ตอนที่ 9: สถานการณ์ตึงเครียด
อากาศยามเช้าในช่วงปลายเดือนมิถุนายน เริ่มร้อนขึ้นทีละนิด นิชคุณดิ้นกระดุ๊กๆกระดิ๊กภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับแฟนตัวโต เค้าได้รับอนุญาติให้นอนเตียงเดียวกันได้ นอนซบหลังได้แต่ห้ามทำอะไรมากกว่านั้น ไม่เช่นนั้นคนตัวใหญ่จะส่งแฟนคนใหม่แกะกล่องกลับไปนอนดูแลเด็กๆที่ห้องเดิม นิชคุณตัดพ้อในคราแรก แต่ก็ยอมตามน้ำเพราะเจ้าของห้องยืนกรานเสียงแข็ง นิชคุณตื่นขึ้นในเช้าวันจันทร์ เวลา7โมงเช้าพอดีเป๊ะ เค้ารีบอาบน้ำแต่งตัวและออกไปดูว่าวันนี้มินฮยองทำกับข้าวอะไรในเช้าวันนี้
“มินฮยองทำอะไรให้ทานครับวันนี้” เพื่อนตัวขาวเดินตามกลิ่นไปถึงห้องครัวและพบหนุ่มน้อยจางอูยองยืนหน้าสลอนอยู่กลางห้องครัว
“มินฮยองล่ะ...แล้วทำไมนาย...” รุ่นพี่ตัวขาวหันซ้ายแลขวาหาคนที่เค้าคาดหวังว่าจะเจอ
“เพราะเมื่อคืนผมไม่ได้จ่ายค่าอาหารให้แทคฮยอน” เด็กแก้มบวมตอบห้วนๆ
“เอ๊!!..ไม่ต้องจริงจังขนาดนั้นก็ได้นะ” นิชคุณยิ้มแหยงๆตบบ่าน้องแก้มบวมเบาๆ
“ว่าแต่นายทำอะไรกินเช้านี้ล่ะ...นายช่วยทำอาหารอ่อนๆให้แทคฮยองด้วยได้ไหม..” นิชคุณถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนทันทีที่มีชื่อคนรักเค้าโผล่มาในบทสนทนา อูยองถึงกับกัดฟันกรอดๆ
“ต๊อกมันดูกุ๊ก” อูยองปรายตามองสีหน้าแววตาที่แลจะดูมีความสุขมากๆของชายที่ยืนข้างกายเค้าตอนนี้อย่างน้อยใจ *ซุปที่ใส่ต๊อกและเกี๊ยวเกาหลี
“แฮ่...เมนูน่าอร่อยจัง....อ่าวแล้วนายจะทำไรให้แทคล่ะ..ขออาหารอ่อนแต่หนักๆนะ เมื่อคืนแทคฮยองกินข้าวน้อยมากเลย” นิชคุณร้องขอโดยไม่เฉลียวใจในท่าทีของจางอูยองสักนิด
“แทอุนต๊อกบกกี” อูยองพูดตอบกลับหน้าตาย แต่ในใจเค้าอิจฉาแทคฮยองมากที่ได้ครอบครองหัวใจฮยองของเค้าง่ายๆ ง่ายมากโดยที่ไม่ต้องแม้แต่จะสารภาพรักด้วยซ้ำ
นิชคุณย่นคิ้วหรี่ตาใช้ความคิดอยู่ชั่วขณะนึง เค้านึกชื่ออาหารเทียบกับเมนูอาหาร นิชคุณเป็นคนไทยที่ไปโตที่เมืองนอกและย้ายมาเกาหลีเพราะเรื่องงานสมัยเด็กๆ จากนั้นก็เทียวไปเทียวมาไทยกับเกาหลี จนกระทั่งตัดสินใจที่จะเลิกทำงานมาเรียนอย่างเดียวที่เกาหลี บางทีคำศัพท์หรือเมนูอะไรที่ไม่เคยกินไม่ค่อยได้กินก็จะนึกไม่ออกมองไม่เห็นภาพ
"อ่า ต๊อกเผ็ดเหรอ!! ด้งจะฆ่าพวกฮยองเหรอ" นิชคุณยกมือขึ้นแนบแก้มตัวเอง อ้าปากหวอพอๆกับปลากระโห่อ้าปาก
“เปล่า!!..เมนูนี้สำหรับแทคฮยอนครับ ฮยองไม่ต้องกลัว” เด็กแก้มป่องแสยะยิ้ม
“นายไม่พอใจที่ฮยองคบแทคใช่ไหม” นิชคุณหลี่ตาลง เค้าเริ่มรู้สึกตัวว่าอูยองยังไม่หายเคืองแทค
“เปล่า” อูยองยกไม้มือส่ายไปมาเป็นเชิงปฎิเสธ
“ถ้านายทำอะไรแทค..ครั้งต่อไปฮยองจะไม่ให้อภัยนายอีก” นิชคุณส่งสายตาแวววับจ้องดวงตาใสๆของจางอูยอง
“พวกฮยองเพิ่งคบกัน..ทำไมฮยองต้องปกป้องแทคฮยองขนาดนี้ด้วย..ฮยองไม่ได้ได้เป็นฝ่ายรักแทคฮยองด้วยซ้ำ ก่อนหน้านี้ฮยองก็ไม่ได้ชอบแทคฮยองนี่” จางอูยองถามสิ่งที่เค้าสงสัย รุ่นพี่สุดที่รักของเค้าข้ามขั้นตอนการพิจารณาดูใจก่อนจะตัดสินใจคบกันไปเป็นรักกันปานจะกลืนกินได้อย่างไรในเวลาไม่กี่ชม.
