ข้อตกลงรักระหว่างเรา7 (แทคคุณ)

ตอนที่7 แฟนใหม่

 

 

“หมออนุญาตให้กลับบ้านได้แล้ว ฮยองคืนนี้ไปหาอะไรทานกันนะครับ...ร้านที่คุณไปประจำนะครับ” นิชคุณโทรหามินจุนให้นัดน้องๆออกมากินข้าวนอกบ้านฉลองแทคยอนออกจากโรงบาลได้แล้ว อูยองทำทำท่าอิดออดไม่อยากมา แต่นิชคุณสั่งมินฮยองไปว่าต้องมาทุกคนใครมาไม่ ถีบหัวออกนอกบ้านไม่มีข้อยกเว้น

      “เล่นซะแพงเลยนะ..นายเลี้ยงรึเปล่าล่ะ” มินจุนถามกลับ     

      “ผมเลี้ยงทุกคนยกเว้นแทค...ด้งต้องเป็นคนจ่ายค่าอาหารมื้อนี้ให้แทค” นิชคุณทำเสียงขึ้นจมูก เจ้าเด็กน้อยนั่นไม่แม้แต่จะโผล่หัวมาขอโทษแทคยอนสักคำ           

       “นายนี่นะ...เออ..ยองจ่ายส่วนของด้งเอง..ตามนี้ล่ะกัน..เย็นนี้เจอกัน..แต่งหล่อใช่มะ” มินจุนพูดจบก็หันมองหน้าเด็กน้อยแก้มบวมป่องที่ทำหน้านิ่วไม่สบอารมณ์ใส่มินจุน     

       “นายได้ยินแล้วนะ....ดีแค่ไหนแล้วที่ไม่ต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลด้วย..อย่าทำตัวเป็นเด็กไม่มีความรับผิดชอบล่ะ 4โมงเย็นแต่งตัวให้ดีเจอกันห้องนั่งเล่น” มินจุนขยี้หัวเด็กน้อยที่ดูจะกระฟัดกระเฟียดมากกกว่าเดิม

  “เดี๋ยวฮยองบอกหมีกับโฮเอง นายจะไปทำธุระอะไรก็ไปทำแต่อย่าเบี้ยว..นายก็รู้เวลาคุณโกรธเป็นยังไง” มินจุนพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องนอนตัวเอง เค้าย้ายตัวเองไปนอนเก็บของ เสียสละห้องใหญ่ให้บรรดาเด็กๆ แต่ความจริงแล้วคือกลิ่นตัวเค้าแรงเกินกว่าที่เด็กๆจะทนได้ แต่เจ้าเด็กท็อปเพื่อนเค้ากลับไม่สะทกสะท้านอะไรเพราะมีความซกมกพอๆกับเค้า นิชคุณต้องเตรียมรับศึกหนักแน่ เจ้าแมวยักษ์นั้นแสนจะไม่มีสมบัติผู้ดี
 

“แทคแต่งตัวแบบนี้แล้วดูดีจัง” นิชคุณยิ้มหวานพลางจัดปกคอเสื้อให้คนร่างใหญ่

 

“แต่ถ้าจะให้ดีกว่านี้นะ...โกนหนวดเถอะ...เดี๋ยวคุณโกนให้” คนผิวขาวพูดพลางหยิบอุปกรณ์โกนหนวดขึ้นมาโชว์หรา นิชคุณฉีกยิ้มโชว์ฟันขาววิ๊ง

 
 “ปล่อยในไว้งี้แหละ..” คนตัวโตตอบพลางเมินหน้าหนี

“แต่งสูทหล่อขนาดนี้...แต่ดูหน้าตาสิ..เถื่อนอย่างโจรเลย...จะไปกินข้าวหรือจะเตรียมไปปล้นเค้า” นิชคุณแฮวเสียงแหลม 

“ขอเป็นโจรสักระยะเถอะ ” แทคยอนตอบ

“โกนเถอะนะ..เดี๋ยวเค้าไม่ให้เข้าร้าน” คนผิวขาวยังไม่ยอมรามือ

"ลืมไปว่าไปกับลูกคุณหนูนี่ อืม...เดี๋ยวอาบน้ำแล้วโกนเองที่บ้าน"แทคยอนตอบด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ เค้าหงุดหงิดที่หมอชเวหอบถุงยาป้ายปากมาให้เค้าถุงใหญ่ มีทั้งเป็นแบบตลับเนื้อครีมและแบบลิปสติก มันน่าฆ่าไอ้คนตัวขาวตรงหน้าเค้าไหม หมอชเวยิ้มแปล้แล้นเข้ามาตรวจอาการป่วยของเค้าครั้งสุดท้ายอย่างอารมณ์ดี

“แต่งหล่อเสร็จแล้วจะกลับไปอาบน้ำที่บ้านเนี่ยนะ...งั้นคุณอาบให้ไหม” นิชคุณยกยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่เจ้าแมว

