ข้อตกลงรักระหว่างเรา4 (แทคคุณ)

ตอนที่ 4 : ส่วนลึกของจิตใจ มีใครสักคนซ่อนอยู่

"แทค!!..ตายล่ะ..เลือด" นิชคุณรีบปรี่ตัวเข้ามาดูคนที่ไม่ยอมป้องกันตัวเอง ทั้งที่แทคตัวใหญ่และแรงเยอะกว่าอูยอง เค้าน่าจะป้องกันตัวเองได้ แต่แปลกที่เจ้าเพื่อนตัวโตปล่อยให้คนที่ตัวเล็กกว่าทำร้ายได้ไม่ยั้งขนาดนี้

 นิชคุณเพิ่งสังเกตุว่าเลือดสีแดงสดที่ค่อยๆไหลออกมานั้นไม่ใช่แค่เลือดกำเดา แต่เป็นเลือดจากแผลเนื้อฉีกขาดบริเวณสันจมูกของแทคยอน

"พระเจ้า!!..แทค..นายตื่นสิ...ชาน มินฮยอง โฮ!!" นิชคุณตะโกนลั่นบ้าน เค้าใช้นิ้วมือเรียวยาวสีขาวของตนตบแก้มเพื่อนหลายที

“..ผ้า....ต้องใช้ผ้าสินะ!!” นิชคุณรีบถอดเสื้อตัวเองออก เค้าจับชายเสื้อพับทบกันมากดห้ามเลือดบนแผลของแทคยอน นิชคุณปากสั่นมือสั่นเค้ากำลังแพนิค

 

เสียงแสบแก้วหูดังขึ้นปลุกคนแก่ในบ้านให้ตื่นขึ้น มินจุนตื่นเป็นคนแรกตั้งแต่ได้ยินเสียงเปิดประตูห้อง เค้าลืมตาขึ้นแล้วเห็นอูยองเดินเข้าห้องน้ำไป มินจุนทักทายอูยองแล้วแต่อูยองทำเหมือนไม่ได้ยิน มินจุนคิดว่าคงยังไม่ถึงเวลาที่จะไม่คาดคั้นอะไรจากน้องแก้มยุ้ยตอนนี้ เค้าคงต้องปล่อยให้เด็กน้อยได้หายใจหายคอมากกว่านี้ เวลาไม่ห่างกันเท่าไหร่นักเค้าก็ได้ยินเสียงเพื่อนตัวขาวร้องเสียงหลง จากกลางบ้าน มินจุนได้ยินเสียงสบถของนิชคุณยาวเป็นชุด ตามด้วยเสียงร้องเรียกชื่อตัวเค้า เจ้าหมียักษ์ และอีจุนโฮ พี่ใหญ่ของบ้านรีบลุกขึ้นจากเตียงทันที ‘ไอ้คุณมันเป็นบ้าอะไรแต่เช้าเนี่ย’

 

มินจุนเคขยี้ตาหลายที เค้าลูบผมตัวเองก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงและออกไปดูต้นตอของเสียง นิชคุณตัวเปล่าเปลือยครึ่งท่อนบนนั่งกอดใครสักคนที่นอนอยู่กับพื้น พร้อมกับเสียงร้องไห้ของเพื่อนตัวขาว

“เฮ้ย!!...เกิดไรขึ้นวะคุณ!!” มินจุนรีบปรี่มาดูทันที พี่ใหญ่แดกูเห็นคาบเลือดเต็มมือนิชคุณและเสื้อเปื้อนเลือดกดทับอยู่บนใบหน้าแทคยอน

 “ฮะ..ฮยอง..ฮยอง..ทะ..แทค..เลือดไหลไม่หยุดเลย” นิชคุณสะอื้นพูดไม่เป็นภาษา  เพื่อนตัวขาวตัวสั่น มือสั่น หายใจเหมือนคนหอบ