“ไม่ว่าใครจะเป็นฝ่ายรักก่อนสำหรับฮยองมันไม่สำคัญแต่มันสำคัญที่ฮยองเลือกแล้วว่าจะรักใครเท่านั้นเอง...และหลังจากนี้ฮยองก็จะไม่ให้แทคทิ้งฮยองไปง่ายๆเหมือนนัมด้วย” นิชคุณพูดเสียงเย็นประกอบใบหน้าเกรี้ยวกราด
“แล้วทำไมเป็นผมไม่ได้..ผมไม่ตรงสเป๊คฮยองเหรอ” จางอูยองถามซ้ำ
“เวลาที่อยู่กับแทคฮยองรู้สึกอบอุ่นหัวใจ เหมือนเราเคยมีช่วงเวลาดีๆด้วยกัน จะบอกว่าเคมีตรงกันก็ไม่น่าจะใช่ ไม่รู้สิ...อธิบายไม่ถูก...แค่ฮยองรู้สึกเหมือนเดจาวู..เหมือนมันเคยเกิดขึ้นมาก่อน” นิชคุณพยายามใช้ความคิด พยายามจะตอบคำถามที่ตัวเค้าเองก็ยังเรียบเรียงมันไม่ถูก
"พอเลย...ผมเข้าใจเเล้วล่ะ..ฮยองกลับเข้าห้องไปเถอะ" น้องแก้มบวมเบะหน้าเมื่อเค้าได้รับคำตอบที่สุดแสนจะทิ่มแทงใจ 'หึ..อบอุ่นหัวใจงั้นเหรอ'
นิชคุณกุมขมับตัวเอง เค้าเดินออกมาจากห้องครัว ตรงออกไปที่สวนหน้าบ้าน หันซ้ายแลขวาหยิบกระป๋องฝักบัวรดน้ำอันเล็กมาเติมน้ำและค่อยๆฉีดพ่นไปบนดอกไม้ทรงพุ่มจิ๋วที่วางเรียงรายกันบริเวณข้างลานจอดรถในบ้าน ชายตัวขาวหลับตาพริ้ม ตั้งสมาธิเพ่งมองเข้าไปในกล่องลิ้นชักในสมองของเค้า เค้าเอิ่มเปิดมันออกมา ภาพเดจาวูที่เค้าเห็นในความฝัน ภาพซ้อนเลือนลาง เด็กผู้ชายที่เค้าเห็นในคืนหิมะตก เสียงเพลงขับกล่อมดังก้องในหัวของเค้า เพลงเจ้าปัญหาที่ทำให้เค้าต้องจบอาชีพนักร้องที่กำลังไต่เต้าขึ้นไปคว้าดาว ภาพต่างๆดำมืดอีกครั้ง นิชคุณลืมตาขึ้นมา เค้ายกมือขึ้นขยี้หัวตาและเดินกลับเข้าไปในห้องนอน
"แทคนั่งรถไปมหาลัยกับคุณนะ วันนี้ไม่ขี่จักรยานไปได้ป่ะ" เสียงหวานใสของเจ้าคนตัวขาวดังข้างหูของคนหูกางที่ยังนอนซุกตัวภายใต้ผ้าห่มไม่ขยับเขยื้อน
"อืม..มีที่ว่างไหม..ไม่มีคงต้องเกาะล้อไปด้วย" คนภายใต้ผ้าห่มพูดงึมงำ แต่ดวงตายังคงหลับพริ้ม ปากก็ขยับตามสิ่งที่สมองตอบสนอง
"งั้นตื่นได้แล้วนะ อีก2ชม.จะไปกันแล้ว" คนผิวขาวหน้าตาสดใสกระดี้กระด๋าพยายามมุดตัวเข้าใต้ผ้าห่มผืนหนาของแทคยอน
"อีก2ชม.ค่อยมาปลุกละกัน" แทคยอนม้วนผ้าห่มพันตัวแน่น จนไม่เหลือเศษผ้าปิดบนตัวแฟนตัวขาว
"แทคพูดเหมือนจะไม่อาบน้ำงั้นแหละ" นิชคุณนิ่วหน้า นั่งแบะขามองก้อนผ้าห่มบนเตียง
"เน่า!!...ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้!!" แฟนตัวขาวกระตุกผ้าห่มอย่างแรง เค้ากางมือฟาดลงที่ต้นขาของชายบนเตียง
"โอ้ยเจ็บนะ!!..ไม่อาบวันนึงไม่ตายหรอกน่า!!" แทคยอนลุกขึ้นนั่งตัวตรง มือใหญ่หนายกขึ้นลูบต้นขาตัวเอง ใบหน้าคนโดนตีบูดเบี้ยว ขี้หนาวขมวดเป็นปม ขอบตาเรียวยาวหยีจนมองไม่เห็นดวงตากลมด้านใน
"แทค...อาบน้ำ..คุณอาบให้ก็ได้นะ..หรืออย่างน้อยสระผมอย่างเดียวก็ได้" คนผิวขาวไขว้มือตัวเองเข้าหากัน เค้าพยายามจะวิงวอน
"แทคหัวเหม็นเหรอ" คนตัวใหญ่ยกมือขึ้นจับผมตัวเองและเอามาดม
"กลิ่นน่ะนิดหน่อย..แต่หัวแทคมันเหนอะไปหมดเลยนะ" นิชคุณกลืนน้ำลายลงคอ สยดสยองกับคราบน้ำมันบนหัวชายคนรักที่เมื่อคืนเค้านอนซุกไซร้ด้วย
