญโทษตัวเอง
แต่คนที่จะดูแย่ที่สุดคงหนีไม่พ้นนิชคุณเค้าที่เคยเป็นที่พึ่งให้เด็กๆในบ้าน
ในวันนี้เค้าดูแลแม้แต่ตัวเองยังไม่ได้ มินจุนฮยองขับรถพาเด็กๆไปเรียน
เค้าแบ่งหน้าที่กับหมีชาน เนื่องจากจุนโฮเรียนคณะเดียวกับมินจุน
มินจุนฮยองเลยจะรับหน้าที่ดูแลจุนโฮ
ส่วนหมียักษ์จะรับหน้าที่ดูแลรุ่นพี่ตัวขาวเพราะตึกเรียนอยู่ใกล้กัน
มหาลัยในช่วง2-3วันนี้ ข่าวลือการเลิกกันของท็อปมหาลัยกับนัมจูเป็นที่รู้กันให้ทั่ว
บ้างก็พูดกันว่า นัมจูเป็นต้นเหตุทำให้ท็อปมหาลัยป่วยกินไม่ได้นอนไม่หลับ
มาเรียนแทบไม่ไหว ด้านนัมจูเองก็ยังทำใจกับการเลิกกันครั้งนี้ไม่ได้
ทั้งสองจึงไม่ได้อยู่ใกล้ๆกันเหมือนแต่ก่อน ข่าวลือก็มีทั้งที่ดีและไม่ดี ด้านของแฟนคลับหนุ่มรูปงามก็ออกมาแอนตี้นัมจู
ด้านของหนุ่มๆก็แอนตี้พ่อทอปมหาลัยอย่างจริงจัง
เจสสิก้าแทบจะเป็นตั้งตัวตีของกลุ่มแฟนคลับ
เธอตั้งต้นเป็นศัตรูกับนัมจูเพื่อนสาวร่วมชั้นเรียนของเธอ
ในขณะที่ข่าวในมหาลัยซุบซิบนินทากันกระหึ่ม แต่นักข่าวกลับไม่ดึงเรื่องนี้ไปเขียนข่าว
ไม่ใช่เพราะต้นสังกัดปิดข่าวการมีแฟนของนัมจูไอดอลนักแสดงที่กำลังโด่งดังในตอนนี้
แต่สำนักข่าวส่วนใหญ่กลัวครอบครัวนิชคุณ
นัมจูรู้มาจากนักข่าวรุ่นใหญ่ที่เธอเคยเดทด้วย
"เธอดูนิชคุณสิ..โทรมเชียว คงจะเจ็บมากสินะ..คงนอนไม่หลับสินะ
"เจสสิก้าแทบจะปล่อยโฮออกมา เธอเจ็บปวดที่เห็นเทวดาของเธอไม่สบาย
"แต่ข่าววงในบอกว่า..เทวดาของเธอมีแฟนใหม่แล้วนี่"
เฟยตอบหน้าตาย ไม่เดือนร้อนอะไรตามเพื่อนของเธอเลย
"ไม่จริงหรอก ถ้ามีแฟนใหม่จะโทรมขนาดนี้เหรอยะ
ดูยังไงก็เหมือนคนอกหักตรอมใจมากกว่า...โธ่น่าสงสาร
และดูยันนัมจูสิ..ปากบอกเสียใจแต่การกระทำมันตรงกันข้ามเลย" เจสสิก้าแว๊ด
"ว่าแต่พ่อหูผีหายไปไหนน่ะ...ไม่เห็นมามหาลัย2-3วันแล้ว" เฟยเปลี่ยนเรื่องคุยก่อนที่เธอจะหูชา
"อ่าตาแว่นไร้รสนิยมน่ะเหรอ...ได้ยินซึงฮยองกับเบคจีนู่นน่าคุยกันที่ห้องชมรมเมื่อเช้า
น่าจะป่วยหรืออะไรนี่แหละไปนอนอยู่โรงบาลมั้ง" ซุจีตอบคำถามของเฟย
เธอก็เลี่ยงที่จะคุยกับเจสสิก้าเหมือนกัน
"สนใจก็ลองไปคุยดูสิ" มินพูดขึ้นมาลอยๆ
"ใครสนใจ!!" เฟยตอบกลับรวดเร็วทันควัน
"ทำไมฉันต้องสนใจหมอนั่นด้วยล่ะ" เฟยร้อนตัวตอบอย่างไม่ทันคิด
ตัวเธอเองก้ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไมสายตาของเธอถึงได้เอาแต่มองหาบุรุษหูผีนัก
"อ๋า...ไม่สนใจสินะ...งั้นคงนี้ฉันจองนะ"
มินแกล้งหยอดกลับสนุกๆอยากดูทีท่าเพื่อนสนิท
"อยากจองก็จองไปสิ.. ฉันไม่ได้สนใจหมอนั่นอยู่แล้ว"
เฟยตอบเสียง3 น้ำเสียงเธอหงุดหงิด
"ฉันล้อเล่นน่ะ...เธอก็รู้ฉันมีแฟนแล้ว" มินยิ้มหน้าแหยะ
