ตอนที่2 : ความลับแตก
เมื่อตะวันสายโด่งเด็กๆในบ้านต่างแยกย้ายกันไปทำกิจวัตรส่วนตัว เจ้าเพื่อนตัวขาวก็กลับไปอาบน้ำแต่งตัวที่ห้องตัวเอง อาหารมื้อเช้าในวันเสาร์เป็นเวรของอีจุนโฮ เป็นอันรู้กันว่าเช้านี้ทุกคนควรจะกินพอเป็นพิธี ถ้าอยากรักษากระเพาะตัวเองให้ปลอดภัย กลิ่นอาหารลอยฟุ้งไปทั่วแต่ทุกคนในบ้านหรือแม้แต่เจ้าคนทำอาหารก็บอกไม่ได้ว่ามันเป็นกลิ่นหอมชวนกินหรือสยองชวนดม
มินจุนเคกลับเข้ามาในห้องนอนตัวเองเพื่อดูอาการเพื่อนร่วมห้อง เค้าหวังว่าเช้านี้เค้าจะไม่ต้องขับรถพาเจ้าแมวยักษ์นี่ไปหาหมอ เมื่อมินจุนเปิดประตูห้องเค้าก็พบว่าว่าเพื่อนตัวโตของเค้าตื่นจากฝันอันโหดร้ายและแสนหวานในคืนเดียวกันแล้ว
"เมื่อคืนคุณนอนกอดนายทั้งคืนเลยนะ..คิคิ" มินจุนแซวเพื่อนตัวใหญ่ที่ไข้ลดลงและลุกขึ้นมานั่งตื่นเต็มตา หลังจากได้หลับเต็มที่ราวๆ2ชม. คนตัวใหญ่ใส่แว่นตาเหยียดแขนทั้ง2ข้างจนสุดแขน และบิดตัวไปมาเพื่อคลายกล้ามเนื้อเหมือนเช่นทุกวันหลังตื่นนอน แทคยอนไม่ได้สนใจฟังสิ่งที่มินจุนแซวสักนิด
"อืม" แทคยอนตอบแบบขอไปที เค้ากำลังง่วนอยู่กับการยืดเส้นสายของตัวเอง อาการจับไข้เมื่อคืนทำให้แทครู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัว
"แค่อืมเองเหรอ..แหมะๆอย่าแกล้งเนียนเลยแทค" มินจุนกระแซะเพื่อน เค้ายิ้มโชว์ฟันหรา แถมยังดอทมาคลอเคลียควงแขนล่ำๆของแทคยอน ทำท่าล้อเลียนเชิญสัญลักษณ์คู่รักหวานแหว๋ว
"เนียลอะไร" แทคยอนลงไปนั่งที่เตียงอีกครั้ง เค้าค้นหากล่องคอนแทคเลนต์ในกล่องเหล็กสีเขียวซึ่งปกติเค้าจะวางไว้บนเตียงข้างหมอน แต่วันนี้เจ้ากล่องนี้มันตกลงไปอยู่ในหลืบหัวเตียงได้ยังไง แทคยอนลุกขึ้นมายืนเต็มความสูงเพื่อจะไปล้างหน้า เค้ายกมือขึ้นเสยผมตัวเอง2-3ที ปากก็หาวหวอด บิดขี้เกียจไปมาอีกรอบ
"หลอกตัวเองได้แต่หลอกคนอื่นไม่ได้หรอกแทค..เค้ารู้กันหมดแล้วน่ะ" มินจุนกล่าวกับเพื่อนตัวโต เค้ารู้ว่าแทคยอนชอบนิชคุณแต่เค้าไม่เข้าใจว่าทำไมแทคยอนวางตัวแบบนี้ บางทีแทคก็เหมือนอาลัยอาวรณ์นิชคุณนิดๆ บางทีก็ดูเหมือนไม่สนใจเลยว่านิชคุณจะทำอะไร
"ผมไม่เคยหลอกตัวเอง...เราต่างก็เป็นผู้ชาย..ฮยองน่าจะรู้นะ..แล้วผมก็ไม่มานั่งฝันกลางวันแต่งเพลงให้ใครบางคนแบบฮยองหรอก..รู้สึกดีไหม it's only you my baby it's only you 예~ narration. it's only you my baby it's only you เย~ narration. แต่งเพลงให้เค้า..เอาไปขายหวังว่าสักวันหมอนั่นรู้แล้วจะหลงปลื้ม..หึ!!..เมื่อไหร่ฮยองจะพยายามทำอะไรแบบที่พยายามแนะนำผมบ้างนะ... " แทคยอนตอบคำถามพี่ชายคนโตสุดของบ้านด้วยถ้อยคำสุภาพแต่แฝงไปด้วยคำถากถาง ซึ่งผิดปกติกับนิสัยปกติของแทคยอนสุดๆ แทคยอนไม่ชอบให้ใครมายุ่งเรื่องส่วนตัวของเค้าและไม่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน เค้ามักเว้นระยะห่างกับทุกคนรอบตัว ถึงแม้เค้าจะเป็นคนมนุษย์สัมพันธ์ดีแต่เค้าก็ไม่ใช่พวกที่จะเปิดใจกับใครง่ายๆไม่เว้นแม้แต่เพื่อนร่วมบ้านด้วย
