ตอนที่ 5 : ข้อตกลง
"แทค..ตื่นแล้วเหรอ" เสียงเจื่อยแจ่วดังมาจากหน้าประตูห้องในเที่ยงของวันจันทร์ นิชคุณจะต้องเข้าเรียนคาบเช้า เค้าจึงไม่มีเวลามาเยี่ยมแทคยอนเหมือนที่ตั้งใจไว้ เพื่อนตัวขาวขออนุญาติแทคยอนว่าจะมาอีก ทันทีที่จบคาสของภาคเช้า คนผิวขาวแวะซื้อของกินมาให้แทคยอนเต็มมือเพราะรู้ว่าแทคยอนเป็นคนกินจุ รักการกินข้าวเป็นชีวิตจิตใจลองลงมาจากหมีชานที่คลั่งไคล้การกินอาหาร
"เสียงดังไปแล้วคุณ..ห้องพักผู้ป่วยนะเว้ยไม่ใช่สนามเด็กเล่น" เสียงใครบางคนดังออกมาจากประตูห้องน้ำ
"นาย!!!...มาทำอะไรน่ะซึงฮยอง" นิชคุณจิกตาใส่แขกผู้มาเยือนห้องพักแทคยอนก่อนเค้า ซึงลองเป็นเพื่อนในคณะเดียวกับแทคยอนและเป็นเพื่อนสนิทของพวกเค้าแต่อยู่กันคนละกลุ่ม
"เพื่อนป่วย..ฉันมาไม่ได้รึไง..นายเป็นบ้าอะไรเมนส์มารึไงวะ" ซึงลองเพื่อนอายุมากกว่าตอบกลับ เค้าปรายตามองนิชคุณอย่างสงสัย แทคกับคุณไม่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกันเหมือนตอนปี1 มันนานมากแล้วที่เค้าไม่ได้เห็นนิชคุณอยู่ใกล้ตัวแทคยอน
"แทค!!..นี่หมายความว่าไง" นิชคุณหันมาตำหนิคนป่วยบนเตียงแทน
"........... "แทคยอนยกนิ้วมือเรียวยาวของตัวเองขึ้นบีบหัวตาเบาๆ
"แทคปวดหัวเหรอ..ให้คุณเรียกหมอไหม..เดี๋ยวคุณไปเรียกหมอให้นะ "นิชคุณลนลานรีบออกจากห้องพักแทคยอนทันทีที่ทิ้งของกินไว้บนโต๊ะ
"แทค..หมอนั่นเป็นอะไรรึเปล่า.."ซึงลองมองท่าทีแปลกๆของเพื่อนร่วมบ้านของแทคยอนอย่างสงสัย
"ไม่รู้..ฉันจะนอนแล้ว..พวกนายกลับไปเถอะ.." แทคยอนย่นคิ้วหนักขึ้นพร้อมกับกระเถิบตัวลงนอนกับเตียง
"หมอครับ!!..หมอ..เพื่อนผมบ่นปวดหัวมากเลยครับ..รบกวนหมอช่วยไปดูอาการให้หน่อยได้ไหมครับ" นิชคุณหน้าซีด ร้อนรน ยืนไม่ติดที่
"คนไข้ชื่ออะไรครับ..ห้องไหน" หมอเวชประจำวอร์ดVipถามนิชคุณ
"แทคยอนครับ ห้อง303" นิชคุณมีท่าทีกังวลใจจนหมอกลัวว่าญาติผู้ป่วยจะเป็นลมใส่เค้า
"ใจเย็นๆครับญาติ..เมื่อเช้าหมอเพิ่งให้ยาคุณแทคยอนไป..แต่เดี๋ยวหมอจะเข้าไปดูอาการให้ครับ " คุณหมอส่ายหัวไปมาเมื่อมองนิชคุณหัวจรดเท้า
"ผมไม่ใช่ญาติ..ผมเป็นแฟนเค้า" นิชคุณโผลงออกไปโดยไม่ทันคิด
"หือ!!.." คุณหมอตัวขาวรูปร่างสูงใหญ่หน้าตาดีเวอร์เปิดแฟ้มประวัติแทคยอนไปมาพร้อมหันกลับมามองนิชคุณหัวจรดเท้าอีกครั้งอย่างไม่เชื่อสายตา 'หมอนี่กล้าดีแฮะ เปิดตัวแรงขนาดนี้ หวงของรึไงนะ'
"คุณ...กลับเถอะ" ซึงลองเดินออกจากห้องพักของแทคยอนเค้าพบนิชคุณยืนคุยกับคุณหมอชเวซีวอนอยู่
"ทำไมต้องรีบกลับด้วย..คุณเพิ่งมาเองนะซึงฮยอง" นิชคุณเริ่มงอแงไม่ยอมกลับ