"ฉันไม่รู้ด้วยหรอกย่ะ...ขออ่านหนังสือเเงียบๆละกัน" เฟยถอนหายใจหนัก
ก้มหน้าก้มตากับหนังสือตรงหน้าของเธอ ซูจีและมินจีส่ายหน้าให้กับความซึนของเพื่อนเธอ
หลังจากที่เด็กๆกลับมาบ้านในวันที่แทคยอนเข้าโรงพยาบาล
มินจุนฮยองโทรเรียกพนักงานทำความสะอาดบ้านมาเคลียร์กลิ่นในบ้าน
มินจุนฮยองเสนอแนวคิดเรื่องโละเครื่องสำอางค์
อุปกรณ์รักษาสุขภาพความงามทิ้งทั้งหมด มักเน่น้องเล็กควานชานชองกับแสดงความคิดเห็นต่างออกไป
เค้าคิดว่าปกติจุนโฮตัวติดกับแทค น้ำหอมที่จุนโฮใช้คงไม่ใช่ปัญหา
มินจุนฮยองนอนห้องเดียวกับแทคได้
ก็แสดงว่าแทคไม่น่าจะแพ้กลิ่นน้ำหอมของมินจุนฮยองเช่นกัน คนที่มีปัญหาตอนนี้คือ
ตัวเขากับอูฮยองมากกว่าเพราะปกติไม่ได้ใกล้ชิดกับแทคยอน ส่วนน้ำหอมของนิชคุณนั้นเป็นอันรู้กันว่าแพ้ชัวร์ๆ
ดังนั้นตอนนี้คนที่ต้องเปลี่ยนน้ำหอมคือชานและอูยอง เค้าจะเลือกใช้กลิ่นน้ำหอม1ใน3กลิ่นนี้ก่อน
มินฮยองพานิชคุณไปเลือกซื้อเครื่องสำอางค์กลิ่นที่แทคใช้
หมีชานไปเลือกซื้อน้ำหอมกับอูฮยอง และจุนฮยอง 2-3วันที่ผ่านมาเด็กๆในบ้านห่วงใยสุขภาพจิตรุ่นพี่คนรองของเค้ามาก
เนื่องจากนิชคุณจิตตกระแวงเรื่องกลิ่นน้ำหอม เค้าแทบจะใช้น้ำหอมโอ๊ตมีลล์อาบแทนน้ำ
เมื่อครบกำหนดการณ์การเข้าเยี่ยมมินจุนฮยองและจุนโฮซึ่งเลิกเรียนเร็วกว่าหมีชานและนิชคุณพวกเค้าจึงล่วงหน้าไปซื้อของฝากติดไม้ติดมือกันก่อน
นิชคุณและชานชองตามมาสมทบทีหลัง เมื่อทั้ง4คนอยู่กันพร้อมหน้า
จึงตัดสินใจเข้าไปในห้องเยี่ยมพร้อมกัน ในห้องพักคนป่วยนั่งหัวเราะก๊ากดูโทรทัศน์
แทคยอนตักอาหารกลางวันเข้าปากอย่างอิ่มหมีพัมัน
สภาพเค้าดูไม่เหมือนคนป่วยที่ผ่านการปั๊มหัวใจมาเลย
"อ๊ะ!!ไง..กินข้าวด้วยกันไหม อาหารที่นี่อร่อยโคตร"
คนป่วยฉีกยิ้มร่าทักเสียงใส
"นายดูปกติดีนะ"
มินจุนฮยองเดินเข้ามาเพ่งพินิจใบหน้าเด็กหนุ่มบนเตียงผู้ป่วย
"นายไม่ได้แต่งหน้าใช่ไหมหลอกเราใช่ไหม"
มินจุนฮยองล้วงขวดคลีนเนอร์ในกระเป๋าเป้สะพายข้างขึ้นมาบีบใส่สำลีแผ่น
และถือวิสาสะปาดสำลีบนหน้าเจ้าแมวยักษ์
"แต่งนงแต่งหน้าบ้าอะไร...คนกำลังกินข้าวอยู่นะ!!"
แทคยอนหันหน้าหนีทันที่สำลีชุบโทนเนอร์สัมผัสเย็นวาบปาดมาบนโหนกแก้มของเค้า
"ไม่ได้แต่งหน้าจริงๆแฮะ..ดำเป็นคราบเดียว...นายล้างหน้าครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่เนี่ย...นายควรจะล้างหน้าก่อนกินข้าวนะไอ้ตะกละ"
มินจุนทำหน้ายี๊ รีบทิ้งแผ่นสำลีลงถังขยะทันที
"ผมขอโทษนะฮยอง" เด็กตาตี่อี จุนโฮเริ่มเบะหน้าน้ำตาตก
เค้ายังคงเห็นภาพติดตาตอนพี่แมวยักษ์นอนนิ่งให้เจ้าหน้าที่พยาบาลปั๊มหัวใจให้
"..อย่าร้องไห้สิมันไม่ใช่ความผิดนายเลย
ฮยองไม่ได้สำลักต๊อกติดคอตายสักหน่อย...เด็กดีมานี่มา..."