“เฮอะ...ฝันเหรอ...ตื่นเหอะ” คนตัวโตแควะกลับ

 คนผิวเข้มล้วงมือลงในถุงกระดาษผ้ากำมะหยี่สีแดงดำนุ่มมือ เค้าหยิบตลับครีมทาปากขึ้นมาพลิกซ้ายพลิกขวา

 
“แทคจะใช้เหรอ..เดี๋ยวคุณทาให้นะ” นิชคุณเสนอตัว ยื่นมือขวาไปคว้าตลับครีมจากมือแทคยอน แต่แทคยอนชักมือหลบได้ทัน

“แทคจะดูวันหมดอายุ” แทคยอนยิ้มร้ายๆใส่นิชคุณกลับ

 

“ดูวันหมดอายุทำไมล่ะ..หมอชเวเช็ควันหมดอายุมาให้แล้ว...อีกตั้ง2ปี” นิชคุณตอบอย่างไม่เอ่ะใจในคำพูดของชายตรงหน้าเค้า

“หึ...แทคคงได้ใช้มันปีหน้า..หรือมันอาจหมดอายุก่อนที่แทคจะได้ใช้” คนตัวโตยัดถุงยากลับใส่มือคนผิวขาว 

 “แทคจะคืนยาให้คุณทำไมล่ะ..หรือแทคจะให้คุณเป็นฝ่ายเก็บไว้ใช้” นิชคณยิ้มร้ายๆใส่แทคยอน ดวงตาใสๆแวววับไปด้วยความสุขที่เปี่ยมล้น

“หาคำตอบมาไม่ได้ ไม่ได้จูบ ไม่ได้จับมือ ไม่ได้สกินชิพ จำได้ไหม...ดูท่าแล้วหมดอายุก่อนได้ใช้แน่” แทคยอนฉีกยิ้มหวานใส่คนผิวขาว

 
 “อ๋า..เอาจริงน่ะ...” นิชคุณเต้นเป็นเจ้าเข้า

          
            “เสียใจด้วยไอหื่น ที่บ้านแทคสอนมาให้รักตัวสงวนตัว” แทคยอนเริ่มจัดเสื้อผ้าตัวเองให้เข้าที่เข้าทางปล่อยคนผิวขาวเดินกลับไปนั่งเบะปากอยู่บนเตียงนอน

“คุณถือของให้..แทคเพิ่งหายเจ็บ..มาเร็ว” นิชคุณดึงข้าวของแทคยอนออกจากมือคนตัวใหญ่

“ขอบใจ..แต่อย่าหวังได้อะไรตอบแทนนะ” แทคยอนดักทางนิชคุณ 

“หึ...คนขี้เหนียว..ขี้งก...นิสัยไม่ดี” คนผิวขาวแลบลิ้นใส่แทคยอนพร้อมกับสะบัดหน้าใส่ เค้าเดินนำหน้าคนตัวใหญ่ออกจากห้องพัก และเดินไปเปิดประตูรถให้แทคยอนก่อน นิชคุณเป็นสารถีขับรถพาแทคกลับมาบ้าน
 

      “คนอื่นล่ะ” แทคยอนถามนิชคุณ

“ออกไปจองโต๊ะกันก่อนแล้ว..แทคต้องอาบน้ำนี่...ไม่ต้องรีบก็ได้นะ..” นิชคุณเริ่มเอาของๆแทคไปเก็บตามชั้นวางของ ระหว่างนั้นเค้าก็ลงไปนอนรอแทคยอนบนเตียงนอนจนเผลอหลับ

แทคยอนจ้องมองใบหน้าขาวๆของคนบนเตียงนอน เค้ายกนิ้วมือขึ้นไล้ผิวเนื้อเนียนๆของนิชคุณเบาๆ นิ้วมือเรียวยาวละผมหน้าที่ปกปิดเปลือกตาคู่งามออก เส้นขนตายาวๆขยับยุกยิกไปมาช้าๆ

  
“เฮ้..คุณไม่ไปกินข้าวแล้วหรือไง”แทคยอนสะกิดตัวนิชคุณเบาๆ

“อืม..ไปสิ..อาบน้ำเสร็จเร็วจัง” คนผิวขาวค่อยๆลุกขึ้นนั่งทำหน้าเหมือนเด็กเพิ่งตื่นนอน
 

“อ๋าทำอะไรน่ะแทค” นิชคุณสะดุ้งโหยง อยู่ๆตัวเค้าก็ลอยขึ้นกลางอากาศ คนผิวขาวตกใจที่อยู่ๆแทคยอนก็อุ้มเค้าขึ้นจากเตียงนอน

      “ถ้าคุณดิ้น..คุณจะทำให้แทคเจ็บ..ดังนั้นอยู่นิ่งๆแล้วเอามือเกะกะๆของนายกอดคอแทคไว้” แทคยอนกระชับคนตัวขาวในอ้อมกอดแน่นขึ้นเพื่อไม่ให้นิชคุณร่วงลงพื้น คนผิวเข้มวางตัวนิชคุณลงบนเบาะรถข้างคนขับ