"แทคหลับไปแล้ว...ถ้านายมัวแต่มาง๊องแง๊งๆคนอื่น...เดี๋ยวยัยนัมจูก็ร้องไห้ตายพอดี.." ซึงลองแซะกลับ
"เราเลิกกันแล้วฮยอง.." นิชคุณทำหน้าสลดเมื่อคิดถึงแฟนเก่า
“เฮ้ยจริงง่ะ...ไมอยู่ดีๆเลิกวะ” ซึงลองอึ้งตาค้าง
"นัมบอกว่าผมดีเกินไป..ผมดีแล้วทำไมถึงเลิกกับล่ะซึงฮยอง..ผมไม่เข้าใจนัมเลย" นิชคุณถามต่อหน้าซื่อ
"ไหนคุณบอกว่าคุณเป็นแฟนเค้าไง" คุณหมอที่ยื่นหัวโด่อยู่กลางวงสนทนาหยิบแฟ้มแทคยอนขึ้นมาโชว์หราอย่างสับสน
"นายดีจริงคุณ..แต่นายดีกับทุกคนเลย..ดีจนไม่เกรงใจแฟนนาย..นายให้ความสำคัญกับคนอื่นๆเท่าๆกับเธอ...นายทำให้เธอรู้สึกไร้ตัวตน...เมื่อกี้หมอพูดอะไรนะใครเป็นแฟนใคร"ซึงลองสาธยายนิสัยนิชคุณออกมาและเค้าก็แวปขึ้นมาในใจเหมือนว่าตะกี้เค้าได้ยินเรื่องสำคัญบางอย่าง
"ผมรับรักแทคแล้ว" นิชคุณพูดหน้าตาย
"กินยาลืมเขย่าขวดรึเปล่า...นายเนี่ยนะ..พูดเป็นเล่น..อะไรดลใจให้นายเปลี่ยนรสนิยมกัน..อะ...ฮ้า..ฉันรู้แล้วว่าทำไมไอ้แทคถึงดูหงุดหงิดแบบนั้น..เพราะนายนี่เอง" ซึงลองช็อคเป็นไก่ตาแตก เค้ากลืนน้ำลายดังเฮือก ไว้อาลัยให้กับแทคยอนเพื่อนสนิท
"ทำไมแทคต้องหงุดหงิดในเมื่อหมอนั่นรักผมมานานแล้วนี่" นิชคุณย่นคิ้วไม่เข้าใจกับคำพูดของเพื่อน
"...นายกำลังเคว้งคว้างอยู่ใช่ไหม...นายเพิ่งเลิกกับแฟน...นายแค่พยายามหาคนมาแทนที่ความเหงาที่มีเท่านั้นเอง.. คุณนายแค่ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังเสียใจ..นายแค่อยากได้คนพะเน้าพะนอนาย ไอ้แทคมันรักนายมานานแล้ว..แต่มันไม่ได้บอกว่ามันอยากเป็นแฟนนายนี่...ถ้าเป็นฮยอง..ฮยองก็จะไม่ยุ่งกับผู้หญิงที่เพิ่งเลิกกับแฟนมาหรอกนะ..พวกเธอแค่สับสนและพยายามหาที่พึ่งทางใจเหมือนนายตอนนี้นั่นแหละ ฮยองว่าแทคมันก็คงคิดเหมือนกันว่านายเอามันมาเป็นตัวแทนแฟนเก่าแน่” ซึงลองพล่ามยาว
"ไม่นะ!!...มันไม่ใช่อย่างที่ฮยองพูดซักหน่อย" นิชคุณเบ้หน้าเหมือนจะร้องไห้เมื่อโดนซึงลองจี้ใจดำ
"โอ๊ะ!!"หมอซีวอนหลบฉากมายืนพิงเคาเตอร์พยาบาล เค้าแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน เดินปลีกออกมาจากวงสนทนา แต่ชเวซีวอนกำลังดื่มดำกับอถรรรส เรื่องราวความรักของคนไข้ของเค้า สายตาเค้ามาหยุดที่ชายหนุ่มในหัวข้อสนทนา แทคยอนเดินออกมาจากห้องพักราวกับรู้ว่ากำลังถูกนินทา แต่แทคยอนกลับเดินเลี่ยงมาหาหมอซีวอนแทน
“หมอครับคุณพอจะมียาแก้ปวดให้ผมสัก2เม็ดไหมครับ” แทคยอนเอ่ยปากถามหมอประจำวอร์ด
“คุณปวดหัวรึครับ..สักครู่นะครับ” ชเวซีวอนรีบวิ่งไปที่ลิ้นชักจ่ายยาและหยิบยาแก้ปวดเม็ดสีขาวพร้อมกดน้ำกลับมาให้แทคยอน1แก้ว