แทคยอนควักมือเรียกรุ่นน้องคนสนิทเข้ามาใกล้ๆ
"มานี่มา มาให้ฮยองกอดให้หายคิดถึงหน่อย"
เจ้าแมวยักษ์ยกยิ้มอบอุ่นกางแขน2ข้างรอเด็กหนุ่มรุ่นน้อง
"ฮยองอ่า" เด็กตาตี่โผตัวเข้ากอดรุ่นพี่คนสนิทของเค้า
"เนื้อนายน้อยลงรึเปล่า...ไม่ได้นะ!!นายเป็นหมอนของฮยองดังนั้นห้ามนายผอม
ห้ามอดข้าวเข้าใจไหม..มา..มากินข้าวกับฮยองดีกว่ามา" แทคยอนเริงร่าหวังจะปลอบขวัญจุนโฮ
เค้ารู้ตัวดีมาตลอดว่าร่างกายเข้ามีปัญหาอะไร เค้าต้องดูแลยังไง
และตัวเค้าจะอยู่ได้นานเเค่ไหน อีจุนโฮอารมณ์ดีขึ้นเมื่อเห็นแทคยอนตื่นขึ้นมา
กินข้าวได้และหัวเราะได้
"อร่อยไหม" แทคยอนตักอาหารในสำรับผู้ป่วยใส่ปากจุนโฮคำโต
"ครับ" จุนโฮพยักหน้าหงึกๆ เช็ดคราบน้ำตาออกจากแก้มตัวเอง
ในขณะที่เพื่อนๆกำลังพูดคุยกันเฮฮาภายในห้องพักผู้ป่วย
นิชคุณที่ยืนอยู่ข้างนอกก็กำลังขวัญเสีย และยังคงจิตตกเรื่องกลิ่นตัวของเค้า
"คุณฮยองรู้ไหมครับว่าตอนนี้ผมกำลังยืนอยู่ที่ไหน" หมีชานก้มหน้าลงมาถามรุ่นพี่ของเค้า นิชคุณหลุดจากภวังค์
"คุณฮยองรู้ไหมครับว่าตอนนี้ผมกำลังยืนอยู่ที่ไหน" หมีชานก้มหน้าลงมาถามรุ่นพี่ของเค้า นิชคุณหลุดจากภวังค์
"ที่ไหนเหรอ.."
รุ่นพี่ร่างเล็กเองก็ยังให้คำตอบไม่ได้ นี่มันไม่ใช่วิสัยคนหัวไวเลย
"ผมกำลังยืนอยู่กลางทุ่งข้าวโอ๊ตฮะ" หมีชานหัวเราะลำคอ
ฉีกยิ้มพร้อมให้คำตอบ
"ทุ่งข้าวโอ๊ตอะไร" นิชคุณเลิกคิ้วคิดตาม
เค้ากำลังประมวลว่าชานชองต้องการสื่ออะไร
"ตุณฮยองใช้น้ำหอมโอ๊ตมิลล์อาบแทนน้ำขนาดนี้...ผมยืนอยู่ตรงนี้
ห่างจากตัวฮยองขนาดนี้ ยังได้กลิ่นชัดเลย...ฮยองไม่ต้องกังวลเรื่องกลิ่นหรอกนะครับ
ตอนนี้ฮยองกลิ่นตัวเหมือนแทคฮยองยังกับคู่เเฝดกัน"
หมียักษ์ให้กำลังใจรุ่นพี่ของเค้า
"แล้วคุณล่ะ" แทคยอนเลิกคิ้วถามมินฮยองและจุนโฮ
"คุณน่ะเหรอ..หมอนี่ประสาทจะกินเรื่องนายแพ้กลิ่นน้ำหอมของนัมจูมากเลยล่ะ"
มินจุนฮยองพูดเสียงเครียด
"...เรื่องสำคัญแบบนี้แทคฮยองควรบอกพวกเราสิ...เพราะฮยองไม่ยอมบอก...มันถึงได้เป็นแบบนี้ไง...เกิดคุณฮยองช็อคตายขึ้นมาจะว่ายังไง....อันที่จริงผมก็เกือบหัวใจวายตายแล้วเหมือนกันนะ"
อีจุนโฮดุรุ่นพี่ของตน
"คุณเป็นอะไร!!" แทคยอนขัดขึ้นมาทันที
"แพนิคแล้วก็ดูเหมือนจะหอบ...แต่ก็ดีขึ้นแล้วนะ
...หมอเค้าก็ให้ยาแก้แพนิคกับยาพ่นมา...นายอยู่กับคุณก็ช่วยเช็คเรื่องยาพ่นด้วย
ควรให้มีติดตัวไว้นะ" มินจุนฮยองตอบพร้อมให้คำแนะนำ
"เอาจริงๆปัญหาเรื่องแพ้น้ำหอมอะไรพวกนี้ผมก็ไม่รู้นะ แต่ก่อนตอนปี2
ก็มีเจ็บคอบ้าง แสบจมูกบ้าง หายใจไม่ค่อยออกบ้างก็คิดว่าคงป่วยเอง
ไม่เคยคิดไปถึงเรื่องแพ้น้ำหอมอะไรนี่เลย" แทคยอนนั่งหน้าสลด