     “นอนซะ..ถึงร้านแล้วจะปลุก” แทคยอนยิ้มอบอุ่นให้คนผิวขาว      

  
     “แต่แทคเพิ่งออกจากโรงพยาบาลนะ..คุณขับให้ดีกว่า” นิชคุณอยากจะเถียงแต่เสียงโทรศัพท์ดังแทรกบทสนทนาขึ้นมาก่อน และแทคยอนแว๊ปไปนั่งฝั่งคนขับเรียบร้อยแล้ว เพื่อนๆของเค้าโทรมาตาม ส่วนแทคยอนก็ดูจะอารมณ์ดีที่ได้ขับรถ 

“แทคนอนนิ่งๆบนเตียงมานานมาก..ส่วนนายคุณเทียวไปเทียวมา..หาเวลาพักผ่อนบ้างก็ดีนะ ไม่ต้องเสียสละเพื่อแฟนขนาดนั้นก็ได้ แทคไม่อยากเอาเปรียบคุณ” แทคยอนพูดหน้าตาย

       “ไม่ลำบากซักหน่อย..คุณอยากเจอแทคทุกวันแค่นั้นเอง” นิชคุณทำปากหยู่ แต่สีหน้าเค้าดูหมองเหมือนคนพักผ่อนไม่พอจริงๆ ขอบตาคนผิวขาวดูคล้ำลง

“นอนซะเด็กน้อย..แทคขับรถเก่งน่ะ...ไว้ใจได้” แทคยอนขยี้ผมสีอ่อนของคนที่นั่งข้างๆเบาๆ 

“คุณไม่ใช่เด็กน้อย  คุณอายุเยอะกว่าแทคนะ..ชิ!!” นิชคุณปรือตาหลับลง เค้าเอียงหัวซบลงกับหมอนที่แทคยอนเตรียมไว้ให้

 

แทคยอนและนิชคุณมาถึงร้านอาหารที่พวกเค้านัดกับเด็กๆไว้ วันนี้เด็กจองพื้นพี่ด้านในของภัตตาคารเพื่อต้องการความเป็นส่วนตัว แต่ก็ไม่พ้นหูพ้นตาจากหญิงสาวสวยคนนึง เธอเดินเข้าร้านอาหารมาพร้อมกับสุภาพบุรุษวัยกลางคน อายุราวๆ30ปีกว่าๆ ซึ่งก็แก่กว่าเธอหลายปี หญิงสาวเลือกโต๊ะนั่งห่างจากกลุ่มเด็กผู้ชายจากมหาลัยเดียวกับเธอ เธอรู้ว่าเธอต้องเจอใครบางคนในกลุ่มนั้นแน่ๆ เพราะโต๊ะนั้นยังว่างราวกับรอแขกที่ยังมาไม่ถึง

      “อันนยองฮาเซโยนิชคุณชี..วันนี้จะเลือกนั่งโต๊ะไหนดีคะ” หญิงสาวสวยในชุดราตรีสีน้ำเงินเข้มคลิบทองเปิดอกนิดๆ กระโปรงสั้นเสมอเข่าเสนอหน้าเข้ามารับแขกอย่างรวดเร็ว

  
“ไม่ต้องพิธีรีตองขนาดนั้นก็ได้มั้งครับคุณหนู..เด็กๆผมจองโต๊ะกันไว้แล้วครับ..เห็นว่า..อ๊ะตรงนั้นครับ” นิชคุณสอดส่ายสายตามองไปรอบๆห้องอาหารสุดหรู เค้าเจอเข้ากับหัวสีแดงๆของอีจุนโฮ

  
 “อ่า..นึกว่าวันนี้จะนั่งโต๊ะแยกเดี่ยวเหมือนเคย..งั้นเชิญด้านในเลยค่ะ...แต่วันนี้อากาศไม่ค่อยดีเท่าไหร่..คุงคุงอยากเปลี่ยนไปใช้ห้องVIP แทนไหมคะ” คุณหนูเจ้าของภัตตาคารอาหารเพื่อนเก่าของนิชคุณกล่าวด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีพลางปรายตาไปที่โต๊ะอาหารด้านหลังของโต๊ะที่กลุ่มเด็กๆนั่ง เธอเจอเข้ากับสุภาพสตรีคุ้นตา แหมอะไรจะบังเอิญขนาดนี้

 
“ทำไม” นิชคุณปรายตามองตามแต่เค้าไม่เห็นอะไรที่เพื่อนเค้าต้องการสื่อสักอย่าง
 

“ทำไมคุงคุงต้องมาที่นี่วันนี้ด้วยนะ..” โบยองคุณหนูแห่งภัตราคารหรูกล่าวอย่างหัวเสีย 