"ถ้าแทคไม่อาบน้ำ ไม่สระผมจะเลิกกับแทคไหม" คนผิวเข้มหยอดคำถามชวนหัวแต่เช้า คนผิวเข้มยิ้มหวานจนใบหน้าแต่งแต้มไปด้วยรอยตีนกา
"เป็นคำถามที่เหมือนดาบ2คมเลยนะ" นิชคุณเม้มปากแน่น กระพริบตาปริบๆ ไม่อยากจะให้คำตอบเลย
"เอ้างี้ละกัน ...คุนจะจับจูบ จับแทะจับเลีย จับกด เอาให้เหนอะมากกว่าแค่หัว ก็ให้มันรู้ไปว่าจะไม่อาบน้ำไม่สระผมน่ะ" นิชคุณแยกเขี้ยวขู่ฟ่อพร้อมจะกระโดดขึ้นคร่อมตัวแทคยอนโดยพลัน
แทคยอนตะเกียกตะกายลงจากเตียงนอนทันควันพร้อมทำหน้าตาตื่นเหมือนหมาโดนน้ำร้อนลวก แทคยอนเพ่งพินิจไปที่ร่างคนบนเตียงอย่างเอาเรื่อง
"รู้วิธีจับกดรึไง...ปากดีจังนะ.." แทคยอนแยกเขี้ยว
"ไม่รู้แต่อากู๋มี..." นิชคุณยิ้มแป้น แก้มเนียนใสขึ้นสีอมชมพูระเรื่อขึ้นมาเองเพราะดันนึกภาพตามคำพูดของชายคนรัก เมื่อคืนเค้าก็แอบเซิทหาข้อมูลเกี่ยวกับชายรักชาย แล้วก็ต้องช็อค ช็อคจนไม่อยากจะเดินออกจากห้องน้ำเลย "อย่าเสนอตัวให้แทคเพราะแทครักคุณมาก แทคไม่อยากให้มันเลยเถิด" นี่สินะคำเตือนของนาย แล้วใครจะเป็นฝ่ายรับล่ะ คุณหรือแทค คุณต้องต้องพยายามคุมเกมส์ไหม ถ้าแทคลุก อืม...แบบนี้ไม่ดีแน่'
"ไปอาบน้ำเถอะนะขอร้อง" นิชคุณเปลี่ยนใจมาขอร้องแทนที่จะบังคับ
"หยิบแว่นให้ทีสิ" แทคยอนขอแว่นตาจากนิชคุณ
"ทำไมนายไม่ทำเลสิคสักที มันดีกับชีวิตนายนะ มันจะสะดวกสบายขึ้นด้วย" คนผิวขาวหันรีหันขวางมองหาแว่นตาให้แฟนหนุ่ม
"แทคกลัวเจ็บ" แทคยอนรับแว่นตามาใส่มันเข้ากับหน้าตัวเองก่อนจะส่งยิ้มหวานๆให้คนตัวเล็กกว่า
"คิดอะไรอยู่... หูแดงเชียว " แทคยอนทักขึ้น
"เปล่า!!..ไปอาบน้ำสิ..ป่านนี้เด็กๆตื่นกันหมดแล้ว" นิชคุณยกมือของตนขึ้นปัดไปมาเลือดลมกำลังสูบฉีด แค่เห็นคนตรงหน้าถอดเสื้อออกโชว์ให้เห็นมัดกล้ามเนื้อสวยๆ ร่างกายที่ไร้ไขมัน บอดี้ที่ผู้ชายหลายคนปราถนาจะได้มาไว้ในร่างตัวเอง 'ช่วงนี้เป็นอะไรน่ะ ทำไมคุณถึงตอบสนองกับของพรรณนี้ด้วยฟะ ใช่ว่าจะไม่เคยเห็นแทคเปลือยสักหน่อย!! ' ชายผิวขาวกัดฟันบ่นงึมงำ เค้ารีบย่ำเท้าออกจากห้องนอนทันที
"คุณฮยองเป็นอะไรรึเปล่าครับ " ควาน ชานชองถามเมื่อเห็นรุ่นพี่ของเค้าพุ่งพรวดออกมาจากห้องนอนตัวเองและเดินวนไปวนมาอยู่หน้าประตูห้องนอนตัวเอง
"ปะ..เปล่า" นิชคุณตกใจการโผล่มาของน้องหมี เค้าละล่ำละลักตอบไม่ถูก
"แทคฮยองอยากเจอคุณฮยองล่ะ.." หมีควานพูดเสียงเรียบ
"นายรู้ได้ไงอะ" นิชคุณเลิกคิ้วแปลกใจ
"......" หมียักษ์หยิบมือถือตัวเองขึ้นมาโชว์หรา
"อ่อ!!...ขอบใจนะ" นิชคุนรีบกลับเข้าห้องตัวเองทันที เค้าเจอแทคยอนยืนตัวเปียก มีเพียงผ้าขนหนูพื้นเล็กพันรอบสะโพกออกมาจากห้องน้ำ เนื้อตัวมีหยดน้ำเม็ดเล็กใสเกาะไปทั่ว ชายผิวขาวรู้สึกรุ่มร้อนไปทั่วทั้งตัวโดยเฉพาะผิวหน้าเค้า เค้ารีบหลบสายตาและหันตัวเข้าหากำแพงห้อง
"คุณ..." คนตัวใหญ่เดินเข้ามาประชิดร่างคนตัวเล็กในระยะเผาขน