"คุณนี่อ่า!!...จะไม่เข้ามาเหรอ!!"แทคยอนเปลี่ยนเรื่องร้องเรียกชื่อแฟนหนุ่ม
เสียงคุ้นหูดังมาจากภายในห้องพัก คนถูกเรียกชื่อสะดุ้งโหยง มือ2ข้างของเค้าสั่นระริก หัวใจของเค้าลงไปเต้นที่ตาตุ่ม
เสียงคุ้นหูดังมาจากภายในห้องพัก คนถูกเรียกชื่อสะดุ้งโหยง มือ2ข้างของเค้าสั่นระริก หัวใจของเค้าลงไปเต้นที่ตาตุ่ม
"คุณฮยอง
ผมบอกคุณฮยองแล้วไงครับว่ากลิ่นตัวคุณฮยองไม่มีกลิ่นของนัมจูนูน่าเหลืออยู่แล้ว ดังนั้นตอนนี้คุณฮยองเลิกกังวลได้แล้วนะครับ"
หมียักษ์เลื่อนประตูห้องพัก และค่อยๆดันร่างรุ่นพี่ตัวขาวของเค้าเข้ามาในห้อง
นิชคุณขืนตัวเอง เค้ากลัวจนอยากจะกระโดดหนีหายไป
แต่หมีชานก็ลุนหลังรุ่นพี่จนของเค้าก้าวเข้ามาในห้องพักเต็มตัว
"ไม่คิดถึงแทคเหรอ ถึงไปยืนไกลขนาดนั้น"
ชายคนรักของแทคยอนผิวกายซีดราวเยื่อกระดาษ ยิ่งทำให้แทคกังวลมากขึ้น
"ขอเราอยู่กัน2คนได้ไหม"
แทคยอนขอร้องเพื่อนๆร่วมบ้าน มินจุนฮยอง จุนโฮพยักหน้าหงึกๆเข้าใจความหมาย
ทั้ง2คนลุกเดินออกไปนอกห้อง มินจุนฮยองตบบ่าเพื่อนตัวขาวเบาๆ นิชคุณสะดุ้งอีกครั้ง
เค้าคว้ามือหมีชานที่ยืนอยู่ข้างกายเค้า
"ชาน...อยู่กับฮยองก่อน...อย่าทิ้งฮยอง!!" คนพูด พูดเสียงสั่น
"เอาไว้พวกฮยองเลิกกันผมจะรับประโยคนี้ไว้พิจารณา...แต่ตอนนี้พวกพี่ยังไม่ได้เลิกกัน
ดังนั้นควรตกลงกันก่อน"
หมียักษ์ค่อยๆแกะนิ้วมือสีซีดออกจากมือเค้าก่อนจะติดตีนหมีชิ่งตามมินจุนฮยองและจุนฮยองออกไป
"กลัวแทคจะตายเพราะกลิ่นน้ำหอม...แต่ไม่กลัวว่าแทคจะตายเพราะขาดคุณบ้างเหรอ"
แทคยอนขยับตัว เค้าอยากลงจากเตียงแต่ยังมีสายจากเครื่องตรวจชีพจรติดอยู่ที่ตัวเค้า นิชคุณที่ตอนแรกเอาแต่ก้มหน้างุด เงยหน้าขึ้นสบตาชายคนรักเพราะโดนจี้ใจดำ
ใบหน้าที่เคยเปล่งปล่ำหม่นหมองลงจนแทคเจ็บในใจ
เค้าไม่อยากเห็นนิชคุณต้องโยนความฝันของตัวเองทิ้งเพราะเค้าอีก
ครั้งนี้เค้าจะรักษาสัญญาให้ได้
"มากอดแทคหน่อยสิ...แทคคิดถึงคุณม๊ากมากเลยนะ"
แทคยอนขอร้องแต่ชายตรงหน้าเค้ายังคงปฎิเสธ นิชคุณยิ่งนิ่งขาติดพื้น
"หรือจะให้แทคปลดสายพวกนี้แล้วลงไปหาคุณแทน..สายพวกนี้เกะกะชะมัด"
คนผิวเข้มทำท่าจะกระชากสายที่แปะตัวเค้าออก
"อย่าแทค..อย่านะ" นิชคุณรีบดิ่งตัวมาจับมือแฟนหนุ่มไว้
ก่อนที่เจ้าตัวจะจัดการกับอุปกรณ์รอบตัว
"คิดถึงจัง..แทคฝันถึงคุณด้วย..มินจุนฮยองบอกว่าคุณเปลี่ยนน้ำหอมเพื่อแทคเหรอ
กลิ่นนี้ดีจังเลย แทคชอบ"
แทคยอนคว้าหมับเข้าที่เอวคนตัวบางเค้าออกเเรงดึงคนตัวเล็กเข้ามาในอ้อมกอด
ฝ่ามือใหญ่ด้านซ้ายไล้จากลำคอลงมาถึงสะโพก
มือขวาสอดเข้าใต้กลุ่มผมที่ต้นคอคนผิวขาว
ใบหน้าริมฝีปากและสันจมูกคนสีเข้มกดจูบลงบนใบหูนุ่ม
"อ๊ะ!!...กลิ่นน้ำหอมที่แทคใช้!!...คุณขโมยของใช้แทคมาใช้เหรอ!!"