“อะไรอีก..เธออยากคุยอะไรเดี๋ยวลากโต๊ะไปคุยด้วยกันก็ได้นะ..แฟนคุณหิวจะเป็นลมแล้ว” นิชคุณกระชับมือของแทคยอนแน่น จนคนผิวเข้มตกใจที่ถูกดึงมือไปจับ

“ไหนแฟนเธอ” โบยองหันซ้ายแลขวา เค้าไม่เห็นผู้หญิงสักคนนอกจากผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ผิวสีเข้ม ใส่สูทน้ำเงินคลิบดำ มีผ้าพันคอไหมพรมสีแดงเนื้อหนาพันจากคอขึ้นมาปิดถึงสันจมูก และดวงตาเรียวเล็กสีดำกำลังก้มมองมาที่โบยอง

 

“นี่แฟนใหม่แกะกล่องของคุณน่ะ” นิชคุณยิ้มหวานให้เพื่อนพร้อมยกมือตัวเองที่สอดประสานนิ้วมือแทคยอนขึ้นมาโชว์หราให้เพื่อนซี้ดู

      “เฮ้ย!!” โบยองอุทานเสียงดัง และถึงกับสำลักน้ำลายตัวเอง เค้ามองหน้าเพื่อนอย่างไม่เชื่อสายตา

“ไม่ต้องเฮ้ย...แฟนคุณหิวแล้ว...เมื่อไหร่เธอจะปล่อยฉันไปสักทีวะโบ” นิชคุณแยกเขี้ยวใส่เพื่อน

“เดี๋ยวสิ..จะไม่แนะนำกันก่อนเลยเหรอ” โบยองขยับตัวขวางหน้าเพื่อนซี้ตัวขาวที่สูงชะรูดจนเธอต้องแหงนหน้าคุยด้วย

“นี่แทคยอน..เด็กคณะวิเทศ..ท็อปวันมหาลัย..เธอไม่ต้องกลัวเรื่องเกาะกิน” นิชคุณแนะนำแทคยอนให้เพื่อนรู้จัก

“ท็อปวันมหาลัยนายเหรอ..อ๊ะ..แทคเหรอ!” โบยองตาค้างรอบ2ในช่วงเวลาเพียงไม่กี่วินาที

“ครับนูน่า..สายตาไม่ดีเหมือนเดิมนะครับ” แทคยอนก้มตัวทำความเคารพรุ่นพี่ตัวเอง

      “ย๊า!! ก็นายเล่นปิดหน้าขนาดนี้ใครจะจำได้ห๊ะ..เออดีเลยเป็นแฟนกันแล้วใช่มะ..งั้นไปนั่งโต๊ะเลย” โบยองจูงมือนิชคุณอย่างถือวิสาสะ แทคยอนถึงกับแยกเขี้ยวใส่คนผิวขาวที่ทำหน้าเหรอหราไม่ต่างกัน
       “มื้อนี้ฉันเลี้ยง...รุ่นน้องมารวมตัวกันทั้งที” โบยองนูน่าเริงร่า คุณหนูโบยองส่งนิชุณและแทคยอนเข้าไปนั่งที่ๆ มินจุนจองไว้ให้ ก่อนจะเดินมาหยุดยืนข้างเด็กน้อยมักเน่ที่นั่งริมสุดของโต๊ะฝั่งตรงข้ามกับนิชคุณ ซอโบยองย่างเท้ามาหยุดยืนข้างควาน ชานชอง เธอก้มตัวลงกระซิบข้างหูหมียักษ์

 “ฉันอยากเซอร์ไพร์จัดเค้กชิ้นใหญ่ให้คู่รักสุดพิเศษ ผ้าม่านด้านหลังนายจะไหม้ไหม” โบยองถามหมียักษ์ ดวงตาเธอจับจ้องอยู่ที่หญิงสาวที่นั่งทานข้าวอยู่ด้านหลังผ้าม่านพื้นบาง 

“ถ้าเค้กพี่ไม่ได้มีเทียนพรรษาปักมาด้วย ความร้อนคงไม่ทำให้ผ้าม่านไหม้หรอกครับ” ควานชานชองกระซิบตอบ

 “แต่ถ้าพี่อยากเซอร์ไพร์พวกแอนตี้แฟน...งานนี้พี่อาจจะต้องปิดปรับปรุงร้านยาว” ชานชองยิ้มร้ายๆกลับมาที่โบยอง
อีจุนโฮนั่งกัดฟันดูชานชองกระซิบกระซากกับเจ้าของภัตตาคารสุดสวย รูปร่างเธอผอมเพรียว แถมหน้าสวยราวกับนางฟ้าลงมาโปรด สวยชนิดที่คุณฮยองยังชิดซ้าย จุนโฮมองอย่างเคืองๆ