“ขอบคุณครับหมอ...เมื่อไหร่ผมจะกลับบ้านได้ครับ” แทคยอนรับยาจากมือซีวอน เค้ากินยา และถามหมอของเค้า
“ผมขอดูอาการคุณวันนี้อีกวันละกัน..” ชเวซีวอนตอบ
“คุณจะไม่ห้ามหน่อยหรือครับ” ชเวซีวอนถามแทคยอนหลังจากยกนิ้วชี้ไปทางเพื่อน2คนที่มาเยี่ยมแทคยอนกำลังมีปากเสียงกัน
“แอบฟังคนอื่นคุยกันมันไม่ดีนะครับหมอ” แทคยอนตอบพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก
“เรื่องสนุก..เป็นใครก็อยากรู้ครับ” ชเวซีวอนยิ้มร้ายๆให้แทคยอน
“มันอาจเป็นเรื่องสนุกของคนนอกแต่คนในไม่สนุกหรอกครับ” แทคยอนถอนหายใจยาวก่อนจะเดินไปหานิชคุณและซึงลอง
"เข้าไปในห้องป่ะคุณ.. ซึงฮยองนายกลับไปก่อนแล้วกัน..เดี๋ยวเรื่องนี้ฉันจัดการเอง..ส่วนคุณนะครับหมอ....รู้เท่าที่ควรรู้ก็พอมั้งครับ" แทคยอนเดินออกมาจากห้องพักเพื่อขอยาแก้ปวดจากนางพยาบาลแต่เค้ากลับต้องมายืนฟังเพื่อนๆนินทาเค้าให้คนนอกฟังซะงั้น
"นั่งลงสิคุณ..นั่งสบายๆ"แทคยอนเชิญให้เพื่อนนั่งลงบนเตียงนอนเค้า ส่วนเจ้าของเตียงก็ขึ้นมานอนบนเตียงเหมือนเดิม
"นายเลิกกับนัมจูคนสวยมากี่วันแล้ว...ถ้าเธอกลับมาขอคืนดีนายตอนนี้..นายจะทำยังไง...ถ้าเธอมาอ้อนวอนขอความรักจากนาย ถ้าเธอมากอดขานายขอร้องให้นายคืนดีกับเธอนายจะทำยังไง...ถ้า" แทคยอนถามคำถามเหยียดยาว
"คุณจะตอบกลับไปว่า...คุณมีแฟนแล้ว..และแฟนคุณรักคุณมาก...รักมากกว่าที่นัมเคยรักคุณ...และคุณกำลังเดทกับเค้า..คุณจะไม่ทำให้เค้าเสียใจ..คุณจะรักเค้าให้เท่ากับความรักของเค้าที่มีให้คุณ" นิชคุณขัดจังหวะคำถามแทคยอนและตอบสิ่งที่ตัวเองคิดไว้
"นายจำคำพูดนี้ไว้นะคุณ ...แทคหวังว่าคุณจะไม่กลับคำเมื่อถึงเวลา" แทคยอนพูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่ไร้อารมณ์
"นายออกแบบความรักไว้ยังไงบ้าง" แทคยอนถามเสียงเรียบอีกครั้ง
"ออกแบบ?"คนฟังงงกับคำถาม
"นัมจูคนสวยเคยขออะไรจากนายบ้างตอนที่นายขอเธอคบ นายจำมันได้ไหม" แทคยอนถามต่อด้วยสีหน้าท่าทางสบายๆ
"เธอขอให้ฉันจูบเธอทุกวัน..อยู่ข้างเธอทุกวัน..ไปเที่ยวกับเธอและไม่ให้ฉันเข้าใกล้ใคร" นิชคุณตอบเสียงเบา
"แล้วนายทำตามสิ่งที่เธอขอได้ไหม" แทคยอนถามกลับ
"คุณจูบนัมได้นะ..แต่แทคก็รู้นี่ว่าตารางเรียนคุณกับนัมไม่ได้ตรงกันทุกคาบ.คุณก็ลงเรียนหลายตัว..คุณไม่มีเวลาไปไหนมาไหนกับนัมบ่อยๆหรือทำตัวติดกันตลอดเวลาหรอก.." นิชคุณพยายามแก้ต่างให้ตัวเอง ถึงแม้ว่าเค้าจะพยายามยกเวลาว่างทั้งหมดของตัวเองให้แฟนสาวแล้วก็ตามที
"แล้วนายขออะไรจากเธอ" แทคยอนถามกลับ สีหน้าเค้ายังไร้อารมณ์เช่นเคย