"หือ!!" นิชคุณก้มหน้างุดม้วนต้วนด้วยความขวยเขิน เสียงหัวใจเค้าเต้นแรงยังกับว่ามันจะระเบิดออกมา
"นาย..เปลี่ยนได้ไหม..แทคไม่ชอบทั้งกลิ่นยาสระผมแล้วก็สบู่ด้วย..มันทำแทคปวดหัว.." แทคยอนกระซิบข้างหูคนผิวขาวเบาๆ
"อ๊ะ!!..จริงอ่ะ คุณติดกลิ่นนี้เพราะนัมชอบน่ะ" แฟนตัวขาวโพลงออกมาพร้อมยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง เค้าพูดอะไรออกไปเนี่ย
แทคยอนกำมือแน่น เค้าหันหลังและตีจากออกมาจากแผ่นหลังของแฟนหนุ่มทันที
"แทค....คุณ..ไม่ได้ตั้งใจนะ...คือ..เพราะว่าแยกห้องกับโฮ ก็เห็นว่าของแทคก็ใกล้หมดแล้ว..คุณก็เลยเอามันกลับมาใช้น่ะ..คุณไม่ได้ใช้มา2-3วันแล้ว แต่วันนี้มันจำเป็นจริงๆนะ" นิชคุณรีบแก้ต่างทันที คนผิวขาวหันหลังกลับมาคว้าเอวคนตัวหนาไว้ได้ทัน
"งั้นวันนี้เราไปซื้อของใช้ด้วยกันนะ..เลือกกลิ่นที่แทคชอบเลย" นิชคุณซบหลังคนตัวใหญ่ที่นิ่งงันไม่ตอบสนอง
“แล้วกลิ่นที่นายชอบหล่ะ...นายลืมรสนิยมของตัวเองแล้วรึไง” แทคยอนดันตัวนิชคุณให้ออกห่างจากตัวเอง
ก๊อก ก๊อก!!
"คุณฮยอง แทคฮยองทานข้าวครับ" หมียักษ์เคาะประตูเรียกพี่ชายทั้ง2 ชายหนุ่ม2คนเดินออกจากห้องมาด้วยบรรยากาศมาคุ แทคยอนหน้าตึงสงบนิ่งผิดปกติ นิชคุณตาแดงระเรื่อใบหน้าบิดเบี้ยว
"พวกฮยองทะเลาะกันเหรอ" อีจุนโฮทักเสียงใสไร้ความกังวล เมื่อแทคยอนเลือกที่นั่งกินข้าวตรงกลางระหว่างหมีและจุนโฮ
"เปล่า" สีหน้าคนโดนถามสงบนิ่ง เค้าตักเกี๊ยวน้ำชิ้นโตเข้าปาก
"....." นิชคุณนั่งก้มหน้างุดอยู่ที่โต๊ะอาหารเพียงพักเดียว ก็ตัดสินใจลุกขึ้นเก็บข้าวของ
"เฮ้ยนายจะไปไหนคุณ...ไม่กินข้าวก่อนเหรอ" มินจุนร้องถามเมื่อเพื่อนตัวขาวคว้ากระเป๋าเป้ข้างตัวและลุกพรวดพราดออกจากบ้านไป ทิ้งเพื่อนร่วมวงและแทคยอนนั่งมองหน้ากันตาปริบๆ
"แกทำอะไรคุณวะแทค" มินจุนรีบถามเพื่อนตัวโตที่ยังคงนั่งนิ่งไม่ขยับเขยื้อน เค้าไม่แม้แต่แสดงอามรณ์ใดใดหรือมีท่าทีอยากตามตื้อเเฟนตัวเองด้วยซ้ำ
"แทคฮยองเกิดอะไรขึ้นอ่ะ" จุนโฮเขย่าตัวแทคยอนไปมา
"อุ๊บ!!..แค่ก!!" แทคยอนยกมือขึ้นป้องปากตัวเองได้ทัน เค้ารีบลุกขึ้นและวิ่งไปที่ห้องน้ำหลังบ้าน
"ไอ้เด็กบ้าคนป่วยกำลังกินข้าว แกไปเขย่าตัวมันทำไม!!" มินจุนฮยองลุกมาตบหัวจุนโฮเต็มแรง หมียักษ์รีบวิ่งไปตามพี่แมวยักษ์ไปโดยไม่สนใจพี่น้องร่วมบ้านตบตีกัน
นิชคุณเดินออกจากบ้าน เค้าเหลียวหลังกลับไปที่ประตูบ้านหลายต่อหลายครั้ง
"ไม่มีมาตาม..ไม่มีง้อกันสักนิด..นี่เหรอบอกว่ารักฉันมาก แค่น้ำหอมทำไมต้องโกรธกันขนาดนี้ด้วย นายไม่ฟังเหตุผลฉันเลย..ฉันไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย " นิชคุณยืนอยู่นอกรั้วบ้านอย่างเดียวดาย เค้าหวังจะให้แทคยอนตามมาง้อ 'ชิ!!..นายก็ไม่ต่างจากนัมหรอก..คำว่ารักของนาย..' นิชคุณกัดริมฝีปากตัวเองอย่างเจ็บใจ นิชคุณยังยืนรอ นานสองนาน ก่อนจะตัดสินใจเดินไปหาข้าวกินที่ร้านสะดวกซื้อแถวบ้าน
หว๋อ!!!!!!
