💋*บทนี้สั้นหน่อยนะคะ พรุ่งนี้ไรท์ต้องไปเชงเม้งค่ะ
ตอนที่8 : น่ารักเบาๆหน่อย
“แทคอย่าหันหน้าหนีสิ!! มันไม่เจ็บขนาดนั้นสักหน่อย” นิชคุณบังคับจับใบหน้าแฟนหนุ่มให้หันมาทางเค้า หมอชเวจ่ายฮอตเจลมาให้แทคยอนโหลนึง แต่นิชคุณเหมา3โหลพร้อมตีหน้าตาย บ่นว่าเด็กที่บ้านเค้ามีหลายคน ถึงมันจะเอามารียูสได้ แต่เค้าก็ไม่อยากให้ใช้ร่วมกัน หมอชเวซีวอนนั่งยิ้มแก้มปริ โดยที่เค้าก็ยอมเขียนใบจ่ายยาให้โดยไม่ปริปากพูดอะไร
“ถ้าอาการปวดไม่ดีขึ้นภายใน2-3วัน คุณควรกลับมาหาหมออีกครั้งนะครับ ผมจะขอเช็คจมูกคุณอีกครั้งนึง” หมอชเวพูดกับคนไข้ของเค้า และสายตาจดจ้องอยู่ที่ใบหน้าแฟนคนสวยของแทคยอนไม่วางตา เค้านั่งคิดในใจว่าเหตุใดพระเจ้าถึงมอบความสวยขนาดนี้ให้กับผู้ชาย ถ้าหายเค้าคนนี้เป็นผู้หญิง ผู้ชายทั้งโลกต้องตบตีแย่งชิงเพื่อครอบครองเธอเเน่ๆ
“ครับ ขอบคุณมากครับ” แทคยอนกล่าวขอบคุณ แต่ใจกลับขุ่นเคืองกับสายตาหวานเยิ้มที่หมอเจ้าของไข้ของเค้าใช้มันจดจ้องนิชคุณ นิชคุณพยายามแปะแผ่นฮอตเจลให้แทคยอนจนเสร็จ เค้าช่วยประคองร่างชายคนรักออกจากห้องตรวจเพื่อไปรอรับยาด้านนอก
พยาบาลสาวแก่ที่สอนให้เด็กหนุ่มรูปงามแปะแผ่นฮอตเจลบนใบหน้าแฟนหนุ่ม เธอเก็บเศษขยะลงถังให้อย่างเรียบร้อย และจัดการกับแฟ้มประวัติผู้ป่วยของเธอไปด้วย
“เสียดายจังนะคะ เด็กหน้าตาดีแบบนี้ควรจะแต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝา มีลูกน่ารักๆเสียมากกว่า” นางพยาบาลสาวแก่อายุคราวแม่กล่าวขึ้น
"มันก็คงเป็นเรื่องที่ควบคุมไม่ได้หรอกใช่ไหมล่ะครับ" หมอชเวตอบกลับ เค้าไม่ได้แก้ตัวแทนให้ใคร เค้าเเค่ออกความเห็นในฐานะหมอ
"น่าเสียดายจริงๆ ถ้าดิฉันมีลูกหล่อๆแบบนี้2คน ..." นางพยาบาลกล่าว แต่ไม่ทันได้จบประโยค หมอชเวก็ขัดขึ้น
“ผมว่าสวยคนนึง หล่อคนนึงมากกว่า” หมอชเวส่งยิ้มหวานๆให้คุณป้าพยาบาล เค้าพยายามบ่ายเบี่ยงที่จะคุยปัญหาโลกเเตกกับคนยุคเก่าในประเทศของเค้า
“ถ้าคุณคนนั้นสวย..คุณหมอเองก็คงสวยไม่แพ้กันนะคะ” คุณป้าพยาบาลเบะหน้าใส่อย่างรู้ทันความคิดคุณหมอ
“ผมเนี่ยนะ!!!” หมอชเวยกนิ้วขึ้นชี้หน้าตัวเอง
“คนสวยมักไม่ค่อยยอมรับว่าตัวเองสวยนะคะ” ป้าพยาบาลยิ้มหวานพร้อมกับถือแฟ้มผู้ป่วยออกจากห้องตรวจทันที เธอรู้ว่าเธอไม่ควรจะเปิดประเด็นกับคุณหมอในเรื่องของเพศสภาพของคนไข้ แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะพุดเรื่องไม่สมควรออกมา
“ตลกล่ะๆ” ชเวชีวอนรีบคว้ากระจกมาส่องหน้าตัวเอง