"คุณไม่อยากให้นัมอยู่ใกล้ผู้ชายคนไหน" นิชคุณตอบเสียงเบาลงอีกครั้ง
"ฉันเห็นปัญหาของนายแล้ว..นายเห็นปัญหาของตัวเองรึยัง" แทคยอนถามกลับอีกครั้ง
"ปัญหาอะไร" คนผิวขาวยังคงไม่เข้าใจ
" เรื่องเวลาเรียนไม่ตรงกันแทคคิดว่านัมจูคนสวยเข้าใจส่วนนี้นะ แต่ปัญหาที่ทำให้เธอเลิกกับนายเป็นเพราะตัวนายเอง นายใจดีไปทั่วอาจเพราะมันเป็นเพราะวัฒนธรรมที่แตกต่างของประเทศนายรึเปล่าไม่รู้ แต่นายยอมให้ผู้หญิงทุกคนเข้าใกล้นาย..นายใจดีช่วยเหลือคนอื่นจนลืมความรู้สึกของเธอ ...นายไม่อยากให้ใครเข้าใกล้เธอ..แล้วนายไม่คิดเหรอว่าเธอก็คงรู้สึกแบบเดียวกันกับนาย " แทคยอนให้คำตอบ
"แต่แม่คุณสอนให้คุณช่วยเหลือคนอื่นเมื่อพวกเค้าเกิดปัญหาโดยห้ามเลือกว่าเป็นใครนี่" นิชคุณตอบเสียงดังขึ้น
"คุณ..นายคิดว่าคนที่เข้ามาขอความช่วยเหลือจากนายเค้าเข้ามาเพราะต้องการความช่วยเหลือจริงๆเหรอ..นายมองคนไม่เป็น..นายอ่อนต่อโลกเกินไป" แทคยอนตอบเสียงดังขึ้นมาบ้าง
"นายมองไม่เห็นปัญหา และไม่มีใครกล้าบอกกับนายตรงๆแต่ตอนนี้นายรู้วิธีแก้ปัญหาแล้วนี่..กลับไปหาเธอซะ..ไปขอโทษเธอ..นายเพิ่งเลิกกันได้ไม่กี่วัน..เชื่อเถอะเธอต้องให้อภัยนายแน่" แทคยอนลุกขึ้นขยี้ผมสีอ่อนของเพื่อนเบาๆ
“รีบกลับไปซะ” แทคยอนดีดหน้าผากนิชคุณเบาๆก่อนที่เค้าจะล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
"หมายความว่าไง..นายให้ฉันกลับไปหาเธอ..แล้วนายล่ะ" นิชคุณตาโตเค้าสับสนมากขึ้น
"ฉันก็เป็นเพื่อนนายเหมือนเดิมไง"แทคยอนยิ้มบางๆให้นิชคุณ
"ไม่เอา..ไม่ ....ไม่..ไม่..ฉันจะเป็นแฟนนาย ฉันบอกนายแล้วนี่..นายนี่มันพูดภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง..ฉันบอกแล้วว่าฉันเลือกนายแล้ว...นายรักฉันแล้วนายปฎิเสธฉันทำไม.." คนผิวขาวโวยวายไม่ยอมรับฟังสิ่งที่เพื่อนตัวโตพูด
"คุณ..หัดมีเหตุผลบ้าง..นายเลือกฉันเพราะอะไร" แทคยอนย้อนถาม
"ฉัน.." นิชคุณนิ่งเงียบลงทันที
"เห็นไหมนายตอบไม่ได้..นายไม่รู้ว่าทำไมนายต้องมาคบกับฉัน..นายโดนใครเป่าหูมา..บอกได้ไหม" แทคยอนถามคำถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนขึ้น เด็กน้อยของเค้าซื่อและไร้เดียงสาเสมอ
"หมีชานบอกว่า..ถ้ามีใครสักคนที่รักผมขนาดพี่แทค..ผมจะลองให้โอกาสเค้าดู.." นิชคุณตอบเสียงอ่อยอย่างรู้สึกผิด
“ขยับมาใกล้ๆฉันหน่อยคุณ” แทคยอนควักมือเรียกเพื่อนตัวขาวให้กระเถิบมานั่งใกล้เค้ามากขึ้น นิชคุณยอมทำตามอย่างว่าง่าย
ป๊อก!! กำมือหนาเคาะลงที่หน้าผากขาวๆ
"โอ๊ย!!..นายทำบ้าอะไร..ฉันเจ็บนะ" คนตัวขาวยก2มือขึ้นกุมหน้าผากตัวเองพลางทำหน้าเบ้