แทคยอนกระซิบแซะข้างใบหูที่เริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อ
"ของคุณเอง คุณไปซื้อมาใหม่ คุณขอโทษ..คุณควรจะใส่ใจแทคมากกว่านี้" แฟนหนุ่มบ่อน้ำตาแตกเมื่อสัมผัสได้ถึงไออุ่นร้อนแผ่ออกมาจากตัวแทคยอน ไม่เอาอีกแล้วกับการต้องสูญเสียคนรักไป ไม่ว่าจะเสียไปแบบตลอดกาล หรือแค่ต่างคนต่างไป
"ของคุณเอง คุณไปซื้อมาใหม่ คุณขอโทษ..คุณควรจะใส่ใจแทคมากกว่านี้" แฟนหนุ่มบ่อน้ำตาแตกเมื่อสัมผัสได้ถึงไออุ่นร้อนแผ่ออกมาจากตัวแทคยอน ไม่เอาอีกแล้วกับการต้องสูญเสียคนรักไป ไม่ว่าจะเสียไปแบบตลอดกาล หรือแค่ต่างคนต่างไป
"ไม่ใช่ความผิดนายหรอกคุณ..ไม่ใช่ความผิดนายสักนิด...ว่าเเต่ทำไมถึงกลับมาเป็นโรคหอบอีก..นายเคยหายแล้วนี่"
แทคยอนติดใจเรื่องนี้
"ไม่รู้เหมือนกัน...อยู่ๆก็กลับมาเป็นอีก..."
คนในอ้อมกอดตอบกลับเสียงเบาพร้อมซุกหน้าเข้ากับต้นคอฝ้ายตรงข้าม
"นายไปตรวจสุขภาพครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่..."แทคยอนถามเพิ่มเติม
หรือเค้าควรจะหาเวลาพานิชคุณไปตรวจร่างกายสักครั้ง
"ล่าสุดก็เมื่อ3วันก่อน
หมอบอกว่าไม่อันตราย จ่ายยามา2-3อย่างเกับยาพ่น" นิชคุณตอบ ใบหน้าขาวเริ่มซุกไซร้ซอกคอสีเข้ม
'ฉันอยากจะสัมผัสนาย
ขยับเข้าไปใกล้ตัวนายช้าๆ ได้โปรดขยับเข้าาใกล้ๆฉันสิ'
"จูบได้ไหม"
ริมฝีปากอิ่มนุ่มกระซิบชิดใบหูกางๆของเจ้าแมวยักษ์
"ให้คุณจูบนะ"
นิชคุณหันมาสบตากับแทคยอน คนตัวโตพยักหน้ารับ
นิชคุณกดจูบบนริมฝีปากบางหยักได้รูปแผ่วเบ่า แทคยอนเปิดปากรับเรียวปากอิ่ม
ดวงตาดำขลับเคลื่อนคล้อยมองดูปฎิกริยาของคนรัก นิชคุณกดจูบอ่อนโยน
จูบเบาๆหยุดและจูบเบาๆอีก คนตัวหนาให้สิทธ์การเป็นผู้นำกับคนตัวเล็ก
ฝ่ามือขาวสอดขยับลูบไล้มัดกล้ามภายใต้เสื้อผ้า
ผิวกายชายคนรักชื้นเหงื่อเย็นตัดกับความร้อนของมือสีขาว นิชคุณผละตัวออกมา
ทั้งคู่สบตากันจังหวะนึง นิชคุณแตะมือลงบนแผ่นอกกว้าง แทคยอนกัดฟันกรอด
ก้มมองดูฝ่ามืออุ่นร้อนสัมผัสแผ่นอกตึงแน่นของเค้า นิ้วมือเรียวยาวควานหาจุดไวสัมผัสแต่ก็หลบเลี่ยงเส้นสายจากเครื่องมือแพทย์
"อ่า..คุณ..อ่า" แทคยอนแอ่นอกรับ
ยอดอกสีแดงบีบรัดเมื่อปลายนิ้วขาวเลื่อนมาถูไถมัน หัวใจแทคยอนเต้นแรงขึ้น