“ใช่สิ..ฉันมันไม่สวยนี่”จุนโฮบ่นพึมพำงึมงำ เค้าล่ะอยากร้องไห้ออกมาเสียจริง

นิชคุณจูงมือแทคยอนเข้าไปนั่งด้านในของโต๊ะ ในพื้นที่ที่อุ่นที่สุด แต่ก็ยังไม่อุ่นพอจะทำให้เจ้าแมวยักษ์หายปวดจมูก อากาศเย็นๆบาดลึกเข้าไปถึงชั้นใต้ผิวหนังบริเวณจมูกของเค้า แทคยอนกระชับผ้าพันคอขึ้นปิดจมูกด้วยความทรมาน

         
            “แทคปวดจมูกเหรอ”นิชคุณถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย

 “..........” คนผิวเข้มยกผ้าขึ้นปิดหน้าตัวเองทั้งหมด

“เราไปที่อื่นก็ได้นะ...กลับบ้านไหม” นิชคุณกระซิบกระซากกับแทคยอนในขณะที่เพื่อนร่วมบ้านนั่งทานอาหารและดื่มด่ำไปกับบรรยากาศดีๆเสียงเพลงเพราะๆจากเปียโนสีดำตัวใหญ่ยักษ์ที่ตั้งอยู่ที่ระเบียงชั้น2ที่ยื่นออกมา แสงเทียนจากโครมไฟระย้าสะท้อนวิบวับไปกับเม็ดคริสตันที่ประดับตกแต่งไปทั่วตัวอาคาร
            
“ไม่เป็นไร” แทคยอนตอบเสียงลอดฟัน ตอนนี้เค้าอยากหาอะไรอุ่นๆรองท้อง และกินยาเข้านอนมากๆเลย แทคยอนไม่อยากขัดความสุขของเด็กๆในบ้านและแฟนหนุ่มของเค้าเพียงเพราะเค้าปวดหัวจะระเบิด

 “งั้นเดี๋ยวคุณสั่งอาหารให้นะ..เอาอะไรที่กินง่ายๆแบบที่หมอสั่งละกัน” นิชคุณเรียกบริกรเค้าสั่งดับเบิ้ลรีซอตโต้ไข่ที่แทคยอนชอบกิน

นิชคุณถอดเสื้อสูทตัวนอกของตัวเองออกเค้าเอามันมาคลุมทับบนหัวแทคยอนก่อนจะรวบร่างคนร่างใหญ่เข้ามากอดเพื่อแบ่งความร้อนจากร่างกายตัวเองให้ เป็นความผิดเค้าเองที่เลือกมากินข้าวที่ร้านนี้ในวันนี้ นิชคุณเรียกโบยองมาคุยที่โต๊ะด้วยความรู้สึกผิดหวัง

          “ทำไมวันนี้แอร์ร้านเธอถึงเย็นนัก ฮีตเตอร์เจ๊งทำไมไม่ซ่อม..” คนผิวขาวกล่าวหาเพื่อนอย่างเหลืออดในขณะที่มือเค้ายังคงกอดคนร่างใหญ่ที่ถูกปกคลุมด้วยผ้าจนมิดชิด

 “ก็ใครใช้ให้นายพาแฟนขี้หนาวมาร้านวันนี้ยะ..ถ้านายบอกล่วงหน้าชั้นจะเตรียมฮีลเตอร์ต้มไก่ให้เลย” โบยองพูดเสียงดังจนแขกโต๊ะข้างๆหันมามอง รวมทั้งหญิงสาวที่พยายามขยับเก้าอี้เข้ามานั่งติดหลังมินจุนเค
              
“แฟนใหม่คุณเหรอ..ใครน่ะ..ชิเห็นหน้าไม่ชัดสักคน..ไอ้ผ้าม่านบ้าๆนี่เกะกะชะมัด” หญิงสาวในชุดราตรีสีเพลิงบ่นพึมพำ

“เป็นอะไรไปครับนัมจู..ทำไมต้องนั่งไกลจากโต๊ะขนาดนั้นด้วย..โอป้าไม่กัดหรอกนะ” บุรุษวัยกลางคนยิ้มบางๆให้ด้วยความสงสัยแต่แววตาเค้าไม่ได้อบอุ่นสอดคล้องไปกับอากับกิริยา

 “เปล่าค่ะโอป้า..วันนี้อากาศค่อนข้างเย็น..พอดีตรงนี้มันอุ่นน่ะค่ะ” นัมจูพยายามกลบเกลื่อน เธอแค่อยากเห็นหน้าแฟนเก่าเธอ และแฟนใหม่ของแฟนเก่าเธอ

 “ควานอ่ะ..คุงคุงว่าโบล่ะ...ควานต้องรับผิดชอบนะ” โบยองหันมาทำเสียงเล็กเสียงน้อยกับควานชานชองที่กำลังกินสเต๊กปลาทอด ราดซอสคาเวียร์

             “ครับๆ” หมียักษ์ทำหน้ามึน รีบยัดชิ้นปลาทอดเข้าปากอย่างไม่ค่อยสนใจบทสนทนาจากโบยอง

ป๊อก!!