เสียงไซเรนดังมาจากที่ไกลแสนไกล นิชคุณเอี่ยหูฟังจากใน7-11 เช้าขนาดนี้มีอุบัติเหตุด้วยเหรอ เสียงไซเรนดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ นิชคุณเริ่มใจไม่ดี เซ้นส์ของเค้าเริ่มทำงาน เค้ารีบวิ่งออกจาก7-11 เดินไปที่3แยกหน้าซอยบ้าน ไม่มีใคร ไม่มีอุบัติเหตุในซอยไหน เสียงหว๋อดังเข้ามาใกล้ รถพยาบาลวิ่งผ่านหน้าเค้าไป และไปหยุดหน้าบ้านเค้า
"เกิดอะไรขึ้น!!" เด็กหนุ่มผิวขาวรีบวิ่งกลับไปบ้านตัวเอง เค้าพบเจ้าหน้าที่พยาบาลลากเตียงลากลงจากรถ นิชคุณรีบขอเข้าไปด้วย เจ้าหน้าที่พยาบาลกำลังทำอะไรสักอย่างอยู่ดูเหมือนการปั้มหัวใจ
นิชคุณมองไปรอบบ้านเค้าเห็นจุนโฮร้องไห้และหมีชานกอดปลอบจุนโฮไว้แน่น มินจุนพยายามปลอบจุนโฮ และน้องยองยืนนิ่งไม่ไหวติง
"เกิด...อะไรขึ้นครับ" นิชคุณค่อยๆย่างขาที่อ่อนยวบของตัวเองเข้าไปหาเจ้าหน้าที่พยาบาล
" หัวใจหยุดเต้น..แต่เรายังไม่รู้สาเหตุบริเวณใบหน้า และคอเค้าแดงมาก มีผื่นขึ้นตามตัวนิดหน่อย.ดูเหมือนแพ้อะไรสักอย่าง.ต้องรีบพาเค้าไปโรงบาล" เจ้าหน้ายกร่างแทคยอนขึ้นเตียงและรีบลากออกจากบ้านมาขึ้นรถพยาบาล
"แพ้อะไรสักอย่างรึครับ...ไม่ใช่อาหารแน่..แล้วถ้าเป็นจำพวกน้ำหอมนี่จะรุนแรงมากไหมครับ" นิชคุณกัดเล็บตัวเองเสียงสั่น น้ำตาคลอเบ้า
"คุณใจเย็นน่ะ...มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับน้ำหอมหรอก..ปกติแทคไม่ใช้สักหน่อย" มินจุนเพิ่งสังเกตุเห็นเพื่อนตัวขาว เค้ารีบวิ่งเข้าไปกอดนิชคุณทันที
"มินฮยอง..แทคแพ้น้ำหอมรึเปล่า..ตั้งแต่คุณคบกับนัม..แทคไม่เข้าใกล้คุณเลย..ตั้งแต่คุณเลิกกับนัมคุณก็ไม่ได้ใช้น้ำหอมที่นัมซื้อให้ คุณขอยืมจุนโฮใช้มาตลอด..พอย้ายห้องคุณก็เอาชุดอาบน้ำที่มีกลับมาใช้..แทคบอกว่าแทคไม่ชอบ...แทคบอกว่ากลิ่นมันทำให้แทคปวดหัว...แทคแพ้น้ำหอมที่คุณใช้แน่เลย.." เพื่อนตัวขาวรำพันออกมาไม่หยุด
"แทคเกือบจะตายแล้ว..ปกติแทคแพ้น้ำหอมด้วยเหรอ..อึก..คุณไม่รู้...คะเค้า" เพื่อนตัวขาวพร่ำออกมาทั้งน้ำตา และเริ่มหายใจติดขัด
"ใจเย็นคุณเรายังไม่รู้สาเหตุ..ถ้านายคิดว่าแทคแพ้น้ำหอม..นายไปอาบน้ำซะ...เดี๋ยวฮยองจะเรียกพนักงานทำความสะอาดมาจัดการเรื่องกลิ่นในห้องนาย...แบบนี้โอเคนะ..แบบนี้นายจะได้สบายใจ" มินจุนโอบหลังเพื่อน เค้าพยายามปลอบประโลมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน และพยายามใช้เหตุผลให้มากที่สุด มินจุนรีบไปนิชคุณไปนั่งเค้ารีบไปที่กล่องปฐมพยาบาลเอายาพ่นกลับมาให้เพื่อนตัวขาว
"ฮยองกะแทคน่ะซกมก..หมอนั่นอาจแค่จมูกไวเวลาเจอกลิ่นสะอาด อากาศบริสุทธ์น่ะ..นายก็รู้ฮยองตัวเหม็น...ถ้าแทคมันจะตายเรื่องกลิ่นก็คงตายไปนานแล้ว..หมอนั่นอาจจะไม่ชินกลิ่นเลยไม่สบายตัว..เชื่อฮยองสิ" มินจุนลูบหัวนิชคุณที่ยังสะอื้นตัวโยน