ความรู้สึกที่โหยหา สัมผัสร้อนที่คุ้นเคย คนผิวขาวกดจูบหนักรุกไล่เรียวลิ้นตนไปทั่วโพลงปากคนรัก
แทคยอนเคลิบเคลิ้มไปกับความปราถนาของตนจนลืมที่จะหยุดการล่วงล้ำ ตามข้อตกลง
มือขาวบดขยี้ติ่งไตสีแดงช่ำ
เลื่อนมือลงต่ำลงมาจรดท้องน้อยของคนบนเตียง เค้าสัมผัสได้ถึงปราการเหล็กกล้า
ณจุดกึ่งกลางตัวของแฟนหนุ่ม มือขาวไม่รอช้าที่จะขยับสอดเข้าใต้เนื้อผ้าบางเบาที่ห่อหุ้มจุดแข็งกล้าอยู่
แทคยอนสะดุ้งโหยงกับสัมผัสที่ต่างไปจากมือหนาของเค้า
"คุณ!!...หยุด...พอแล้ว"
มือใหญ่หนารวบจับข้อมือขาวดึงรั้งให้ห่างจากจุดที่ไม่ควรอยู่
"แทคก็อยากนี่...ให้คุณช่วยนะ" คนตัวกัดริมฝีปากหยักของคนตัวหนาเบาๆ
เค้าไม่ลดละความพยายามที่จะสานต่อแรงปราถนาภายในตัวเอง
"แค่จูบพอแล้วคุณ...มากกว่านี้ไม่ได้" แทคยอนส่ายหัว
เค้าต้องออกแรงยึดข้อมือขาวไว้เพราะดูเหมือนว่าชายคนรักจะไม่คิดละความพยายาม
"แทค...ให้คุณทำนะได้โปรด" สิ้นเสียงคำเว้าวอน
ชายร่างเล็กที่นั่งอยู่ที่ขอบเตียงก็ปีนป่ายขึ้นมาคร่อมตัวคนตัวหนา
นิชคุณโน้มตัวลงไถหน้าอกตึงแน่นของเค้าเข้ากับแผ่นอกคนด้านล่าง ริมผีปากอิ่มกดจูบ
ตะโปบใบหูของเจ้าแมวยักษ์ เค้าไม่ได้สนใจมือของตัวเองที่ถูกตึงไว้สักนิด
"อ่า..ซี้ด...อ่า"
คนตัวโตสะดุ้งโหยงกับการโดนรุกเร้าจุดอ่อนไหวที่ใบหู มือใหญ่หนาสิ้นไร้เรียวเเรง
ทำให้มือขาวได้รับอิสระภาพในบัดดล
นิ้วมือเรียวได้โอกาสโอบรัดรวบจุดแข็งขืนและขยับไปตามถ่วงทำนองที่อ่อนหวาน
"หยุดเดี๋ยวนี้...อย่าทำแบบนี้"
แทคยอนดิ้นหนีริมฝีปากเปียกชิ้นที่ละจากด้านบนลงมาที่ยออดอกของเค้า
เค้าพยายามออกแรงปัดป้องจุดสงวนของเค้า แต่มันไม่ง่ายเลย เค้าไม่ได้เป็นคนตัวใหญ่ที่แรงเยอะสักนิด
เค้าไม่ได้ออกกำลังกายเป็นประจำ ไม่ได้เข้ายิม ไม่ได้ชกมวย
ไม่ได้เป็นแชมป์แบตมินตัน ไม่ได้ฝึกการใช้แรงกายเท่ากับชายผิวขาวที่นั่งอยู่บนตัวเค้าตอนนี้
"ให้คุณทำนะ..คุณอยากทำให้แทคมีความสุข"
ทันทีที่คนเอาแต่ใจพูดจบ ก็กดริมฝีปากลงบนปากแทคยอนอีกครั้ง
จูบหนักหน่วงราวกับจะแย่งลมหายใจไปจากคนที่เพิ่งหายป่วย
ด้านนิ้วมือเรียวยาวก็ละเลงน้ำล่อลื่นที่เอ่อออบนปลายยอดแก่นกายของคนถูกคุกคาม
"อ่า...พอเถอะ..ไม่..."