“ตรงไหนสวยฟะ ผมออกจากหล่อลากดินขนาดนี้” ชเวชีวอนยิ้มให้ตัวเองในกระจก พร้อมกับหันมาเก็บข้าวของของตัวเองใส่กระเป๋า และเตรียมจะออกเวร คืนนี้เค้านัดสาวไว้ เค้าคงจะพลาดงานหลักในชีวิตไม่ได้
แทคยอนและนิชคุณกลับมาถึงบ้าน นิชคุณขยับรถเข้าไปจอดในบ้าน เค้าเลือกที่จะจอดรถฝั่งเดียวกับประตูบ้านเพื่อจะให้แฟนหนุ่มไม่ต้องเดินไกลนัก มันอาจจะผิดปกติอยู่สักหน่อย แต่เค้าเชื่อว่าเพื่อนร่วมบ้านจะเข้าใจ บางทีอาจจะสักช่วงนึงที่เค้าจะขอจอดรถฝั่งนี้
“แทคไปเปลี่ยนเสื้อก่อนนะเดี๋ยวคุณจัดอาหารใส่จานให้” คนผิวขาวพูดจบก็ลงจากรถ เดินอ้อมมาฝั่งผู้โดยสารโดยไม่สนใจท่าทีของผู้โดยสาร เค้าเปิดประตูรถ และยื่นมือเรียวขาวส่งให้แทคยอน แทคยอนส่งมือหนาของตนจับมือขาวอย่างว่าง่าย แม้เค้าจะหงุดหงิดใจอยู่ไม่น้อย
แทคยอนกลับเข้าห้องตัวเอง เค้าบรรจงถอดเสื้อออกจากตัวและเปลี่ยนเป็นเสื้อกล้ามและกางเกงขาสั้น เจ้าแมวร่างใหญ่หอบร่างที่ไร้เรี่ยวแรงออกจากห้องมานั่งรอที่โต๊ะโคนัตซึตัวเล็ก เค้าขยับตัวมุดเข้าไปนอนรอ ก้มหน้าฟุบตัวลงกับพื้นโต๊ะ
"ยังไม่ดีขึ้นอีกเหรอ" นิชคุณร้องทักทันทีที่เค้าจัดอาหารเดินมาเสริฟ์ คนตัวขาวย่อตัวลงมานั่งข้างคนตัวโต เค้าพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ดีขึ้นแล้ว ...ว่าแต่นายชอบดูแลคนอื่นตลอดเวลา..ทำแบบนี้ไม่เหนื่อยรึไง” แทคยอนถามนิชคุณเมื่อคนตัวขาวยกอาหารมาวางที่โต๊ะตัวเล็กตรงหน้าเค้า นิชคุณยิ้มกรุ่มกริ่ม ก่อนจะขยับตัวมานั่งข้างแทคยอน เค้าสอดขาเข้าใต้ผ้าโคนัตซึเช่นกัน
“ต่อไปนี้จะไม่เหนื่อยแล้ว..” นิชคุณหยิบช้อนคนอาหารในชามข้าวไปมา เข้าตักดับเบิ้ลรีซอลโต้ขึ้นมาเป่าไล่ความร้อน และยื่นไปที่ริมฝีปากคนที่นั่งข้างๆ
“ทำไมล่ะ” แทคยอนอ้าปากรับช้อนข้าว เค้ากลืนข้าวครีมลงท้องโดยไม่เคี้ยวและเลิกคิ้วมองหน้านิชคุณอย่างฉงน
“เพราะต่อไปนี้..คุณจะดูแลแต่แทคคนเดียวแล้วไง” คนผิวขาวตักข้าวอีกคำขึ้นมาเป่าเบาๆ และป้อนไปที่ปากแทคยอน พร้อมฉีกยิ้มละไม
“รู้ได้ไงว่าจะไม่เหนื่อย..ดูแลแทคน่ะเหนื่อยนะ” แทคยอนขยับใบหน้าเข้าไปใกล้คนข้างๆ เค้ากระซิบข้างหูเเผ่วเบา มือหนาเอื้อมโอบรอบเอวคนตัวบาง นิชคุณหลับตาพริ้มขนลุกซู่ไปทั้งตัวกับลมร้อนๆที่สอดแทรกเข้ามาในช่องหูของเค้า
“อ๋า!!..ไหนนายบอกว่าห้ามโดนตัวไง...นายผิดคำ...” นิชคุณร้องขัดขึ้นใบหน้าเค้าร้อนผ่าว หัวใจเค้าเต้นเเรงราวกับมันจะทะลุออกมา ช้อนในมือหลุดร่วงลงพื้นอย่างไม่ตั้งใจ