“บ้าชิบ!!..รอแปปนะ” มินจุนรีบวิ่งกลับไปที่ห้องนอนตัวเอง เค้ารีบปลุกหมียักษ์ที่นอนบนเตียงด้วยการตบแขนหมีหลายที จากนั้นก็วิ่งไปที่ตู้เย็นในห้อง เค้ารีบแคะก้อนน้ำแข็งออกจากบล็อกแช่แข็งใส่ผ้าขนหนูขนาดกลาง และกลับมาปลุกน้องหมีอีกครั้ง

“ไอ้หมีตื่น..ตื่นเดี๋ยวนี้!!...นี่ไม่ใช่เวลามานอนแล้วนะโว้ย!!” มินจุนสติแตกเค้าเอาผ้าห่อน้ำแข็งกดลงบนหน้ามักเน่ของบ้าน

“อื้อ....เย็น!!..ใครเล่นอะไรวะ!!” ชานชองยกมือปัดผ้าออกจากหน้า

“ลุก!!..ไอ้แทคมันจะตายแล้ว!!” มินจุนพูดเสียงดังลั่นห้องจนชานชองสะดุ้งเฮือก

“แทคฮยองเป็นอะไร!!...”  ชานชองเด้งตัวขึ้นจากที่นอนปัดผมออกจากหน้า มินจุนโยนผ้าห่อน้ำแข็งให้ชานชอง

“เอานี่ไปให้ไอ้คุณบอกมันว่าใช้ห้ามเลือด..ฮยองจะไปเอารถออก..นายไปปลุกโฮมาดูอูยอง...บ้าเอ้ย!!..เสร็จแล้วไปช่วยคุณพาแทคไปขึ้นรถ..เข้าใจไหม!!” มินจุนร่ายยาวเป็นชุดแทบจะมีสำเนียงถิ่นออกมาด้วยเลย

 "เกิดอะไรขึ้นคุณฮยอง...บ้าชิบ!!" ชานชองทำตามที่มินฮยองสั่งและรีบออกมาดูนิชคุณ

มินจุนเคไปหยิบกุญแจรถ เค้าสตาร์สรถและรีบมาช่วยนิชคุณและชานอุ้มแทคยอน ระหว่างทางนิชคุณยังคงห้ามเลือดที่จมูกคนหมดสติ คนที่ผิวขาวดูคล้ายว่าอาการจะแย่พอๆกัน เมื่อถึงโรงพยาบาลคนตัวใหญ่ก็ถูกส่งเข้าห้องไอซียู มินจุนพานิชคุณไปหาหมอ ดูเหมือนว่าเพื่อนเค้ามีอาการตกใจจนแพนิคและทำให้อาการหอบกำเริบ ชานชองยืนนิ่งอยู่หน้าห้องไอซียู

니가 짓밟고 떠난 심장이 아직도 뛰고 있어 그것도 너를 향해.
หัวใจที่เธอเหยียบย่ำและจากไปยังคงเต้นอยู่ เพื่อเธอ 잊으려고 아무리 노력해봐도 새로운 사람들을 아무리 만나봐도 계속 다시 또 다시 돌아서면 왜 니 생각만 나는지
ไม่ว่าจะพยายามลืมอย่างไร ไม่ว่าจะได้พบกับคนใหม่ ๆ แค่ไหน แต่เมื่อหันกลับมา ทำไมฉันจึงคิดแต่เรื่องเธอ

จุนโฮหยิบโทรศัทพ์ที่ตกอยู่กลางพื้นบ้านขึ้นมา เค้ากดรับโทรศัพท์ทันที

“ย่าห์แทค!!...นายจะให้ฉันรอนายอีกกี่ชม.ยะ!!” เบจจีนูน่าตวาดลั่นโทรศัพท์ เธอยืนรอเพื่อนมาเกือบ1ชม.แล้ว

“ขอโทษ..นะครับ..แทคฮยองไม่อยู่ครับ” จุนโอตอบกลับ

“ย่ะ!!..หมอนั่นลืมมือถือเหรอ..โอ้ย!!..ฉันจะติดต่อหมอนั่นยังไงเนี่ย!!” เบจจีนูน่าโวยวาย