ลมหายใจของแทคยอนถี่รัวร่างกายเค้าอ่อนยวบเป็นเนยเหลว เค้าหันมองหน้ามอนิเตอร์
ความดันและอัตราการเต้นของหัวใจเค้าเพิ่มขึ้นจนจะแตะเพดานห้องพักอยู่แล้ว
ถ้ามันสูงขึ้นกว่านี้เจ้าเครื่องบ้าๆนี่อาจจะแหกปากลั่น
และหมอกับพยาบาลจะแห่กันเข้ามา
"คุณหยุด..อ๊า..อื้อ" แทคยอนครางกระเส้า
มือขาวรูดรั้งรัวเร็วอยากจะมอบความสุขหฤหรรให้ชายคนรักแต่ก็ไม่ลืมที่จะหยอกล้อกับปลายแก่นกายอวบหนาในกำมือเค้า
"ปลดปล่อยมันออกมาสิ...อย่ากั้นไว้...มีความสุขเพื่อตัวเองสิ"
ชายคนรักขยับนิ้วมือรัวแรง เค้าหวังจะปลดปล่อยความต้องการของแทคยอนที่มาจนถึงขอบฝั่งแล้ว
"อื้อ..ไม่..มะ..ไม่..ซื้ด..อ่า" แทคยอนครวญครางทั้งน้ำตา
ร่างกายเค้าคล้อยตามไปกับสัมผัสร้อนอย่างว่าง่าย แต่ใจเค้าไม่ได้ต้องการแบบนี้
ไม่ใช่ที่นี่ ไม่ใช่ตอนนี้ ไอ้นิชคุณ!! สะโพกสอบโยกไปพร้อมกับจังหวัดการรูดรั้งของมือคนรัก..เค้ากำลังจะหลอมละลาย
ท่อนขาเค้าสั่นเกร็ง ปลายเท้าเค้าหงิกงองุ้ม
"ไม่...คุณนายต้องหยุด...แทคไม่!!...อ่ะ"
ร่างใหญ่บิดเร้ายึดเกร็งไปด้วยไฟที่ลุกโชติช่วง เค้าหยุดมันไม่ได้แล้ว
น้ำรักสีขาวพวยพุ่งล้นทะลักออกมาเต็มฝ่ามือคนเอาแต่ใจ
ติ๊ด!! ติ๊ด!!!
เสียงเครื่องวัดอัตราการเต้นหัวใจกรีดร้องลั่น
นิชคุณสะดุ้งเฮือกหลุดออกจากภวังค์ เค้าหยุดทุกการกระทำ เค้าเงยหน้าขึ้นมองแทคยอน
ชายคนรักนอนพังพาบหอบหายใจรัว ใบหน้าตอบปะพรมด้วยหยาดเหงื่อ
ยี่วเย้าใจเค้าเกินคำบรรยายแต่ ณ เวลานี้ เค้าลืมไปว่าแทคยอนกับเค้าอยู่ในโรงพยาบาล
อยู่บนเตียงผู้ป่วย เจ้าหน้าที่พยาบาล
หมอชเว และบรรดาเพื่อนร่วมบ้านกรูกันเข้ามาในห้อง
ทุกคนผงะเป็นไก่ตาแตกกับสิ่งที่เค้ากำลังทำ เค้านอนทับบนตัวคนป่วย
เสื้อผ้าของคนป่วยถูกปลดออกโชว์เนินอกตึงแน่น มือขาวล้วงล้ำเขตแดนภายใต้เนื้อผ้าเบื้องล่าง
ใบหน้านิชคุณแดงแต่ผิวกายคนนอนใต้ตัวเค้ากับแดงราวกับมะเขือเทศที่สุกปลั่งจนเต็มที่
"กรี๊ด!!!" พยาบาลสาวร้องลั่น หมอชเวรีบปรี่เข้าปิดปากนางพยาบาลสาวไว้
เค้าเกรงว่าเสียงกรีดร้องของเจ้าหน้าที่คนนี้จะนำกองทัพนางฟ้าเทวดาชุดขาวเข้ามาเป็นสักขีพยานรักของพ่อหน้าสวย
"มะ...ไม่อยากจะเชื่อเลย!!คุณปล้ำเค้าอีกแล้ว...คุณหื่นมาจากไหนเนี่ย...แฟนคุณเพิ่งพ้นขีดอันตรายมานะ...คราวที่แล้วผมไม่พูดเพราะคิดว่าคุณคงคิดได้..แต่เห็นชัดเลยว่าคุณไม่ได้ตระหนักถึงเรื่องไม่ควรทำเลย"
หมอชเวเส้นเลือดขึ้นหน้าปรี๊ดแตกว๊ากเสียงดัง
"อีกแล้วงั้นเหรอ!!" เพื่อนร่วมหอย้อนคำพูดหมอชเวพร้อมกัน
พร้อมกลืนน้ำลายเฮือก
"ขอโทษ...ลืมตัวไปหน่อย" นิชคุณก้มตัวลงซบหน้ากับหมอนข้างหัวแทคยอน
"แทค..บอกแล้วที่นี่ไม่ได้" แทคยอนยกมือขึ้นลูบหัวนิชคุณ
"แต่แทคก็มีความสุขนี่" คนตัวขาวกระซิบกระซาบข้างหูคนหูกาง