"ชานพาโฮไปโรงบาลก่อนนะ..อูยองนายไปคอยดูแลเด็กๆหน่อยฮยองขอร้อง" เด็ก3คนพยักหน้าหงึกๆรีบวิ่งออกจากบ้าน
"เอาหล่ะ..เดี๋ยวนายไปเก็บพวกเครื่องใช้ของนายไปทิ้ง..แล้วเอาแชมพูฮยองไปใช้ก่อน..จดของใช้ของแทคมา จำกลิ่นให้ได้แล้วเดี๋ยวกลับจากโรงบาลเราไปช็อปของใช้กัน" มินจุนดูสงบเค้าไม่กระโตกกระตาก เค้าดูเป็นผู้ใหญ่ที่เข้มแข็งและปกป้องน้องๆยามเกิดปัญหาได้
"คุณอยากไปโรงพยาบาลตอนนี้.." นิชคุณซบหน้าลงกับไหล่รุ่นพี่
"แทคอยู่กะหมอแล้ว..นายใจเย็นๆทำสิ่งที่สำคัญก่อน" มินจุนพยายามเตือนสตินิชคุณ
"คุณไปอาบน้ำแปปนึงนะ...ฮยองรอคุณก่อนนะ" นิชคุณจับมือรุ่นพี่แน่น
"เออ..ฉันจะรอหน้าห้องน้ำเลย" มินจุนนั่งรอนิชคุณอาบน้ำ เค้าเองก็วิตกกับเรื่องที่เกิดขึ้น เค้าคิดว่าเป็นไปได้เรื่องน้ำหอม เค้ารู้สึกคุ้นๆว่าเคยได้ยินแทคบ่นเรื่องกลิ่นตัวนิชคุณ
ณ โรงพยาบาลกลางกรุงโซล
ณ โรงพยาบาลกลางกรุงโซล
"เจอกันอีกครั้งแล้วนะครับแทคยอนชี คราวนี้เป็นอะไรมาครับเนี่ย" หมอชเวชีวอนตีหน้าเครียด เค้าจำแฟ้มประวัติเล่นนี้ได้ เค้าแปะดาวสีแดงสวยๆไว้3ดวง ปิดทับรอยคราบเลือดกำเดาของเจ้าของแฟ้ม
"คนไข้อยู่ไหน" ชเวชีวอนถามพยาบาลคนสวยที่ถือประวัติมาให้เค้า
"ยังอยู่ไอซียูค่ะ..หมอจะรับเคสไหมคะ" พยาบาลสาวถาม
"ไอซียูอีกแล้ว...ช่วงนี้นายดวงตกรึไงนะ" ชเวชีวอนรีบวิ่งไปทางห้องไอซียูทันทีหลังจากเปิดหน้ากระดาษและอ่านบัณทึกการรักษาคร่าวๆจากแผนกอีอาร์
"หมอชเว" ควาน ชานชองลุกขึ้นก้มตัว90องศาโดยอัตโนมัติ ชเวชีวอนหันซ้ายแลขวาเค้าแปลกใจที่ไม่เห็นแฟนหน้าสวยที่มักจะอยู่ติดหนึบกับคนไข้เค้าราวกับแมลงวันกับแผ่นกาวดักแมลง
"หาอะไรอยู่ครับ" จุนโฮพูดด้วยเสียงสะอื้น หมียักษ์ต้องเข้ามากอดจุนโฮไว้ จุนโฮเอาแต่โทษตัวเองว่าเค้าเป็นคนทำให้เรื่องแย่แบบนี้ เด้กหนุ่มผิวขาวร่างอวบหน้าแดง มือสั่น ดวงยาหยีบวม จากการร้องไห้อย่างหนักตลอดทั้งเช้า
"ใจเย็นจุนฮยอง..เรายังไม่รู้สาเหตุนะ" หมียักษ์กระชับใบหน้าของจุนโฮเข้ากับแผ่นอกเค้า
"แฟนเค้าล่ะ...ผู้ชายสวยๆ" ชเวชีวอนถาม
"แกสนใจอะไรอยู่วะ!!" จางอูยองเดินย่ำเท้าเข้ามากระชากคอเสื้อคนตัวสูงกว่า
"อย่า!!อูยอง" นิชคุณรีบวิ่งเข้ามาห้าม
"นายอย่าอาละวาทใส่ทุกคนเพราะเรื่องฮยองสิ.." นิชคุณจ้องหน้าเด็กแก้มบวมจนอูยองยอมลดมือลง
"คุณเปลี่ยนกลิ่นน้ำหอม" ชเวชีวอนยื่นหน้าเข้าไปใกล้ซอกคอนิชคุณ เค้าทำจมูกฟุดฟิดๆ
"แก!!.." อูยองจะกระโดดเข้าใส่หมอชเวอีกครั้ง แต่มินจุนล็อกคอน้องได้ทัน เค้ารีบออกแรงลากน้องชายแก้มบวมให้ไปนั่งที่เก้าอี้ข้างประตูห้องไอซียู