“ลองโทรไปเบอร์นี้ดูนะครับXXXX-XXXX ลองถามเค้าดูว่าแทคฮยองรับโทรศัพท์ได้รึยัง” น้ำเสียงจุนโฮทำเอาเบจจีรู้สึกแปลกใจ

“เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า” เบจจีนูน่าถาม

“แทคฮยองอยู่โรงบาลครับ..เช้านี้เกิดเรื่องที่หอนิดหน่อย..นัดวันนี้..ผมคิดว่าคงต้องยกเลิกนะครับ” จุนโฮรู้ว่าแทคยอนนัดเพื่อนสนิทออกเดท และการที่เธอโทรมาโวยวายเรื่องที่แทคไม่ไปตามนัดก็ไม่ใช่ความผิดของเธอ

"หมอครับ..เพื่อนผมเป็นไงบ้างครับ" นิชคุณปรี่ตัวเข้าไปถามหมอเมื่อหมอเดินออกมาจากห้องไอซียู หลังจากที่เค้าไปพบหมอมาเรียบร้อยแล้ว

"ครับคนไข้ไม่ได้เป็นอะไรมาก สันจมูกราวนิดหน่อยแต่ไม่ได้แตก เลือดที่ไหลออกมาจากจมูกเกิดจากเส้นเลือดฝอยด้านในแตก บาดแผลด้านนอกลึกพอสมควรแต่หมอจัดการเย็บให้แล้ว ส่วนแผลอื่นไม่มีปัญหาอะไรครับ ซี่โครงไม่ร้าวไม่หัก อาจมีปัญหาเรื่องรอยช้ำที่จะตามมาในอนาคต หมออยากให้เค้าพักที่โรงบาลสัก2-3วันเพื่อดูอาการครับ หมอยิ้มให้นิชคุณเพื่อเป็นกำลังใจให้คนที่ดูซีดผิดปกติ

"เดี๋ยวหมอจะย้ายเค้าไปที่ห้องพักผู้ป่วยคุณก็สามารถเข้าไปเยี่ยมได้ " หมอพูดต่ออีก

"ขอบคุณครับหมอ"นิชคุณก้มโค้งตัวและจับมือหมออย่างรวดเร็ว

 

            หลังจากที่แทคยอนถูกพาเข้าห้องพักรับรองสำหรับvipที่นิชคุณเลือกไว้เรียบร้อยแล้ว เหล่ามินจุนกับชานชองก็ตกลงกันว่าจะถามสาเหตุจากนิชคุณ

            "หน้านายช้ำๆนะ...เกิดอะไรขึ้น " มินจุนยื่นมือมาจับคางนิชคุณให้เชิดขึ้น พวกเค้าเห็นรอยแดงช้ำบนหน้าคนผิวขาว

"ฮยองบอกให้ผมรับรักแทค..แล้วทำไมหมอนั่นถึงต้องสติแตกด้วย" นิชคุณค่อนแคระบรรดาคนที่แนะนำเค้า

"สติแตก..ทำไมมันถึงสติแตกล่ะ" มินจุนเลิกคิ้วมองเพื่อนอย่างสงสัย ชานชองมองใบหน้ารุ่นพี่อย่างต้องการคำตอบเช่นกัน

" ก็แค่จูบ" นิชคุณตอบด้วยถ้อยคำฉะฉานและไม่คิดว่าตัวเองจะผิด

"นายจูบเหรอ!!"มินจุนและชานชองตกใจจนตาแทบถลนออกจากเบ้า

"ไม่ได้จูบแบบนั้น!!..คุณก็แค่อยากให้แทครู้ว่า...คุณจริงใจนะ" เพื่อนผิวขาวใบหน้าแดงระเรื่อ รีบแก้ต่าง เพราะดูท่าคู่สนทนาจะคิดไปไกล