"ย้ะ!!..ไอ้แมวบ้า....คนเค้าพูดด้วยดีๆแล้วนะ" คิมมินจุนย่นจมูกพลางทำคิ้วขมวดปม เค้าแยกเขี้ยวพร้อมคำรามออกมาเสียงดัง เค้าอยากจะฟาดงวงฟาดงากับคำพูดแสบถึงทรวงของเพื่อนร่วมห้อง
“นายรู้เหรอ...รู้ได้ไง..นายเหยียบไว้เลยนะ..ถ้านายปากโป้ง...ฉันจะฆ่านาย!!” เสียงเพลงที่แทคร้องให้เค้าฟังมันก้องอยู่ในหัวของมินจุน
‘ไอ้บ้านี่หูผีจมูกมดสมคำร่ำลือจริงๆ..มิน่าใครๆก็กลัวแกไอ้แมวที่วันๆเอาแต่นอนแกแยกโสทประสาทตอนหลับได้รึไงฟะ!!’
"ผู้ชายแบบนาย..คงเป็นโสดไปตลอดชีวิตแน่ให้แมวบ้า!!" มินจุนด่าไล่หลังเพื่อนตัวโตที่เดินเข้าห้องน้ำไปแบบไม่สนใจคำพูดเค้า
"ไงฮยองได้ข่าวว่าคุณฮยองนอนกอดเมื่อคืนเหรอ..เฮ้อผมโคตรอิจฉาฮยองเลยอ่า" จุนโฮกระแซะแทคยอนทันทีที่พบหน้ากัน หลังแทคยอนเดินเข้ามาหาอะไรกินในครัว
ถึงแม้วันนี้จะเป็นเวรทำอาหารของเจ้าตัวแสบข้างๆ แต่กระเพาะของเค้าบอกว่าเมื่อคืนเค้าไม่ได้กินอะไรเลย เค้าคงต้องฝืนใจกินอาหารจานพิเศษจากคนพิเศษนี่ลงไป แทคยอนจัดการหาจานชามช้อนเพื่อตักข้าวกิน
"เฮ้อวันนี้เวรทำกับข้าวของนายสินะ..เฮ้อ..กระเพาะฉันจะครากไหม...” แทคยอนบ่นคนเดียวเค้าไม่สนใจคำพูดของรุ่นน้องที่ยืนข้างๆเลย
“แทคฮยองง่าสนใจคำพูดโฮบ้างดิครับ...” จุนโฮทั้งเบียดทั้งกระแซะรุ่นพี่ตัวโต เด็กน้อยร่างอวบเช้านี้ดูอารมณ์ดีมากผิดกับทุกๆวันที่จะบ่นกระปอดกระแปดไปเรื่อย ราวกับหญิงแก่วัยทอง
“พวกนายเลิกไร้สาระกันสักทีน่ะ" แทคยอนพลักหัวจุนโฮออกไปไกลๆ
"เขินก็บอกมาเหอะ" จุนโฮแซวพร้อมกับยิ้มแก้มปริบ ดวงตารุ่นน้องเค้าหยีจนเป็นเส้นขีดเส้นเดียวดูน่าถีบมากในสายตาแทคยอน
"ดูน้องโฮมีความสุขกับเรื่องคนอื่นมากเลยนะครับ..ทำไมไม่ไปสนใจคนของน้องเองล่ะ "แทคยอนกล่าวกับรุ่นน้อง รุ่นพี่ตัวโตยิงฟันหน้าใส่รุ่นน้องน่าเตะข้างๆ หมอนี่มักมาป้วนเปี้ยนรอบๆตัวเค้าจนน่ารำคาญในบางอารมณ์ แต่แทคยอนก็พอเข้าใจความรู้สึกจุนโฮ เพราะด้วยสัดส่วนความสูงที่แตกต่างกันมากของคนในบ้าน ควาน ชานชองเลยชอบมานั่งพิงหลังเค้าบ่อยๆ เจ้าเด็กแสบนี่เลยมาติดหนึบอยู่กับเค้าไปด้วย เป็นเหตุให้พวกเค้าเริ่มสนิทกันอย่างไม่รู้ตัว
"เพราะเค้าไม่สนใจผมน่ะสิ..แล้วเรื่องฮยองก็น่าสนใจกว่า" จุนโฮยังไม่เลิกแซะ