           “ โอ้ยอ่า” หมียักษ์ทิ้งส้อมในมือลงบนจานตรงหน้า หมียักษ์ยกมือมาจับหัวแทน

 “แกไม่สนใจฉันเหรอไอ้หมี มื้อนี้อยากกินฟรีหรืออยากจ่ายเงินเองฮะ.”โบยองแยกเขี้ยว ขึ้นเสียงใส่หมียักษ์ 

“ถ้าโบนูน่าไม่เลี้ยง...ผมก็จ่ายเองอยู่ดี..อ่อไม่ใช่สิ...มื้อนี้ถ้าโบไม่เลี้ยงคนที่จ่ายเงินให้ผมเค้าก็ต้องจ่ายให้ผมอยู่ดี” ควานชานชองฉีกยิ้มให้อีกจุนโฮที่เอาแต่นั่งก้มหน้างุดๆกินอาหารตรงหน้าไม่สนใจใคร

 “ใครจ่ายอาหารให้แกมีหวังจนไปทั้งชาติ” โบยองหันมองตามสายตาหมียักษ์ไปหยุดอยู่ที่อีจุนโฮ

“โฮะ!!..เด็กฝึกค่ายXJเหรอ...ว้าวฉันชอบเสียงเธอจังพ่อหนุ่ม..เธอชื่ออะไรนะ” โบยองเปลี่ยนท่าทีทันควัน เธอหันตัวกลับมามองเด็กหนุ่มร่างอวบหัวแดงสไตส์ไอดอลเกาหลีเป๊ะ

 “....”จุนโฮเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวสุดสวยเจ้าของภัตตาคารอย่างงงๆ

 “เธอจำฉันไม่ได้เหรอ...ไม่แปลกนะ..ฉันก็จำหน้าเธอไม่ได้เหมือนกัน555” โบยองพูดเองเออเอง หัวเราะเอง

      
       “ผีบ้าเข้าสิงรึไงวะ..เธอเป็นเจ้าของร้าน เธอจะมายืนเม้าส์แตกค้ำหัวลูกค้าอีกนานไหม” นิชคุณสบถใส่โบยอง 

 “ผีบ้ายังไม่เข้าตอนนี้หรอกแต่อีกสักเดี๋ยวจะเข้า” โบยองลอบมองไปที่สาวสวยในชุดราตรสีเพลิง

 “คุงคุงอย่าเพิ่งกลับนะ..นูน่ามีเซอร์ไพร์จ่ะ” โบยองเดินมาตบไหล่แทคกับคุณเบาๆ เธอเดินรัดเลาะไปตามทางเดินจนถึงเคาเตอร์บาร์ หญิงสาวกระดิกนิ้วเรียกบริกรให้ขยับหน้าเข้ามาใกล้ๆเธอ เธอกระซิบข้างหูลูกน้องของตัวเองและเดินหายเข้าไปด้านในของห้องครัว

  “โฮนายไม่รู้จักโบยองนูน่าเหรอ” อูยองพูดหลังจากเงียบมานาน

 “ไม่ ” จุนโฮยังคงอามรณ์เสีย

 “เค้าเป็นลูกสาวประธานบริษัทนายอ่ะ” อูยองตอบ

 “ลูกสาวแล้วไง..คิดว่าฉันแคร์เหรอ” จุนโฮงึมงำเสียงสูง

 “จุนฮยองหัวเสียเรื่องอะไร”หมียักษ์ถาม

 “แล้วทำไมนายต้องไปอี๊อ๊อกะเธอด้วยล่ะ” จุนโฮตวาดใสหน้าหมียักษ์ ควานชานชองนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ อันที่จริงก็นิ่งไปทั้งโต๊ะรวมทั้งแทคยอนด้วย

 “บ้าเอ๊ย!!..ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น” อีจุนโฮพูดจบก็ลุกพรวดพราดออกจากเก้าอี้ไปทางห้องน้ำ
            
“.....นายควรตามไปนะ” มินจุนยกไหล่ขึ้นสูงพรางมองหน้าหมียักษ์

 “อย่างน้อยก็ควรคุยกันให้เข้าใจ” อูยองเสริมทับ

 “พวกนายไม่ใช่เด็กแล้ว” อูยองพูดจบก็หันหน้าหนีไปทางกระจก

นิชคุณมองอูยองอย่างเศร้าๆ แทคยอนนั่งก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด มินจุนฮยองรั้งคออูยองเข้ามากอด

“เอาน่า..นายก็เก่งที่ผ่านมันมาได้นะเพราะนายโตแล้วไง”

เสียงเพลงเวดดิ้งจากเปียโนเหนือหัวดังขึ้นแผ่วๆ ไปทั่วๆร้าน ลูกค้าทุกคนต่างหันรีหันขวา เค้กปอนด์มหึมาค่อยๆถูกยกออกมาจากด้านของครัวหลัก