"แล้วแทคมันก็เลยตกใจแล้วต่อยนายใช่ไหม" มินจุนตอบพร้อมทำสีหน้าตลกๆ

"แล้วน้องด้งก็โผล่มาจากไหนไม่รู้..หมอนั่นต่อยแทคไม่ยั้งเลย!!" สีหน้านิชคุณเครียดขึ้นมากเมื่อเค้านึกถึงสีหน้าท่าทางอูยองตอนทำร้ายแทค

“เด็กนั่นโกรธที่เห็นแทคต่อยนายมั้ง..” มินจุนพูบจบก็ถอนหายใจยาวเหยียดออกทางจมูก

“แล้วอูยองล่ะครับ” ชานชองถาม

“ฮยองให้จุนโฮดูให้แล้ว...แต่จะตีกันไหมเนี่ย!!” มินจุนตอบคำถามชานชอง พร้อมคิดหนัก

 “เดี๋ยวฮยองกับชานต้องกลับบ้าน ถ้าหมอนั่นตื่นมา นายก็คุยกันอีกที่..คุยดีๆอย่าเข้าใกล้แทคมาก..หมอนั่นไม่หลงคารมเหมือนผู้หญิงที่ผ่านมาของนายนะ” มินจุนเตือน การนอนอยู่ห้องเดียวกันทำให้มินจุนเครู้จักนิสัยแทคยอนเป็นอย่างดี แทคชอบขีดเส้นกั้น และถ้าใครถะเล่อถะล่าเดินเข้าไปอาจตายไม่รู้ตัว

พวกเค้ามีอีก1ปัญหาที่ต้องแก้ จุนโฮโทรมาหาชานชองเพื่อขอคุยกับมินจุน

            “หมอนี่เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องน้ำ..มินฮยองมาดูเองเหอะ..ผมเบื่อแล้วนะ ถ้าหมอนี่ไม่ออกมาผมจะเข้าไปกระทืบมันซ้ำ!!” อีจุนโฮไม่ชอบขี้หน้าอูยองเท่าไหร่นัก อาจเป็นเพราะจุนโฮสนิทกับแทคยอนมาก เค้าจึงรู้สึกโกรธเมื่ออูยองทำร้ายแทค พี่ใหญ่กับหมีชานรีบตรงดิ่งกลับหอทันทีเพราะเค้ารู้ว่า อีจุนโฮเป็นพวกโมโหร้าย และไม่เคยยอมใคร คนที่ห้ามจุนโฮได้มีแค่ไอ้แมวยักษ์ที่นอนสลบอยู่บนเตียงที่โรงพยาบาลตรงหน้าพวกเค้า

            “หมี..นายมากับฮยอง..” มินจุนลากหมีชานที่ยืนหน้าเครียดอยู่ที่ปลายเตียงแทคยอน

            “ครับ” หมีชานยอมกลับแต่โดยดี

หลังจากบรรดาเพื่อนๆกลับไปแล้วไม่นานนัก อ๊กแทคยอนก็เริ่มรู้สึกตัว คนตัวใหญ่เริ่มขยับชิ้นส่วนของร่างกาย นิ้วมือของแทคยอนขยับไปมาช้าๆราวกับว่ามันหนักเสียเหลือเกิน

ดวงตาเรียวยาวหรี่ปรือ แสงสว่างลางๆแยงเข้ามาที่ดวงตาของเค้า จนแทคยอนต้องกระพริบตาหลายครั้งเพื่อไล่แสง และปรับสายตาให้สู้เเสงได้ เค้ารู้สึกถึงความเจ็บจิ๊ดบริเวณใบหน้าแต่ไม่รู้ว่าเค้าเจ็บตรงไหน