"คุณใช้กลิ่นเด็กๆเหมือนแฟนคุณเลย.กลิ่นแป้งผสมกลิ่นน้ำนมข้าว...แต่ผมชอบกลิ่นเดิมของคุณมากกว่า...กลิ่นเหมือนเด็กคนนั้น" หมอชเวชี้ไปที่จุนโฮ
น้ำตาหยดใหญ่ทะลักออกจากดวงตาคู่งาม ชายผิวขาวกัดริมฝีปากตัวเองจนเลือดซึม ดวงตากลมใสค่อยๆแดงขึ้น
".....ผมไม่รู้ว่าแทคแพ้น้ำหอมที่ผมใช้ก่อนหน้านี้ ทั้งที่เราสนิทกัน หมอนั่นตีตัวออกห่างไปเพราะอะไรผมไม่เคยใส่ใจเลย ผมไม่เคยคิดเลยว่าสาเหตุมาจากอะไร ผมคิดถึงแต่เรื่องของตัวเอง" นิชคุณตัดพ้อตัวเองทั้งน้ำตา
ชเวชีวอนแค่กะแซวคู่รักหวานแหววเล่นๆเค้าไม่คิดว่าเค้าดันไปสะกิดปากแผลคนหน้าสวยเข้า
"อาการแพ้..ไม่ทำให้เกิดอาการช็อคขนาดนี้หรอกครับ..อาจมีสาเหตุอื่นร่วมด้วย....คุณใจเย็นก่อนนะครับตะกี้ผมแค่แซวคุณเล่นๆ" ชเวชีวอนรีบยกหลักการแพทย์มาปลอบใจหนุ่มหน้าสวยตรงหน้า ชีวอนเดาว่านิชคุณคงร้องไห้มาตั้งแต่เกิดเรื่องและอาจเพิ่งทำใจได้แล้วเค้าก็มาแซะแผลเล่นแบบไม่รู้ตัวชเวชีวอนคิดอย่างเศร้าใจ
"แทคจะเป็นอะไรไหมครับคุณหมอ" นิชคุณเริ่มมีอาการเหมือนคนเป็นโรคแพนิค
"คุณ..ผมว่าคุณมากกว่าที่จะเป็นอะไร" ชเวชีวอนกดเพจเจอร์เรียกบุรุษพยาบาล
"พาไปERก่อน คนไข้แพนิคเพื่อนเค้านอนอยู่ICUแจ้งหมอด้วย เรียกจิตแพทย์หรือนักจิตบำบัตไปเพื่อด้วย" ชเวชีวอนส่งนิชคุณไปERคนผิวขาวเกือบเป็นลมและนั่นเป็นสาเหตุที่นิชคุณไม่มีแรงต่อต้าน
"ญาติครับผมขอคนนึงไปเป็นเพื่อนเค้า" ชเวชีวอนร้องบอกกลุ่มเด็กนักศึกษาที่นั่งหน้าเศร้าเรียงเป็นแถว
"ผมไปเองครับ..ชานดูแลด้งด้วยนะ..ด้งนายอย่าก่อเรื่อง..พวกเรามีเรื่องเครียดมากพออยู่แล้ว" ฮยองฝากฝังหมียักษ์และกำกับจางอูยองให้มีสติมากกว่านี้
"ครับ" เด็กทั้ง2ตอบ
"ทานข้าวกันรึยังครับ..เดี๋ยวหมอฝากพยาบาลซื้อข้าวมาให้ดีไหม" ชเวชีวอนมองเด็กๆอย่างสงสาร
"ทานมาบ้างนิดหน่อยแล้วครับ..ขอบคุณคุณหมอที่เป็นห่วง..แต่ผมห่วงแทคฮยองมากกว่า"หมียักษ์ตอบพร้อมสีหน้าเครียดกว่าใครในกลุ่ม
"พวกคุณอายุเท่าไหร่แล้ว...พวกคุณดูเด็กมากๆไม่ได้อยู่กับพ่อแม่เหรอ" ชเวชีวอนชวนคุยเพื่อลดความตึงเครียด
"พวกฮยองอายุ22เท่ากัน ส่วนอูฮยอง21,20,19" มักเน่ชี้หน้าบอกอายุทุกคน
"เดี๋ยวนะ!!..ผมเข้าใจว่าคุณอายุมากสุดนะเนี่ย"ชเวชีวอนเก็บอาการตกใจไว้ไม่อยู่จนเรียกได้ว่าเสียมารยาท
"ไม่เป็นครับผมชินแล้ว" หมียักษ์ตอบอย่างไร้อารมณ์
"จิตวิทยาของนายใช้ไม่ได้ผลหรอก" อูยองแยกเขี้ยวใส่หมอชเวชีวอน
"ใจเย็นเด็กน้อย..ผ่อนคลายลงหน่อย" หมอชเวพูดจบก็เดินหายเข้าไปในห้องตรงหน้า
"จุนฮยองนอนไหม..ซบไหล่ผมก็ได้..ถึงมันจะไม่ดีเท่าไหล่แทคฮยองก็เหอะ" ชานชองยกมือขึ้นจับใบหน้าจุนโฮให้โน้มมาซบไหล่เค้า