"เลิกคิดเรื่องนี้ได้แล้ว...ฉันไม่สนใจหรอกว่าหมอนั่นจะกอดฉันหรือกอดใคร" แทคยอนผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆด้วยความเบื่อหน่าย ทำไมคนรอบตัวเค้าถึงมีแต่พวกชอบเพ้อฝันกลางวันไปเรื่อยนะ คนตัวใหญ่คิดอย่างเหนื่อยใจ ทุกคนเชียร์ให้เค้าจีบนิชคุณแต่พอเป็นเรื่องของตัวเองกลับนิ่งเชยไม่กล้าทำอะไร ปล่อยให้วันเวลาผ่านไปเรื่อยๆแต่ก็ไม่ยอมตัดใจกันสักคน
"ถ้าโดนคาบไปกินแล้วจะรู้สึก" จุนโฮไม่พูดชื่อเพราะเค้าละชื่อเพื่อนคนนั้นไว้ในฐานที่เข้าใจ
"ถ้าหมอนั่นเป็นคนเลือกด้วยตัวเอง..นั่นก็แสดงว่าเค้าเลือกสิ่งที่เหมาะที่สุดสำหรับตัวเองแล้ว..และฮยองก็อยากให้เค้าได้รับสิ่งที่ดีที่สุดด้วย" แทคยอนตอบตามที่ตัวเองคิด
เค้าซื่อสัตย์กับใจตัวเอง และพยายามยอมรับเรื่องจริงในชีวิตจริง ถึงแม้ว่ามันจะเจ็บปวดทรมานมากแค่ไหนกว่าจะผ่านมาถึงจุดนี้ได้ แต่มันก็ดีกว่ายืนอยู่บนจุดที่เป็นไปไม่ได้ เพ้อฝันและเจ็บไปกับมันทุกวันๆ
"แล้วฮยองไม่ดีตรงไหนกัน..ข้อดีฮยองมีเยอะแยะ..ถึงคุณฮยองจะเป็นผู้ชายปกติ แต่ถ้าไม่ลอง..ฮยองจะไม่ได้เป็นแม้แต่ตัวเลือกเลยนะ.."จุนโฮเริ่มหัวเสียกับท่าทีของรุ่นพี่เค้า
“ทำไมฮยองถึงตัดใจตั้งแต่ยังไม่เริ่มด้วยซ้ำล่ะ...โฮ้ยให้ตายสิ!!” จุนโฮเริ่มสบถ ใบหน้ายิ้มแย้มเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นใบหน้ามู่ทู่ที่แทคยอนมักเห็นเป็นประจำ
"ถ้าฮยองมีดีจริงและขั้วเราตรงกัน...ต่อให้ฮยองไม่ทำอะไรเลย..หมอนั่นก็เลือกฮยองเองแหละ...จำไว้..." แทคยอนตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย เค้าผละตัวออกมาจากห้องครัวและพบกับเพื่อนตัวขาวยืนนิ่งอยู่ที่ประตูครัวด้านหลังพวกเค้า เพราะจุนโฮเสียงดังและกวนใจเค้าทำให้แทคยอนไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของผู้มาเยือน เพื่อนร่วมบ้านที่กำลังตกเป็นหัวข้อนินทาทำหน้าเหว๋อเหมือนโลกแตก แทคยอนยกนิ้วเรียวยาวของตัวเองขึ้นเสยผมเบาๆ
‘ถึงหมอนี่รู้ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปหรอกแทค’ แทคยอนคิดในใจด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
"เมื่อคืนขอบใจที่ดูแลนะ..ถ้าไม่ได้นายฉันคงแย่" แทคยอนยิ้มบางๆให้เพื่อนตัวขาวก่อนจะเดินจากไปเงียบๆ
นิชคุณยืนนิ่งค้างอยู่กับที่เค้าไม่ได้ตอบรับคำพูดเพื่อนตัวใหญ่สักคำ เค้าแค่ยื่นเป็นไอ้บื่อคนนึงที่ถูกกล่าวถึง