"เฮ้อ~"เสียงถอนหายใจยาวดังมาจากคนเจ็บที่นอนบนเตียง

"แทค..ตื่นแล้วเหรอ..เป็นไงบ้าง..ยังเจ็บอยู่รึเปล่า" ชายผิวขาวที่นั่งอยู่ที่ม้านั่งข้างเตียงแทคยอนถึงกับลุกพรวดขึ้นมายืน มือขาวยกขึ้นรวบรั้งมือหนาไว้แน่นพร้อมกับยิงคำถามที่ดูเหมือนคนฟังจะไม่เข้าใจ

"นายพูดอะไร.." แทคยอนพยายามเเกะมือตัวเองออกจากมือเพื่อนตัวขาวที่ล็อกแน่นราวคีมเหล็ก

"แทคคบกับคุณนะ" นิชคุณส่งสายตาเว้าวอน เค้าไม่รู้เหตุผลว่าทำไมเค้าต้องมาขอแทคคบด้วยซ้ำ

"คบกัน..เพื่ออะไร..”แทคยอนถามกลับ เค้ารู้สึกปวดหัวและเจ็บไปหมด คนตัวใหญ่ยกมือของตนขึ้นจับจมูก เค้าพบผ้าปิดแผลขนาดใหญ่ปกคลุมพื้นที่กลางใบหน้าของเค้า ‘อูยองซินะหมอนั่นคนเลือดขึ้นหน้า..ก็ไม่แปลกหรอก’ แทคยอนคิดในใจ เค้าสมควรแล้วที่จะถูกอูยองทำโทษเพราะเค้าพลั้งมือทำร้ายคนที่อูยองรัก

“ฉันชอบนาย..เราคบกันนะ” นิชคุณพลั้งปากออกไป

            “ นายชอบฉัน..นายมาชอบฉันตอนไหน ...2วันก่อน หลังจากเลิกกับแฟนนาย...หรือชอบฉันมานานแล้วคุณ..” แทคยอนแค่นจะหัวเราะออกมา

            “ฉัน....” นิชคุณอึ้งเมื่อได้ฟังคำถามเจ็บๆของแทคยอน เค้าไม่ได้ชอบแทคตอนนี้ แต่เค้าแค่ไม่อยากให้แทคคบกับคนอื่น เรื่องเมื่อเช้าตอนที่เค้าได้ยินว่าแทคจะออกเดท นิชคุณรู้สึกไม่ชอบใจ บางทีเค้าอาจจะชอบแทคก็ได้

"หึหึ...ตอบไม่ได้..นายไม่ได้ชอบฉันหรอกคุณ..ฉันรู้จักนิสัยนายดี" แทคยอนแยกเขี้ยว

“แทคแต่แทคชอบคุณนี่..คุณเชื่อว่าแทคทำให้คุณมีความสุขได้” นิชคุณพยายามหาทางรอดจากความเหงาลึกๆในใจ

            “นายจะบอกว่าฉันชอบนาย...แล้วตัวนายล่ะ” แทคยอนตอบอย่างเจ็บช้ำน้ำใจ

            “คุณรักแทคได้นะ..คุณเชื่อว่าคุณทำได้...ดูอย่างคนสมัยก่อนสิ...แต่งงานแบบไม่เคยเจอหน้าเจ้าสาวแต่สุดท้ายเค้าก็รักกันได้” นิชคุณพยายามแถจนสีข้างถลอก

            "ดูละครน้ำเน่ามากไปเหรอคุณ..ฝันกลางวันอะไรอยู่หรืออยากกลับไปแต่งเพลงรักโรแมนติกอีก" แทคยอนค่อนแคระ

            “ไม่แทค!!..คุณจะไม่ ทำให้แทครู้สึกแบบนั้นนะ..คุณจะทำให้แทคมีความสุข..คุณสัญญา” คนผิวขาวน้ำตาคลอเบ้าขึ้นมาง่ายๆ เค้าไม่รู้ว่าทำไมหัวใจของเค้ามันสั่นสะเทือนขนาดนี้