ชเวชีวอนสงสัยในกริยาท่าทางของกลุ่มเด็กๆ 'เด็กพวกนี้หลงรักกันเองเหรอ..เกย์ยกกลุ่มเลยหรือแค่สับสนทางเพศในวัยรุ่น' หน้าตาดีอนาคตไกล แถมแต่ละคนฐานะดีทั้งนั้น เค้ารู้จักนิชคุณ..หนุ่มหน้าสวยเคยสร้างประวัติศาตร์สั่นสะเทือนวงการไอดอลและทำค่ายเพลงต้นสังกัดตัวเองเกือบล้มละลาย
ชเวชีวอนมีสายสืบเยอะแยะไปหมดและตัวเค้าเองก็เคยติดท็อปวันของมหาลัยเดียวกันกับเด็กพวกนี้จะเรียกว่าพี่แก่10ปีก็ได้
เวลากว่า2ชม.ผ่านไป เจ้าหน้าที่พาแทคยอนออกจากห้องไอซียู หมอชเวเข้าไปพูดคุยกับหมอที่เพิ่งออกจากห้องไอซียู เค้ากันเด็กๆออกไป
เวลากว่า2ชม.ผ่านไป เจ้าหน้าที่พาแทคยอนออกจากห้องไอซียู หมอชเวเข้าไปพูดคุยกับหมอที่เพิ่งออกจากห้องไอซียู เค้ากันเด็กๆออกไป
"หมออยากคุยกับผู้ปกครองเค้า.." หมอชเวถามมักเน่ที่ดูฐานอารมณ์มั่นคงที่สุด
"ไม่มีครับ.." ควานชานชองลุกขึ้นยืนและพูดเสียงเบากับหมอชเว
"คุณหมอคุยกับผมได้โดยตรง..ผมรู้เรื่องนั้นแล้ว..แต่ผมไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้" สีหน้ามักเน่ยังคงนิ่งไร้อารมณ์ราวรูปปั้นแกะสลัก
"เรื่องอะไร" หมอชเวไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังถูกหลอกถามรึเปล่า
"แทคฮยองเหลือปอดข้างเดียวใช่ไหมครับ” ชานชองตอบ
"ถ้างั้นควานชีคงบอกผมได้สินะครับ" หมอชเวตีหน้าเครียดแต่ก็พยายามซ่อนมันไว้ภายใต้รอยยิ้มหวานๆ
"เชิญที่ห้องผมครับ" ชเวชีวอนออกปากเชิญเด็กหมี
"เราไม่จำเป็นต้องคุยกันนานมั้งครับ..เอาเป็นว่า..ที่ผ่านมาสุขภาพแทคฮยองปกติดีตอนบริจาคปอด และเค้าก็ยังใช้ชีวิตได้ดีมาจนถึงวันนี้..ส่วนอาการวันนี้ผมรอฟังผลจากหมอครับ" หมียักษ์ยังคงไม่ปริปาก
"เรื่องสำคัญถึงชีวิตคุณยังดื้อรั้นรึครับ" ชเว ซีวอนขมวดคิ้ว รอยยิ้มของเค้าหายไป
"ถ้าเกิดอะไรขึ้น..เรื่องนั้นก็จะตายไปพร้อมกับเค้านั่นคือคำสัตย์ของผมครับ" ควานชานชองพูดตัดพ้อหมอชเว เค้าจะไม่หลุดพูดอะไรไปมากกว่านี้
"โอเค!!" ชเวชีวอนถอนหายใจเฮือกใหญ่
"งั้นอีกสักพักผมจะกลับคุยกับคุณอีกครั้งควานชี" หมอชเวเอาแฟ้มแทคยอนตีหัวตัวเองก่อนเดินจากไป
'ต้องไปค้นประวัติเอง หรือจริงๆเป็นเรื่องไม่ควรยุ่ง เอาไงดีวะ ไว้เจ้าตัวตื่นลองถามดูก็ได้วะ'
ชเวชีวอนเบ้ปาก
"หมอพาไปห้องพักฟื้นแล้วนะแต่ยังไม่ให้เข้าเยี่ยมอาจต้องรอสัก2วัน" ควานชานชองตัดสินใจโกหกทุกคน เค้าตามไปคุยกับหมอชเว เพื่อความสบายใจของแทคฮยอง อำนาจการตัดสินใจอยู่กับเค้าเมื่อชานชองคว้าเอาเอกสารบางอย่างมาจากบ้านและเปิดให้หมอชเวดู
"ครับ..ตกลงตามนี้" ชเว ชีวอนเจี๊ยมเจี๋ยมทันทีที่เห็นเอกสาร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น