" โหแทคฮยองประโยคเมื่อกี้เหมือนพี่ตบหน้าผมเลยนะ...แทคฮยอง!!..มาคุยกันก่อน..อย่าหนีนะ!!.."จุนโฮร้องตามหลังแทคยอนที่ชิ่งทิ้งเค้าไปซะแบบนั้น เมื่อเด็กหนุ่มสติแตกและขณะที่ร่างของรุ่นพี่ตัวใหญ่พ้นไปจากสายตาเค้า คนที่ยืนหัวโด่อยู่หลังแทคยอนคือ คุณฮยอง ผู้ชายที่เค้ากำลังเอ่ยถึงไปเมื่อครู่
"คุณฮยอง!!" จุนโฮสะดุ้งโหยง เด็กน้อยอึกอักอยากจะพูดขอโทษที่นินทานิชคุณแต่ก็พูดไม่ออก สถานการณ์ตอนนี้เค้าไม่สามารถแก้ตัวอะไรได้ จุนโฮตัดสินใจหลับตาและวิ่งพรวดผ่านนิชคุณไปโดยไม่เหลียวหลังกลับมามองปัญหาที่เค้าเพิ่งก่อไว้
'ซวยแล้ว!!..ได้ยินเรื่องที่คุยกันรึเปล่าฟะ!! ชิปหายล่ะ!!' จุนโฮหลับตาเปรยในใจอย่างสำนึกผิด
"แทคเนี่ยนะ.... " นิชคุณนิ่งอึ้งเค้าปรับตัวรับสถานการณ์ไม่ถูก เค้าได้แต่ยืนนิ่งฟังเรื่องของตัวเอง แม้กระทั่งตอนที่เพื่อนตัวสูงกล่าวขอบคุณเค้ายังไม่สามารถตอบหรือยิ้มรับกับคำขอบคุณจากเพื่อนตัวโตได้
"พระเจ้านี่มันเรื่องบ้าอะไรครับ..ผู้ชายจะรักกันได้ไง ฟ้าผ่าพอดี!!" นิชคุณพูดกับตัวเอง
"แล้วถ้าเป็นผมล่ะครับ" อูยองเดินออกมาจากห้องเก็บของที่อยู่ลึกเข้าไปอีกห้องถัดจากห้องครัว เด็กน้อยเข้าไปหาเครื่องครัวบางอย่างและบังเอิญได้ยินสิ่งที่แทคฮยองและจุนโฮคุยกันทำให้เค้าไม่สามารถออกมาจากห้องเก็บของได้ จากคำพูดของแทคยอนทำให้อูยองรู้สึกมีความหวังมากขึ้น ถ้าแทคยอนถอนตัวออกไปจากเรื่องนี้ เค้าก็จะไม่มีคู่แข่งที่ดีกว่าเค้าทุกอย่าง เค้าอยากครอบครองนิชคุณไว้คนเดียว
"เป็นผมได้ไหมครับ..ผมรู้ว่าพี่ไม่ได้ชอบผู้ชาย..แต่ให้โอกาสผมได้ไหมครับ"อูยองเดินออกมายืนตรงหน้านิชคุณเค้าสารภาพรักออกมาตรงๆ ถ้าแทคยอนไม่กล้า บางทีเค้าอาจมีความหวัง
"ด้ง!!" นิชคุณอุทานอย่างตกใจ ‘พระเจ้า!!’ นิชคุณสบถ
"ฮยองเห็นนายเป็นน้องนะ..แล้วเราก็เป็น..เอ่อ" นิชคุณกล่าวออกมาจากใจเมื่อเค้าไม่สามารถหนีไปจากสถานการณ์ตรงหน้าได้
"ฮยองจะไม่เปิดใจให้ผมเลยหรือครับ..ได้โปรดผมจะพยายามให้มากกว่านี้ ..อย่างน้อยแค่ให้โอกาสผมสักครั้ง"หยดน้ำตาใสๆเริ่มไหลกลิ้งลงมาจากดวงตาของเด็กหนุ่มตรงหน้า เค้ากำลังอ้อนวอนขอความรักที่เป็นไปไม่ได้อย่างที่แทคฮยองพูดไว้รึเปล่า
“ด้ง..อย่าทำให้ฮยองลำบากใจ..อย่าบีบฮยองเลยนะ”นิชคุณยกมือขึ้นกุมหน้าผาก เค้ากำลังเริ่มเครียดขึ้นมาจริง
“เรารักกันแบบที่เป็นอยู่ไม่ได้เหรอ...ฮยองลำบากใจถ้านายต้องการคำตอบ” นิชคุณรู้สึกปวดหัวเค้าไม่รู้จะพูดอะไร
“ฮยอง..อึก..อึก” อูยองวิ่งออกจากห้องครัวทันที เด็กน้อยปล่อยทิ้งให้นิชคุณรู้สึกผิดและเคว้งขว้างอยู่กลางห้องครัว
“แล้วนายล่ะแทค...นายตอนนี้กำลังร้องไห้อยู่รึเปล่า” นิชคุณเปรยในใจ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น