"แล้วนายก็เชื่อคำพูดไอ้หมีบ้านั่น..นอกจากไร้เดียงสาแล้วนายยังหูเบาเชื่อคนง่ายด้วย" แทคยอนยิ้มบางๆให้อีกครั้ง
"เอาล่ะ..สำหรับเด็กน้อยอย่างนาย...ฉันควรทำยังไงดีนะ" แทคยอนหลับตาคิดในใจอยู่ชั่วครู่
"อุ๊บ.." คนตัวขาวได้โอกาสเหมาะ เค้าโน้มตัวเข้าไปใกล้คนผิวเข้มและประกบปากของตัวเองเข้ากับริมฝีปากบางของคนตัวใหญ่ทันที
"ย่ะ!!...อีกแล้วนะ..นายอยากตายใช่ไหม!!" แทคยอนพลั่กอกนิชคุณอย่างแรง หัวใจเค้าขยับจนลงไปเต้นที่นิ้วเท้า
"ปากนายสวย..น่าจูบออก..นิ่ม..แล้วก็หวานด้วย" นิชคุณตอบกลับพร้อมส่งวิ๊งขยี้ใจให้
"เหอะ..วิ๊งนายใช้ได้แค่กับพวกผู้หญิงเท่านั้นแหละ" แทคยอนตอบเสียงเหนื่อยๆ หลังโดนชิงจูบ
"แทคชอบคุณ แทคไม่เคยคิดอยากจูบคุณบ้างเหรอ หรือว่าตัวจริงกับจินตนาการมันต่างกัน" นิชคุณถามอย่างน้อยใจ
"เปล่า" แทคยอนพ่นลมออกทางจมูก พร้อมนิ้วเรียวยาวของตัวเองขึ้นมาเเตะริมฝีปาก
"ตกลงนายจะคบกับฉันใช่ไหม..ขอฉันจูบนายอีกได้ไหม" นิชคุณดีใจออกนอกหน้าเค้าขยับตัวขึ้นคร่อมจนแผ่นอกแทบแนบสนิทไปกับแผ่นอกแทคยอน คนผิวขาวกดตรึงมือข้อแทคยอนให้แนบไปกับเตียง พร้อมทั้งกดจูบลงบนริมฝีปากบางหยักเนินนาน
"อืม..อ่า..พอแล้ว..แฮ่กๆก..ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าจะคบกับนายนะ!!" เสียงแหบทุ้มแหบพล่าเมื่อเค้าตามความคิดตัวเองทัน สิ้นเสียงแทคยอนนิชคุณก็ปล่อยคนตัวใหญ่ให้เป็นอิสระ
"ขอโทษที่มาขัดจังหวะนะครับ" หมอซีวอนเดินเข้ามาในห้องพักของแทค เค้าแทบจะทำแฟ้มในมือตก สิ่งที่เค้าเห็นคือพ่อคนตัวเล็กกำลังกลืนกินแฟนหนุ่มร่างใหญ่อย่างตะกละตะกลาม และดีที่คนตัวใหญ่ขอพักรบไม่เช่นนั้นเค้าคงต้องเป็นตากุ้งยิงวันนี้แน่ๆ
"โอะ!!..หมอ" แทคยอนรีบยกมือขึ้นเช็ดปากตัวเองด้วยความขวยเขินแต่เค้าก็พยายามรักษาสีหน้าให้ปกติเข้าไว้
"ลงไปจากตัวฉันซะนิชคุณ" แทคยอนดันตัวเพื่อนตัวขาวออกไปให้พ้นตัว
นิชคุณย่นจมูกพลิกตัวลงจากเตียงและทำหน้าไม่รับแขกใส่หมอซีวอน
'โอ๊ะ!!..หมอนี่โกรธด้วยแฮะ..’ ซีวอนนึกขำในใจ
"ถ้าผมขอวัดความดันกับชีพจรคุณตอนนี้คงไม่ได้สินะ..เอาเป็นว่าผมทำแผลให้คุณอย่างเดียวก็พอเนอะ" หมอซีวอนยกยิ้มมุมปากให้แทคยอน
"เป็นความคิดที่ดีครับคุณหมอ" แทคยอนตอบด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง แต่เค้ารู้ว่าเค้าจะอายแค่ไหนถ้าหมอตรวจชีพจรเค้าตอนนี้
'หมอนี่หัวไว..เป็นผู้ชายไหวพริบดีจริงๆ มิน่าล่ะ หึหึ 'ซีวอนเปรยคนเดียวในใจ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น