"ไม่โว้ย!! ไม่มีความสุขสักนิด" แทคยอนแยกเขี้ยวโชว์ฟันชาว
เค้าอยากจะหันไปกัดหูขาวๆที่ซบอยู่ข้างแก้มเค้า
"ไม่สุขเหรอ คามือคุณขนาดนี้" นิชคุณฉีกยิ้มล้อเลียนเจ้าแมวยักษ์
มือขาวนวดเฟ้นลูกแมวน้อยที่พ่นน้ำลายออกมาเต็มมือเค้า
"หยุดเลยพอได้แล้ว..เช็ดมือซะคุณ!!" คนตัวใหญ่อายจนอยากจะมุดดินหนี
คิดผิดคิดถูกที่ยอมปล่อยให้ชายคนรักได้สิ่งที่ต้องการ ได้คืบเอาศอกที่แท้ทรู
"ลงจากเตียงซะนิชคุณชี อย่าให้ผมต้องเรียกรปภ.มาลากตัวคุณออกไป"
หมอชเวกำหมัดเเน่นปรี๊ดแตกเมื่อเจ้าคนบนเตียงไม่ได้สนใจคำพูดเค้าก่อนหน้านี้เลย
"คุณฮยอง!!" จุนโฮ ชานชองหน้าแดง อับอายกับสิ่งที่รุ่นพี่เค้ากำลังทำ
พวกเค้าต้องเข้ามาดึงตัวนิชคุณลงจากเตียง
"ผมกลับบ้านได้แล้วใช่ไหมครับ" แทคยอนขยับจับเสื้อผ้าตัวเองเข้าหากัน
เค้าต้องแสร้งทำเป็นว่า เค้าไม่ได้กำลังอายระเบิดตัวตายกลางทุ่งข้าวโอ๊ต
"....."ชเวชีวอนตีหน้าเครียดใส่ชายบนเตียง
แต่ก็ต้องยอมเพราะคนไข้ไม่ได้มีปัญหาอะไร ร่างกายเค้าดีเยี่ยม และคงดีที่แฟนหมอนี่จะไม่พยายามมาป้วนเปี้ยนทำวอร์ดเค้าวุ่นวาย
"เชิญครับเชิญ...เพราะที่นี่ไม่ใช่ม่านรูด ไม่ใช่โรงแรม
ไม่ใช่ที่พลอดรัก...นะครับคุณผู้ชาย" หมอชเวหันมาพูดกับคนก่อเรื่อง สงสัยเค้าต้องเพิ่มดาวแดงอีก3ดวงมั้งกับผู้ชายคนนี้
"ย่า!!.."นิชคุณแทบจะสบถ
"พอเลยพอเลย!!..หยุดทำให้พวกเราอายสักที"
มินจุนฮยองของขึ้นตบหัวเพื่อนตัวขาวไป1ที
หมอชเวขอตรวจร่างกายคนไข้ก่อนกลับอีกครั้ง
เค้าอยากคุยกับแทคยอน แต่แทคยอนปิดปากเงียบ
ด้านอีกคนที่ดูเหมือนจะรู้ทุกอย่างคนที่มาพร้อมเอกสารกับหมายจากทนายก็ลอยหน้าลอยตาไม่รู้ไม่ชี้
"ไปกินบิงซูกันนะฮยอง..ดับร้อนๆ.." จุนโฮพูดพร้อมหัวเหาะคิกคัก
เค้าเดินมาควงแขนแขนพี่แมวยักษ์ และดึงตัวออกไป
"ย่าห์!!..ไอ้เด็กนี่..นั่นคนของฮยองนะ"
นิชคุณรีบวิ่งเข้าไปแย่งคนรักคืน
"อะไรกันฮยองเดี๋ยวนี้มีหวงกันแล้ว..ปกติแทคฮยองเค้าเที่ยวกับผมนะ"
อีจุนโฮเข้ามาจับมือรุ่นพี่คนสนิท
"ตอนนั้นแทคโสดนายจะเที่ยวกับเค้าเท่าไหร่ก็เรื่องของนาย...แต่ตอนนี้แทคเป็นแฟนฮยองก็ต้องเที่ยวกับฮยองสิ"
นิชคุณออกตัวว๊ากใส่รุ่นน้อง เค้าเข้ามาแย่งตัวชายคนรัก
"โอ๊ย!!..อะไรกันเนี่ยพวกนายทำตัวเป็นเด็กแย่งของเล่นกัน...ไม่ต้องแย่งกันแล้ว..ไปกันทั้งหมดนี่แหละโว๊ะ"
มินจุนฮยองปวดหัวกับเด็กๆ
"ให้ตายสิ..แทคเป็นแฟนคุณนะ ทำไมโฮต้องมานัวเนียแทคด้วย
ทำไมเด็กนั่นไม่ไปหาแฟนของตัวเองสักที!! " นิชคุณบ่นอุบ แทคยอนยิ้มแหยๆ
ยกมือเกาหัวหันไปมองเจ้าหมียักษ์ที่เดินฟังเพลงไม่สนใจใคร
ส่วนอีจุนโฮเบะปากเดินไปควงมินจุนฮยอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น