            “ออกไปซะคุณ..แทคอยากนอน” แทคยอนขยับตัวหันข้างหนีเพื่อนผิวขาว

            “ไม่..คุณจะคุกเข่าอยู่ตรงนี้จนกว่าแทคจะยอมคบคุณ” นิชคุณดันเก้าอี้ออก เค้าทิ้งตัวลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้นและยกมือขึ้นเหนือศีรษะ

            “เรื่องของนาย” แทคยอนตัดพ้อ ความเจ็บปวดกำลังกัดกินหัวใจเค้า ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ทำไมนายถึงลืมมันไป ทำไมนายถึงทำราวกับว่า มันไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น

            “อ่า..โอ้ย!!” นิชคุณยับตัวยุกยิกๆหลังจากนั่งคุกเข่ามาได้ครึ่งชม. ผิวหนังบางบริเวณหัวเข่าของเค้าเริ่มส่งเสียงประท้วง และกล้ามเนื้อและเส้นเอ็นต่างๆของเค้าก็เริ่มพร้อมใจกันก่อม็อบเล็กๆขึ้นแล้ว นิชคุณรู้สึกเจ็บเหมือนถูกเข็มนับเเสนเล่มทิ่มแทงขา

            “ลุกขึ้นแล้ว กลับไปซะคุณ” แทคยอนพูดขึ้นขณะที่ยังคงนอนอยู่ท่าเดิมไม่หันกลับมาคุยกับนิชคุณ

            “ไม่..แค่นี้เรื่องนิดเดียวเอง..เพื่อแทคคุณทำได้” นิชคุณยืนกราน

            “คุณ..นายทำเพื่อตัวเอง ..นายไม่ได้ทำเพื่อฉัน..นายคิดว่าฉันรักนายมาก..และจะไม่ทำให้นายเสียใจ...ไปขอความรักเด็กนั่นสิ..ฉันเชื่อว่าอูยองคงทุ่มเททั้งชีวิตเพื่อทำให้นายมีความสุขได้มากกว่าฉัน” แทคยอนค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นมานั่ง เค้าปรายตามองเพื่อนตัวขาวที่กำลังแสดงสีหน้าเจ็บปวดออกมาไม่น้อย จากการนั่งคุกเข่าเป็นเวลานาน

            “ไม่ได้..เป็นอูยองไม่ได้..คุณไม่รู้ว่าทำไม..คุณคิดแต่ว่า..ถ้าคุณจะรักผู้ชายได้ คนนั้นต้องเป็นนาย..แทค” นิชคุณตอบอย่างมั่นใจ

"นายจะคบฉันในฐานะอะไรคุณ...แฟนเหรอ...ผู้ชายคบกันนายรู้เหรอว่าเค้าทำอะไรกันบ้าง ผู้ชายคบกันสังคมมองพวกเค้ายังไง ฉันไม่คิดจะคบแบบปิดบังคนอื่น...ฉันจะเลือกคนที่เค้าพร้อมจะเดินไปข้างฉันแบบเปิดเผยพร้อมจะแก้ปัญหาและอุปสรรค์ไปพร้อมฉัน" แทคยอนตอบเสียงเครียด และมองลึกเข้าไปในดวงตาของคนตรงหน้า

"แล้วคุณต้องทำยังไงล่ะ..แบบคบออกสื่ออะไรแบบนี้ใช่ป่ะ...ก็ทำได้นะ..เดี๋ยวคุณโทรหาแม่ก่อน" พูดจบนิชคุณก็ต่อสายหาแม่บังเกิดเกล้าทันควัน

"แม่ครับ....คุณมีแฟนแล้ว...เดี๋ยวคุณส่งรูปให้แม่ดูนะครับ" นิชคุณพูดเสียงราบเรียบกับผู้เป็นแม่ พร้อมทั้งกดหารูปในแกลลอลี่มือถือส่งให้แม่เค้าดูในไลน์ท็อค คุณแม่ตอบกลับมาทันควันประหนึ่งนั่งเล่นมือถือทั้งวัน

"ส่งรูปผิดรึเปล่าจ๊ะคุณ...นี่มันรูปเพื่อนลูกนี่" ผู้เป็นแม่พูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นแต่แฝงไปด้วยควาผงะ