         
“เนื่องจากวันนี้ดิฉันมีความสุขเป็นพิเศษเพราะรุ่นน้องของดิฉันพาแฟนเค้ามาเปิดตัวที่นี่..ดิฉันจึงจัดเค้กเซอร์ไพร์ให้ทั้งคู่ รวมทั้งอยากให้แขกผู้มีเกียรติได้ลิ้มรสเค้กสุดแสนอร่อยจากพ่อครัวชื่อดังที่ดิฉันเพิ่งซื้อตัวมาด้วย ลองทานกันคนละชิ้นนะคะ“ โบยองเดินออกมายืนข้างขนมเค้กที่ถูกตกแต่งขึ้นมาอย่างสวยงามและกล่าวพอเป็นพิธี

        
            “อะไรน่ะ” นิชคุณทำหน้าเหว๋อ 

เหล่าบริกรเลื่อนโต๊ะขนมเค้กมาจรดโต๊ะอาหารของเหล่าหนุ่มๆ ม่านทุกผื้นถูกเปิดออก เพื่อให้แขกทุกท่านได้เป็นสักขีพยานความรักของแทคยอนและนิชคุณ

  “ตัดเค้กสิ” โบยองส่งมีดให้นิชคุณที่ลุกขึ้นมายืนมองหน้ารุ่นพี่เค้าอย่างสับสน

 “แค่จับมือกันแล้วตัดเค้กเอง” โบยองกระเส้าเย้าแหย่รุ่นน้อง

               “โบนูน่าเนี่ยตลอดเลยนะ” นิชคุณคว้ามือแทคมาประคองไว้ มือสั่นๆของเจ้าแมวเย็นเฉียบ นิชคุณยิ้มหวานให้แทคยอน เค้ายกมือแทคขึ้นมาประกบที่ริมฝีปาก เค้าเป่าลมร้อนๆใส่มือแทคยอนเบาๆหลายครั้งก่อนจะให้แทคยอนจับมีดไว้ให้มั่นก่อนจะบรรจงตัดเค้ก 

 “อิจฉาเหรอนัมจู” ชายวัยกลางคนพูดขึ้นเมื่อเห็นท่าทีไม่พอใจของคู่เดทของเค้า

 “อิจฉาอะไรหรือคะ” หญิงสาวในชุดราตรีสีเพลิง นั่งตัวแข็งเธอกำช้อนในมือแน่น

 “แฟนเก่าเธอไม่ใช่เหรอ” ชายวัยกลางคนกล่าวต่อ พร้อมยกไวน์ขึ้นจิบ เค้ากำลังสนุกกับท่าทีของเด็กสาวที่นั่งตรงหน้าเค้า เค้าสามารถเอาเรื่องนี้ไปเขียนข่าวได้ แต่เค้าจะไม่ทำ

 “โอป้ารู้เหรอคะ” นัมจูตาโต เธอทำช้อนตกจากมือจนได้ยินเสียงเคร้ง!!ตามมา 

 “หนุ่มหล่อสาวสวยไปที่ไหนใครก็รู้จัก..ต่อให้เธอพลางตัว..ยังไงคนวงในเค้าก็รู้” ชายหนุ่มพูดติดขำ เค้าทำราวกับว่านัมจูเด็กเกินไปในวงการที่เธออยู่ ถึงแม้เธอจะพยายามวางตัวสูงมากเท่าไหร่ ใครๆก็ยิ่งขุดเรื่องของเธอมากขึ้น

 “ให้โอป้าเตือนไหม...ที่นักข่าวไม่กล้าแตะเธอไม่ใช่เพราะต้นสังกัดเธอออกหน้ารับแทน...แต่เพราะบรรดานักข่าวเค้ากลัวหมาน้อยของเธอคนนั้นตะหาก..เธอบอกว่าเธอเบื่อที่แฟนเธอเป็นคนดีเกินไป   เธอแค่ยังไม่รู้จักตัวตนของเค้า...ดีแล้วที่เธอเลิกกับเค้าก่อนที่เค้าจะรู้จักตัวตนจริงของเธอ.” ชายหนุ่มวัยกลางคนค่อยๆขยับมือมาลูบหลังมือเด็กสาวเบาๆ
             
 “ถ้าเรื่องเธอรักสนุกแดงขึ้นมา...บางทีเธออาจ...” สายตาชายวัยกลางคนสว่างวาบ เมื่อบริกรยกเค้กมาเสริฟที่โต๊ะเค้า2ชิ้น

  “บางทีอะไรคะโอป้า” นัมจูเลิกคิ้วมองคู่เธอสูงวัยตรงหน้า
 

                 “บางทีเธออาจต้องทำให้โอป้าพอใจก่อนแล้วเราค่อยมาคุยเรื่องนี้กันเหมือนที่เธอยื่นข้อเสนอไว้” ชายหนุ่มชักมือกลับพร้อมกลับไปสนใจกับเค้กชื้นโตตรงหน้า เค้าส่งเค้กสีเขียวเหลือบทองแดงส่งให้นัมจู