คนผิวเข้มละริมฝีปากจากใบหูคนในอ้อมกอด เลื่อนมาที่ริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงที่กำลังเจื่อยแจ้ว แทคยอนเคลื่อนไหวเร็วจนคนผิวขาวตั้งตัวไม่ติดอีกครั้ง
"อืม..อืม" ริมฝีปากบางกดจูบแผ่วเบาบนริมฝีปากอวบอิ่มชุ่มชืน แทคยอนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นร้อนสัมผัสบนใบหน้าเค้า นิชคุณจูบตอบกลับ เค้าเปิดปากรับเรียวลิ้นหนาของคนตัวใหญ่แต่โดยดี รสจูบหอมหวาน แต่ยังไม่ทันได้ดื่มด่ำ
“พอเถอะ” แทคยอนผละริมฝีปากออก เค้าผ่อนแรงแขนที่อวบรัดร่างของแฟนหนุ่ม และขยับตัวออกห่าง
“อ่า..ทำไมล่ะ” นิชคุณแลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเองเบาๆ ฟันขาวกัดลงบนริมฝีปากตัวเอง ไฟราคะในใจเค้าเพิ่งจะติดขึ้นมาแท้ๆ
“แทคไม่อยากให้มันเลยเถิด” แทคยอนหยิบทิชชู่มาเช็ดคราบรีซอตโต้บนโต๊ะ และรีบลุกไปหยิบช้อนคันใหม่ที่ห้องครัว
“แล้ว..แทคจูบคุณทำไม...แทคผิดสัญญาก่อนนะ” นิชคุณรีบลุกตามแทคยอนเข้าไปในครัว คนผิวขาวย่างเท้าเร็วไว เข้าประชิดกอดเอวคนตัวใหญ่ไว้แน่น เค้าแนบใบหน้าลงบนแผ่นหลังหนากว้าง
“คุณตะหากผิดสัญญาก่อน” แทคยอนยืนนิ่งเค้าพยายามเก็บกดความรู้สึกของตัวเองไว้
“คุณผิดสัญญาตอนไหน” นิชคุณเงยหน้าขึ้นถามคนตัวใหญ่จากด้านหลัง
“ไม่...คุณไม่ผิดหรอก แทคผิดเองแหละ” แทคยอนถอนหายใจ พลิกตัวกลับมากอดนิชคุณเช่นกัน
“แทคน่ากลัวมากกว่าที่คุณจะเข้าใจ อย่าเข้าใกล้แทคมาก..อย่าเสนอตัวเอง..แทคเป็นผู้ชายที่รักคุณมาก...” แทคยอนโอบแขนกอดคนร่างเล็กแน่นขึ้น เค้ากดใบหน้าลงกับซอกคอคนผิวขาว
“อืม” นิชคุณกล่าวสั้นๆ เค้ากอดแทคยอนกลับเช่นกัน
“แต่แทคกอดคุณก่อนนะ” นิชคุณยังไม่หยุดเอาชนะ
“ก็อย่าทำตัวน่ารักเกินไปสิ” แทคยอนถอนหายใจเฮือกใหญ่ เค้าต้องกัดลิ้นตัวเองตายเข้าสักวันแน่ๆ
“แทครักคุณเพราะคุณน่ารักเหรอ” คนผิวขาวผลักอกคนตัวหนาออกพร้อมทำหน้าเบ้ใส่อย่างไม่สบอารมณ์
“แล้วคุณคิดว่าตัวเองมีอะไรดีนอกจากสวยและน่ารักอีกไหมล่ะ” แทคยอนยิ้มขำใส่คนผิวขาว
“ร่างกายของฉัน หัวใจของฉันเป็นของนาย ถ้านายจำได้” แทคยอนบ่นงึมงำพึมพำคนเดียว
“แทคพูดอะไรอะ” นิชคุณเอียงหัวถาม
“เปล่า ไปกินข้าวเถอะ” แทคยอนจูงมือนิชคุณกลับมาที่โต๊ะโคนัตซึ
"ถ้าคุณทำตัวน่ารักมากๆ แทคจะอยากจูบคุณใช่ไหม...งั้นคุณก็แค่ต้องพยายามทำตัวน่ารักมากๆ...จะได้จูบแทคโดยไม่ต้องหาข้อดีของแทคแล้วใช่ไหม" คนผิวขาวยิ้มเจ้าเลห์
"นายนี่ไม่ได้เลยนะ..." แทคยอนเบะหน้าทันที
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น