"ส่งไม่ผิดหรอกครับ..ผมเพิ่งขอแทคคบวันนี้แม่เอาใจช่วยคุณด้วยนะ...แทคเค้าไม่ยอมรับรักผม" นิชคุณพูดไปมองหน้าคนผิวเข้มที่จ้องหน้าเค้าแบบหน้าเครียด คิ้วขมวด

"ผู้ชายเหรอ..คุณ.!!.โอ้ยแม่จะเป็นลม...คุณเกิดอะไรขึ้นน่ะลูก..ทำไมอะไรทำไมอยู่ๆลูกถึง"แม่ของนิชคุณเริ่มพูดตะกุกตะกัก

"ไว้ผมจะพาเค้าไปพบแม่นะครับ..แม่ไม่ต้องกลัว..เค้าหล่อ..นิสัยดี..ทำอาหารเก่ง..และถูกสเป๊กแม่แน่นอน..ผมต้องวางสายแล้วนะครับแม่..อย่าลืมทานข้าวนะครับ" นิชคุณบอกลาแม่และวางสายโทรศัทพ์ทันที

"มีอะไรที่นายคิดว่าเป็นปัญหาอีกไหมแทค" นิชคุณจ้องหน้าแทคยอนกลับ

"ออกไปฉันอยากอยู่คนเดียว!!" แทคยอนพลิกตัวหนีนิชคุณ 'โอ๊ยพระเจ้า!!'

"นายเป็นอะไรอีก..ฉันเคลียร์ปัญหาที่ว่าได้แล้วนายยังไม่พอใจอะไรอีก" น้ำเสียงนิชคุณฉุนขึ้นจมูก

"ออกไป!!...อึก..ฮึก"แทคยอนตวาดเสียงดังพร้อมกับร้องไห้ออกมา

"แทค..นาย...ร้องไห้ทำไม..นายรักฉันไม่ใช่เหรอ..นี่คุณให้โอกาสแทคอยู่นะ" นิชคุณทำเสียงเล็กลงด้วยความเสียใจอย่างที่สุด

"ออกไปคุณ....ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย" แทคยอนสะอื้นตัวโยน น้ำตาและน้ำมูกทำให้แทคยอนเจ็บแผลมากขึ้น ทั้งที่เค้าไม่ควรจะขยับกล้ามเนื้อใบหน้าเยอะขนาดนี้หลังการเย็บแผลเลย

"งั้นพรุ่งนี้คุณมาได้ใช่ไหม..แทคจะยังรักคุณอยู่ใช่ไหม" นิชคุณถามอย่างไม่แน่ใจ

"ทำไมนายไม่ตอบรับรักเด็กนั่น..เค้ารักนายปกป้องนายได้" แทคยอนถามด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

"ฉันไม่รู้..ฉันแค่รู้สึกว่า..นายคล้ายใครบางคนที่ฉันรู้จัก ฉันคิดว่า..ตอนที่รู้ว่านายชอบฉัน ฉันดีใจนะ และตัวนายเองมีดีมากกว่าที่นายคิด..และตอนนี้ฉันเลือกแล้ว ฉันเลือกสิ่งที่คิดว่าดีที่สุดสำหรับฉัน..แทค...ให้โอกาสตัวเองและฉันหน่อย" นิชคุณกอดปลอบแทคยอนเบาๆจนคนร่างใหญ่เริ่มนิ่งลง

"พักผ่อนนะ..พรุ่งนี้คุณจะมาเยี่ยมใหม่...คนดีของคุณ" คนผิวขาวจูบลงบนต้นคอเพื่อนตัวใหญ่ก่อนจะเดินออกจากห้องพักผู้ป่วย

'ใครบางคนที่นายรู้จัก..นายแค่รู้สึก..หรือนายจะใช้ฉันเป็นตัวเเทนเค้า  ' แทคยอนรำพึงในใจ