 “ทานเยอะๆหน่อยสิ..คืนนี้เรายังมีเรื่องต้องคุยกันอีกเยอะ” หนุ่มนักข่าวตักเค้กเข้าปาก พลางมองไปที่คนข้างกายชายหนุ่มผิวขาว เค้าเพ่งพินิจคนที่อยู่ภายใต้ชุดสูทของนิชคุณดูยังไงก็ไม่ใช่ผู้หญิง แต่เรื่องนี้เอาไปทำข่าวไม่ได้ เค้าก็บอกนัมจูไม่ได้ เค้าไม่อยากตกเป็น1ในจำเลยปากเอกในวงการ เค้าไม่อยากจบอาชีพตัวเองด้วยการไม่ยุ่งกับพวกผู้มีอิทธิพล พูดง่ายๆคือเค้าไม่อยากยุ่งกับพวกลูกคนรวยที่มีประวัติกัดไม่เลือกหน้า

 “แทคกินเค้กสักคำไหม” นิชคุณตักเนื้อครีมเค้กส่งให้ชายในอ้อมกอดตัวเอง คนข้างกายเค้าคลอนหัวไปมา

 “กลับได้ไหม” แทคยอนพูดเสียลอดฟัน ผ่านผ้าพันคอเนื้อหนานุ่ม เค้ากัดฟันตัวเองแน่น ใบหน้าแทคยอนยับย่น

 “แต่แทคยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ” นิชคุณคะยั้นคะยอแฟนหนุ่มของตน

 “แทคปวดจมูก” แทคยอนยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเอง เค้าหิวแต่ก็ปวดหัวเกินกว่าจะทนได้

 “งั้นห่อกลับบ้านนะ” นิชคุณรีบร้องเรียกบริกร

 “พวกนายกินกันไปก่อนเลยนะ ฮยองขอโทษ ฮยองจะพาแทคไปโรงบาลอีกทีนึง” นิชคุณบอกกับพวกเด็กๆ จุนโฮและควานชานชองเดินกลับมานั่งที่โต๊ะหลังจากหายเข้าไปที่ห้องน้ำได้ไม่นาน

 “ไปเถอะแทค” นิชคุณและชานชองลุกขึ้นจากโต๊ะพร้อมกัน เค้าช่วยกันพยุงร่างใหญ่ของเจ้าแมวยักษ์ออกทางหลังร้านเพราะมันสะดวกและถึงลานจอดรถเร็วกว่า โบยองให้คำแนะนำ เธอเดินไปส่งรุ่นน้องทั้ง2ก่อนจะเดินกลับเข้ามาในร้าน โดยมีสายตาสาวราตรีเพลิงพยายามจดจ้องไปที่บุคคลที่เดินกลางกลุ่ม วันนี้เธอได้ยินชื่อแทคยอน2-3ครั้งจากปากนิชคุณ ดูเหมือนแทคยอนจะป่วย เธอไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่นัก เพราะรู้ว่า2คนนี้เคยสนิทกันมาก่อน แต่วันนี้เป็นวันเปิดตัวแฟนใหม่นิชคุณ ทำไมเธอถึงไม่เห็นใครเลย อาจเป็นเพราะแฟนนายตัวเล็กและเด็กนายตัวใหญ่จนบังเธอมิดสินะ

นัมจูยิ้มเหยาะกับตัวเองเธอ เธอหัวเราะคนเดียวเบาๆ ‘สุดท้ายนายก็ไม่ต่างจากเดิม เห็นคนอื่นสำคัญกว่าแฟนเสมอ...และผู้หญิงก็จะทิ้งนายอีก..สุดท้ายนายก็ต้องกลับมาหาฉันคุณ..ฉันแค่ให้บทเรียนว่านายควรปฎิบัติกับฉันให้ดีกว่านี้’

           
           “แสยะยิ้มน่ากลัวเชียว”หนุ่มนักข่าวมองเด็กสาวอย่างครุ่นคิด เธอจะดังไปได้อีกสักเท่าไหร่หากเธอทำตัวแบบนี้ อายุเธอยังน้อย เธอไม่ควรออกนอกหลู่นอกทางเร็วขนาดนี้ บางเวลาเค้าก็อยากได้เธอเป็นแฟน แต่ความรักกับหน้าที่มันต่างกัน เค้าโตพอที่จะแยกมันออกจากกันได้แล้ว

 “เปล่าค่ะโอป้าเราไปกันดีกว่า..เค้กนี่นัมไม่รับละกัน”นัมจูลุกขึ้นและเดินตัวปลิวออกไป นักข่าวหนุ่มหยิบการ์ดแพตตินั่มส่งให้บริกร